♡ Life Is Game ♡
პირველი თავი ))
შეაფასეთ გთხოვთ,დააკომენტარეთ ♥
 
დილით ტორტით ხელში შემომივარდნენ ოთახში . თვალები გავახილე და დავინახე ჩემი მშობლები მომღიმარი სახით –კეტრიიინ,საყვარელო გილოცავთ –მადლობა, დეეე მააა –აბა რა გინდა შეგისრულოთ? –დედა, მამა დაჯექით. თქვენ არ მოგწონთ ჩემი სწავლა ჩემი ქცევები მაგრამ ამის მიუხედავათ ყველაფერს მისრულებთ. მინდა ვისარგებლო რომ დღეს ჩემი დაბადებისდღეა და მინდა გითხრათ; თ თქვენ მე ნიუ–იორკში გამიშვებთ 2ან 3 წლით სასწავლებლად მე აუცილებლად ვისწავლი კარგად და ვიქნები ისეთი როგორიც ტქვენ გინდათ. უბრალოდ აქ მოსაბეზრებელია . ჩემი ქალაქი ნიუ–იორკია მე იქ ვიგრძნობ თავს კარგად , გთხოვთ ძალიან. –კი მაგრამ, ჩვენ აქ შენ გარეშე რა ვქნათ? –კარგი რა მამა, დაგირეკავთ ყოველ 5 საათში :დ (და გადავიხარხარე) –კარგი შვილო, გაგიშვებთ ოღონდ უნდა დამპირდე რომ ჭკვიანად მოიქცევი (და ტირილი დაიწყო დედამ) –კარგიი რა დეე მოდი ჩაგეხუტო :* მოკლედ ძლივს დავითანხმე ჩემი მშობლები რომ წავსულიყავი ნიუ–იორკში.. ისე მიხაროდა თან გული მტკიოდა მიხაროდა იმიტომ , რომ ნიუ–იორკს ვნახავდი მაგრამ იმიტომ მწყინდა რომ მშობლებს ვტოვებდი. წინა საღამოს ჩავალაგე ჩემი "მოდური" ჩანთა და მაღვიძარა დავაყენე , რომ დილით არ დამეგვიანებინა აეროპორტში. მალევე დავიძინე . გათენდა ბაღვიძარამ ტვინი გამიხვრიტა! მაგრამ ამის მიუხედავად მიხაროდა მივდიოდი... მივდიოდი... მივდიოდი.. ფანჯრიდან გადავიხედე და დავინახე მამაჩემმა მანაქანა რომ მოაყენა.. ჩავედი და "გავქუსლეთ" აეროპორტისკენ... რომ მივედი ჩემი თვითმფრინავი უკვე მიფრინავდა გავაჩერეთ ძლივს და ჩამსვეს. ფანჯრიდან დავინახე რომ ტიროდნენ ჩემი მშობლები მეც წამომივიდა ცრემლი მაგრამ რას ვიზამდით.. მე ჩემი მეგობრის სახლში უნდა გავჩერებულიყავი პირველ დღეს ხოლო მეორე დღეს ჩემმა მამიდამ რომელიც იქ ცხოვრობდა მიყიდა ცალკე ბინა რომელიც ცენტრში იყო.. მაგრამ პირველ დღეს მაინც ჩემს მეგობართან ვრჩებოდი..ჩავედი.. გული მიფანცქალებდა ისე მინდოდა ნიუ იორკის ნახვა.. ჩამოვედი თვითმრინავიდან და ტრილი დავიწყე სიახრულის ნიშნად.. ვიღაცას გიჟი ვეგონებოდი ;დდ... შემდეგ ტაქსი ავიყვანე და წავედი ჩემს მეგობართან . ისე მომეწონა ნიუ–იორკი ისე რომ კინაღამ ჭკუიდან შევიშალე... <333 მივედი ჩემი მეგობრის სახლთან და დავაკაკუნე უცებ კარი გაიღო და დავინახე ჩემი 2 წლის უნახავი მეგობარი რომელიც ძალიან მენატრებოდა  მას ბეტი ერქვა.. ისე გაგვიხარდა ერთმანეთის ნახვა მთელი 2 საათი ვეხუტებოდით ერთმანეთს –კეტრიინ, შენ არ იცი როგორ მომენატრე! :** –მეც მეც მეც მეც ისე მომენატრე რომ არ ვიცი –მოგეწონა ნიუ–იორკი ? –კი აი ძალიან ძალიან სიტყვები არ მყოფნიის <33 –დარჩი ჩემტან საცხოვრებლად გთხოოვ –არა ვერა იმიტომ რომ მე უკვე ბინა მიყიდეს და შენ გადმოდი ცოტახანს ჩემთან –ეეეე რა მაგარია.. კარგი დედაჩემს შევუთანხმდები... –წამოდი ეხლა ოთახში ვიჭორაოთ რაა –წამო წამო...... შევედით ოთახში და დავსხედით მაგიდასთან: –ჰა დაიწყე ეხლა ამ ნიუ–იორკში ვერ გაიჩინე შეყვარებული ? –ოოო,, კარგი რა არა შეყვარებული არა მაგრამ ეხლა გავიცანი ერთი ბიჭი ისეთი მაგარიიაა.. ჰოო შენ ? იანი როგორ გყავს ? ;დდდ –გთხოვ ნუ მახსენებ, იანს დავშორდი.. –რატომმ >>>>> –იმიტომ რომ აღარ მიყვარდა... სულ აღარ მირეკავდა არ მაკითხავდა და დავშორდი. –ჰოო ცუდია :(( –სამაგიეროდ აქ გაგაცნობ ისეთ ვიღაცეებს ეგ შენი იანი არავის გაახსენდება ;ლდდდ კაი :დდდ ბეტიმ დამაბინავა ჩემს ოთახში რომელიც ძალიან ლამაზად იყო მოწყობილი და შევედი ოთახში ადრე დაძინებას ვაპირებდი მაგრამ გამახსენდა ჩემი მშობლები ამოვიღე ლეპტოპი და სკაიპით დავურეკე მათ; მააგრამ ონლაინში არცერთი არ იყო გავგიჟდი როგორ თქო მერე ტელეფონზე დავურეკე იქაც არ იღებდნენ არაფერი... დავეჭვდ,ი მერე ჩემს დეიდას დავურეკე და ვკითხე : –ქეით, რატომ არ იღებენ ჩემი მშობლები რა ხდება მშვიდობაა ?? –კეტრინ, გთხოვ, არ ინერვულო.. –რამოხდა რამოხდა ?? –დედაშენი და მამაშენი აღარ არიან! :((( –რამოხდა ვაიმე მიშველეთ! –კეტრინ კეტრინნ კარგად ხარ ? მაგრამ ხმა ბუნდოვნად მესმოდა უცებ თვალები ჩამიბნელდა ......
აი პირველი თავი იმედია მოგეწონათ <333
| 
