╭╮ Need A Friend, Now... Or Just Need A Person, Who Will Hug Me, And Will Make Me Smile. -უბრალოდ წაიკითხთ, არ ვიცი ეს რა არის-
Need A Friend, Now... Or Just Need A Person, Who Wil Hug Me And Will Make Me Smile.
ცხოვრება გრძელდება, მე კი ჯერ არც ერთი ადამიანი არ მინახავს. არა, იმას არ ვგულისხმობ...ხორცი, ორი თვალი, ცხვირი, პირი, კბილები, ორი ხელი და ორი ფეხი. ამას არ ვგულისხმობ. ბუნება, ხასიათი მე აქ მხოლოდ ცხოველებს ვხედავ. არა ცხოველი, ეს ზედმეტად კარგი დახასიათებაა მათთვის. დრო გადის და მეც მათთნაირი ვხდები. უბრალოდ... მეც ვერაფერს ვგრძნობ! ვერაფერს! არაფერი არ მტკივა, გული?! ეს უბრალოდ, უბრალოდ მუდმივად ფეთქავი სხეულია. მეგობრების მეტი რა მყავს, მაგრამ როგორც მივხვდი შევცდი! მეგობარი ნიშნავს ადამიანს, რომელიც შენს ზურგს უკან ჭორაობს შენზე, არ აინტერესებს შენი გასაჭირი, როცა ტირის კიდიხარ, როცა კარგად ხარ გიყენებს და ა.შ. მე რომ ახლა ნამდვილი მეგობარი მყოლოდა აქ არ ვიდგებოდი, არ მომიწევდა ყურება უამრავი ადამიანის რომელთაც ნიღბები მშვენივრად მოირგეს. არა განა უხდებათ, უბრალოდ კარგად ატყუებენ ერთმანეთს,რომ ნიღაბი არ უკეთიათ. ჩემი ნიღაბი უკვე გადავარდა ამ უზარმაზარი შენობის სახურავიდან, "მომღიმარე,ბედნიერი გოგონა" ასე ერქვა მას. ახლა მე მელოდება როდის გავყვები მის გზას. - შენ იცი ადგილი სადაც მიპივნი,ხო? - მშვიდად გადავხედე ჩემს პატარა დაიკოს, მან უნებურად დამიქნია თავი და გამიღიმა. მის ოქროსფერ თმას ქარი აფრიალებდა და სახეს უფარავდა. იღიმოდა და პატარა კბილები თმაში თეთრად უჩანდა. - ხომ მპირდები რომ არ დამივიწყებ? ისევ დამიქნია თავი და ხელი მომკიდა. - ხომ იცი, აქ აღარასდროს აღარ უნდა დაბრუნდე... ხომ იცი, მე მუსმივად შენთან ვიქნები! შენს გამო მივდივარ! ხომ იცი?! მე ყოველთვის დაგეხმარები! შენ უბრალოდ ინატრე! ბოლოჯერ დამიქნია თავი, მე ის გავუშვი ჩავიყვანე კიბეებზე და მივუყვანე დედას. ის თავის მეგობრებთან საუბარში იყო გართული. ისევ დავუბრუნდი ადგილს, ჩემს ადგილს. ეს ეს იყო, ფეხი მოაჯირს აცდებოდა, მაგრამ უეცრად გავჩერდი. - მანდ კარგია? - შეკითხვა დავსვი, ველოდი მისგან პასუხს. - არა, არ არის კარგი! - მიპასუხა მამამ, რომელიც არსად ჩანდა. - და მანდ ხომ ერთად ვიქნებით?! - კი ვიქნებით! - მაშინ კარგია! - მაშინ კარგი იქნება! მაგრამ შენ მანდ უნდა იყო! ჯერ ადრეა! - შენც აქ უნდა იყო, მაგრამ მანდ ხარ, მა!.. მე კი იქ უნდა ვიყო სადაც შენ იქნები!
ოასუხს არც დავლოდებულვარ, ეს შეგრძნება სასიამოვნო იყო, ფრენა... ბოლოს კი ტკივილი. - აქ რა გვინდა? - არ გეტყვი! ეს შენ თვითონ უნდა ნახო!
- მითხარი!
- არა! 1,2,3 დაბადების დღეს გილოცავ! უამრავი ხალხი იყო ჩემს გარშემო. ყველა მილოცავდა, მეხუტებოდა. თანდათან ყველა ვიღლებოდით ამდენი ცეკვით. მოაჯირს არ ვეკარებოდი, გადახედვა მეშინოდა, ძალიან მაღალი იყო. - რომ გადავხტე, გადმოხტები? - ვკიტხე მას და გავუღიმე. - რათქმაუნდა, ლამაზო! - მაშინ წამოდი! - გაგიჟდი?!
- ხომ მითხარი წამოვალო?!
- მაგრამ რატომ?! - იქ მუდმივად ერთად ვიქნებით! - საიდან იცი?!
- ვიცი, ვიცი! - აქ არ უნდა მომეყვანე... - მართალი ხარ, მტკივნეულია ყველაფრის გახსენება! - რისი? - აქედან გადახტა ჩემი და! - შენ საიდან გახსოვს?! ნუ სულელობ წამოდი!
- არა! არ ვსულელობ! მართალი იყო, არავის არასდროს არ ვეყვარები... და არც შენ არ ეყვარები არასდროს არავის!
- რატომ ამბობ ამას?! უბრალოდ წამოდი! - აი მე მას ვხედავ! - წამოდი, გთხოვ! აქ არავინაა!
- როგორ არა, ღმერთო აი მამაც!
- უკვე მაშინებ, ლამაზო! კარგი! შემაშინე, ახლა წავედით! - როგორ უნდა მოვთხოვო სხვას სიყვარული როცა საკუთარ დედას არ ვუყვარვარ?! - მას უყვარხარ! მეც მიყვარხარ! - მაშინ გადახტი! წამიერად მოცილდა ბიჭი მოაჯირს და შემდეგ ძალიან შორიდანაც კი ჩანდა, წითელი სისხლი რომელიც ლამპიონების განათება ალამაზებდა. გოგონასთვის ცოხვრება შეუძლებელი გახდა, ის მუდმივად დამნაშავედ გრძნობდა თავს და ასეც იყო. ოთახში გამოკეტილი, თხოვდა დას დახმარებას, მაგრამ ის არ ეხმარებოდა. თხოვდა მამას დახამრებას, მაგრამ არ ეხმარებოდა. ის იცვლებოდა და თანდათან ხვდებოდა, რომ იმ ბიჭს მართლა უყვარდა. მაგრამ მან ის მოკლა. ღამე ესიზმრებოდა, დილით ენატრებოდა. აღარ შეეძლო სიცოცხლე, უნდოდა სიკვდილი. მანაც იმავე ადგილას მოიკლა თავი. ნეტა რა ეგონათ ეს თავის მოკვლა? დედა დარჩა ცოცხალი, არც ერთი ცრემლი არ ჩმოვარდნია. ან რატომ უნდა ეტირა დამინაებისთვის რომლებიც დანებდნენ?! დედას არც ერთი შვილი არ უყვარდა, არც ქმარი. ის არ ხმარობდა არანაირ ნიღაბს, არავინ არ სძულდა, სიძულვილი არც არსებობს. სიძულვილს ჩვენ სხვანაირად აღვიქვამთ. სინამდვილეში კი სიძულვილი არის ის სადაც არ არის სიყვარული. ამდენი გამოგონილი გრძნობა რის გამოც ადამიანები მოკვდნენ. ნუ დანებდებით იმას რაც არ არსებობს, არ დანებდეთ ვითომდა არსებულ სიძულვილს! თუ ვერ გრძნობთ სიყავრულს და გრძნობთ "სიძულვილს" ნუ დაელოდებით მას, უბრალოდ დაიწყეთ მისი ძებნა და არ გეგონოთ რომ არ არსებობს იგი. ყველაფერი მამით დაიწყო, მან დაუშვა შეცდომა და შემდეგ გაყვნენ მას, რადგან გოგონებისთვის მამა იყო ნამდვილი სიყავრული, ადმაინი რომელიც მათ ჭირდებოდათ, მამა მათ ყოველთვის მხარში ედგა.
მე ვფიქრობ სიძულვილი მართლაც არ არსებობს!ეს არის ადგილი სადაც უბრალოდ არ არის სიყვარული! PrettyBoySwag
| 
