გახსოვს მთელი დედამიწა დაგვიპირისპირდა ჩვენ ორს, მგრამ შენ მაინც ჩემთან იყავი, არ მიშვებდი ხელს, არ მაძლევდი უფლებას დავნებებოდი ცხოვრებას…
შენ მასწავლიდი ოცნებას, ფრენას და საერთოდ ყველაფერს…
ჩემ სულელურ აზრებსაც იზიარებდი, ან ყოველ შემთხვევაში არ
გაღიზიანებდნენ მაინც ისინი…
პატარა ბავშვი როცა სიარულს იწყებს ,ას სჭირდება საყრდენი რო არ წაიქცეს, შენ ჩემი საყრდენი იყავი, სენით ავიდგი ფეხი თუმცა უშენოდ ბევრჯერ წავქცეულვარ, ყოველთვის მოსულხარ და აგიყენებივარ…
გახსოვს სუნთქვა მიჭირდა უშენოდ და ყოველი ჩვენი შეხვედრა სუნთქვის მომტანი იყო ჩემთვის შემდეგ შეხვერამდე…
გახსოვს ჩვენი ჩხუბი?…მართალი ხარ არც მე მახსოვს. ჩვენ არ ვჩხუბობდით ყოველ შემთხვევაში იმ დაწყევლილ დღემდე!
გახსოვს ღამის ცა, მთვარე და ჩვენი ვარსკვლავები? მციოდა ,მაგრამ მაინც გავდიოდი აივანზე შენ გამო, შენ ვარსკვლავს რო დავლაპარაკებოდი…
ჩვენი ერთად სიმღერა თუ გახსოვს? მგონი ცვენნაირად მარტო გამორჩეულები მღერიან…
შენ მიცავდი უცხოებისგან, ბოროტებისგან, სიკვდილისგან…
ნათელი სხივი იყავი ჩემ ცხოვრებაში, სიბნელეში მინათებდი გზას…
შენი სული მათბობდა ხოლმე სულგაყინულს…
ჩვენი ოქროსფერი ჯაჭვი თუ გახსოვს? რომელიც არ გვაძლევდა ერთმანეთთან დაშორების საშუალებას…
იცი, არ მინდა დავიჯერო, რომ ეს ჯაჭვი გაუფერულდა, დათხელდა და ეხლა გაწყვეტას ლამობს, არ მინდა დავიჯერო რო გაიზარდე, შეიცვალე და მე კიდე დავრჩი ისეთივე სულელი ბავშვი!
ჰო სულელი, სულელი, სულელი ბავშვი, რომელსაც არაფერი ესმიმს ამ ცხოვრების!
მე ხომ პატარა ვარ, გული მტკივა და მჭირდები შენ, ისევ მჭირდები…
იცი აღარავინ მყავს, ვინც ხელს ჩამკიდებს და გამარბენინებს სიბნელეში,დამავიწყებს შიშს, დამიბრუნებს ფრენის უნარს და ვისაც ვეყვარები შენნაირად…
მახსოვს მთელი დედამიწა დაგვიპირისპირდა ჩვენ ორს და მაინც,…
შენ ჩემთან იყავი…სანამ....
3 წლით ადრე
ცოტახნის წინ სახლიდან გამოქცევა ვცადე.. არ გამომივიდა.. ამ საქციელის გამო ჩემმა მშობლებმა დამსაჯეს.. რა მექნა..არ მინდოდა მათთან ცოვრება... მინდა თავისუფალი ვიყო.. მინდა ჩემს გაფუჭებულ მეგობრებთნ ერთად ვიყო.. ვიქურდო.. მოვწიო.. და კიდევ უარესები ვაკეთო.. მამაჩემი მდიდარი კაცია ეს ყველაფერი როცა გაიგო.. ისეთ კოლეჯში წამიყვანა,საიდანაც გამოგქცევას ვერ შევძლებდი.. ეს ყველა ცუდი რამაა რაც ჩემს ცხოვრებაში მომხდარა.. იმ კოლეჯში როგორც მე ვიცი ყველა მდიდარი სწავლობს და კიდევ უფრო უარესსი ყველა კარგად სწავლობს...
=ადექი ახლავე.. აღარ გამამეორებინო..
=არა.. მეძინება.. რით ვერ გაიგეე?
=წესიერად ილაპარაკე მარი
=კარგი რა დეე თავი დამანებე..
ოთახში მამა შემოვიდა
= აბა რას შვრებით?
=ცოცხალი თავით არ დგება..
= მარი ადექქი თორე საგიჟეში წაგიყვან..
=კარგი რა მამა..
=ადექი...
სხვა გზა არ დამიტოვეს და მეც ავდექი.. შაპი მივიღე და ტანისამოსი გამოვიცვალე... დღეს იმ საშინელ სკოლაში მივდივარ და მთელი წელი იქ უნდა ვიცხოვრო.. ჩემ გარყვნილი მეგობრებიდან რამოდენიმე დაიჭირეს... 2 დაიღუპა... ასე რომ მათი იმედი არ უნდა მქონდეს ..ისინი იქიდან ვერ გამომაპარებენ..უკვე კოლეჯის კარებთან ვდგავარ.. ფეხის შედგმა არ მინდა,მაგრამ მაიძულებენ.. მამაჩემი ჩემს უკან დგას.. დაცვა გვერდი-გვერდ მიდგას.. გაქცევა შეუძლებელია.. არააააა...!!!! არ მინდაააა!>>..............
მშვიდობით თავიუფლება.. მშვიდობით !.. :(
=აღარ შედიხარ?
=არ მინდა ჯოჯოხეთი..
=აქამდე გეფიქრა მაგაზე...არ გაგება ურთიერთობა გარყვნილ ხალხთან
და აქაც არ მოხვდებოდი..
=ერთი კითვა მაქვს..
= გისმენ =აქ ყველა ძალით მოყავთ?
=არა.. შენი ტოლი ბავშვები აქ მოხვედრაზე ოცნებობენ.. მოეშვი
ახლა ლაპარაკს და შედი..
როცა დირექტორის კაბინეტიდან გამოვდიოდით.. ჩვენთან ვიღაც ბიჭი მოვიდა..
სიმპათიური კი იყო..
მაგრამ ნასწავლს გავს და ასეთი ხალხი მე არ მიყვარს
უფრო სწორედ მამაჩემმთან..
= როგორ ხარტ?
=კარგად თქვენ? რამდენი ხანია მამაშშენი არ მინახავს..
=ეს თქვენი ქალიშვილიაა?
=კი ეს მარია..ეს კი ბენი...გაიცანი მარია... დიდი ბიზნესმენის შვილი..=კარგი..კარგი.. არ მაინტერესებსს.. ჩემი ოთახხი სადააა? იქ მიმიყვანე რო ჩავიკეტო და თავი მოვიკლა
=რა ნომერია შენი ოთახი? მე მიგიყვან..
=კარგი მაშინ მე წავედი მეჩქარებაა..მაიკ მარის შენ გიტოვებ..
მამაჩემი წავიდა... კოლეჯი კარი დაიხურა.. მორჩა.. დასრულდა..
=წამოდი ..რა ნომერია შენი ოთახის?
=124....
=მაგარია..
=ვითომ რატოო?
=შენ ჩემს გვერდით იქნები ოთახში..
=რა გამოდის მე და შენ ერთ ოთახში ვიქნებით..
=ხო ეგრე გამოდის..
=აუუუ ესღა მაკლდა.. არ ჯობდა მარტო ვყოფილიყავიიი?
თავის მოკვლის შანსი მექნებოდა..
=თავის მოკვლა რატო გინდაა?
=იმიტო რო ამ ჯოჯოხეთში ყოფნა არ მინდა.. აქ ძალით მომიყვანეს..
ამ საუბარში ოთახს მივადექით..
=ეს ჩემი საწოლია.. ეს კი შენი
=ძალიან კრგი.. ბარგის ამოლაგება დავიწყე..ყველაფერი მოვაწესრგე..
= არ გინდა გახვიდეე?
=რატოო?
=იმიტო რო უნდა გამოვიცვალო..
=მერე რაა...
=რა მერე რააა? გადი რაა..
=აუ მეზარება..ვერ ხედაც რო ტელევიზორს ვუყურებ..
=მერე უყურე..
=ეს გადაცემა მერე არ იქნება..
=კარგი მაშინ თუ არ გახვალ.. აქეთ არ იყუროო..
=კარგი..
ზურგით დავუდექი და გამოცვლა დავიწყე.. სიმართლე რო ვთქვა ძალიან მადარდებდა მიყურებდა თუ არა.. მართალია გარყვნილი მეგობრები მყავდა მაგრამ ბიჭთან არასოდეს ვწოლილვარ.. მემგონი გასაკვირია არაა?ლიფი გამოვიცვალე.. ახალი მაისური გადავიცვი და შორტი ამოვიცვი..
=ნუ მიყურებ ეგრე..
=რანაირად გიყურებ?
=აი ეგრე..
სავარძელზე იყო გადაოლილი და იღიმებოდა..
=რო ვიღიმი იმაზე ამბობ?=გადი აქედან.. ნერვები მომეშალაა...
წამოვაგდე სავარძიდან..ოთახიდან უნდა გამეგდო..ამ დროს კარები გაიღო..ოთახში ვიღაც გოგო
და ბიჭი შემოვიდნენ..
=მაიკ არ მოდიხარ ფართიზე?
=არა.. ლიზ..მე ჩემ ახალ მეზობელთან უნდა ვიყო და კაარგად გავიცნო..
=ახალი ხარ? ჩემს ძმას არ დაუჯერო ის ნამდვილი ბაბნიკია...
=ლიზა!!..
=მაიკ!!..
=იცით რა თქვენი მოსმენა არ მინდაა.. ეს დებილიც წაიყვანეთ
თორე მთელ ჯავრს მასზე ამოვიყრი და დავახრჩობ ..
.ყველა გავიდა ოთახიდან.. მაიკიც მათ გაყვა.. მე ჩემს კუთვნილ ლოგინზე დავეხეთქე.. დაძiნება მინდოდა,მაგრამ ვინ მაცადაა?
როგორი იყო? მემგონი არც ისე ცუდი.. ახლა Tქვენ იცით.. დააკომენტარეთ
