-ესიგი მიმატოვებ?-ვიკითხე გაბზარული,ანერვიულებული ხმით და შეშინებულმა შევხედე მის ცისფერ თვალებს. -კი!-მომახალა უხეშად. -რატომ? -უბრალოდ არ მიყვარხარ. -ასე უცებ? -ხდება ხოლმე...რას იზავ,ყველას არ უმართლებს. არაფერი ვუპასუხე.თვალებიდან ცრემლების ახალი ნაკადი წამომივიდა და მიწაზე ნელ-ნელა დაეცა... შემოდგომა იყო...ქარი ქროდა,ციოდა...ზუსტად ისეთი ამინდი იყო,როგორიც ჩემს გულში. 'ის' ჩუმად იყო..ხმას არ იღებდა. -ერთი რამ მაინტერესებს...-წამოვიწყე. -გისმენ,-ის თავის უხეშ ტონს ინარჩუნებდა. -არასდროს გყვარებივარ? -მიყვარდი..მაგრამ გადამიყვარდი-მიპასუხა მცირე ყოყმანის შემდეგ. -შეუძლებელია...თუ გიყვარდი ესიგი ნამდვილი სიყვარულით არ გიყვარდი! -ასე ნუ ამბობ..გთხოვ..-დაურბილდა ხმა. -აბა როგორ ვთქვა?-ვიყვირე.-ნამდვილ სიყვარულს არ აქვს დასარული! და შენი ჩემდამი სიყვარული გაქრა... ხმის ამოღება აღარ დავაცადე,წამოვდექი და გავიქეცი. ... მივრბოდი უაზროდ..ცოცხალ-მკვდარი...
მივრბოდი, თუმცა არ ვიცოდი სად. ახლა არავინ და არაფერი ჩემთვის აღარ არსებობდა! ყველაფერი უმნიშვენელო იყო... გული ორმაგად, უფრო ჩქარა მიცემდა... თუმცა გაუკრვეველ ნაბიჯებს ვადგამდი ერთი მეორეზე. ბოლოს გულმა ვეღარ გამიძლო, ცოტაც და წავიქცეოდი; უნდა დამესვენა ამიტომ ერთი შენობის კედელტან ცამოვჯექი და თავი დაბლა დავხარე... Tumblr_m9m9bogjny1r3lb7ro1_500_large არ ვიცოდი რა მექნა სად წავსულიყავი, მძულდა ყველა და ყველაფერიი, აღარ ვუყვარვარ? ნუთუ ასე მალე სეძლო ჩემი გადაყვარება? რატომ მექცევი ასე უფალო? მე ხომ ის მიყვარდა.... მიყვარდა... მთელი ჩემი არსებით...მიყვარდა! მან კი მიმატოვა.. მიმატოვა და ეს ყველაფერი ისე მომახალა თითქოს... ...თვალები დავხუჭე... აწვიმდა...ქარი ისევ ძლიერად ქროდა.. ისე ციოდა,როგორც ჩემს გულში... იცით?! ყველას ცხოვრებაში დგება გარკვეული 'წელიწადის დრო'... როცა იბადები,პირველად იღვიძებ ბუნებასავით..მაშინ გაზაფხულია... იყო ზაფხულიც...როცა 'ის' ჩემს ცხოვრებაში გამოჩნდა... ..და შემოდგომაც! წელიწადის და ჩემი ცხოვრების ყველაზე ლამაზი დრო,როცა მასთან ერთად ბედნიერი ვიყავი... და აი ახლა..ახლა სუსხიანი ზამთარია... ზამთარია ჩემს გულში და მთელ ჩემს არსებაში!... რატომ?? იმიტომ რომ მციოდა... იმიტომ რომ ვიცოდი,ვერ გავთბებოდი..მის გარეშე!.. 'კმარა!'-გავიფიქრე . არ შემეძლო, არ მინდოდა, თუმცა ფეხები როგორღაც დავიმორჩილე თავს ძალა დავატანე და წამოვდექი. კვლავაც წვიმდა და ძლიერი ქარი ქროდა... მივდიოდი, მაგრამ არ ვიცოდი სად... ნაბიჯს ნაბიჯზე ძლივს ვადგამდი...იმ წუთას ყველაფერი 'ფეხებზე' მეკიდა!... მივდიოდი უაზროდ...დაკარგული არსებასავით... გონებაში ისევ მის თბილ ცისფერ თვალებს ვხედავდი... მეჩვენებოდა თითქოს ჩემს წინ იდგა და მრავლისმეტყველად მიღიმოდა... თუმცა იმასაც ცხადად ვგრძნობდი რომ ეს მხოლოდ ილუზია იყო და მეტი არაფერი... -უკაცრავად..ხომ კარგად ხართ?-მომესმა ხმა. შევკრთი,თუმცა როგორღაც მვახერხე ხმის ამოღება: -მე გული გამიტეხეს!...ჩემი გული გატეხილია! ... ამ ამბის შემდეგ 1 თვე გავიდა...ტანჯვით,უდიდესი ტკივილით და მრავალი ცრემლით აღსავსე 1 თვე!..
მიუხედავად ამდენი ხნის მერე ჩემი მისდამი სიყვარული უფრო და უფრო ძლიერდებოდა,მენატრებოდა..ისევ მენატრებოდა მისი ღიმილი და სითბო.. ისევ ისე ძლიერად მინდოდა მისი ჩახუტება... ნეტავ ბედნიერი იყო? ...
ერთ დღეს დილით ვიღაცის ზარმა გამომაღვიძა. სწრაფად ვეცი ტელეფონს და ვუპასუხე -გისმენთ! - გაამარჯობა ანა ბრძანდებით? -დიაც მე გახლავართ ვინ გგნებავთ?-მისმა ხრინტიანმა და ჩახლეჩილმა ხმამ გული მომიკლა. ცოტყაც და წავიქცეოდი, გული საშინლად მიფეთქავდა თითქოს რაღაც ცუდი უნდა მოხმდარიყო, ცოტაც და ტირილს დავიწყებდი. თითქოს მეცნო მისი ხმა... - რა სჭიირსს ნიკიისს?-აღომხდა ბაგეებიდან მისი სახელი, რომელსაც ასე ხშირად ვახსენდებდი. ტელეფონი ხელიდან გამივარდა, იქვე ჩავიკეცე და ტირილი დავიწყე. ნეტავ რა სჭირს? ახლავე უნდა წავიდე მასთან. ვთქვი და წამსი წამოვდექი. მიჭირდმა, მაგრამ მაინც მივიკვლევდი გზას და, როგორც იქნა მის სახლსაც მივუახლოვდი. იქაურობა დიდად არ შეცვლილიყო... უბრალოდ შემოსასვლელთან გამოკრულმა შავმა ნაჭერმა ჩემზე ცუდად იმოქმედა... ავნერვიულდი..ჩემი შიში უფრო გაძლიერდა... გული ამიჩქარდა...მაგრამ მაინც მივუახლოვდი კარებს და შიგნით შევედი. შავებში ჩაცმული ხალხის დანახვამ გული ჩამიწვა.. უცებ ერთ-ერთმა ქალმა შემომხედა... ერთხანს მაკვირდებოდა,შემდეგ კი გვერდზე მდგონს ყურშ რაღაც უჩურჩულა. მე მხოლოდ 'ალბათ ის არის' გავარჩირე. ნეტავ რა ხდებოდა? გული რაღაც საშინელებას მიგრძონდა. უცებ ყველამ მე შეომხედა,შემდეგ კი განზე გავიდნენ და ოთახის შუაგულისკენგზა გამინთავისუფლეს. მექანიკურად ავმოქმედდი და წინ გავემართე. ... -ნიკიი?!-დავიყვირე მტელი ხმით და მუხლებზე დავეცი... თვალებიდან ცრემლები ღვარად წამომივიდა... ვერ ვიჯერებდი იმ სანახაობას,რომელიც ჩემს წინ გადაშლილიყო... ავტირდი...ავტირდი მთელი გულით... იმწამს ყველა და ყველაფერი შემზიზღდა... იმწამს მივხვდი რომ მთელი ჩემი ცხოვრება მხოლოდ და მხოლოდ ფუჭი და ამაოება იყო... მინდოდა რომ ჩემს ქვეშ მიწა გამსკდარიყო და სადღაც ჩავეკარგე სამუდამოდ... ვგრძნობდი რომ ყველა მე მიყურებდა,თუმცა ახლა მე ისინი არ მაინტერესებდა... მე მთელი ჩემი არსებით პირდაპირ,ტახტზე შემოდებულ მუხის შავ კუბოს მივშტერებოდი... არ ვიცი ასე რამდენ ხანს ვიყავი... ვიღაცა მომიახლოვდა და თავისი გაყინული ხელის გულები ჩემს მხრებზე დამადო. -შვილო,-ვიცანიიგივე ხრინწიანი და ნამტირალევი ხმა,-აქეთ წამოდი...ახლა ჯერ არ ხარ ამისთვის მზად. არაფერი ვუპასუხე,მხოლოდ შევხედე და მისმა ცისფერმა,მრავლისმეტყველა ცრემლიანმა თავლებმა გული მომიკლა. ...
მტელი საღამო კუბოსტან ვიჯექი და ვტიროდი ვტიროდი გაცხარებულ ისიიც ვერ შევნიშნე როგორ წავიდაა ხალხი
როგორ დაცარიელდაა სახლი
უბრალოდ ცრემლები რვარა ღვარა მდიოდა
ჩემთვის ფიქრებშიო ვიყავი გართული...
წარმოვიდგინე, რომ მას ვეღარ ვნახავდი, ვერარ დვინახავდი მის ოდესღაც გაღიმებულ და ბედნიერ სახეს
ვეღარ ჩამძახებდა ყურში თუ როგორ ვუყავრდი...
არ მომეფერებოდა ისე როგორც უწინ... უეცრად ფიქრებიდან ქალის ნამტირალევმა ხმმამ გამომიყვანა: -დამშვიდდი გთხოვ,-ეს კი მითხრა,თუმცა თვითონ ატირდა. ხმის ამოღება ვერ შევძელი. ნიკის დედის ტირილმა საბოლოოდ ჩაკლა ჩემში ყველა იმედი და მიმახვედრა,რომ ამ მწარე რეალობიდან თავს ვერ დავიძვრენდი.. ქალი ჩამეხუტა,შემდეგ გვერდზე მომიჯდა და საუბარი წამოიწყო. -არც კი ვიცი რა გითხრა...ვიცი რომ გული საშინლად გეტკინა მაგრამ...-მან ტავიჩაქინდრა და კვლავ ატირდა. -გიზიარებთ!-როგორღაც დავიჩურჩულე. -გმადლობთ,შვილო.-ტირილი არშეუწყვეტია.-გმადლობთ რომ მის გვერდით იყავი ყოველთვის...
-არაფრის..მადლობას ნუ მიხდიტ გთხოვთ...მან 1 თვის წინ მიმატოვა და ამ ხნის მანძილზე მასზე ფიქრი წამითაც კი არ შემიწყვეტია!- ავტირდი. ქალმა ხმა ვერ ამოიღო. -დიახ,მე ის ახლაც ისევე მიყვარს,ისევე მჭირდება როგორც ადრე!
მე გული ახაც მისტის მიცემს... -ვიცი...ვიცი რომ მან მიგატოვა..მაგრამ დამიჯერე მიზეზი ჰქონდა,-აქვითინდა.
-კი ჰქონდა და ეს ის იყო რომ მას არ ვუყვარდი, თუმცა ნუ ღელავთ მას არ ვამართლებ მთავარია, რომ მე მიყვარდა და ჩვენი სიყვარული ორივესთვის საკმარისი იყო, მაგრამ ახლა მან საბოლოოდ მიმატოვა და წავიდა . - ანა არ მინდა, რომ ამდენ გაურკვევლობაში იცხოვრო, ძალიან ვწუხვარ რომ ყვლაფერი ასე მოხდა, ვერც კ იწარმოიდგენ, როგორ მიჭირს თუმცა მერწმუნე მას შენ გულწრფელად უყვარდი და იმაზე მეტადაც კი ვიდრე შენ წარმოგედგინა - მაშინ რატომმ მიმატოვაა? რატომ მომნექცაა ასეე?-უკვე ყვირილში გადავედი- მე ის მჭირდებოდა, მიუხედავად იმისა რომ არ ვუყვარდი მაინც ბედნიერი ვიყავი რადგან ის იყო ბედნიერი,მაგრამ ახლა საბოლოოდ დავკარგეე ის... - ანა ნუ ამბობ მაგას ის არასდროს ყოფილა ბედნიერი  რაც გაგშორდა იმ დღიდან ყველაფერი სეიცვალა მის ცხოვრებაში, საქმე ის იყო რომ... -რომ რა?!-ვეღარ მოვითმინე. ქალმა გატანჯული თვალები შემომანათა და მითხრა: -მას კიბო ჰქონდა! იგი კვდებოდა და არ უნდოდა გენახა შენ,თუ როგორ იტანჯებოდა!არ უნდოდა თავისი ავადმყოფობით შენი გაწამება! მას ეგონა,რომ შენ ვინმე სხვას იპოვიდი,რომელიც არასდორს დაგტოვებდა...-დაასრულა და თავი ჩაქინდრა. მისმა სიტყვებმა საბოლოოდ გამაწამა! საბოლოოდ მიმახვედრა რომ მთელი ჩემი ცხოვრება ფუჭია! არ ვიცი რა დამემართა! ვეღარაფერზე ვფიქრობდი.. აზროვნების უნარი სრულიად დამეკარგა... მექანიკურად წამოვდექი,'მის' სურათთან მივედი: -ესიგი მიმატოვე?-ვკითხე გაბზარული,ანერვიულებული ხმით და შეშინებულა შევხედე მის ცისფერ თვალებს, თვალები, რომელიც ახლა ჩამქვრალიყო, თიტქოს საბოლოოდ მორჩა, ჩემი ცხოვრებაც ერთიანად მოკვდა, მხოლოდ ერთი სიტყვა დამრჩა ხელში.
რატომ უფალო? რატომ მხვდა ასეთი ბედი წილად, რატომ წამართვი? მე ხომ მიყვარდა ის? რატომ გაწყვიტე ცემი ბედნიერების უწყვეტი ჯაჭვი, მეგონა, რომ მას არ ვყვარდი თუმცა მაინც მიყვარდა, შორს იყო მაგრამ მაინც მენატრებოდა, მე ხომ წამითაც არ სემიწყვეტია მისი სიყვარული, სიყვარული რომელიც ერთ დროს მარადიული იყო, ახლა ტავისი ხელით ჩაემხო ცივ მიწაში.
 რატომ აყრით მიწას? რატომ? დაანებეთ თავი? ჩვენი სიყვარული სათუთი, ნუ სტკენთ მას, მან ისედაც ბევრ ტკიილს გაუძლო. ნუ მიკლავთ გულს, ნუ მართმევთ მე ის ჯერ კიდევ მჭირდება. მე ისევ მინდა, რომ მოვეხცვიე, ისევ მიდნა, რომ გამიღიმოს თავისი ბავშვური ღიმილით, არ წამართვა უფალო გტხოვ, დამიბრუნე გული, დამიბრუნეთ ჩვენი სიყვარული ,მერე რა რომ ის აქ არარ დგას, მერე რა, რომ გული არარ მაქვს ,მე ის მაინც მიყვარს, თუმცა ეს სიყვარული მქრთალი ვიავივით დაფრინავს, მხოლოდ გული აღარ არსებობს, გული სადაც ვინახავდი ამ სათუთ სიყვარულს, სიყვარულს, რომელიც ოდესრაც ჩვენი იყო და ჩვენ გვეკუთვნოდა, ახლა შენ თან გაიყოლე და შენც მელი, როდის მოვალ შენამდე, ნუ ღელავ მე მალე დავბრუნდები და მჯერა, რომ მალე ერთად ვიქნებით, მჯერა, რომ სიყვარული შენდამი მომიყვანს! მიყვარხარ!..
სიახლე გაალამაზა:Smiler_Tizzie (Tizzie-cqnapa)–მ
| 
