ახალი ჩანახატი
"მშვიდობით!"
არვიცი ამ წერილს მერამდენეჯერ ვკითხულობ, ალბათ 10 000-ჯერ წავიკითხე, მაგრამ ვერცერთ ცდაზე ვერ გავიაზრე. ამ დღის შემდეგ წელი გავიდა, მეკი ისევიმ ადგილას ვზივარ სადაც ერთად ვისხედით ხოლმე.მთელი ოთხი წელია ამ ადგილას ამოვდივარ, არ მბეზრდება.
-გამარჯობა!
არვიცი, რაღაც მოხდა, ადგილზე გავქვავდი, სისხლი გამეყინა, შიგნიდან რაღაც მღრღნიდა, თითქოს ჩემი სული სხეულიდან გამოსვლას და გათავისუფლებას ლამობდა. ეს ხმა, ეს ხმა ისეთი ნაცნობი იყო. თითქოს ჩემში ორმა გრძნობამ იფეთქ:ტკივილმა და მონატრებამ. მიტრიალება ვცადე მაგრამ ვერ შევძელი. -არაფერს მეტყვი?
-მე რამე მაქვს სათქმელი? ცრემლები წამომივიდა, ჰო, წარმოგიდგენიათ? თავისით დაუკითხავად გაიკვლიეს გზა ჩემს ღაწვებზე. -მე დიდი ხანია გაპატიე.
-შემომხედე რა, მხოლოდ ერთხელ შემომომხედე გთხოვ!
-არ შემიძლია.
-რატომ?
-არ მინდა ჩემს თვალებში ის ზიზღი დაინახო, რომელსაც შენს მიმართ ვგრძნობ.
-ტყუი!
-მე შევიცვალე!
-ისევ ტყუი.
-რატომ?
-შენ იმ ადამიანთა კატეგორიას მიეკუთვნები რომლებსაც არ სჯერათ იმის, რომ ადამიანები იცვლებინ.
-მე კი შევიცვალე! -არამგონია
-შენც შეიცვალე.
-საიდან დაასკვენი?
-ჩემთვის შეიცვალე. გასხსოვს, ადრე გეუბნებოდი შენში "სვანი" ისეა გამჯდარი როგორც არცერთშითქო? კი
-ხო, მაშინ გითხარი შენში ქალის პატივისცემა ისეა ჩანერგული როგორც, თითოეულ კვალში თესლითქო, ამაში შევცდი.
-მარიამ!
-დამამთავრებინე! ისიც ხომ გახსოვს რომ გეუბნებოდი, ბაბუა მასწავლიდა რომ "ადამიანის ჭეშმარიტი სახე"ყველაზე ამოუცნობ ფენომენიაო, მაგრამ მე ის ამოვიცანითქო, ამაშიც შევცდი! -მითხარი, გთხოვ მითხარი რომ ისევ
-არა, ჩემო კარგო, არა!
-რატომ?
-არ მინდა მოგატყუო!
-შენი თავი?
-ჩემი თავი ყველაზემეტად მძულს!
-რატომ?
-შენ რომ შეგიყვარა!
-ახლა?
-ახლა მხოლოდ მეცოდები.
-შემომხედე რა, გთხოვ!
-არა, უნდა წავიდე.
-არ გაგიშვებ! ხელი მომკიდა და მისკენ შემატრიალა
-მატყუებ.
-რა იცი?
-შენი თვალები მკარნახობენ!
-მეც ბევრი რამ მიკარნახესშენმა თვალებმა,მაგრამ ჩვენს თვალებს შორის ის განსხვავებაა, რომ შენი თვალებიც კი ტყუის!
-მიყვარხარ მარიამ!
-მშვიდობით!
|
