სად იყო ის თავმაღალი ბიჭი მე რომ ვიცნობდი,მუდამ თავ აწეული რომ დადიოდა და არავინ არაფრად არ მიაჩნდაა.გაოცებული ვუყურებდი კუთხეში მდგარ,კედელზე აყუდებულ ნიკას.სახეზე საშინელი ტკივლი აღბეჭვდოდა.საშინლად მოწყენილი ჩანდა.ნეტა რას სჭირს? ასე რამ შეცვალა? გავიფიქრე და უაზროდ ჩავიარე სამი სართული.გარეთ გავედი და სუფთა ჰაერი ჩავყლაპე.საშინლად მაინტერესებდა ნიკას ამბავი.ვისგან შემეძლო გამეგო ამის შესახებ.უცენ თავში ამომიტივტივდა ნინის სახელი.თავქუდმოგლეჯილი გავიქეცი კლასისკენ,რომ მივედი ძლივს ვსუნთქავდი.თვალებს ვაცეცებდი და ნინის ვეძებდი.ძლივს მოვკარი თვალი კუთხეში იდგა.მასთან მივირბინე და მშვიდად ვკითხე: 

-ნინი რას შვები? 

-რავი გოგო,დაქალს ვწერ. 

-გოგო რაღაც მაინტერესებს. 

-მიდი მკითხე,-ინტერესით მიყურებდა. 

-იციიი,აი ის ნიკა ჩემ დაბადების დღეზე რომ მოიყვანეე... 

-ხო მერეე?-ვხედავდი როგორ ეღიმებოდა. 

-მერე რას ჭირს? დღეს ვნახეე დააა.. 

-ააა მაგას ძაან ცუდი რაღაც დაემერთა 

-რააა? თქვი დროზეეე 

-შენ რა ხო არ მოგწონს?-კარგია რო მიხვდა,ვაპირებდი ყველაფერი გამემხილა,არ მომწონდა რომ ვუმალავდი. 

-აუუ კიი გოგო ძააან,-გამოვუტყდი და ნელა შევხედე,მის რეაქციას ველოდებოდი,არ მოეწონებოდა აქამდე რომ ვუმალავდი. 

-აქამდე რატო არ მითხარი? 

-არ ვიციი მაპატიეეეე,-თავი დავხარე და ხმას ვერ ვიღებდი 

თან საშინლად მაინტერესებდა ნიკას ამბავუ. 

-ხოდა არ გაინტერესებს რა დამართა?,-უეცრად ნინიმ დაარღვია სიჩუმე,შვებით ამოვისუნთქე. 

-კი კიი დროზე თქვიი-თავში იმდენმა აზრმა გამიელვა,იმდენი რამ გავიფიქრე,მაგრამ იმას რაც ნინიმ მითხრა ნამდვილად არ მოველოდი; 

მამისი ავარიაში მოყვა და საშინელება გადაიტანა.ძაან უყვარდა,მთელი ზაფხული დეპრესიაში იყოო,მიკვირს სკოლაში რომ მოვიდა საერთოდ.ვერ წარმოიდგენ რა მდგომარეობაში იყო.ლამის მამამის მიყვაა,ხოდა ისე შეიცვალა დედამისიც კი ვეღარ ცნობს.შენც ხო ხედავ,-გაოცებისგან ენა ჩამივარდა,საშინლად მეცოდებოდა ნიკა,რადგან წარმომედგინა რას საშინლად იყო.2 წლის წინ ბიძა გარდამეცავალა და საშინლად ვინერვილე,მან კი მამა დაკარგა.წარმომიდგენია რაც განიცადა. 

დღე სწარაფდ დასრულდა.სახლში წასვლას ვაპირებდი.კლასიდან გამოვედი და ის ისევ იქ იდგა.მასთან ლაპარაკს არ ვგეგმვდი,მაგრამ ახლა რომ დავინახე თავი ვეღარ შევიკავე და მასთან მივედი: 

-გამარჯობა,ნიკა,-გაოცებულმა შემომხედა,-ალბათ არ გახსოვარ,ანი ვარ,ნინის კლასელი. 

-ააა,ანი როგორ ხარ? მახსოვხარ თანაც მშვენივრად,-ბენიერი ვიყავი,თურმე სულ არ დავვიწყებოდი. 

-იცი შენი ამბავი გავიგე,ვიზიარებ,-ჩუმად მიყურებდა,ვატყობდი როგორ დაღონდა,თვალზე ცრემლი მოაგდა. 

-ვიცი რა საშინლად ხარ,მართლა ძალიან ვწუხვარ და კარგად მესმის შენი,-ნიკა კარგა ხანს მიყურებდა,მერე ნელ ნელა ჩემსკენ მოიწია და ჩამეხუტა.უცნაური გრძნობა დამეუფლაა.ყველანაირი მცდელობა მისი დავიწყებისა წყალში ჩამეყარა.მისმა ერთმა მოახლოვებამ ძველი გრძნობა დამიბრუნა.ზღვა უკან იხევდა და სიყვარული ისევ უბრუმდებოდა ჩემს გულს. 

 

-მადლობ,-ჩაიჩურჩულა ნიკამ და უკან მოუხედავად წავიდა.მე კი სრულიად დაბნეული დამტოვა კიბესთან,არ მინდოდა წასულიყო,მაგარმ არც მისი დაკავება შემეძლო. 

აღარ მახსოვს სახლში როგორ მივედი.კარი დედამ გამიღო,ჩანთა კუთხეში მოვისროლე და კომპიუტერისკენ წავედი.face-ზე შევედი, ნინიმ მითხრა ნიკამ შენი ნომერი მთხოვა და მივეციო.საღამოს მობილურზე მესიჯი მომივიდა.