არაფერია იმაზე საშინელი როდესაც კარგავ საყვარელ ადამიანს! ის შენგან მიდიდს,და ამის მიზეზი ის არის რომ "მას არასდროს ყვარებიხარ" ...და შენ ? აღმოჩნდება რომ,შენ ის მთელი არსებით გყვარებია,გიყვარს და გეყვარება....ის წავიდა და ვერც კი ხვდება თუ რაოდენ დიდ ტკივილს გგვრის მისი წასვლა..ნატრობ რომ ეს კოშმარი იყო,საიდანაც სულ მალე გამოგეღვიძება და ის შენს გვერდით იქნება...მაგრამ ცხოვრება ზღაპარი არაა...ცხოვრება ერთი ლამაზი ისტორიაა,სადაც ყველაზე დიდ ბედნიერებას,ყველაზე დიდი ტკივილი მოსდევს ))
მე ანი ვარ!
16 წლის...ვსწავლობ ჩვეულებრივ სკოლაში და არაფრით განვხვავდები სხვებისგან,გარდა იმისაა რომ უაზროდ მიყვარს ხატვა....როდესაც ჩემი მეგობრები დისკოთეკებზე დადიან და ერთობიან,მე მირჩევნია ჩემთვის დაავჯდე დაა ვხატო უსასრულოდ,მთელი სამყარო.... ) არასდროს დამიხატავს ჩემი თავი! რადგან ყოველთვის მინდა ჩემი ნახატები ლამაზი იყოს,არ მინდა ჩემი თავი ძალიან ლამააზი დავხატო! ) დედაჩემი სულ მეუბნება რომ ხატვის სკოლაში ვიარო,მაგრამ სულ უარზე ვიდექი.... ჩემმა საუკეთესო მეგორებმაც კი არ იციან,ჩემი ამ ნიჭის შესახებ...არ მიყვარს ჩეემმს თავზე საუბარი ) ერთ დღესაც როდესაც სკოლიდან სახლში,ადრე მომიწია დაბრუნებაა ,დედაას შევთავაზე რომ იმ ხატვის სკოლაში წავეყვანე რომელზეც ამდენი ხანიაა მეუბნება..ისიცდამთანხმდა.. ) მეც მოვემზადე წასასვლელაად.. )) შევადგი თუ არაა ფეხი,მივხვდი რომ ეს ჩემი გარემო იყო....წყნარი ადგილი,სასვე ნახატებით! დედა ვიღაცას დაელაპარაკა დაა მეც დაწყებით ჯგუფში ჩამწერეს.... ალბათ ეგონათ,საერთოდ არ ვივცოდი ხატვა,მაგრამ მზად ვარ ყველააფერი თავიდან დაიწყო )) მასწავლებელმა,ცოტა ხანი გველაპარააკა და მითხრა რომ ხვალ აუცილებლად მოვსულიყაავი...) რათქმაუნდა მეორე დღეს,სკოლიდან ჩემს ბავშვებს გამოვემშვიდობე და სასწრაფოდ ამ ადგილისკენ ავიღე გეზი..) შევედი თუ არრა,ის მასწავლებელი მოვიკითხე დაა ჩეემს ჯგუფში,რომელიც მომასწაავლეს შევედი.. )) იქ მხოლოდ ერთი ბიჭი იჯდაა..რომელიც გულმოდგინედ რაღაცაას ხატავდა.....
თუ მოგეწონათ დავდებ შემდეგს!)
| 
