"გარაჟიდან" აეროპორტამდა საკმაოდ გრძელი გზა იყო ასე რომ დრო მქონდა დავფიქრებულიყავი... სუიმართლე გითხრათ ჰარი არც მაშინ და არც ახლა არ მნიყვარდა ძალიან... არც მისი გულით "ვთამაშობდ" , უბრალოიდ ეს ის მარადიული სიყვარული არ არის , მაგრამ მიყვარს მასთან დროის ტარება , საკმაოდ მხიარული ბიჭია და რაც მთავაირა ორივემ ვიცით რომ მომავალში არაფერი სერიოზული არ იქნება... არც მე ვაპირებ მას გავყვე ცოლად და არც ის ჩემზე დაქორწინებას , ასე რომ უბრალოდ ვერთობით... ნუთუ შეიცვალა? იქნებ საბოლოოდ თმები შეიჭრტა? :დ რომ ვერ ვიცნო?... ჩემი სულელური აზრებისგან განსათავისუფლებლად თავი გავაქნიე და ამ ჟესტზე მე თვითონაც გამეცინა. ნახევარი გზხა უკვე გავლილი იყო , წვიმა მანქანის მინებს ასველებდა და გამოსახულებას ბუნდოვანს ხდიდა. ახლა ბენდზე გადავერთე. თითქმის 100 პროცენტით ვიყავი დარწმუნებული რომ ისინი დამთანხმდებოდნენ , დასაკარგი არაფერი იყო. ფიქრებიდან მძღოლის ხმამ გამომიყვანა "30 ლარი".
-დ-დიახ რათქმაუნდა (საფულე გავხსენი და 10 და 20 ლარიანი ამოვიღე , მძღოლს გავუწოე და გავუღიმე , მაგრამ ის ისეთი უჟმური იყო ფული ხელიდან გამომგლიჯა და კარები გამიღო რაც სულაც არ იყო თავაზიანი ჟესტი არამედ ჩემს დაუყოვნებლივ გადასვლას ითხოვდა მანქანიდან. მეც არაფერი დამრჩონოდა ტაქსში , თავი დავხარე მანქანიდან გადმოვფოფხდი და გაბრაზებულმა ყვითელი კარები უკან ჩავწიე შემდეგ კი მთელი ძალით მივაჯახე , რამაც შემზარავი ხმა გამოსცა. მანქანა დაიძრა და მხოლოდ მძღოლის გაცოფებულ "სიფათს" მოვკარი თვალი.
მალევე გამახსენდა რომ აქ ტაქსისტისთვის სამაგიეროს გადასახდელად არ მოვსულვარ და სწრაფი ნაბიჯით გავემართე აეროპორტის კარებისკენ. კარებს მივაწექი და შიგნით შევედი, გარედან შემოსულს თბილი ჰაერი სახეში მეცა , კარებს ხელი გავუშვი და ესკალატორის საფეხურზე დავდწექი. ეს ესკალატორები საშინლა ნელა მოძრაობენ. ჯობდა კიბეებით მესარგებლა. ესკალატორს ჩემი სისხარტეც შევაშველე და მეორე სართულზაე ავედი. იქ კი ჰარი დამხვდა რომელიც ვიღაცას ეძებდა. ჩემკეენ თვალი გამოექცა და სახეზე ღიმილი გადაეფინა. მეც გავუღიმე ნაბიჯებს ავუჩაქარე . შეყვარებულები უფრო გვერქვა ვიდრე ვიყავით. უბრალოდ საუკეთესო მეგობრებზე მეტი ვიყავით ერთმანეთისთვის.
-ტორი ..
-ჰარი... როგო რ მენატრებოდი
-მეც ვიკი (მოგეხსენაბათ მე ვიქტორია მქვია , ყველა ტორის მეძახის , ჰარი კი ვიკის)
ასეთი გულისამაჩუყებელი სცენები არცერთს გვიზიდავდა ასე რომ მთელი გრძნობების გადმოფრქვევას მისი გულში ჩატოვება გვერჩინა. ეს სცენა მალევე დამთავრდა და სახლშიც მალევე დავბრუნით. ჰარისთან ერთად გზა მოკლე მეჩვენა. მე მასთან ახლოს ვცხოვრობდით ასე რომ სახლში ერთად მივედით და ერთმანეთს დავემშვიდობეთ. კვირაც გაილია ახლა დრო იყო ხვალ პასუხი მომესმინა ბობისგან ასე რომ 9-ზე ჩავწექი და ალევე დავიძინე.
მეორე დილით არც მზის სხივების და არც მაღვიძარის ხმას შევუშინებივარ. გაბედულათ წამოვდექი და თავდაჯერებულმა თეთრი კაბა ჩავიცვი და იისფერი ქამარი მოვირგე. სკოლაში ადრე მივედი. ბობის აშკარად მესმოდა. ისიც თავის კარადასთან დამხვდა. მივედი და პირდაპირ ვკითხე
-აბა რა ამბავი მომიტანე?
-გამარჯობა , მითხრა და თვალისმომჭრელად გამიღიმა
-ბოდიში-გავწითლდი-უბრალოდ ძალიან მაინტერესებს
-რათქმაუნდა თანახმა ვართ! დასაკარგი არაფერია
-ასეც ვიცოდი :)
წინ რეპეტიციები გველოდა გამარჯვებისთვის ...
