შემოდგომაა... სუსხი დაჰკრავს ამინდს... წვიმა...მარტოობა... ეს ყველაფერი დღეს მიზიდავს... რატომღაც დღეს... მივდივარ უენოდ,უელოდ... ჩემს ფიქრებში ჩაკეტილი... მხოლოდ მე... მე და ჩურჩული : ))) სხვა არავინ მჭირდება... ყველამ მიმატოვა,დამივიწყა. დავიჯერო ასეთი სასტიკი ვარ?! აღარავის ვახსენდები... აღარავის ვჭირდები... რატომ?! (( უფალო... ხმა გამეცი რა... რატომ... რა დავაშავე... განა ასეთი ცუდი ვარ? განა არავის ვუყვარვარ? მე ხომ არავის ვახსენდები... მტკივა გული. ვტირი.... ნუთუ ვტირი? ცრემლები თავისით მოექანებიან დიდრონი თვალებიდან. მე არაფერ შუაში ვარ... ისინი თავისით მოდიან ჩემთან : )) აღწევენ პირდაპირ შიგ გულში... მსვილი ისრით მიჩენენ რკალებს. სიცოცხლის რკალებს ;) თითქოს რაგაც ჩამესო... მეტკინა... მტკივა... თვალი ამეხილა... მე ჩემი მტერი ახლა ვიცანი J ახლა გავიგე მათი არსებობა... ჩემი მოყვარეც ახლა ვიცანი... და მე მივხვდი თუ... ვინ ვინ ყოფილა J მმციივაა ! ყინაავს ! სულშიი ყინავს :) გულში ყინავს.
აღარ შემიძლია... როგორ დავიტანჯე) როგორ დავიღალე, დავიჩაგრე) მჯერა რომ... ერთხელ მეც სანთელივით ამოვიფრქვევი. ყველა დამინახავს როგორც ვინატრე J მე ამ სამყაროში ლამაზ ფერებს ვეძებ ))) მაგრამ არაფერია... არ მიყვარს ბოროტება. მე ხომ ერთი უსუსური არსება ვარ. რომელიც გელოდება... კვლავ J რომელსაც უყვარხარ შენ. სჯერა რომ მიხვალ. რომელიც შენგან სითბოს, ალერსს, ჩახუტებას და მონატრებას ელის... მე ხომ... ერთი ჩამომხმარი ფოთოლივით ვდნები... ვკვდები J ვიცი რომ არ გიყვარვარ... ვცდილობ საკუთარი თავი დავარწმუნო... მაგრამ მე ხომ სულელი, ჯიუტი გოგონა ვარ J არ მჯერა J არაფერი გამაჩნია... ერთადერთი... შენ ხარ (((( მაგრამ... ისიც უკვე დავკარგე... სამუდამოდ (( ვიყინები... მცივა... გელი... ვდგევარ იმ ადგილას ... საიდაინაც წახვედი და დამიტოვე სიტყვა : „ აღარ, ვეღარ მიყვარხარ " . მაგრამ არ შემიძია გადმოგცე... ზუსტად, წამიერად მახსოვს ის წუთები როდესაც მეხუტებოდი და მეუბნებოდი : „ შენს გარეშე სიცოცხლე არ შემიძლია, წარმოუდგენელია...ვერ შევძლებ... ღმერთო როგორ მყვარებიხარ „ – ო J როგორ გელიან ეს ჩემი გრძნობები ((((( მიტოვებულნიიიიიი
