-არ წახვიდე......-გთხოვ და საპასუხოდ მხოლოდ დუმილს ვიღებ..

-არ წახვიდე...-ვიმეორებ ისევ მაგრამ პასუხი მაინც არ ჩანს...

იცი ეხლა ჩვენს მუსიკას ვუსმენ...აი იმას რომელსაც ერთად ვღიღინებდით ტყის ბილიკს რომ მივყვებოდით..მთვარიან ღამეს...გახსოვს ვარსკვლავი რომ ჩამოვარდა?...მე ხომ შენთან ყოფნა ჩავიფიქრე..და შენ?...ალბათ ჩემთან განშორება...ვარსკვლავმა კი მხოლოდ შენი თხოვნა შეასრულა...მან გადაწონა ჩემი და ნეტავ რატომ?..არ ვიცი....

მელოდიის ფონზე ყურს ვუგდებ თვალებში ცრემლთა კინკლაობას..ღისრს კი უკვე შენს გამო მათი დაღვრა და ამ სასტიკ დედამიწაზე დასახლება?...მინდა ჩავახშო და გავფანტო ეს გრძნობა...მინდა მოვისრო სადღაც ცხრა მთას იქით მაგრამ არ შემიძლია..ის აქვეა ახლოს...გულის სადღაც მიყრუებულ კუნჭულში და უკვე ფესვები აქვს დადგმული...

მინდა რომ ზიზღს ვგრძნობდე შენდამი....მინდა იგივეს ვგრძნობდე რასაც შენ..თუმცა ეს დამოუკედებელი გული რომელსაც ჩემი ორგანიზმნის ბრძანებელი ჰგონია თავი ყურსაც კი არ უგდებს გონებას....არ მინდა მიყვარდე...მინდა მძულდე..მეზიზღებოდე როგორც შენ....მე ხომ გთხოვე რომ არ წასულიყავი...მე ხომ მჭირდებოდი....რატომ არაფერს ნიშნავდა შენთვის...ალბათ ის სიტყვებიც კი ფუჭი იყო რომ მეუნებოდი „მეყვარები ცამდე და ღვთის სახლამდე"

ოხ ეს ცრემლებიც აღარ ჩერდებიან მათ ადგილას...მომშორდით..თქვენც გინდათ რომ ამ სასტიკი ცხოვრების გემო გასინჯოთ...გინდათ არა?...მიიღეთ...აი აი მიდით....

უკვე ღაპაღუპით მოდიოდა ეს დაწყევლილი ცრემლები...არ მისმენდენ...მხოლოდ თავისი გაჰქონდათ...რათქმაუნდა გულს უჯერებდნენ...

ოხ როგორ ვერ ვიტან ამ ორგანოს...მომშორდით...ამომაჭერით ეს დასაწვავი გული...არავინ ხართ აქ...;((...

***

-დავკარგეთ...ვერ შევძელი მისი გადარჩენა...

30.06.2012

2012 წლის 30 ივნის 18 წლის ახალგაზრდა გოგონამ დანა შიგ გულიში გაიყარა..თითქოს მისი ამოგლეჯა სდომოდა საგულედან...

დანა გულს აცდა..თუმცა მისი გადარჩენა მაინც ვერ მოხერდა..

გოგონა დასაფლავებული იქნა მისამართზე რომელიც ჯიბეში ედო....ოჯახი იუწყება რომ აქ მისი საქმრო განისვენებდა...რომელიც რამოდენიმე დღით ადრე განშორებია მას...ეხლა ისინი კვლავ ერთად არიან...მათ ქვას კი აწერიათ

„მეყვარები ცამდე და ღვთის სახლამდე"