ეს დღეც ჩვეულებრივად დაიწყო,ისევ ვიბრძვი თვალების გასახელად.უცებ პეხის ხმა გავიგონე ვიპიქრე დედა ან ანანოათქო,მაგრამ ამ ვიღაცამ ხმა არ ამოუღო მომიახლოვდა ცოტა ხანი მიყურა მერე კი ხელით შემეხო აუარევი სითბო ვიგრძენი,მაგრამ მერე ანანოს ხმა გავიგე რომელიც ვინ ხარ?რა გინდას ძახილით შემოვიდა ოთახში მეტი ვეღარაფერი გავიგე ისევ ვცდილობდი გამოღვიძებას.ცოტა ხანში დედა შემოვიდა ოთახში და თქვა:
- ანანო ჩემო გოგონა რაღაც უნდა გითხრა.
- გისმენთ სარა დეიდა...
- თუ მარიამი ერთ კვირაში არ გამოჯამრთელდება მოხსნიან აპარატიდან და აქ დამთავრდება ყველაფერი.
- ვაიმე ოღონდ ეგ არა არც გაბედონ.
- არ ვიცი რა ვქნა ჩემი ერთადერთი შვილია და ვერ გადავიტან.
ანანო გაჩუმდა და ჩემთან მოვიდა და მეუბნება.
- ვიცი რო ყველაფერი გაიგე მარიამ შენ ჰო მებრძოლი გოგო ხარ არ დანებდე დამიბრუნდი გთხოოვვვ!!!
ეს მითხრა და ორივენი გავიდნენ მე კი დავიძინე.
Book Justin :
პალატიდან გამოვედი და სახლისკენ წავედი.სულ იმ გოგოზე ვფიქრობდი ვიფიქრე ერთ კვირაში ისევ მივაკითხავთქო და ასეც გადავწყვიტე.სახლში რო მივედით კომპიუტერთან დავჯექი სკოლის მოძებნა გადავწყვიტე მინდოდა მესწავლა ერთ-ერთი სკოლის საიტზე იმ გოგონას ფოტოს წავაწყდი და გავიგე რომ მარიამ ვილსონი ერქვა და ასევე ძალიან მდიდარი ოჯახიდან ყოფილა.მაგრამ მის გვერდით სკოლაში გადავწყვიტე სწავლა და ასეც მოვიქეცი.მეორე დღეს საბუთები შევიტანე და ერთ კვირაში სწავლაც დაიწყებოდა.ერთი კვირაც გავიდა და გადავწყვიტე საავადმყოფოში წასვლა და წავედი კიდეც აცედი მეთხე სართულზე და მარიამის პალატის კარი ისევ ღია იყო შევიხედე და იქ არ დამხვდა.ვიფიქრე მოკვდათქო და იქვე კართან ჩავიკეცე უცებ ექთანი შემოვიდა და ეგრევე მას მივვარდი.
- გოგონა აქ რომ გოგონა იწვა სახელად მარიამი სად არის ჰომ ვერ მეტყვით?
- უკვე გამოჯანმრთელდა და სახლში გავწერეთ.
- მადლობთ.
ოთახის კარი გამოვხურე და სახლში გახარებული წავედი.მივედი თუ არა სახში დედამ შემატყო და მკითხა თუ რა მიხაროდა.
- ჯას შვილო რა გიხარია?
- დეეეე :* არა არაფერი ისეთი. მერე მოგიყვები და ჩემ ოთახში ავედი კომპიუტერი ჩავრთე და თვითერზე შევედი....
