❣"You know you're in love when you can't fall❣
❤asleep because reality is finally better than your dreams.” ❤
წინა თავი:
- ეს შენც კარგად იცი, ჩემზე ბევრად კარგად!
- მართალი ხარ, მაგრამ არც ვიცი ეს რა არის... ჯასტინ, რა მინდა აქ?! ჩემთვის ეს ყველაფერი იმდენად უჩვეულოა, იმდენად უჩვეულოა იყო ოდრი, რომელსაც არ უყვარს ჯასტინი... მეშინია საკუთარი თავის! არ ვიცი, ზუსტად ვრაფერს ვიტყვი... ალაბთ აღარ მიყვარხარ, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს რომ არ მჭირდები... ალბათ ამაშია პრობლემა... მენატრები და მინდა რომ ჩემთან იყო... ან არ ვიცი! შეიძლება ვცდები! სისულელეებს ვლაპარაკობ რათქმაუნდა! - გაჩუმებას არ ვაპირებდი მინდოდა ყველაფერი მეთქვა, მაგრამ უცერად სადღც გაქრა ყველანაირი სიტყვა... ისიც კი არ მეხმარებოდა ამ საშინელი სიტუაციის გამოსწორებაში, ელოდებოდა როდის ამოვიღებდი ხმას და გავაგრძელებდი საუბარს, მაგრამ დავმუნჯდი! აცრემლებული თვალები დავხუჭე, თითქოს ასე შევაჩერებდი ცრემლს რომლის მიზეზიც მართლა არ ვიცი!
თვალი მხოლოდ მაშინ გავახილე, როცა სახეზე ჯასტინის ხელი შემეხო.
ამ ჯერად არც დამალულა და არც უარყვია მისი არსებობა, ჟრუანტლემა დამიარა და თითქოს ჩემს მუცელში გაჩერდა სადაც ახალ წელს უკეთესად აღნიშნავდნენ ვიდრე ჩვენ აქ.
რატომ არ ვგრძნობდი ამას აქამდე?! რა ხდება?!
ყველაფრისდა მიუხედავად, მართალია არ მინდოდა ეს მომხდარიყო... არ მინდოდა ეს კიდევ როდისმე მეგრძნო, მაგრამ მაინც უნებურად გამეღიამ.
არც ვიცი რატომ, იქნებ იმიტომ რომ ის იღიმოდა? მაგრამ ასე მოხლოდ მაშინ მემართება, როცა მიყავრს!
და მე მიყვარს ჯასტინი?
დიდხანს ვუყურებდი მას, შემდეგ კი მთელი ნახევარი საათი ძლიერად ვეხუტებოდი.
ეჭვი არ მეპარება, შეიძლება ასე სამუდამოდ გაგრძელებულიყო რომ არა დრო, ჩემი წასვლის დროც მოვიდა.
ხმა არ ამომიღია, ახლა ამის დრო არ იყო.
ღიმილმა ორივეს სათქმელი გაამხილა.
დაბრუნება იმ ადგილას სადაც ხმაური იყო, ნამდვილად არ მინდოდა.
შეიძლება ერთადერთი ვიყავი ბერლინში, რომელიც ახალი წლის ღამეს სასტუმროში დაბრუნდა, დაწვა და დაიძინა.
გაღვიძებიდან რამდენიმე წამში შევამჩნიე საწოლის წინ მდგომი ჩაზი, ხელებგადაჯვარედინებული შუბლშეკრული მიყურებდა.
- რა? - ხმრები ავიჩეჩე და მძინარე ხმით ვუთხარი.
- რა?! მთელი ღამე შენ გეძებდით!
- აქ ვიყავი... სხვაგან სად უნდა ვყოფილიყავი!
- სანამ აქ მოხვიდოდი?!
- ყველაფრის ცოდნა არ არის აუცილებელი!
- ოდრი! - ტონს აუწია.
- რა მოხდა? არ შეიძლება წავიდე იქ სადაც მე მინდა? - გაბრაზებულმა ვუთხარი და საბანი გადავიფარე.
ხმას არ იღებდა, მაგრამ აშკარად რაღაცის თქმა უნდოდა.
- კარგი ნუ მეტყვი, უბრალოდ მისაღებში ჯასტინია! - თვალები გამიფართოვდა და გული საშინლად ამიჩქარდა - გუშინ გამოუშვეს... კარგი იქნება თუ ადგები, ახალ წელს მიულოცავ!..
- მოიცა, რატომ გამოუშვეს? - სწრაფად წამოვჯექი.
- სკუტერმა მოაგვარა ყველაფერი, მაგრამ არ გიხარია?
- არა, როგორ არა... უბრალოდ გუშინ ჯერ კდიევ იქ იყო და ასე მალე... - გამეცინა.
- საიდან იცი, რომ გუშინ იქ იყო?
- მაშინ ჩვენთან ერთად იქნებოდა! - სწრაფად ვუპასუხე.
- ხო... კარგი, მალე გამოდი! - სწრაფად გავიდა ოტახიდან.
მე კი მაშინვე ავდექი და სწრაფად ჩავიცვი.
მეხუმრება თუ მართლა გამოუშვეს?! არ მინდა!.. ყველაფერი ახლიდან რომ დაიწყოს, უბრალოდ ვერ გადავიტან!
ოთახის კარი ნელა გავაღე და ნელი ნაბიჯებით გავუყევი დერეფანს.
დერეფანი ასეთი გრძელი, ჩაბნელებული, საშიში და ცივი არასდროს ყოფილა.
მინის კარი ნელა შევაღე, არავინ ჩანდა... ბართან მხოლოდ ჯასტინი იჯდა.
გამიღიმა და ცალი წარბი ოდნავ ზევით აწია.
კიდევ ერთხელ შევავლე თვალი იქაურობას, გამიკვრდა რომ არავინ იყო.
შემდეგ კი მომღიმარე სახით მისკენ წავედი, დაუფიქრებლად.
ისე თოთქოს ჯასტინი ჩემი ძალიან კარგი მეგობარი ყოფილიყო და ძალიან დიდი ხანი არ მყოლოდა ნანახი.
ხელები ზელზე მომხვია, თავი მხარზე დავადე და მხოლოდ რამდენჯერმე გავხედე იქნებ უბრალოდ მეჩვენება-მეთქი.
ნამდვილად არ მეჩვენებოდა!
არაფერე ფიქრი არ მინდოდა, ამ წუთას რეალობა ყველანაირ ოცნებას ჯობდა და ამ ყველაფრის გაკრიტიკება ან გალამაზება სისულელე იყო.
ხელი მხოლოდ მაშინ გავუშვი, როცა დრეფანში მომავალი მედისონი დავინახე.
სწრაფად მოვშორდი, დაბნეული სახით შემომხედა მაგრამ მედისონის ხმამ ჯასტინის სახე ყალბი ღიმილით შეცვალა.
მათ საუბარს არ ვუსმენდი და არც მათ ვუყურებდი.
ახლა მხოლოდ იმაზე ვფიქორბ, ვინ არის ჯასტინი?!
არა გასაგებია ვინც არის, უბრალოდ გაუგებარია რას ნიშნავს ჩემთვის?!
ოთახში დანარჩენებიც შემოვიდნენ, მაშინვე ავდექი და შეუმჩნევლად გამოვედი ოთახიდან.
ქვედა სართულზე ჩავედი, სოფიმ გამომიჭირა და გუშინდელი ჩემი გაუჩინარების მიზეზი მოითხოვა.
ყველაფერი მომაყოლა და ბოლოს თითქოს ჩემი შეკითხვები არ მყოფნიდა დაჟინებით მკითხა, მიყვარს თუ არა ჯასტინი!
ასევე დაჟინებით ვუპასუხე, არ მიყვარს-მეთქი.
მან კი ბრძანება გასცა, დამენებებინა მისთვის თავი, მიმეცა უფლება მშვიდად ყოფილიყო მედისონთან და მომეძებნა სხვა! ბოლოს ისიც დაამატა ჯერიმი კარგი ბიჭიაო, გაკვირვებულმა გავხედე.
- დავპატიჟოთ, არ გინდა? - ინტერესით მკითხა.
- სოფი, ჩემს ცოხვრებაში ერევი! ჯერიმი ჩემი მეგობარია და ძალიან გთხოვ ყველაფერს ერთმანეთსი ნუ ურევ!
- მე შენთვის გეუბნები!
- მე კი ვფიქრობ რომ თუ ჩემი დახმარება გინდა, სისულელეების ლაპარაკს უნდა მორჩე! არავინ არ მიყვარს და ვერავის ვერ შევიყავრებ სანამ ჯასტინი მიყვვარს! - დაუფიქრებლად ვუთხარი. არ მინდოდა ეს მეთქვა, მაგრამ ერთ მხრივ როგორც იქნა ვაღიარე რომ მიყვარს და მით ამოვისუნთქე.
ამის გაგონებაზე სოფიმ კმაყოფილი სახე მიიღო, ვინ იცის რა უტრიალებს თავში?!
უკმაყოფილო სახით დავტოვე და ისევ ზევით ავედი.
ყველასაგან მოშორებით მარტო ჯდომა დიდად არ მომწინდა, მაგრამ ეს ჩემი არჩევანი იყო.
იზაბელი გვერდით მომიჯდა და ჩემი მობილური მომაწოდა.
მანიშნა რაღაც ნახეო.
" U aren't alone, we're in this love together"
იზაბელმა კმაყოფილი სახით გახედა ჯასტინს, მეც მის მზერას გავაყოლე თვალი და როცა მომღიმარე ჯასტინზე შევჩერდი თავი პატარა ბავშვივით დავხარე.
ჩემზე და ჯასტინზე მეტს ვერაფერს გეტყვით.
მხოლოდ დღეს გამოველაპარაკეთ ერთმანეთს, გზაში როცა ბაბუაჩემთან მივდიოდით.
მედისონი არ წამოსილა! მხოლოდ ეს არის ახალი, დანარჩენი არაფერი.
მედისონი დაბრუნდა ლოს-ანჯელესში.
ან რა აზრი ჰქონდა მის აქ ყოფნას?!
უხერხულ სიტუაციაში ჩავარდი, როცა ბაბუაჩემა ჩემი და ჯასტინის დაშორებაზე არაფერი იცოდა და ისევ შეყვარებულებად გვთვლიდა.
ხმასაც არავინ იღებდა არც ჯასტინი, მე კი უბრალოდ ვერაფერს ვამბობდი ისეთი ბედნიერი ლაპარაკობდა ჩვენზე.
მე და ჯასტინი ერთ ოთახში?! ეს ალბათ მესამე მსოფლიო ომია!
- კარგი, ეს უკვე აუტანელია! ვეტვი, რომ ერთად არ ვართ! - ოთახიდან გასვლა დავაპირე, მაგრამ ჯასტინმა გამაჩერა.
- იცოდე რომ დარწმუნებული არ ვარ სხვა დროს ისევ ერთად რომ მოგვიწიოს დაძინება დავთანხმდე, ამიტომ კარგად დაფიქრდი იქნებ ეს ბოლო შანსია?..
- ჰა? - გაკვირვებული სახით გავხედე.
არაფერი უთქვამს, გამიღიმა.
მართალია მაინც ვერ გავიგე რა მითხრა, მაგრამ აღარაფერი მითქვმას.
არც ოთახიდან გავსულვარ, საწოლზე წამოვწექი და თვალები დავხუჭე.
ჯასტინი ჩემს გვერდით წევს... რატომ?!
ეს ყველაფერი უკვე სასაცილოა, სიყარული კი არა უაზრობაა!
- ჯასტინ... ოცი წლის მერე როგორ ფიქრობ რა იქნება? - დაუფიქრებლად ვკითხე, როცა მომავალზე ფიქრი დავიწყე.
თავიდან ხმას არ იღებდა, თითქოს დაფიქრდა.
შემდეგ ჩაიცინა და ჩემსკენ მოიწია.
- ბევრი შვილები გვეყოლება, ნუ თუ ზოგიერთი მამას დაემსგავსება შვილიშვილებიც! - გაიცინა და თმა სახიდან გადამიწია.
მომღიმარე სახით გავხედე, ცოტახანი წამომჯდარი მიყურებდა.
შემდეგ თავი მხარზე დამარო, ხელი ძლიერად ჩამჭიდა როგორც ჩვევია და დაიძინა.
- I Hope... - ჩუმათ ჩავილაპრაკე და თვალები დავხუჭე.
მოკლედ მეც ვიცი რა საშინელი ბავშვი ვარ! :Dერთი გამოცდა დამრჩა და ახლა უფრო მალე დავდებ, თან მალე უნდა დავამთავრო თორე მერე მივდივარ და დარჩება დაუმთავრებელი!
მოკლედ ბოდიშით!
კომენტარები არ დაგავიწყდეთ, თუ შევძლებ ზეგ დავდებ და თუ კომენატრები იქნება!
მიყვარხართ და ძალიან მენატრებით!
