Δ ♔ Δ Love?! It's A Big Shit, What I'm Scared For So Stay Away From Me, I Love Making PeopLe Cry![26/2] (მეორე ნაწილი!) ❣ maybe we love each other, but we can't be together... ❣ ♦ or we just can't love, but we can hurt each other. ♦ ❣ anyway we need each other at night, when it's cold outside and the sky makes us cry. ❣
პირველი ნაწილი!
- ჯერ არ დაგვიმთავრებია! - სწრაფად მითხრა და გამაჩერა. - ნამდვილად, მე არ დამიმთავრებია და შენ არაფერი გაქვს დასამთავრებელი! - მის წინ გავჩერდი - პირდპაირ გეტყვი რომ დავიღალე! ყველაფრით დავიღალე, საერთოდ ყველაფრით რაც გარშემო ხდება! ყველა ბედნიერებას მედისონი აკლდა და ის რომ შენ ამ ფილმზე უარს იტყოდი, მაგრამ მე აზრი არ მიკითხია ჯასტინ! და მაშინვე წაგეკითხა ფილმის შინაარსი როცა კასტინგზე ჩემს გვერდით იდექი! სახლში ჯდომის მეტს არაფერს ვაკეთებ, ასე მგონია შენი სათამაშო ვარ და არა ადმიანი! შენც კარგად იცი როგორ ხასიათები გაქვს, უკვეზედემტია შენი ეჭვიანობები! მე კი ათაში ერთხელ თუ ვიეჭვიანებ და თან მაშინ როცა საეჭვიანო მაქვს, არასწორი ვარ! არა, გაჩუმდი! გთხოვ ხმა არ ამოიღო! - სწრაფად ვუთხარი, როცა შევეტყვე რომ რაღაცის თქმა უნდოდა. არ ვიცი როგორ უნდა გამომეხატა ის რასაც ამ წამს ვგრძნობდი, ყველაფერი ერთმანეთში მერეოდა და ბოლოს ვერაფერს ვამბობდი! - მართლა აღარ შემიძლია მეტი... დამთავრდა! - ჩუმათ ვუთხარი და თვალები დავხხუჭე, რომ ცრემლები შემეკავებინა - თუნდაც დროებით, თუნდაც იმიტომ რომ მეტი აღარ შემიძლია... უბრალოდ გთხოვ, მეც ვიცი რომ უშენოდ ვერ გავძელბ, მაგრამ თავი დამანებე!.. ახლა მიყვარხარ, მაგრამ ასე გაგრძელების შემთხვევაში ეჭვი არ მეპარება, რომ შემძულდები! მე წავალ, შენი კი შეგიძლია მშვიდად იყო და არ მოგერიდოს მედისონთან ერთად ყოფნა, უი გამახსენდა! არც აქამდე ნერვიულობდი ჩემს გრძნობებზე! - სწრაფად მივაყოლე ერთამენთს და სწრაფად გამოვედი ოთახიდან. ჯასტინი არაფერს ამბობდა, ერთად ადგილას იდგა და გაფართოებული თვალებით იატაკას უყურებდა. მეორე სართულზე ავედი და ოთახის კარი ჩავკეტე, ჩემოდანი გადმოვიღე და ტანსაცმლის ჩალაგება დავიწყე. ალბათ გაგეცინებათ, იტყვით ეს გოგო გიჟიაო, მაგრამ რთულია ასეთ მდგომარეობაში არ გაგიჟდე! მართლაც ცოტაც და მის მიმართ ზიზღი გამიჩნდებოდა, ამიტომ ვამჯობინე ახლავე დამეტოვებინა აქაურობა. გაბრაზებული ნამდვიალდ ვიყავი და ახლა არც ჩემი თავი მეცოდებოდა და არც ის! სალიხ უკანა კარიდან გამოვედი, პარკერი მანქანით მელოდებოდა. არ დავმშვიდობებივარ ჯასტინს და მედისონზე აღარაფერს ვამბობ, მანქანაში უხმოდ ჩავჯექი. პარკერი ხვდებოდა, ახლა კითხვები ზედმეტი იყო. რაიანთან ვამჯობინე დარჩენა, არდგან მარია სახლში ძირითადად არ იყო. სახლის კარი რაიანმა გამიღო და ჩემი დანახვისას სახე შეეცვალა. ჩაწითლებული თვალების დანახვისას ისიც მიხვდა, რომ კითხვები ზედმეტი იყო, ნელა მოიწია ჩემსკენ და გულში ჩამიკრა. დღე უაზროდ გავიდა, ამ ჯერად ჩემი ნებით არ გავდიოდი სახლიდან. რა ნიშვნელობა ქონდა სად ვიქნებოდი, მაინც არაფერი მიხაროდა. ერთადერთი რის გამოც ვიყავი ასე, საკუთარ თავზე გაბრაზებული ვიყავი... არა იმიტომ რომ მას დავშორდი, იმიტომ რომ შემიყვარდა და მისი გადაყვარება ჩემთვის შეუძლებელია! რამდენიმე დღეში ჩემი გონს მოგება, ჩემთვის უცნობი ადამიანის საუბარმა შეძლო. ფილმის წარმომადგენელმა, რომელმაც ჩემთან შევხედრა გადაწყვიტა. რათქმაუნდა მეც მქონდა შეკითხვები და მასაც აინტერესებდა მოვაწერდი თუ არა ხელს. ერთი სული მქონდა როდის გათენდებოდა ხვალინდელი დილა, რომ შეხვედრაზე წასვულიყავი. - რამე კაბა ჩაიცვი... უფრო მოეწონები! - ეშმაკურად გამიღიმა მარიამ. - კარგი რა, პაემანზე კი არ მიდის! - გაიცინა იზაბელმა - მაგრამ კაბა რომ ჩაიცვა კარგი იქნება, ან შენ როგორც გინდა... - მადლობა, რომ მაძლევთ უფელბას მეთვითონ გადავწყვიტო! - გამეცინა და გარდერობს მივუბრუნდი. - თუ ჩვეულებრივად ჩავიცვა? - თითქოს უამრავი ტანსაცმლის დანახვისას და ამ ყველაფრის არჩევის წარმოდგენისას შეშინებულმა ვთქვი. - არა! - ორივემ ერთდროულად კატეგორიულად მითხრეს. - კარგი... - ჩუმათ ვთქვი და ტანსაცმლის გადმოლაგება დავიწყე. ოთახის კარი ჩაკეტილი მქონდა, ვიღაცამ აკრის სახელური რამდენჯერმე ჩამოწია, შემდეგ კი ძლიერად დააკაკუნა. - მე გავაღებ, იყავი! - წამოდგა იზაბელი. - ოდრო სალაპარაკო გავქვს! - ჯასტინის ხმის გაგონებაზე, სამივემ გაფართოებული თვალებით დავუწყეთ ერთმანეთს ყურება. - არა! არ გააღო! - ჩუმათ ვუთხარი და თავი სწრაფად გავაქნიე. - შემოანგრევს! - გაიცინა მარიამ და კმაყოფილი სახე მიიღო. უკმაყოფილოდ გავხედე და ტანსაცმელი ვესროლე. - You are so sweet! - მწარედ ჩაილაპარაკა და ტანსცმელი გვერდით გადადო. - ოდრი! - ბოლო მხაზ ეიყვირა და კარს მუშტი დაარტყა. შეშინებულმა უაზროდ აქეთ-იქით დავიწყე ყურებდა. - მოდი, თვქენ გადით და ჯასტინი შემოვიდეს... - ცოტახანში ვთქვი. ერთმანეთს გადახედეს და ერთდროულად დააქნიეს თავი. კარის გაღება და ჯასტინის ჩემს წინ გაჩენა ერთი, კარი ნელა მიხურეს და დავრჩით მე და ჯასტინი! - რა გინდა ჯასტინ? - უკმაყოფილოდ ვკითხე. - მინდა რომ ნორმალური ადამიანივით მოიქცე და არა სულელი ბავშვივით! - მეც მინდოდა ნორმალური ადამიანივით მომქცეოდი, მაგრამ ვერ შეგატყვე! რაც არ უნდა მითხრა, წინასწარ გაფრთზილებ, რომ ტყუილად კარგავ დროს! - მეც წინასწარ გაფრთზილებ, რომ ჯობია შენთვითონ თქვა ამ როლზე უარი! - ბოლო ხმაზე მიყვირა და არ ვიცი რა დამემართებოდა ოთახში რაიანი რომ არ შემოსულიყო. - რა ხდება? - ინტერესით იკითხა. - აქ შენი ადგილი არ არის! - არც შეუხედავს მისთვის ისე უთხრა ჯასტინმა, მე მიყურებდა და ისიც ისე რომ ცოტაც და შიშისგან გული წამივიდოდა. მაგრამ მაინც, სადღაც უფრო ძლიერი ვიყავი ვიდრე რამდენიმე დღის წინ... ახლა უფრო მეტად გაბრაზებული მასზე, ამ დროს მისი სიტყვა ჩემთვის არაფერს ნიშნავს! - ერთი წუთი, რაღაც საქმე მაქვს!.. - მშვიდად უთხრა რაიანმა. ჯასტინი ისევ მე მიყურებდა და ადგილიდან არ ინძრეოდა. - ჯასტინ! - ხმას ოდნავ აუწია რაიანმა და ჯასტინიც ნელა გაყვა მას. ამ ჯერად მე არ გავნძრეულვარ, უაზროდ ვიდექი და ვცდილობდი არ მეფიქრა მასზე. საწოლზე დავჯექი და ტანსაცმლის არჩევა გავნაგრძე. - სწრაფად! - ოთახში გიჟივით შემოვარდა იზაბელი - სწრაფად წამოდი! - ხელი მომკიდა და წამომაყენა, პირველ სართულზე წამიერად ჩამიყვანა. ვერასდროს წარმოვიდგენდი თუ ამას ვნახავდი, ჯასტინის და რაიანის ჩხუბს. ცუდად გავხდი და სწრაფად სუნთქვა დავიწყე, გული ცოტაც და ამოვარდებოდა. ჩაზი და ფრედო მათ გაშველებას ცდილობდნენ, მაგრამ ამაოდ. - ჯასტინი შენს გარდა არავის დაუჯერებს... - ჩუმათ მითხრა მარიამ. შეშინებულმა გავხედე და ცოტახანში მივხვდი რომ მართალი იყო. შეშინებულმა გადავდგი ნაბიჯი, მათ უბრალოდ ვერ ვყურებდი და ვცდილობდი თვალი ამერიდებინა ამ ყველაფრისთვის. თუმცა ამ ხმაზე შეუძლებელი იყო არ გაგხედეა, თითქოს ყვეალფერი დაილეწა და რამდენიმე წამში გავაანალიზე რომ ამ ნამტვრევებში რაიანი, რასაც ქვია ეგდო. შეშინებული სწრწფად მივედი ჯასიტნთან და წინ გადავუდექი, გაკვირვებულმა შემომხედა და უცებ გაჩერდა. ვითომც არაფერი ისეთი სახე მქონდა, მაგრამ შინაგანად ვკანკალებდი. - გთხოვ არ გინდა! - გვერდის ავლა ცადა, მაგრამ ისევ მე შევაჩერე. ხმა ძლივს ამოვიღე და შეშინებული თვალებით გავხედე. ჩაზი რაიანს მივარდა და სწრაფად წამოაყენა, ჯასტინმა მას გააყოლა თვალი და შემდეგ მე შემომხედა, თითქოს ელოდებოდა რომ როგორმე მეც დავეხმარებოდი მას. ცოტახანში ხელი მოვკიდე და სწრაფი ნაბიჯებით ავიყვანე ჩემს ოთახში. ოთახის კარი ჩავკეტე და ხელებ გადაჯვარედინებული დავდექი მის წინ. - შენ სულ გაგიჟდი?! კარგი, ჩემზე ხარ გაბრაზებული, მაგრამ რაიანი რა შუაშია?! - მინდოდა მეყვირა, მაგრამ პირიქით თითქმის ჩურჩულით ვეუბნებოდი. - რაც არ იცი, იმაზე ბევრს ნუ ლაპარაკობ... შენ არაფერ შუაში ხარ! - უკმაყოფილოდ ჩაილაპარაკა და საწოლზე წამოწვა. - ბოდიში გაქვს მოსახდელი! - ხელი მოვკიდე და მისი წამოყენება ვცადე. - კიდევ ერთხელ გეუბნები, რომ არაფერი არ იცი და ამიტომ ჯობია გაჩუმდე! - მე ის ვიცი, რომ რაც არ უნდა იყოს ასეთ მეგობარს ასე არ უნდა მოექცე! ან ახლავე მოიხდი ბოდიშს, ან საერთოდ წადი ამ სახლიდან! არამგონია ახლა აქ შენი დანახვა ვინმეს ესიამოვნოს! - შემეშინდა! - გაიცინა და წამოდგა. - დავიჯერო არც შენ არ გსიამოვნებს ჩემი აქ ყოფნა? - ეშმაკურად შემომხედა და ჩემსკენ მოიწია. - თავი დამანებე! - ყვირილს უფრო გავდა, მისი ყოველი მოძრაობა მაღიზიანებდა. - stop playing! - უკმაყოფილოდ მითხრა და ხელი წელზე მომხვია. მაშინვე ჩამოვუშვი ხელები და ვცადე მისი ხელის მოშორება. - okay... let's play, but another game! - ეშმაკურად შემომხედა და მეორე ხელისაესა და კისრის შორის მომიდა. ყველაფერი ისევ ახლიდან იწყებოდა, ისევ ჩვეული მილიონობოთ დროებით დამალული გრძნობის გაღვიძება! თვალებში დაბნეული ბავშვივით ვუყურებდი, ისევ ისე... ისევ ისე ველოდებოდი რას იტყოდა თვითონ და ჩემს აზრს მეთვითონაც ზურგი ვაქიე. თანდათან სერიოზულდებოდა და მისი გამწარებული სახე, მისი მშვიდი ღიმილის უკან იმალებოდა. მის თვალებში დაკარული მოულოდნელად მისმა კოცნამ გამომაფხიზლა, რომელმაც წამიერად შემცვალა და ჟრუანტელმა ამიარა. წამიერად დავნდებდი და საერთოდ ყველაფერი დამავიწყდა. წამიერად გახდა ჩემი მმართველი! თვლაები უნებურად დამეხუჭა, თითოქს ჯასტინი მიხვდა, რომ აღარ იყო ჩემი ასე ძალით დაჭერა საჭირო... უკვე იცოდა არც შევეწინააღმდეგებოდი და არც არსად გავიქცეოდი. კოცნაში მეც ავყევი და მისი სახე ჩემს ხელებს შორის მივაქციე. თანდათან "ვეჩვეოდი" მის შეხებას და თავის გაკონტროელბას ვახერხებდი. ხელში ამიყვანა და საწოლზე დამაწვინა. უამრავი რამ მიტრიალებდა თავში, მე კი მათი გონებიდან განდევნას ვცდილობდი. ბოლოს მაინც შემორჩა მხარე რომელიც ჯასტინს ეწინააღმდეგებოდა და რომელიც პირიქით, იმს მხარეს წინააღმდეგი იყო რომელიც ჯასტინის დავიწყებას ცდილობდა. ამ ჯერად მეორე მხარეს დავთანხმდი და ჯასტინს ხელი არ შევუშალე იმაში რაც მეთვითონაც ასე მინდოდა. მაისურის გასახდელად წამოიწია და სრაფად ისროლა გვერდით. ხელი მხარზე მოვკიდე და შემთხვევით ჩამოვკაწრე, ჯასტინმა გაიცინა და ამ ჯერად ჩემს ტანსაცმელს მოკიდა ხელი.
მოკლედ თუ იქნება კომენტარები დღესვე დავდებ, იმიტომ რომ ბოლომდე არ დამიწერია რისი დაწერაც მინდოა... ხოდა მალე დადეო რომ მითხარით, მემოგნი უაზრო გამოვიდა და პატარა მაგრამ ხომ დავდე? :D ამიტომ დააკომენატრეთ :*) მიყვარხართ! | 
