მარიაც მალევე გამოჩნდა და სახლში დავბრუნდი.
ჯასტინი არც ერთ წამს არ ყოვებდა ისე, რომ არ გაეგო რას ვშვებოდი.
დღე მალე გავიდა და ძილიც მიუხედავად იმისა, რომ დაძინება არ მინდოდა მომერია.
დილით ძილი მარიამ დამირღვია, ბოლო ხმაზე ყვიროდა ჩემს სახელს და საწოლს ხან საიდან უდგებოდა და ხან საიდან.
თვალები სწრაფად გავახილე, შემეშინდა იქნებ რა ხდებოდა.
- ხომ არ გაგაღვიძე? - ისე მკითხა არც დაფიქრებულა რა თქვა.
- არა, რას ამბობ!.. - მის მხიარულ ხმაზე მივხვდი რომ ყველაფერი კარგად იყო და თავი ისევ ბალიშში ჩავრგე.
- არა ქალბატონო! ადექი! ადექი და როგორც შენს საუკეთესო მეგობარს მომიყევი ყველაფერი, ვიცი რომ ჯასტინს შეურიგდი და მორჩი ამ სისულელეებს! - ხელი მომკიდა და ძალით წამომაყენა, გაფართოებული თვალებით ვუყურებდი და ვცდილობდი თვალები არ დამხუჭოდა, რადგან ძალიან მეძინებოდა.
- რატომ ფიქრობ, რომ გუშინ მაინცდამიანც ჯასტინთან ვიყავი? - გამეცინა და ამ ჯერად მეთვითონ წამოვჯექი.
- ალბათ იმიტომ, რომ ყველა ამაზე ლაპრაკობს! - მკაცრად მითხრა.
- კარგი რა გაჩხუბებს?! არაფერი ისეთი, არა როგორ არაფერი! შევრიგდით და ისევ ერთად ვართ, მაგრამ ისეთი არაფერი მომხდარა რომ მოგიყვე... ჩვეულებრივად ვილაპრაკეთ და მორჩა... - გავუღიმე.
- ეს კარგია, მაგრამ ერთი რაღაც ისევ პრობლემას ქმნის...
- რა? - შეშინებული სახით შევხედე.
- არა, დაწყნარდი! - გაიცინა - უბრალოდ მისი ფანები, როგორც ყოველთვის... თუმცა რატომ გეუბნები! სულელი ვარ! - თმა უკმაყოფილოდ გადაიწია.
- არა მარია, ვიცი... რას ვიზამთ?! მის გარეშე უბრალოდ... არ მინდა არაფერი და მორჩა! - თავი გავაქნიე, გამიღიმა და ჩამეხუტა მეც ძლიერად მოვეხვიე.
რათქამუნდა ძილი არ გამაგრძელებინა, სახლიდან ერთად წამოვედით.
სკოლამდე მივაცილე და შემდეგ სულელი ბავშვივით დავდექი ქუჩაში და დავფიქრდი რა გამეკეთებინა.
ჯასტინის მანქანას თვალი უნებურად გავაყოლე და მხოლოს მაშინ მიხვდი, რომ მისი მანქანა იყო როცა ჩემს წინ გააჩერა.
გამეღიმა და მანქანაში ჩავჯექი.
- აბა არ მცალიაო? - მისკენ მივიწიე და სწრაფად ვაკოცე.
- გამოვიპარე! - ჩუმათ მითხრა და გაიცინა.
- დღეს მარიას ვუთხარი, რომ შევრიგდით და ვისაც გინდა უთხარი... ამას მაინც ვერ დავმალავთ! - გავუღიმე - კიდევ შენი ფანების კომენტარებს რომ ვკითხულობ ჩვენს ფოტოებზე... - გაგრძელება აღარ იყო საჭირო, ჩემს სახეზე ყველაფერი ნათლად იყო აღბეჭდილი.
- რამის გაკეთება რომ შემეძლოს, ხომ იცი რომ გავაკეთებდი... - თმა გადამიწია და ოდნავ გამიღიმა.
- არა შენ არ გადანაშაულებ, უბრალოდ ვთქვი! - გავუღიმე და ისევ ვაკოცე.
- კარგი მაშინ თემქ შევცვალოთ და... სად წავიდეთ?
- სადაც გინდა... ჩემთვის მთავრია, რომ შენც ჩემთან ერთად ხარ! - ბედნიერი თვალებით გადავხედე.
- მაშინ აქედან წავიდეთ, სადმე... სადაც ორივეს გვინდა! ლონდონში ვიყავით ხო?.. - თავი დავუქნიე - პარიზშიც ვიყავით... - ეს რომ თქვა თვალები აუციმციმდა და გამეცინა.
- წავიდეთ პარიზში! მაშინ... ნუ ხომ ხვდები! უბრალოდ გავიცანით ერთმანეთი და თან არც ისე კარგად! - გამეცინა.
- კარგი, ოღონდ არავის არ უნდა უთხრა! სკუტერი მომკლავს რომ გაიგოს! - უნდოდა მკცარად ეთქვა, მაგრამ ეცინებოდა.
- ნუ გეშინია და როდის მივდივართ?
- საღამოს წავიდიდეთ!
- დღეს? - გავიკვირვე.
- რა იყო? არა?
- კი მაგრამ... ვერ მოვასწრებთ!
- ხოდა ეხლა წავდეთ შენთან და უცებ ჩავალაგოთ, მერე ჩემთან და თან მე მოვაგვარებ ყველაფერს! - სწრაფად, მხიარულად ჩაილაპარაკა და საჭეს მიუბრუნდა.
საწინააღმდეგო რა უნდა მქონოდა, არც აქ და არც იქ საქმე არაფერი იყო პირადად ჩემთვის.
რაც შეეხება ჯასტინს რაღაც მომენტში მინდოდა მეთქვა, რომ ჯობდა საქმე გაეგრძელებინა, დამეთავრებინა და შემდეგ წავსულიყავით, ასე უკეთესი იქნებოდა ყველასთვის.
მაგრამ ბოლოს მაინც გავჩუმდი და დავთანხმდი.
ჩემოდანი ისე სწრაფად ჩამილაგა, მე მხოლოდ რამდენიმე მაისურის დაკეცვა მოვასწარი, არ ჩაულაგებია, ჩაყარა მაგრამ არაფერი მითქვამს რა აზრი ჰქონდა.
თვითონაც ასევე მოიქცია, პარალელურად ტელეფონზე ლაპარაკობდა და ბილეთებს ჯავშნიდა.
დასასვენებლადაც შემოგვრჩა დრო და ცოტა ორივემ დავიძინეთ.
შემდეგ კი ჩუმათ, ქურდებივით შეუმჩნევლად წავედით აეროპორტში და რამდენიმე საათში ჩავედით პარიზში.
- თავის დროზე ნორმალური ხასიათები რომ გქონოდა კარგი იქნებიდა... - ჩუმათ ჩაილაპარკა.
- არც შენ იყავი დიდად კარგად განწყობილი ჩემს მიმართ! - მაშინვე მივაყოლე და ყალბად გავუღიმე.
- იმის შემდეგ რაც შენ რაღაც სისულელეები მელაპარაკე! - მინდოდა შევწინააღმდეგებოდი, მაგრამ უეცრად გავჩუმდი როცა ჩემს წინ ძალიან ახლოს იდგა და მე მის თვალებში დაკარგული სრულიად სხვა სამყაროში გადავეშვი, ჯასტინს ჩაეცინა და სწრაფად მაკოცა.
ლიფტის კარი გაიღო და მან გზა დამითმო, ჩვენი ჩემოდნები უკვე ნომერში იყო.
ეს ნომერი კი ისეთი იყო სამუდამოდ აქ ცოხვრებაზე უარს ნამდვილად არ ვიტყოდი, კმაყოფილმა შევათვარიელე და ბოლოს ისევ ჯასტინზე შევაჩერე მზერა რომელიც მომღმარე სახით მიყურებდა.
- რა? - მისმა დაჟინებულმა მზერამ შემაწუხა.
- არაფერი! - მხერები აიჩეჩა და საძინებელში შევიდა.
მე ჩემს ჩემოდან მოვკიდე ხელი და ხმაურით გავყევი უკან, უკვე კარგად მოკალათებული დამხვდა საწოლზე .
ცოტახანი ყურადღებას არ ვაქცევი, მაგრამ მისი დაჟინებული მზერა ასე შეუმჩნეველი არ იყო.
უკმაყოფულოდ გავხედე და გვერდით მივუწექი.
- ვერ ვიტან რცოა ასე მიყურებ... - ჭერს ვუყურებდი, თან ისეთი თვალებით თითქოს რამე საინტერესო ფილმი ყოფილიყო.
- სხვანაირად როგორ გიყურო? - ჩაიცინა და მისკენ დაგამაბრუნა.
ჩუმათ ვუყურებდი და ჩემი დიდი წინააღმდეგობისა, მაინც საშინელი ფიქრბი მიტრიალებდა გონებაში.
ყველფაერი მოკლედ რომ ვთქვა და მათი აღწერა არ დავიწყო, მხოლოდ მის დაკარგვაზე ვიფქირობდი... ის როგორც პატარა ბავშვებს სიბნელეში მოჩვენებებზე და მსგავს რაღაცეებზე უნებურად "ეფიქრებათ".
სწრაფად მივიწიე მისკენ და ძლიერად ჩავეხუტე, თითქოს ასე დამავიწყდებოდა ყველაფერი რაც ამ წამს თავში მიტირალებდა.
- what's up? - გაიცინა და თვითონაც მომეხვია.
- მეშინია, რომ სხვა შეგიყვარდება!.. - ჩუმათ ვუთხარი.
- ხანდახან მეც მეშინია, მაგრამ შენ ხომ დამპირდი რომ ჩემი ხარ?! - გაიცინა - თან სხვა უბრალოდ როგორ უნდა შემიყვარდეს?! ამიტომ შენ თუ სხვა შეგიყავრდება იმას არ ვიცი რას ვუზამ, მაგრამ შენ არსად არ გაგიშვებ! და შენც ასევე ქენი რა... - კმაყოფლიმა ჩაილაპარაკა.
- კარგი... - გამეცინა.
- არა, მართლა! მოვკლავ იმ ბიჭს! - თითქოს გამაფრთხილა.
- არამგონია ვინმე შემიყვარდეს... შენ რომ გხედავ ცუდად ვარ ჯასტინ! - გამეცინა და სიწითლის დასაფარად სახეზე ხელები ავიფარე.
- ძალიან მიყვრახარ! - გაიცინა და მომეხვია.
საღამო მხიარულად გავატარე, ორივე სისულელეებს ვყვებოდით, მაგრამ ამ სისულელეებზეც კარგად გვეცინებოდა და უზაროდ ვაკვდებოდით ერთმაენთს ასე სიცილით.
დილით მონატრებულ სიცხეში გამეღვიძა, მისი ხელები ისევ ჩემს გარშემო, როგორც ყოველთვის ძლიერად მიჭერდა.
თავიდან კარგად ვგრძნობდი თავს, შემდეგ დამცხა და სწრაფად "მოვიშორე" მისი ხელები.
ჯასტინმა მაშინვე გაახილა თვალები, თითქოს საგანგშო ზარი ჩაირთო და მაშინვე ჩემი ძებნა დაიწყო თვალებით.
- რა მოხდა? - მძინარე ხმით ჩაიალპარაკა და ბალიში გაისწორა.
- Boy's sleeply voice is seriously the sexiest shit ever! - მისი მძიმანრე ხმა საშინელად მესიამოვნა და დაუფიქრებლად ვუთხარი.
- არა ყველა ბიჭის არა, ჩემი! - გაიცინა და ცოტახანში დააყოლა.
წამოვჯექი და რამდენიმე წამი ასე ვუყურებდი ჯასტინს, რომელიც თვალების გახელას ცდილობდა.
ისეთი საყავარელი იყო, ხან იქით გადაბრუნდებოდა ხან აქეთ თითქოს ასე უფრო გამოფხიზლდებოდა და თან უაზროდ ბუზღუნებდა.
მისკენ დავიხარე და შუბლზე ვაკოცე.
გაჩერდა და ამ ჯერად საბოლოოდ გაახილა თვალები, ბედნიერმა გამიღიმა და ამ ჯერად თვითონ წამოიწია.
- yes babe, i'm crazy! about you! - სერიოზულად მითხრა, ჩემი სახე მის ხელებს შორის მოაქცია და ძლიერად მაკოცა.
რამდენიმე წამში მომშორდა და მშვიდა დმიყურებდა, შეუძლებელი იყო ასე უბრალოდ მდგარიყო ჩემს წინ და არ მეკოცნა მისთვის.
ამ ჯერად მე მივიწე სწრაფად და ძლიერად ვაკოცე.
ცოტაც და "ყველა ბიჭის სურვილი" (:D) მოხდებოდა, რომ არა ვიღაცის სწრაფი კაკუნი კარებზე.
ნელა მომშორდა და უკმაყოფილოდ წამოდგა, საძინებლის კარი მიხურა და თვითონ გავიდა.
არ ვიცი ვინ იყო კარებზე და რაგდან ჯასტინი არ დაბრუნდა ჩავიცვი და ოთახიდან გამოვედი.
ნამდვილად არ მოველოდი სკუტერს და არც იმას, რომ ასე მომღიმარე სახით დამხვდებოდა.
- რატომაც არა?! ჩაატარე რამდენიმე კონცეტრი! - კმაყოფილმა უთხრა სკუტერმა, უკვე გსაგები იყო რატომაც არ იყო გაბრაზებული.
- მინდოდა დამესვენა... მასთან ერთად... - უკმაყოფილოდ თქვა ჯასტინმა და მის გვერდით დამსვა.
- ერთო...ორი...სამი... მეტი არა! სამი კონცერტი და მერე თუ გინდა ერთი თვე დარჩი აქ! დანარჩენები ჩამოდიან, აქ მარტო მე ვრ ახლა ყველაფერს ჩამოიტანენ მე წავალ და აქ მოვაგავრებ ყველაფერს! შენ რომ დამჭირდები რეპეტიციაზე დაგირეკავ! - სწრაფად მიაყოლა ერთმანეთს და ერთი ხელის დაქნევით დაგვემშვიდობა.
- არაუსავს, სამი კონცერტი და ხომ გაიგონე, ერთი თვე აქ ვიყოთ! - ლოყაზე ვაკოცე და მოვეხვიე.
თავიდან უკმაყოფილო სახით შემოხმედა, შემდეგ კი ჩაიცინა თანხმობის ნიშნად და აქეთ-იქით დაიწყო ყურება.
- დაწყებული საქმე არ დავამთავროთ? - ეშმაკურად შემომხედა.
მივხვდი რასაც გულისხმობდა.
- არა, წავალ ცავიცავმ! - თავი გავაქნიე და სწრაფად წამოვდექი.
პატარა და უაზრო თავია, მაგრამ მართლა ვერ ვასწრებ მეტს და ესეც აი პარალელურ რეჟიმში ვწერ! :Dრომ არ დამედო კიდე, რამდნეი ხანია არ დამიდია:(!
მოკლედ ეს თავი უნდა ვაჩუქო ოთხ ადამიანს!(ბევრია:D)
potterhead
smiler-belieber
FlawLessMe❤
Sopho♥
მადლობა რომ კითხულობთ ჩემს მოთხრობას! მიყვარხართ ძლაიან!
და ბოდიში თუ ცოტა უაზრობა გამომივიდა:((
კომენტარები დაწაერეთ:*)
მიყვარხართ!
PrettyBoySwag
