♕...♡...♕ Love?! It's A Big Shit, What I'm Scared For So Stay Away From Me, I Love Making PeopLe Cry! [24/1] -BE OPTIMISTIC.- Love?! It's A Big Shit, What I'm Scared For So Stay Away From Me, I Love Making PeopLe Cry! [24] -----------------------------
სიტყვები ზედმეტი იყო, არაფერი მითქვამს და მასაც აღარ ამოუღია ხმა. ისე როგორც ადრე, მის მიკერდს თავი დავადე, მისი ხელები ირვლივ თითქოს ყველაფრისგან მიცავდნენ და ასე ჩამეძინა. - ჩემი წასვლის დროა!.. - ჩუმათ მითრხა, მისმა კოცნამ გამომაფხიზლა. - უნდა წავიდე... - გამიღიმა და კიდევ ერთხელ გამიმეორა, როცა თვალები გავახილე. უკმაყფილოდ გავაქნიე თავი და ხელი ჩავჭიდე. - არ წახვიდე... - გაურკვევლად ვთქვი. - წასვლა არც მე მინდა, მაგრამ შენც იცი! - სახეზე ნაზად მეფერებოდა და განუწყვეტლივ მიღიმოდა - ჯერ მაინც არ ადგები და ორ საათში მეც დავბრუნდები... ხმა აღარ ამომიღია, თვალები უნებურად დამეხუჭა, ჯასტინმა შუბლზე მაკოცა და ამის შემდეგ რამდენიმე წამში ისევ დავბრუნდი დარღვეულ სიზმრებს. ჯასტინის მოსვლამდე გამეღვიძა, თავიდან არ მახოსვდა არაფერი რაც დილით ადრე მითხრა და როცა ჩემს გვერდით ვერ დავინახე სწრაფად წამოვწიე გაკვირვებულმა თავი. შემდეგ გამახსენდა და მშვიდად წამოვდექი. სწრაფად მოვწესრიგდი და ოთახიდან გამოვედი. რაიანის ბოხი ხმა ყველაზე მკვეთრად ისმოდა პირველიო სართულიდან და შემდეგ ყველას სიცილი მის ნათქვამზე. კიბეებს ნელა ჩავუყევი, ჯერ კიდევ ნახევრად მეძინა და მოაჯირზე დაყრდნობისთანავე მეგონა რომ ვიწექი და ძილის გაგრძელებას ვაპირბედი, ყველამ შემამჩნია და ჯერ არ დახუჭული თვალები უფრო გამიფართოვდა მათ ერთხმიან შეძახილზე. უნებურად გამეღიმა და მათთან მივედი. დიდხანს ვიღიმოდი სანამ თვალში ჯინა არ მომხვდა, განცალკევებული იჯდა, ყავას სვამდა და ვიღაცას წერდა. - ოდრი! - თითქოს უნდოდა დაეძახა, მაგრამ მაინც ჩუმათ მითრხა მარიამ. თავით მანიშნა გავყოლოდი, იზაბელიც მას გაყვა და მეც კიევ ერთხელ ავათვარიელე ჯინა და შემდეგ მათ გავყევი. ოთახის კარი საგულდაგულოდ ჩაკეტეს და ორივე ხელებგადაჯვარედინებულები დადგნენ ჩემს წინ. - რა? - დაწვრილებული თვალებით შევხედე მათ და მხრები ავიჩეჩე. - რა?! - ერთხმად თქვეს და ხელები ჩამოუშვეს. - კიდე ჩვენ რა?! - გაბრაზებულმა განაგრძო იზაბელმა - რა მოხდა გუშინ?! სად არის ჯასტინი?! - გამეცინა და თავი გავაქნიე. მათთვის არასდროს მითქვამს ჩემი და ჯასტინის შერიგების შესახებ, ისინი ყოველთვის თვითონ ხვდებოდნენ მე და ჯასტინი კი არაფერს ვამბობდით და ამით საკმაოდ ვერთობოდით. - არაფერი! - ამ ჯერადაც ასე მოქცევა გადავწყვიტე - ა რ ა ფ ე რ ი! - დავუმარცვლე და ოთახიდან გამოვედი. ოთახიდან გამოვედი თუ არა სახლის კარი გაიღო და მხიარული ჯასტინი შემოვიდა, ჩემსკენ აპირებდა წამოსვლას, მაგრამ თავი გავქნიე და გვერდი ავუარე. თავიდან დაბნეულმა და ცოტა შეშინებულმა გამომაყოლა თვალი, მაგრამ შემდეგ გავუღიმე და თვითონაც შვებით ამოისუნთქა. - " we're playing "friends" again?" - რამდნიმე წამში მომწერა. არ მიმიწერა, ჩემს წინ იჯდა და უბრალოდ თავი დავუქნიე. უნებურად მეღიმებოდა ყველაფერზე და უბრალოდ არ შემეძლო მშვიდად ვმჯდარიყავი და ასვე ჯასტინიც. მხოლოდ ჩვენ ორნი ვლაპარაკობდით და ყველა ჩვენ გვისმენდა, ჩემი სიმშვიდე ისევ ჯინამ დაარღვია, რომელიც ნელა გველივით შემოვიდა სამზარეულოში და ჯასტინს გვერდით მიუჯდა. ჯასტინმა უკმაყოფილოდ, გაფართოებული თვალებით გახედა და სკამი ოდნავ გვერდით ჩააჩოჩა. გამეცინა და ისიც ჩემს სიცილზე მიხვდა, რომ ყველაფერი კარგად იყო და არაფერზე არ ვეჭვიანობდი. - ჩვენი წასვლის დროა... დედაჩემი გველოდება! - მარიამ ჩუმათ მითხრა. - კარგი... - ყველას ერთი სიტყვით დავემშვიდობეთ და მარიას დედას ჩავუჯექით მანქანაში. მუდიმვად ისეთი სახით მიყურებდა, ცოტაც და გამწეწავდა არ ვამბობდი, მაგრამ მან ყველაფერი იცოდა. იცოდა რატომ ვიყავი ასეთ კარგ ხასიათზე და რას ვთამაშობდით მე და ჯასტინი კიდევ ერთხელ. მე კი მომღიმარე სახით ვიყურებოდი ფანჯარაში და კარაგად ნაცნობ ქუჩებს, კიდევ ერთხელ ვათვარიელებდი, უნცობი ხალხით გადატენილ პარკებს და მოედნებს ისე ვაყოებდი თვალს თითქოს აქ სრულიდ ყველას ვიცნობდი და სრულიად ყველა ჩემი საყავრელი მეგობარი იყო. სახლში ყოფნა მომბეზრდა, მინდოდა ჯასტინის ნახვა მაგრამ მარია მარტოს წამითაც არ მტოვებდა. თუმცა საბოლოოდ მოვახერხე მისგან თავის დაღწევა, რთული იყო სიეთი ადილის პოვნა სადაც არავინ იქნებოდა... პაპარაცები არ გამოგყვებოდენენ, ხალხი თვალს არ გამოგაყოებდა და ჯასტინს ას ეუყველაფროს გვერდს არ აუვლიდნენ... თუმცა ჯასტინს უკვე ნაპოვნი ჰქონდა ასეთი ადგილები, ქალაგგარეთ მის პატარა სახლში. მე ტაქსით წავედი, ჯასტინი იქ დამხვდა. კარზე სწრაფად დავაკაკუნე და აქეთ-იქით დავიწყე ყურება, გული სიხარულისაგან ცოტაც და ამოხტებოდა. კარი სწრაფად გააღო და მომღიმარე სახით სწრაფად ჩამიხუტა. - ძლივს დავაღწიე მარიას თავი... - მოვშორდი და დივანზე დავჯექი. - მე კი ჯინას! - თვალები უკნაყოფილოდ გადაატრიალა. - რამე უთხარი? - არაფერი გარდა იმისა, რომ დავშორდი... - გამიღიმა და გვერდით მომიჯდა. - მართლა? - თვალები სიხარულისგან გამიფართოვდა. - მართლა! - გაიცინა. - i have the best boyfriend! - ლოყაზე სწრაფად ვაკოცე. ჯასტინმა გაიღიმა და თვალი ბედნიერმა გამომაყოლა. - დავიღალე... - მოწყენილმა ჩაილაპარაკა და უცებ წამოწვა, თავი კალთაზე დამადო და ისე ქვევიდან მიყურებდა. - არაუშვას... ახლა დაისვენე... - თმაზე ნელა დავუწე ფერება. - მისმინე, მე დავშორდი ჯინას და შენ იმ ბიჭს აღარ შეხვდე კარგი? - ცოტახანში გაახსენდა, ექლსი და ისევ მოუარა ეჭვიანობამ. - JEALOUS! - გამეცინა - აღარ ვხვდები! ერთხელ შევხვდი, და მაშინაც შენც იქ იყავი! მომგებიანად გამომხედა ჯასტინმა, სწრაფად წამოიწია და ძლიერად მაკოცა. წამიერად ძველ გრძნობებს დავუბრუნდი, საშინელ და ამავდორულად ძალიან სასიამოვნო გრძნობებს. თითქოს სულაც არ აპირებდა კოცნა "გაეწელა", მაგრამ ეს მასაც სიამოვნებდა და მეც ასევე არ მინდოდა მისი გაშვება მიუხედავად იმისა, რომ ჰაერი უკვე აღარ მყოფნიდა. ბოლოს ისევ მე მოვშორდი, ოდნავ უკან გავწიე თავი, გაეღიმა და ისევ ჩემსკენ მოიწია. - Why do guys always think about sex? - გამეცინა და თავი უკან გადავწიე. - რატომ იცი ასეთი უაზრო შეკითხვების დასმა მითუმეტეს ასეთ დროს?! - უკმაყოფილო სახით თვითონაც უკან გაიწია. - ისე უბრალოდ დამაინტერესა... - გამეცინა და სახეზე ხელი ჩამოვუსვი. - შეგიძლია კიდევ სავა შეკითხვები, რომ მერე უცებ არ გაგახსენდეს! - მოცია, მე არაფერს არ ვაპირებ! - გამეცინა და ხელი გავუშვი. - მე არ გეკითხები რა გინდა და რა არა! - გაიცინა. - არა, არა და მორჩა! კარგი? - სერიოზულად ვუთხარი. - ისე იქცევი თითქოს ჯერ არ მომდარა... ხო კარგი! - სწრაფად დაჯდა ჩემს გვერდით. - როგორ ფიქრობ... ოღონდ არ მომატყუო, შენი აზრით ტაილერი გამოკეთდება? - უეცრად ამომიტივტივდა თავში ტაილერი. ჯასტინმა სწრაფად გამომხედა, წამიერად მის სახეზე ყველაფერი შეიცვალა... ალბათ უნდოდა შეკითხვა აერიდებინა, თითქოს ვერც გაიგო, მაგრამ უბრალოდ ასე უნდოდა. მის სახეზე ჩემთვის მისი აზრი უვკე გასაგები იყო, თვალი ავარიდე თავი მხარზე დავადე - ახლა ამაზე ლაპარაკი არ გვინა... გთხოვ... ძალიან გთხოვ! - ჩუმათ მითხრა, ცოტახანი სიჩუმე ჩამოვარდა. რამდენიმე წუთში ისევ დავუბრუნდი იმ ბედნიერებას, რომ ჯასტინთან ერთად ვიყავი და ძლიერად მოვეხვიე. სახლში ყოფნა ორივეს მოგვბეზრდა, მიუხედავად იმისა, რომ არ გვინდოდა ვინმეს ერთად ვენახეთ ქალაქში დაბრუნება გადავწყვიტედ და არც არავისთვის აგვირიდებია თავი. - ასე მალე როგორ გიპოვნეს? - უკმაყოფილოდ გავაყოლე თვალი პაპარაცებს. - it's me babe! - მანქანა სწრაფად გააჩერა და კმაყოფილმა გამომხედა, რადგან ის იღიმოდა მეც უნებურად სრულიად უმიზეზოდ მეღიმებოდა. სწრაფად გადმოვიდა მანქანიდან და ხელი ჩამჭიდა, თავ დახრილი მივდიოდი თითქოს ასე ვერ დამინახავდნენ. კაფეში სწრაფად შევედით და მშივრებმა მაშინვე შეკვეთა მივეცით. - აქ არ უნდა მოვსულიყავით ბევრი ხალხია... - უკმაყოფილოდ თქვა. - არაუშავს... მაინც ვერ დავმალავთ ამას დიდხანს... - გავუღიმე. - ხო მაგრამ არ მომწონს ყველა ჩვენ რომ გვიყურებს და ყველა ჩვენზე ლაპარაკობს... - ნუ უსმენ და მე მელაპარაკე! - პატარა ბავშვივით წავიბუზღუნე. - გელაპარაკები! - გაიცინა და ხელი ჩემს უკან მჯდომ ბიჭებს თვალი მოაშორა, რომლებიც მუდმივად მასზე ლაპარაკობდნენ. მეც მესმოდა მათი საუბარი და რამდენჯერაც მასზე არც თუ ისე კარგს ამბობდნენ სახეზე ყველაფერი მეტყობოდა. ჯასტინსაც კარგად ესმოდა ყველაფერი, მაგრამ ცდილობდა არაფერი შეემჩნია. კიდევ ერთხელ გაიცინეს მასზე და ჯასტინმაც დანა-ჩანგალი თეფშზე დაყარა, ნახევარი კაფე გაჩუმდა. საშინლად ამიჩქარდა გული, არ ვიცოდი რა უნდა გამეკეთებინა, ჩემს უკანაც არავის ხმა აღარ ისმოდა. ჯასტინი სწრაფად წამოდგა და ჩემს მუცელში რაღაც საშინელება მოხდა, თითქოს რაღაც აფეთქდა და მეც მაშინვე წამოვდექი. ერთი ნაბიჯი გადადგა, თითქოს წინ არ ვიდექი, მისი სახე მკვლელის სახეს უფრო გავდა. გვერდის ავლას აპირებდა, მაგრამ წინ დავუდექი. - გთხოვ! არ გინდა ჯასტინ! - ცოტაც და შეიძლება მეტირა. არ მიყურებდა, მათკენ იყურებოდა... არ მაინტერესებდა რა ხდებოდა უკან ჩემთვის მთავარი მისი გაჩერება იყო. - ჯასტინ! გთხოვ გაჩერდი! - მკერდზე ხელი მივადე და შეშინებული თვალებით, აკანკალებული ხმით კიდევ ერთხელ ვთხოვე გაჩერებულიყო. ნელა შემომხედა, სახე არ გაუნძრევია თვალებით ჩამომხედა და თითქოს ოდნავ მოლბა. - გთხოვ!.. - ჩუმათ ვუთხარი და ხელი გავუშვი. ხელი უხეშად ჩამჭიდა და სკამზე დამსვა, თავიდან მეგონა უბრალოდ გზიდან ჩამომიშორა-მეთქი, მაგრამ თვითონაც ადგილს დაუბრუნდა და კაფეშიც ხმაური დაბრუნდა. უკნიდან ერთდროულად რამდნიმე ადამიანის სიცილი მომესმა, მაგრამ ყურადღება არ მიცაქციე და ჯასტინს მივუბრუნდი. - გთხოვ ნუ აქცევ ყურადღებას, მერამდენედ შეიძლება?! - მშვიდად ვუთხარი. - ოდრი, შენც ხომ იცი რასაც ვგრძნობ ამ დროს?! რას ვაკეთებ ასეთს რომ ამდენია დამინი ვერ მიტანს?! - ჩუმათ მელაპარაკებოდა. - სწორედ იმიტომ რომ ყველაფერს სწორად აკეთებ, ამიტომ ვერ გიტანენ! არა, უბრალოდ შურთ! - მკაცრად ვუთხარი. - კარგი, მაგრამ როცა ისინი შენზე ლაპარაკობენ და ჩვენზე ეს უკვე ზედმეტია! - მუშტი მაგიდაზე დასარტყმელად ჰქონდა მომზადებული, მაგრამ უცებ ხელი მოვკიდე, მუშტი გავახსნვინე და ძლიერად ჩავჭიდე ხელი. ცოტახანში გამიღიმა, რაც ნიშნავდა რომ ყველაფერი კარგად იყო! მალევე წამოვედით აქედან. კომენტარები დაწაერეთ:*) მიყვარხართ! PrettyBoySwag
| 
