-გიყვარს?
-არვიცი.
-იცი.
-არა მართლა არ ვიცი.
_იცი უბრალოდ არ გინდა აღიარო.
-რა სისულელეა.
-შენ თითონაც იცი რომ არ არის სისულელე. უბრალოდ არ გინდა შენ თავს გამოუტყდე ამაში. ყოველ შემთხვევაში დღისით.
-ღამე რა იცვლება?
-ის რომ რჩები სრულიად მარტო და აცნობიერებ რომ "მის" გარეშე არაფერი ხარ, რომ მის გარეშე წამითაც ვერ ძლებ. გინდა რომ დაურეკო, ერთხელ კიდევ გაიგო მისი ხმა... კრეფ მის ნომერს და უცებ.. თავმოყვარეობა იღვიძებს შენში და შლი ისევ. მაგრამ ბოლოს თავმოყვარეობას ივიწყებ მაგრამ ბოლომდე არა. სხვა ნომრიდან ურეკავ რომ მშვიდად დაიძინო. მაგრამ არა, მისი ხმა არ გამშვიდებს, პირიქით გაფორიაქებს და მთელი ღამის განმავლობაში დაძინების საშუალებას არ გაძლევს.
-დავუშვათ მართალი ხარ.. მაშინ რატომ არ ვნახულობ?
-გეშინია.
-კი მაგრამ რისი?
-იმის რომ სხვანაირი, შეცვლილი იქნება.იმის რომ არა თბილად, არამდენ აგდებულად დაგელაპარაკება. იმას ვერ გაიგებ რის გაგონებაზეც დიდი ხანია ოცნებობ. ვერ დაინახავ იმას, ვინც შეგიყვარდა, ვის გამოც ღამეებს ათევდი, ვის გამოც დღემდე ყოველ ღამე ტირი. ვინც ამდენი ტკივილი მოგაყენა, ყველაფრის მიუხედავად კი მაინც გიყვარს. 
-....
- ძნელია არა იმის გააზრება რომ არ უყვარხარ და არ ჭირდები?
-კი..
-აი ხომ ხედავ, ისევ ღამეა და ისევ ტირი. რატომ?
-იმიტომ რომ მენატრება.
-არა მაგიტო არა..
-აბა? -
უბრალოდ იცი რომ მას არ ენატრები.
-ხო..
-მობილურს ხელს რატომ არ უშვებ?
-იმიტომ რომ..
-იმიტომ რომ იმედი გაქ რომ გაახსენდები და მოგწერს. ხო მართალი ვარ?
-კიი..
-შეეგუე რომ ის ვერასდროს ვერ იქნება შენი.
-ვერა.. არ შემიძლია.
-თავს იტანჯავ.
-ვიცი..... და აი ესე ყოველ ღამით ტვინი ყველაფერს ახსენებს, გული კი.. მას უბრალოდ უყვარს. |
