ელი გამოვიდა ბარიდან. მან უკვე კარგად იცოდა რა მოხდებოდა შემდეგ . მის გვერდით სკამი შეამჩნია . დაჯდა და და დაიწყო ფიქრი,

არ იცოდა რა ექნა, ეშინოდა, გული გამალებით უცემდა და რაღაც საშინელს გრძნობდა. ფიქრობდა თუ რა უნდა გაეკეთებინა შინ რომ დაბრუნებულიყო. აქაურობა ძალიან მოსწონდა მაგრამ ამავე დროს ეშინოდა სულ აქ დარჩენის. ენატრებოდა მშობლები მეგობრები. მერე ფიქრობდა თუ რა ხდებოდა მის სამყაროში. ''მე დავიკარგეე? იქნებ მოვკვდი? იქნებ სიზამრია და ახლა გაუნძრევლად მძინავს? რა ხდება იქ იქნებ გავუჩინარდი და ახლა მეძებენ. რა ხდება ღმერთოჩემო აქ რა მინდა?''ამას ფიქრობდა როცა ლოყაზე ცრემლი დაეკიდა და თვალი მოისრისა.მასთან ორი ქქალბატონი მივიდა რომელიც რაღაცას ეუბნებოდა თან თვალზე ცრემლს წმენდა. მაგრამ ელი მათ ლაპარაკს სულაც არ უსმენდა იქი უყურებდა ხალხს რომელიც განზე იდგნენ მაგრამ მაინც ცდილობდნენ შეუმჩნევლად დაკვირვებოდნენ მას. ქალები რაღაცას ჩურჩულებდნენ. თან მისკენ აპარებდნენ გაფართოებულ თვალებს. ბოლოს როგორც იქნა შეამჩნია ეს ქალები გვერდით რომ ედგნენ. ალბათ ვერც შეამჩნევდა ერთ ერთს ხმამაღლა რომ არ ეკითხა მისმენ თუ არაო. ელმა მას არაფერი უპასუხა მხოლოდ დაჟინებით დააკვირდა ეცნობოდა თუ არა ეს გმირი მაგრამ ვერ იცნო. ელი წამოდგა და წინ წავიდა.
-ჰეი ასე ნუ მიყურებთ და ჩემზე ჩუმად ნუ ლაპარაკობთ. არ მიყვარს ასე რომ იქცევიან.-თქვა ელმა ხმამაღლა, მას არ უყვარდა ყურადღების ცენტრში ყოფნა. განსაკუთრებით ახლა როცა ასეთ მდგომარეობაში იყო. ყურადღების მიქცევა მის ქვეყანა ში ადვი,ლი არ იყო და ელს ეს მოსწონდა ახლა კი მის სახეზე ცრემლი შენიშნეს და ეს ვერ აიტანა. თუმცა ეს ახლა ნაკლებად აღელვებდა მართლა ცუდად იყო.
-შენ ალბათ აქაური არ ცარ- თქვა ერთერთმა- ჩანს დიდხანს გიმგზავრია. აუ მუხლზე სარვალიც გაგხევა. მოდი ბარში შედი დაისვენე.
თბილმა პასუხმა ელი გააოცა. შეატყო მისი საქციელი ხალხს არ მოეწონა მაგრამ ეს არ გამოხატეს და შეურაცხმყოფელ სიტყვებზე არაფერი უპასუხეს. მას დასვენება ნამდვილად სჭირდებდა ამიტომ უარი არ უთქვამს შევიდა და ყველაფერი აწონ დაწონა. ცოტა ხნით ის იმ ქალბატონმა წაიყვანა სახლში. ის მარტოხელა ქვრივი იყო და მასთან ყოფნისას ელი გარემოს შეეჩვია. შეეჩვია ყველაფერს რაც მის თავს ხდებოდა მაგრამ მასზე მითქმა მოტქმა არ წყდებოდა. ყველა ლაპარაკობდა მის უცნაურ ჩაცმულობასა და ლაპარაკის მანერაზე. ელი დამშვიდდა კიარა სულ აცანცარდა მობეზრდა სახლში ჯდომა და გარეთ გავიდა. პირველ რიგში უნდოდა გაეცნო მისი საყვარელი გმირი ლუ რომელსაც უყვარდა მორისი რომელიც დუელში იყო გამარჯვებული და თქვენ მას უკვე იცნობთ.აი მათი შეხვედრა კი ასეთი იყო
–ჰეი ლუ გამარჯობა..
–გიცნობთ?

–ა.. უი მე ელისი მქვია . ელი რავიცი ეგრე. 
–სასიამოვნოა.

–ხო რავი შენ როგორც გაგისწორდეს ისე დამიძახე. მოკლედ სენ მე არ მიცნობ მაგრამ მე კარგად გიცნობ არც კი ვიცი როგორ გითხრა.
–ისე მითხარი როგორც არის
–ანუ მე შენს შესახებ წამიკითხავს.ყველაფერი ვიცი. ვიცი რა მოხდება ხვალ ზეგ და ასე შემდეგ. შენ ხარ გმ,ირი რომელიც მაინ რიდმა თავის წიგნსი გამოიყენა.
–ანუ შენ გინდა მითხრა რომ არარეალური ვარ–და გადაიკისკისა
_არა.. არა.. მაგრამ კი
_მაპატიე მაგრამ არ მჯერა
_აუ ნუ დამცინიუ. მე დაგიმტკიცებ ამას გახსოვს ის დღე მორისმა რომ გადაგარჩინა. სენ ის მასინე შეგიყვარდა და შენს ძმას მის მიერ დატოვებული ბარათი გამოართვი რომ მისი სახელი გაგეგო
–ლუს სახე გაუთეთრდა..

დუელის მონაწილენი გამოჯანმრთელდნენ. დადგა დღე რომელიც ელისმა კარგად იცოდა. იცოდა რომ ამ დღეს მორისი და ლუ ერთმანეთს სიყვარულსი გამოუტყდებოდნენ. ისიც კარგად იცოდა რომ ამ დღეს კოლჰაუნი მორისის მოკვლას შეუკვეთავდა. ელს არ უნდოდა წყვილისთვის ხელი შეეშალა ამიტომ ბაღში მარტო დახეტიალობდა. 

ის ბაღსი კოლჰაუნს გადაეყარა.
  
მაშინვე დაიწყო ყვირილი:
–აჰაა. ვიცი სადაც მიდიხარ. გინდა მკვლელობა შეუკვეთო მაგრამ არ გამოგივა.. იმიტომ რომ ყველაფერი ვიცი ასე რომ ფრთხილად არაფერი გამოგივასაერთოოოოოდ!!
–ააა შენ ის არახარ დუელსი მუსტანგერს ასე რომ ბალეშიკობდიიიიიი?საიდან მოეტრიე ამდენი რამე რომ იცი იუსიც იცოდი რომ მორისი გაიმარჯვებდა არააააააა?
–დიახ ვიცოდი და ფრთხილად!


კოლჰაუნმა მაშინვე იარაღი ამოიღო და დაიყვირა:
  
–არაფერი არა ეხლა მოგკლავ ძაღლივით და ნახავ რაც გამოვა,
ელს შეეშინდა ძალიან სეეშინდა ამგვარ სიტუაციასი არასოდეს ყოფილა და არ იცოდა რა უნდა გაეკეთებინა. შიში ვერ დამალა.

თუმცა ამს ძალიან ცდილობდა. და აი თითი ჩახმახს სულ უფრო და უფრო უახლოვდებოდა..