life is beautiful 1.17 - 6 იანვარს 2012

ოთახში ვიყავი რომ მარი შემოვიდა:

-როგორ ხარ? (მარი)

-სიმართლე გითხრა, არ ვიცი (მე)

-მოდი ჩაგეხუტო ხან ასე ხდება ხან ისეე (მარი)

-მე კიდე სიყვარულსი არ მიმართლებს (მე)

-კარგი რაა წინასწარ არაფერი არ იცი (მარი)

-ხო, მოიცა ტელეფონი მირეკავს (მე)

ტელეფონი ავიღე დაა :

-გამარჯობათ ქალბატონი სოფო მინდოდა

-მე ვარ ვინ ბრძანდებით

-მე ექიმი გარნერი ვარ

-რამე მოხდაა (ხმაში ანერვიულება დამეტყო)

-დიახ თქვენი მეგობრის თვითფრინავი ჩამოვარდა და ამჟანად ის კრიტიკულ მდგომარეობაშია ის ბოდავს და თვენ სახელს იმეორებს თუ შეიძლება ძალიან მალე მოდით თორემ არ ვიცით გადარჩება თუ არაა....

-ერთადერთი რამის თქმა რაც მოვახერხე ის იყო რომ აუცილებლად შემდეგ არ ვიცი რა ხდებოდა ნამდვილად და როცა გონს მოვედი ასე ვთქვათ მარია ჩემს

გვერდით იდგა და ქვითინებდა...

-ექიმო შეიძლება შევიდე? (მე)

-დიახ რადგან მგონი ეს მისი სურვილია...

-შეიძლება დედაც შევიდეს

-კარგით მაშინ ჯერ ქალბატონი შებრძანდეს....

მარია მალე გამოვიდა და სასტიკად ტიროდა მისი ცრემლები ალბათ ქვასაც კი ატირებდა

-სოფო აქ ხარ...

მას რომ შევხედე თვალები ამიბნელდა ის ისე ცუდად იყო სახე დამწვარი ქონდა როგორ შეიძლებოდა მედს ასე გაეწირა

-სოფო აქ ხარ, თითქმის ვერ ვხედავ (ძვლივს წარმოთქვა)

-კი ალექს აქ ვარ

-ძალიან ვწუხვარ რომ ასე მნახე თან საბოლოდ ...

-არა გთოვ ამას ნუ ამბობ

-ორივემ ვიცით რომ ეს ბოლო შეხვედრა...

-გთოვ ამას ნუ ამბობ გულს მტკენ

-ეს რიალობა, სოფო ჩემო პატარა ბარბი, იცი ყოველთვის ვფიქრობდი რა მოგწონდა ჩემში და მაინც ვერ ვხვდებოდი

-შენი უჟმური ხასიათი და შენი სული რომელიც ასე მიტაცებდა

-გთხოვ ახლოს მოდი...

-შეიძლება ჩაგეხუტო...

-გტკივა?

-სულ წოტა მაგრამ შენი ცრემლები ყველა ტკივილს მიამებს მალამოსავით...

-ალექს

-არ მინდა წახვიდე...

-მერე რა არც მივდივარ ხო იცი შენს გულში მაინც დავრჩები როგორც დიდი თავგადასავალი, პატარა მოგონება ცრემლიანი წრილობა რომელიც დრო მოაშუშბს

რაღაც მინდა გთხოვო, შეგიძლია ბოლოჯერ მიმღერო....

-ოხ ამას თქმაც არ უნდა....

-იცი არ მეშინაი

-სიკვდილის, ის ჩემს სულს ამშვიდებს ადრენალინს კლავს და მთენთავს...

სიმღერა დავასრულე რომ ვიგრძენი როგორ გამიშვა ხელი, საბოლოდ დაიფერფლა მისი გამოხედვა მის სახეს ჩემი ცრემლები ასველებდა და აპარატის საძიზღარი ხმა გაისმოდა შემდეგ ვერ ვხედავდი ვხედავდი მხოლოდ მის სხეულს და ექიმების უიმედო გამოეხდვას და მივხდი ჩემი გული ნატეხებად იქცა თითქოს ზვავი ჩამოწვა და სიცოცხლის ყველა ნაპერწკალი ჩაქროოო.....

-გთხოვთ დაწყნარდით (მედდა)

-თქვენ მთხოვთ რომ დავწყნდარდე ღმერთო ჩემო ის ხომ მხოლოდ 19 წლის იყოოო

______________________________ რამდენიმე დღის შემდეგ

უკვე შოკში ვარ გარეთ არ გავიდავ არავის არ ველაპარაკები არ ვიცი რა ხდება გარეთ და არც მაინტერესებს, მე და ალექსის სურათებს ვათვალიერებ