მორიგი ჩანახატი იმედი მაქვს მოგეწონებათ ვლოცულობ, არა იმისთვის რომ მე შენთან ვიყო, არამედ იმისთვის რომ ყველა ჩემს ირგვლივ, ბედნიერი იყოს, და მეც მათთან ერთად 'გავბედნიერდე. ცამ მოიყწინა, მალე ისიც ჩემსავით იტირებს, მე კი ვუცდი რომ, ნიაღვრებს შევუერთდე. იცი.. მე ყოველ ღამე შენზე, და ჩვენს უკვე 'არარსებულ' სიყვარულზე ვლოცულობ. მე შენ ისევ ისეთი გრძნობით მიყვარხარ, როგორც ადრე. ეხლაც ვდგავარ ხატებთან, და ვლოცულობ რომ, შენ იყო ჩემს გარეშე ბედნიერი. მე ისევ მოგტირი შენ, მაგრამ ყოველი ჩემი სიტყვა, ბედნიერებას მაინც ასახავს. ალბად ახლა, შენც 'ჩვენს' მეგობრებთან ერთად ხარ, და უბრალოდ დამცინით 'მე'.
ლოცვა მამშვიდებს, ყველაფრისდა მიუხედავად, მე მაინც ვლოცულობ 'თქვენზე'. ერთ დღეს კი ალბად, თქვენ იტირებთ ჩემს გამო, და ერთხელ მაინც ილოცებთ ჩემთვის. გული გამალებით მიცემს, და ვიცი მალე შეწყვეტს ხმაურს... ის გაჩერდება... იყავი ბედნიერი, მე შენი ბედნიერებით ვიარსებებს... მე ვიქნები გიჟი.. ჟანგბადის მიწოდების უფლებას არ ვაძლევ ჩემს გულს, და ის მალე გაჩერდება. ალბად ჩემს გარეშე უფრო იქნებით კარგად, ვიდრე ახლა... მე ვკვდები.. დღეა.. სიკვდილი მინდა.. თქვენ კი ერთ მუჭა მიწას, უსინდისოდ მომაყრით, ვიცი. შევიშალე, თქვენი სიცივე გულს მიკლავს, უკვე მკვდარ გულს... ერთხელაც მე გავფრინდები, როცა გული სამუდამოდ გაჩერდება, მე წავალ... მესმის როგორ სუსტად მიცემს გული, ნელ-ნელა ჩერდება, მე კი ვიღიმი... რა ამაზრზენია ეს ცხოვრება, ყველაფერი არეულია... სიმშვიდე არსად არ სუფევს... ახლახანს სურვილი ამისრულდა, მე გავფრინდი, და სხეული დავტოვე-დედამიწაზე... ცა ლამაზ ფერებშია, მაგრამ მაინც მოღრუბლულია, დღეს ბოლო დღეა... ხალხი ერთმანეთში ირევა, მაგრამ დედაჩემი ისევ ჩემ კუბოს სასთუმალთან მოთქვამს.. ალბად გული რომ მქონოდა, მისი შემხედვარე მეორედ გამიჩერდებოდა.. ვღელავდი, მასაც არაფერი მოსვლოდა, ვეძახდი, მაგრამ მაინც არ ესმოდა... ერთი პატარა წვეთი დაეცა ჩემს 'კუბოს' და, გაპრიალდა.. ნეტავ სად იყვნენ სხვები?! ალბად ისევ იქ და მე დამცინოდნენ...
