დილის ექვს საათზე მაღვიძარამ გამაღვიძა, რამდენიმე წუთის ჩაძინებული ვიყავი .
არ მჯეროდა ჰერის უნდა დავმშვიდობებოდი .
ოთახი შევათვალიერე და ჩემოდნები დავინახე, ეს იმას ნიშნავდა რომ არ გადაუფიქრებია
ჩემი კოლეჯში გაშვება , თანაც ინგლისში , ჯანდაბა ყველაფერს მივცემდი ოღონდ ის დღე არ დამდგარიყო. დედას გარდაცვალებიდან 2 წელი გავიდა , რათქმაუნდა ამ აზრს ვერც მე ვეგუებოდი მაგრამ მამას ვეღარ ვცნობდი ...
ამდენი წლის შემდეგ გადაეწყვიტა რომ ჩემთვის უკეთესი იქნებოდა თუ კოლეჯში წავიდოდი .
მე და მამა ერთმანეთს ვერასდროს ვუგებდით , მაგრამ რად დედა გარდაიცვალა
მის მერე სულ უთანხმოებები გვქონდა , ამიტომაც ერთ მშვენიერ
დღეს გამომიცხადა რომ უნდა წავსულიყავი ინგლიში სასწავლებლად. .
სანამ წავიდოდი ჰერის უნდა შევხვედროდი და უნდა მეთქვა " ნახვამდის" .
ვერ ავღწერ რას ვგრძნობდი : სიყვარულს, ტკივილს , შიშს , მარტოობას , და სიძულვილს ერთად . უეცრად ჩემი ოთახის კარი გაიღო, ისე ჩაძირული ვიყავი
ფიქრებში შიშსგან ავხტი.
- ჰეი ! (ჰერი)
ჰერი იყო , გამიღიმა და კარი დახურა , ისეთი შეგრძნება მქონდა
რომ იცოდა რაც უნდა მეთქვა , ჩემსკენ წამოიწია და საწოლზე ჩამოჯდა , ტირილი დავიწყე.
- ეი , არა , არა , არა . არც გაბედო !! არ იტირო .
ჰეი, გეყოს, განა სამუდამოდ მტოვებ , რაცარუნდა მოხდეს დაგელოდები . ხომ იცი რომ მიყვარხარ? რაცარუნდა მოხდეს ... შენ ყოველტვის იქნები ჩემი ულამაზესი პრიცესა .
ყველაზე და ყველაფერზე მეტად მიყვარხარ, ჰეი რატომ ტირი? რაცარუნდა დიდი იყოს მანძილი შენ ყოველთვის გექნება უდიდესი ადგილი ჩემს გულში . - მისკენ წავიწიე , გულში ჩამიკრა. მოულოდნელად კარი მამამ შემოაღო .
- მძად ხარ? , ცოტახანში გავდივართ .
- არა! არ ვარ მზად! - ვუყვირე.
- კარგი , როცა მზად იქნები დამიძახე !! - გამიღიმა და კარი გაიხურა.
- არ ვიქნები !! - ხმას კიდევ უფრო ავუწიე და ბალიშ ვესროლე კარს.
- ქვემოთ დაგელოდები (ჰერი)
- არა დარჩი , მხოლოდ 5 წუთი მჭირდება გამოვიცვლი !!
სკამზე შარვალი და ზედა იყო გადაკიდებული , ხელი ვავლე და აბაზანაში შევედი.
ჩავიცვი, თმები გადავივარცხნე და ოთახში დავბრუნდი, ჰერი ჩემს კომოდთან იყო , და ხელში ჩვენი ფოტო ეჭირა , ის ვერ მხედავდა ,
მაგრამ მე კი , და კარგად ჩანდა როგორ ტიროდა.
- ჰერი ! - მისკენ წავედი და შემოვატრიალე, მათ თვალზე ცრემლი მოიწმინდა და გამიღმა.
- მომენატრები - ვუთხარი და მოვეხვიე .
არავის ვუსურვებ იმის გადატანას რასაც მე ვგრძნობდი იმ დროს ვგრძნობდი .
ჰერიმ ჩემოდნები აიღო და ქვემოთ ჩავედით , მამა გარეთ გვეოდებოდა, ჰერიმ მანქანამდე მიმაცილა, მამამ ბარგი გამოართვა და საჭესთან დაჯდა , მე და ის კი უკან დავრჩით . მას ვაკოცე და ისევ ტირილი დავიწყე,
მან კი გამიღიმა და მითხრა : "ეს არ არის მშვიდობით , ეს არის მალე შევხვდებით".
ხელი გავუშვი და უკან უკან წავედი, მანქანის კარი გავაღე და ჩავჯექი ისე რომ მისთვის
თვალი არ მომიშრებია, ღვედი შევიკარი და ისევ უკან გავიხედე , მამამ გამომხედა.
- ძვირფასო ვიცი რასაც გრძობ !!
- არა , არ იცი ! და გისურვებ რომ არასდროს განიცადო .
- საყვარელო , ორივესთვის ასე აჯობებს, კოლეჯში კარგად იქნები აი ნახავ,
და მეც შევეჩვევი იმ აზრს რომ დედაშენი აღარარის , უბრალოდ მე ვერ გიგებ .
და მგონია რომ თუ ცოტახნით წახვალ, ყველაფერი გამოსწორდება და ჩვენ ..
- ჩვენ ? მამა ჩვენ არ არსებობს!! თუ არც უნდა გეძახდე ესე?!
მამები ხომ შვილებს თავიდან არ იშორებენ !! თუ ვცდები ?! და იცი? შენი ნათქვამიდან
თუ რატომ მიშვებ ინგლისში აზრი ვერ გამოვიტანე !!
- არც მოველოდი რომ გამიგებდი, მაგრამ შენ 2 წელი უყურებდი
განადგურებულ მამაშენს და არ მინდა ესე გააგრძელო მთელი ცხოვრება.
ხმა აღარ ამომიღია. დიდი ხნის , ძააააააააააალიან დიდი ხნის
მგზავრობის შემდეგ დიდი ლამაზი შენობის წინ გავჩერდით .
მამა მანქანიდან გადავიდა, მე კი მოძრაობის უნარიც დაკარგული მქონდა.
ცოტახანში, ერთმა ქალბატონმა ფანჯარაზე მომიკაკუნა, მე ფანქარა
ჩამოვწიე და გავუღიმე . მან წარბი აწია და შემათვალიერა.
- ანნა მანქანიდან გადადმოდი - გამომხედა მამამ.
უხალისოდ გადავედი მანქანიდან. მამა მომეხვია და გამიღიმა.
თითქოს ძალიან დავაკლდებოდი. - მალე შევხვდებით პატარავ.
პასუხი არ გამიცია, თავი ჩახარა და მანქანაში დაბრუნდა.
- წამომყევით , მისს?
- ანნა , ანნა და მორჩა არავითარი მისს!! - გაკვირვებულმა შევათვალიერე.
- კარგი , ანნა, ეხლა შენს ოთახს გაჩვენებ. - გამიღიმა
და წინ წავიდა, ყველამ ყურადღება ჩემზე გადმოიტანა .
ყურადღების ცენტრში ყოფნა ეს ერთ-ერთი რამ იყო რასაც ვერასდროს
ვიტანდი. როგორც იქნა შენობაშ შევედით და ამოვისუნთქე. "მაგრამ ერთი წუთი"
- უკაცრავად, აქ ყველას ერთნაირად რატომ აცვიათ?
- იმიტომ რომ ეს სკოლის ფორმაა. - გამიღიმა მან . აჰაჰაჰა ესღა მაკლდა.
მეორე სართულზე ავედით და ერთ-ერთი ოთახის კარი შეაღო.
მეც ჩემი ბარგით შევყევი , 2 გოგო თავიანთ საწოლებზე
წიგნს კითხულობდნენ (რათქმაუნდა სანამ არ შევედით)
- გოგონებო, გაიცანით ანნა , ანნა გაიცანი არია და ალისონი.
შენი ოთახის მეზობლები , შენ გვიან ჩამოხვედი ამიტომ გაკვეთილები
დამთავრებულია , ეხლა შეგიძლია მოშნაურდე და შემდეგ
დაისვენო - გამიღმა და გავიდა.
- გამარჯობა !! - გამიღიმა ალისონმა. მართლაც რომ ძალიან ლამაზი იყო ,
ქერა დალალებით და მწვანე თვალებით. მაგრამ არც არია შავგრემანი
დაბალი და საყვარელი გოგონა , არ ჩამოუვარდებოდა მას.
- გამარჯობა !! - მეც ღიმილით ვუპასუხე.
მოულოდნელად არიან ყვირილი დაიწყო და ფანჯრისკენ გვიხმო.
- როცა ვუყურებ ვდნები , მოვიტაცებდი მაგრამ ტეხავს გოგო ვარ!
- ზეინ? - გაეცინა ალისონს.
- ჰოოო !! - ნაზად უპასუხა არიამ.
-ზეინი ვინარის ? - გაკვირვებულმა გავხედე გოგონებს.
- ჩემი ბიჭი - მიპასუხა არიამ.
- ჰაჰაჰაჰჰა , ეს თავის ოცნებებში.
- გასაგებია! - გავუღიმე და ჩემოდნების ამოლაგება დავიწყე.
ღამის 2 საათზე ხმაურმა გამაღვიძა , ჩუმად წამოვდექი საწოლიდან
და ფეხისწვერებზე დავდექი , შემდეგ გოგონებს დავხედე და კარისკენ წავედი.
ფეხაკრებით დავტოვე ოთახი, სიბნელე იყო , ვიღაც ჩემსავით ჩუმად
გავლას ცდილობდა, მოულოდნელად კარი დაიკეტა და შეშნებული
შევტრიალდი, აუტომატურად უკან გადავდგი ნაგიჯი ვიღაცის კალთაში
ჩავვარდი, თუ სწორად შევხედე ზეინი იყო ჩემი ოთახის მეზონებლების
"კუმირი" - უკაცრავად ვერ დაგინახეთ !!
- ეხლა როცა დამინახე, მოგწონს ის რასაც ხედავ?
