✿ LESS VIOLENT (11) ✿ ◕ ახალი თავი
◕ იმედია მოგეწონებათ !!!
თვალები როცა გავახილე საავადმყოფოში ვიყავი, უკვე ვხვდებოდი რაშიც იყო საქმე
გვერდით გავიხედე და ჯეიკი იდგა : - ნინა როგორ ხარ ? (ჯეიკი) - რავი, კარგად. (ვთქვი და წამოვჯექი ) - ექიმი სადაა ? (მე) - ალბათ მალე შემოვა (ჯეიკი) რაღაცის თქმა მინდოდა მაგრამ ვეღარ მოვასწარი რადგან პალატაში ექიმი შემოვიდა : - გამარჯობათ ! (ექიმი) მე პასუხი არ გამიცია უბრალოდ თვალებით ვანიშნე, რომ მეც მივესალმე - თუ შეიძლება პაციენტს ცალკე დაველაპარაკები (თქვა ექიმმა და ჯეიკს შეხედა ღიმილით) - აა .. კი, რათქმაუნდა (ჯეიკი დაიბნა) მე ვხვდებოდი უკვე, რაშიც იყო საქმე და მირჩევნოდა ეს ახლა გაეგო ვიდრე მერე ამიტომაც უცბათ ვთქვი: - არა იყოს აქ, ასე მითხარით (მე) - კარგით, თქვენ ალბათ უკვე იცით, რომ კიბო გჭირთ (არ დავამთავრებინე)
- დიახ ვიცი, პირდაპირ მითხარით (მე)
- კიბო ავთვისებიანი აღმოჩნდა და განუკურნადია, თუმცა შეგიძლიათ ქიმია ჩაიტაროთ და რამოდენიმე წლით შეძლებთ გაიგრძელოთ სიცოცხლე, მაგრამ ქიმიის გარეშენ ერთ წელზე მეტი ვერ იცხოვრებთ, სულ ეს იყო, უკვე შეგიძლიათ გაეწეროთ და ქიმიის შესახებ რაიმეს თუ მოიფიქრებთ, ონკოლოგიურ განყოფილებას მიმართეტ (თქვა და პალატიდან გავიდა )
ჯეიკს ხმა არ ამოუღია სკამზე და ჯდა და მიწას დაუწყო ყურება
ჯეიკმა კარგა ხანი ხმა, რომ არ ამოიღო ისევ მე დავარღვიე სიჩუმე:
- ჯეიკ, ახლა თუ წახვალ, შევძლებ შენს გაგებას, არავის არ უნდა გოგო ვისაც ... (არ დამამთავრებინა) - ნინა მოკეტე ! მეორედ არ გაბედო მაგის თქმა ! (ჯეიკი)
- ჯეიკ მე მართლა ვამბობ ! რათ გინდა გოგო, რომელსაც მხოლოდ ერთი წელი დარჩა (მე) - მე მინდა, და იმიაზეც დავიილაპარაკოთ, სახლში როცა მივალთ (ჯეიკი)
- ჰო, კარგი (მე)
მე და ჯეიკ სახლში მივედით და მე ჩემს ოთახში ავედი, მინდოდა მარტო ვყოფილიყავი და ისე მეფიქრა იმის შესახებ თუ რა გამეკეთებინა, ასეთი საშინელი არჩევნის გაკეთება ცხოვრებაში ჯერ არ მომწევია.
2 საათის შემდეგ :
დაბლა ჩავედი, რომ ჯეიკისთვის რაღაც მეთქვა, მაგრამ სახლში არ იყო, მაგიდასთან დავჯექი და დაახლოებით ნახევარი საათი ველოდე ჯეიკს, ბოლოს როგორც იქნა გაიღო კარები და შმოვიდა : - სად იყავი ? (მე)
- მერე გეტყვი (თქვა და გვერდით მომიჯდა)
- ჯეიკ (მე)
- ჰო (მითხრა ღიმილით და თავი მხარზე დამადო) მე ავდექი და ისე ვუთხარი - მისმინე 8 თუ 9 თვე, სიცოცხლე კარგია, მართლა კარგია და აი მთელი წელი ქიმიისთვის საავადმყოფოში ძლიერი ტკივილებით საშინელებაა (მე)
- რას გულისხმობ ? (ჯეიკი) - ქიმიას არ გავიკეთებ (მე) - შენ რა თავის მოკვლას აპირებ ?! (ჯეიკი) - ჯეიკ, არ გადავიფიქრებ ! (ვთქვი ხმამაღლა ) - რატო, ასე გკიდია ფეხებზე შენი ცხოვვრება ?(იმავე ტონით მიპასუხა როგორითაც მე ველაპარაკებოდი) - იმიტო, რომ ვიცი რასაც გრძნობს იქ ხალხი ! (ვიყვირე)
- ჰო მაინც რას გრძნობს ? ან საიდან იცი ? (ჯეიკი)
- ვიცი იმიტო, რომ მოგატყუე ! მამაჩემი ავარიაში არ გარდაცვლილა მასაც დედაჩემივით კიბო სჭირდა და ისიც ქიმიაზე დათანხმდა, არ მინდა ჩემთანა ისევე მოდიოდეს ხალხი როგორც მასთან და მატყებდნენ - " რა კარგად გამოიყურები" არ მინდა რომ მტელი წელი ვიტანჯებოდე (ვთქვი და ჩემს ოთახში ავედი)
ერთ 5 წუთში ჯეიკიც ამოვიდა :
- რა არის ? (მე)
- არაფერი, ბოდიში, შენი ცხოვრებაა და როგორც გინდა ისე მოიქეცი, რა გადაწყვეტილებაც არ უნდა მიიღო მე მაინც შენს გვერდით ვიქნები (თქვა და გვერდით მომიწვა ) - მამაშენს ქიმიამ უშველა ?(ჯეიკი)
- არა, როცა მის პალატაში შევდიოდი, ნათესავები მაფრთხილებდნენ - " არანაირი ცრემლები, მას ახლა შენი ღიმილი სჭირდება ", მეც როცა შევდიოდი მუდამ ვიღიმოდი, როცა ვუყურებდი, როგო კვდებოდა მაშინაც ვიღიმოდი, ვიღიმოდი მთელი ღამე (მე)
- ვწუხვარ (ჯეიკი)
მე პასუხი არ გამიცია თავი მკერდზე დავადე და დამეძინა.
დილით როცა გავიღვიძე ჯეიკი ისევ არ დამხვდა ლოგინზე, თავი მოვიწესრიგე, ჩავიცვი და დაბლა ჩვედი იქ კი ....
ბოდიშით პატარა თავისთვის და იმისთვისაც, რომ ცოტა ფოტო აქვს დართული
| 
