New Story For iFunerS ♡ ყველას დიდი მადლობა ვინც ხმა მომცა.. ამ საიტზე პირველად ვიწყებ მოთხრობას და დაწერეთ რა შენიშვნები გექნებათ, იმისთვის რომ გამოვასწორო შემდეგ თავებში! ☻ ☺ ვინც ხმა არ მომეცით მათაც ნახეთ იქნებ მოგეწონოთ ♥
- დედა რა მაინტერესებს, რატომ ხდება ყოველთვის ისე, როგორც კატოს უნდა? მე არ ვარ ამ ოჯახის წევრი? ჩემ აზრს რატომ არასდროს არაფრად აგდებთ? ისე ნუ გააკეთებთ თქვენ, რომ საერთოდ წავიდე ამ სახლიდან და დიდი სიამოვნებით გავაკეთებ ამას, იმიტომ რომ უკვე აქ ცხოვრებას აზრი არ აქვს, თავი მომაბეზრეთ ყველამ თქვენი აუტანელი და ინტრიგნული მზერით!! - ლიზა გთხოვ მომისმინე.. - აუუ დედაა შემეშვი, აღარაფერი მაინტერესებს. - ახლავე აქ მოდი.. დედამ ხელი ხელზე მაგრად მომკიდა და მითხრა: - რატომ გგონია, რომ ყოველთვის კატოს აზრს ვუსმენთ? მითხაარიი.. შენ ახლა გარდატეხის ასაკში ხარ და ეს ამიტომაც ხდება, გავა დრო, გადალახავ ამ ასაკს და ყველაფერი დალაგდება. ყველა თინეიჯერი დღეს ასე იქცევა, მაგრამ შემდეგ ყველაფერი თავის ადგილას ბრუნდება. გთხოვ ნუ გვიმატებ კიდევ ზედმეტს, ისედაც არ გვაკლია პრობლემები. - აუუ დედა ხელი გამიშვი ახლავე რაა, ასაკის ბრალი არ არის ეს, ეს ყოველთვის ასე იყო, იმის შემდეგ როცა კატო დაიბადა და მაგ დღის ხსენებაც არ მინდა, სულ კატოა ყურადღების ცენტრში, ყოველთვის მას უსმენთ, მის აზრს იზიარებთ და მეე? ერთ რაღაცას ვიტყვი და ისე მეწინააღმდეგებით, ვითომ მტერი ვიყო თქვენი, (ამეტირა) აღარ მინდა ასეთი ცხოვრება, ყველასგან გარიყული ყოფნა.. ამიხსენი რატომ ხდება ეს? ამიხსნიი? ვერაა.. ჩამეხუტები? ვერა, იმიტომ რომ შენ სიყვარული არ შეგიძლია, აი ეს არის ყველაფრის მიზეზი და კატოც შენ გგავს, ყოველთვის მე ვარ დამნაშავეე ხოო? კი ბატონო, მაგრამ უმიზეზოდ? მე უკვე 16 წლის ვარ და შემიძლია აზროვნება, დამოუკიდებლად ყოფნა... - ლიზა გაჩუმდი ახლავე, არ ხარ მართალი, შენ ყველას ძალიან გვიყვარხარ, განსაკუთრებით კი კატოს. - აჰაა თურმე კატოსაც ვყვარებივარ.. (ირონიულად გავიღიმე) დაიცა და გამოხატეთ თქვენი სიყვარული რაიმეში? მითუმეტეს კატომ, როდესაც მიყვირი, მას ეცინება, უხარია დედა, მას არ ვუყვარვარ.. კატო არის ერთი გათამამებული გოგონა, რომელიც მარტო თავის თავზე ფიქრობს, აბა გაახსენდა ოდესმე შენი დაბადების დღე? მე კიდე სულელივით ყველა დღესასწაულზე საჩუქრები მომქონდა, მაგრამ ჩემით კმაყოფილი არასდროს ყოფილხარ, დარწმუნებული ვარ კატოს არც შენ უყვარხარ და არც არავინ. მეც მთელი არსებით მძულს. უბრალოდ ვერ მოვითმინე და ეს ყველაფერიი დედას პირში მივახალე, მეც ხომ ადამიანი ვარ, რომელსაც სითბო და სიყვარული სჭირდება, მაგრამ მათ არ ვაინტერესებ და მეც მეზიზღება ისინი, არც ვნანობ რომ ასე მოვიქეცი! - ლიზა ნუ ხარ ეგეთი ბოროტი, არ შეიძლება ეგრე ადამიანის შეძულება. თქვენ დები ხართ და ერთმანეთი უნდა გიყვარდეთ! - მართლა? რას მელაპარაკები?? იცი რატომ ვარ ბოროტი? იმიტომ რომ მე სიყვარული არ ვიცი, შენგან არ მიმიღია ცოდნა, რაა ერთმანეთი უნდა გვიყვარდეს? ეგ მე კი არა კატოს აუხსენი და მორჩა რა არცერთი არ მაინტერესებთ. მე კარი გავაღე და წავედი.... მივდიოდი, შემდეგ შევამჩნიე, რომ უკან მამა მომსდევს, მივრბიივაარ.. მივრბივაარ... უსასრულო გზებს ქოშინით მივუყვები, მამაც თან უკან მომსდევს, უცებ ვგრძნობ, რომ გულისცემა ძალიან, ძალიან ამიჩქარდა, იქვე ჩავიკეცე და როცა გავიღვიძე საავადმყოფოს კედლებში ვიღაც ზურგით მდგარი გოგონა დავინახე, და ეს კატო იყო. - ლიზა როგორ ხარ, ჩემო ლამაზოო? (თან ბოროტულად იცინის) - კატო, თავს აღარ დამანებებთ ყველანი? რა გინდათ ჩემგან? რატო მაწამებთ ასე, თქვენს გვერდით ყოფნით? თავი დამანებეთ ყველამ, შემეშვით, მე მივდივარ. უცებ თავი წამოვწიე, მაგრამ ძლიერი ტკივილი ვიგრძენი და ლოგინზე დავვარდი. ვეღარ ვძლებდი მათ გარემოცვაში, სული მეხუთებოდა და ამ დროს დედაც შემოვიდა. - ლიზა როგორ ხარ? - მამა სად არის?
- დაიცა ახლავე მოვიყვან, დაიკოო :) მე ჩუმად ჩავილაპარაკე: - იდიოტი :Xx - ლიზა, შცილო როგორ ხარ? კიდევ კარგი სერიოზული არაფერი გჭირს, უბრალოდ თავი მაგრად დაარტყი და ალბათ ახლა გტკივა. მამას მოჩვენებით მწუხარებაზე საერთოდ არ მომისმენია, ისე ვუთხარი: - მამა, რა გინდოდა? რატომ დამაბრუნე ამ ჯოჯოხეთში, მე იმ გზაზე მივდიოდი, რომელიც თქვენგან შორს ყოფნაში დამეხმარებოდა. ძალიან გთხოვთ, ერთი თხოვნა შემისრულეთ.. ერთადერთი თხოვნა. - კი ლიზა თქვი, ყველაფერს შეგისრულებთ. - ძალიან კარგი! დედა შეგიძლია ტანსაცმელი მომაწოდო? გავივლი ცოტას. - კი ახლავე საყვარელო. დედამ ტანსაცმელი მომიტანა, მე ჩავიცვი. - კარგი მადლობა დეე.. ახლა ავდგები და წავალ, იქ საიდანაც მამამ მომაბრუნა, ძალიან გთხოვთ ხელი არ შემიშალოთ. თუ ჩემი კარგად ყოფნა მართლა გინდათ, მე აქედან უნდა წავიდე. - ლიზა, მოიცადეე. მე პასუხი აღარ გამიცია, ისინიც არ განძრეულან, ისე წავედი და გავუყევი გზას.. თვითონაც არ ვიცოდი სად მივდიოდი, ბევრი მეგობარი არც მყოლია, 1 მეგობარი მყავდა, მარიამი, რომელიც 2 წლის წინ მშობიარობას გადაყვა, ის ჩემზე 5 წლით უფროსი იყო, მაგრამ მაინც კარგად ვუგებდით ერთმანეთს. მე ამის შემდეგ მეგობარი არც მყოლია. უკვე დაღამდა, წასასვლელი არსად მქონდა და იქვე პატარა სკვერში დავჯექი და ცას შევხედე. - მარიამ, ძალიან მენატრები და მაკლიხარ, ალბათ ახლა მისმენ და გეღიმება, მე ყოველთვის ვიხსენებ როგორ ვერთობოდით ერთად. შენს პატარა შვილსაც აკლიხარ, შენ გინდოდა რომ მისთვის ლიზა დაგერქმია და მას ლიზა ჰქვია, ჩემი სახელი. ახლა კი, მინდა, რომ გზა მიჩვენო, მიმანიშნე რა გავაკეთო, შენ ხომ ყოველთვის ყველაფერ კარგს მირჩევდი ხოლმე, მითხარი ახლა რა გავაკეთო, სად წავიდე...... მენატრები ჩემო დაიკოო :( და ტირილი დავიწყე, ძალიან ხმამაღლა ვტიროდი, მუხლებზე დაჩოქილი, ჩემი ხმა მთელს პარკში ისმოდა. ისეთი მოწყენილი ვიყავი, ისე მარტო ვგრძნობდი თავს, მაგრამ აქ უკეთესად ვიყავი ვიდრე იმ ოჯახთან, რომელსაც ჩემს ოჯახად აღარ ვთვლი. მათმა ასეთმა მოპყრობამ, ყველა და ყველაფერი შემაძულა, სანამ სკვერის სკამზე დავიძინებდი, მხოლოდ ერთი სიტყვა ვთქვი და ძალიან ტკბილად დამეძინა, ასეთ გარემოშიც კი: - მეზიზღებით. ძილში, ერთი ძალიან სასიამოვნო სიზმარი ვნახე... მე და მარიამი ჩანჩქერთან ვიყავით, მას ხელში თავისი შვილი ეჭირა და დიდი გატაცებით ვუყურებდით ულამაზეს ჩანჩქერს. დილით კი ვიღაც კაცის ხმამ გამაღვიძა. - გოგონა.. გოგონაა.. აქ რას აკეთებთ? შევხედე და პოლიციელი მადგა თავზე. - იცით.... - მისმინეთ, ეს ხალხმრავალი ადგილია და ასე წამოწოლა და დაძინება აქ არ შეიძლება, ძალიან გთხოვთ აბრძანდით აქედან. მან ისე უხეშად მითხრა ეს ყველაფერი, რამის თქმას აზრი არ ჰქონდა.. წამოვდექი და გზა განვაგრძე.. როცა თითქმის 200 მეტრი გავიარე, იქვე ერთ-ერთ კაფეში შევედი, დავჯექი და ღრმად ჩავფიქრდი.. ვფიქრობდი კარგ ცხოვრებაზე, ოჯახზე რომელსაც ძალიან ვეყვარებოდი, იმასაც კი ვფიქრობდი რატომ არ ვუყვარდი ჩემს ოჯახს, მიკვირდა.. დიახ მიკვირდა და პასუხს ვერ ვპოულობდი. ასეთი ღრმა ფიქრებიდან კი ოფიციანტმა გამომიყვანა, როცა მითხრა: - რას მიირთმევთ? - გმადლობთ, არაფერს. რათქმაუნდა ძალიან მშიოდა, მაგრამ ფულიც კი არ მქონდა, 1 წელი მრჩებოდა სკოლის დამთავრებამდე და ისიც არ ვიცოდი სკოლაში როგორ უნდა მევლო, ან წიგნები საიდან მომეტანა.. კიდევ კარგი ახლა 1 თვიანი არდადეგები იყო და ჯერ არ მეჩქარებოდა. ბევრი ვიფიქრე ამაზე და გადავწყვიტე....
იმედი მაქვს ოდნავ მაინც მოგეწონათ )) <3 გთხოვთ დააკომენტარეთ და მეორე თავი უკეთესი იქნება ♥
| 
