Day 1 (გაგრძელება) -აწი ყოველდღე გაიგონებ )) - ღიმილით უთხრა მაიკმა და გადაეხვია - ხო ბებერო, გაიცანი ეს ჩემი მეგობარია. არტური -სასიამოვნოა, მე ბოლბო... -შეგიძლია ბებერი დაუძახო - შეაწყვეტინა მაიკმა -არა იყოს ბილბო ჯობია - უთხრა არტურმა და მოხუცს ხელი ჩამოართვა -wow გოგნებო! რამდენი ხანია არ მინახიხართ - ახლა გოგოებს მიმართა მაიკმა. გვენი და ლულუ გადაკოცნა ნიკიტასთან კი მხოლოდ ხელის ჩამორთმევით დაკმაყოფილდა მერე კი არტურს დაუძახა, რომ მათთვის წარედგინა -არტურ ეს ლულუა, ეს გვენი, ეს კი... ნიკიტა. გოგონებო ეს კი ჩემი მეგობარი არტურია -სასიამოვნოა -ჩვენთვისაც - მიმართა გვენმა ყველას მაგივრად -ბიჭებო წამოდით თქვენს ოთახს განახებთ -ოთახს? კი მაგრამ რატომ არა ოთახებს? - გაიკვირვა მაიკმა -ერთ ოთახში არ გინდათ? ბეტიმ ეგრე მითხრა -არავითარ შემთხვევაში. უკვე დიდი ხანია მის გვერდით მძინავს ახლა დასვენება მინდა - თქვა მაიკმა და არტურს მხარი გაკრა. არტურსაც გაეცინა და დაეთანხმა -აჰა! აღარ მინდა ამის ხვრინვის გაგონება :დ -ეე... მე არ ვხვრინავ -როგორ არა :დ - კვდებოდა არტური სიცილით... -მაშინ შენ შენს ძველ ოთახში დაწექი - უთხრა მაიკს ბილბომ -არა თუ გინდა აქ გავათევ ღამეს, მაგრამ იმ ოთახში არ დავწვები - უკვე სერიოზულად თქვა მაიკმა. ამ პასუხმა ყველას გაუფუჭა ხასიათი. ყველა მიხვდა თუ რატომ ამბობდა უარს მაიკი იმ ოთახში შესვლაზე... მოკლედ აი ასეთი იყო ბავშვების ზაფხულის პირველი დღე
Day 2 -აბა დღეს რას ვაპირებთ? - იკითხა გვენმა დილით სადილის დროს -თქვენ მოიფიქრეთ რამე - თქვა მაიკმა -პიკნიკი რომ მოვაწყოთ - თქვა ნიკიტამ -კარგი აზრია - დაეთანხმა არტური -მაშინ თქვენ იზრუნეთ მაგაზე - ღიმილით თქვა მაიკმა -და შენ? - ბრაზშერეული ხმით კითხა გვენმა -მე? მე ბილბოსთან წავალ -და რატომ? - ჩაერთო ლულუ -საქმე მაქ! -ვიცი შენი საქმე მე )) - ბრაზიანი ხმით უთხრა არტურმა - თუ ეგრე ვინმე წამოგყვეს რომ არ იუსაქმურო -კარგი წამომყვეს მე რა - თქვა მაიკმა -კარგი მაშინ ნიკი - ყველას დაასწრო ლულუმ -მე? - გაიკვირვა ნიკიტამ -კარგი რა პრობლემაა... წავიდეთ ნიკი - თქვა მაიკმა და მაგიდიდან ადგა. გზაში არცერთს ხმა არ ამოუღია. ალბათ, ორივეს ერიდენოდა დაეწყო საუბარი ან რაღაც აბრკოლებდათ. ბოლოს როგორც იქნა მაიკმა დაარღვია სიჩუმე -ცხენზე ოდესმე მჯდარხარ? -არა არასოდეს -ცუდია. და ისე ცხენები გიყვარს? -კი მაგრამ... -გინდა გასწავლო? - შეაწყვეტინა მაიკმა -რა? ცხენზე ჯდომა? -აჰა -კი რატომაც არა - ამ ლაპარაკში ისე მივიდნენ საჯინიბომდე რომ ვერც გაიგეს -ბებერო!! - დაიძახა მაიკმა - სად ხარ? -მოდი აქ მომეხმა ბიჭო!!! ველურია ეს უპატრონო - იყვირა ბილბომ. მას ცხენი მოყავდა -wow რა ლამაზი ბიჭია!!! გაუხედნავია? -ბიჭი კი არა გოგოა იდიოტო!!! ვერ ატყობ? - გაბრაზებული ხმით უყვირა ბილბომ -არ დაამწყვდიო... მე გავხედნი -შენ ცოტა ხო არ გაუბერე... გადარეული ცხენია ვერ შეძლებ -შევძლებ - მაიკი მასთან მივიდა დაცხენს უნაგირი დაადო. შემდეგ გარეთ გაიყვანა და დაღდომა სცადა. ცხენი რომ მართლაც ველური იყო. ის ეწინააღმდეგებოდა ჯარისკაცსს, რამდენჯერმე გადმოაგდო კიდეც უნაგირიდან, მაგრამ მაიკი არ ეშვებოდა. ბოლოს როგორც იქნება მყარად დაჯდა. ცხენი ამაზე მთლად გადაირია. უკანა ფეხებზე შედგა და რამდენიმე წუთი ასე იდგა, მაგრამ უშედეგოდ მაიკი უკვე მყავად იჯდა უნაგირზე. ბოლოს ცხენი მთლად გადაირია და წინ მთელი ძალით გააჭენა. თითქმის ერთი საათი მათი კვალი არ ჩანდა, მაგრამ როგორც იქნა ისინი დაბრუნდნენ. ცხენი უკვე დაღლილიყო და ფარ-ხმალი დაეყარა. ის უკვე დამორჩილებოდა მაიკს და მასთან შეწინააღმდეგებას აღარ აპირებდა. მაიკსაც ქანცი ქონდა გაწყვეტილი. როცა საჯინიბოს კართან მოვიდნენ ბიჭმა ნიკიტას დაუძახა. -ნიკი ეს ცხენი ამიერიდან შენია -მართლა? -აჰა! ოღონდ ჯერ სახელი შეურჩიე -კარგი - ღიმილით უთხრა გოგონამ და რამდენიმე წუთში სახელიც თქვა - ბელი -ლამაზი სახელია. ახლა მოდი გასწავლი ცხელზე ჯდომას - თქვა მაიკმა და ცხენიდან ჩამოვიდა. ნიკიტას გაეცინა და ცხენთან მივიდა, დაჯდომა სცადა, მაგრამ ვერ შეძლო -არ გამომივა -გამოგივა - უთხრა მაიკმა. წელზე ხელი მოკიდა და ცხენზე დააჯინა. ნიკიტა ძალიან ბედნიერი იყო. ბიჭი, რომელიც მთელი ცხოვრებაა უყვარდა ახლა მის გვერდით იყო და ელაპარაკებოდა, მეტიც ეხებოდა და ცხენზე ჯდომას ასწავლიდა. მერე მაიკმა თავისი ცხენი გამოიყვანა და მასზე დაჯდა - გავისეირნოთ? - თბილი ხმით უთხრა ბიჭმა -კარგი - მაგრამ ამ დროს არტური მოვიდა და თქვა -ოჰ! ამათ უყურე... ჩვენ უკვე მზად ვართ. -მერე აქ მოდით თქვენც დაგჭირდებათ ცხენები -რატომ? -შენ თუ გინდა ფეხით წამოდი მარა დაიღლები დიდი გზაა -ხო კარგი კარგი - და არტური გოგონების დასაძახებლად წავიდა. მალე ყველანი მოვიდნენ, ცხენებზე დაჯდნენ და გაეშურნენ. მაიკი მართალი აღმოჩნდა. გზა მართლაც რომ დიდი იყო. გზაში ბავშვებმა უამრავ თემაზე ილაპარაკეს. ძალიან დაახლოვდნენ. უკვე ყველანაირი კომპლექსი გამქრალიყო მათ შორის(ნიკიტასა და მაიკს შორის განსაკუთრებით) და ახლა უკვე ნამდვილი მეგობრები იყვნენ. -იცი არტი ის ძალიან გავს ენს - უთხრა მაიკმა არტურს, როცა განმარტოვდნენ (გოგონები წინ მიდიოდნენ) -ნიკიზე ამბობ? -აჰა!!! -გარეგნობით? მე ვერ ვამსგავსებ - მაიკმა არტურს ენის ფოტო ანახა -არა გარეგნობით არა. ხასიათით, ქცევებით, ლაპარაკის მანერით... მოკლედ ყველაფრით -და მაგით რისი თქმა გინდა? -რისი უნდა მინდოდეს? ისე ავღნიშნე უბრალოდ... -არა... შენ მაგით ამბობ რომ შეიძლება შეგიყვარდეს - მაიკს ამაზე არაფერი უპასუხია უბრალოდ ცხენი გააჭენა და წინ გაიჭრა -რა ბზიკმა უკბინა? - კითხა გვენმა არტურს -ისეთი არაფერი - გაეცინა არტურს. ამ ლაპარაკიდან რამდენიმე წუთში ბავშვები დანიშნულების ადგილზე მივიდნენ. იქაურობა მართლაც, რომ ულამაზესი იყო. იქ იყო ტბა, რომელიშიც გედები დაცურავდნენ. მის საპირისპირო მხარეს რომ გაგეხედა ხელის გულივით დაინახავდი მიდამოს. ბავშვებმა პატარა სუფრა გაშალეს. იქვე ბიჭებმა ხორციც შეწვეს, მოკლედ კარგად გაერთნენ. რიცა მოსაღამოვდა კი სახლში დაბრუნდნენ და გართობა უკვე იქ განაგრძეს...
Day 10 დრო გადიოდა. ბავშვები უფრო და უფრო დაახლოვდნენ. არტურსა და გვენს სიმპატიებიც კი გაუჩნდათ ერთმანეთის მიმართ. ლულუს კი ერთი იქაური ბიჭი მოეწონა ძალიან და თითქმის მთელ დღეებს მასთან ერთად ატარებდა. რაც შეეხება ნიკიტასა და მაიკს მათ ურთიერთობა ულაგდებოდათ. ნიკიტას დღითიდღე უფრო და უფრო უყვარდებოდა მაიკი, მაიკს კი ძველი გრძნობა უბრუნდებოდა. ისინი ერთმანეთთან თავს ძალიან მშვიდად და ბედნიერად გრძნობდნენ. -ნიკ წამო რაღაც მინდა განახო -რა? -ჩემს საყვარელ ადგილას წაგიყვან. იქ რამენიმე ადამიანის გარდა არასდროს არავინ ყოფილა -კარგი - რა თქმა უნდა ისინი ცხენებზე დაჯდნენ როგორც მაიკმა თქვა მის საყვარელ ადგილას წავიდნენ. რამდენიმე წუთში მივიდნენ კიდეც. იქ სასწაული სილამაზე და სიმშვიდე იყო. ირგვლივ ყველაფერი მწვანეში იყო ჩაფლული. ულამაზესი ყვავილები, დიდი ხეები, მთის სურნელი და მოჩუხჩუხე მდინარე. სიჩუმეს მხოლოდ მდინარის სიმღერა არღვევდა. ბავშვებმა მთელი დღე იქ გაატარეს. უამრავ თემაზე ისაუბრეს, იმანავეს კიდეც. როცა მოსაღამოვდა სახლში დაბრენებაც გადაწყვიტეს, მაგრამ... -აუ როგორ მინდა აქ დარჩენა - თქვა ნიკიტამ -მერე დავრჩეთ -და შეიძლება? -კი როგორ არა... რამდენჯერმე მეც დავრჩენილვარ აქ მარტო. -მაშინ დავრჩეთ - ულამაზესი ბუნება, ღამის წყვდიადი და ორი შეყვარებული წყვილი. თქვენი აზრით რა უნდა მომხდარიყო? :)) მათ კიდევ დითხანს ილაპარაკეს. მერე კი ნიკის ჩაეძინა, მაგრამ რამდენიმე წუთში რომელიღაც ცხოველის ხმამ გამოაღვიძა. -მუ გეშინია, უბრალოდ რომელიღაც ცხოველია -შენ რა არ გეძნა? -არა... რაღაც არ მეძინება -და რას აკეთებდი? -გიყურებდი როგორ გეძინა - დიდი ხნის დუმილის შემდეგ უპასუხა მაიკმა. ისინი რამდენიმე წუთი ერთმანეთს თვალებში უყურებდინენ. ორივეს სისიხლის უდუღდა. თითქოს რაღაც წვავდათ შიგნიდან. ეს იყო უდიდესი გრძნობის შემოტევა, რომელის ორგანიზმში დუღდა, გიზგიზებდა და რაც გზად ხვდებოდა ყველაფერს წვავდა. ისინი უყურებდნენ ერთმანეთს და ხვდებოდნენ, რომ მიზიდულობის ძალას, რომელიც იმ წუთს მათზე მოქმედებდა ემატებოდა კიდევ რაღაც. რაღაც, რაც იყო ყველანაირ ძალაზე, ყველანაირ გრძნობაზე ძლიერი. ნეტა რა ერქვა მას? რა თქმა უნდა, სიყვარული!!! მათ უკვე თავის შეკავება აღარ შეეძლოთ...
კიდევ ერთხელ უდიდესი მადლობა, რომ ხმები მომეცით და ჩემი მოთხრობა აირჩიეთ "საიტის ფავორიტ მოთხრობად". ეს მართლაც ძალიან ბევრს ნიშნავს. ადრე ბევრჯერ ყოფილა ჩემი მოთხრობები ფავორიტი, მაგრამ რატომღაც ამის გახდობა განსაკუთხრებულად გამიხარდა ))ახლა მჭირდება თქვენი დახმარება. ვერადა ვერ გადავწყვიტე. მოთხრობის გაგრძელების სამი ვარიანტი მაქ, მაგრამ ვერ ავარჩიე )). 1. გავაგრძელო როგორც ჩეულებრივი სასიყვარულო ისტორია... 2. წინა პლანზე წამოწეული იქნება არა სიყვარული არამედ მეგობრობა, ანუ უკვე Lovestory აღარ იქნება, იქნება ისტორია მეგობრობაზე... და 3. შეიცვლება სრულიად ჟანრი. მოდით ასე ვთქვათ ცოტა ფანტასტიკასაც შევმატებ, მაგრამ არანაირი ვამპირები, ჯადოქრები, მაქციები და ასეთი რაღაცეები არ იქნება... ვიცი, ასე რთულია ახსნა ან გაგება, მაგრამ იქნებ დამეხმაროთ. მირჩეთ რამე (( მკითხველები თქვენ ხართ და თქვენ გადაწყვიტეთ... ჩემთვის სამივე მისაღებია. გთხოვთ დატოვეთ კომენტარები და კრიტიკა არ დაიშუროთ <3
| 
