ეს თავი მინდა მივუძღვნა ჩემს ახალ მეგობარს SaLLoMe-ს
თავი 3
„ახალი იმედგაცრუება"
იმედი - ერთ-ერთი მშვენიერი რამ რაც კი უფალმა შექმნა. მას დიდი ძალა აქვს. იმედს შეუძლია გზააბნეულის უკან მობრუნება, იქ სადაც მეცნიერება უძლურია, მაშინ ადამიანი იმედის ანაბარა რჩება. თუ გაქვს რწმენა და გჯერა, მთელი გულით გჯერა რაღაცის ის ამოხდება, შენ შეძლებ გამარჯვებას. ადამიანის ერთ-ერთი მაცოცხლებელი იმედია. როცა ადამიანი დაკარგავს იმედს, სწორედ, მაშინ შეიძლება ეწოდოს მას მკვდარი.
იყო პერიოდი, როცა მაიკმა დაკარგა იმედი. მას აღარ სჯეროდა, რომ ოდესმე გაუმართლებდა. აღარ სჯეროდა, რომ ოდესმე შეძლებდა ცხოვრებას ენის გარეშე, მაგრამ ახლა... ახლა, როცა მის ცხოვრებაში ნიკიტა გამოჩნდა, ნელ-ნელა ისევ უბრუნდება ცხოვრების ხალისი, იმედი... იმედი სიყვარულისა...
დრო გადიოდა. მაიკს ნიკიტა ნელ-ნელა უყვარდებოდა. ასევე ხდებოდა ნიკიტას სიტუაციაშიც. მაგრამ აქაც იყო ერთი პატარა პრობლემა. ისინი არ იცნობდნენ ერთმანეთს, მაგრამ ეს მაინც არ იყო ყველაფერი... კიდევ იყო რაღაც რაც ხელს უშლიდა მათ ერთად ყოფნას, მაგრამ ამაზე უკვე ცოტა მოგვიანებით...
მაიკს არ უნდოდა აჩქარება. მას სურდა, რომ დარწმუნებულიყო მოსწონდა თუ არა ნიკიტას. ის მის გრძნობების შესახებ არავის არ უმხელდა, ლოგანსაც კი...
-აუ, კამი უკვე აღარაფრის იმედი აღარ მაქვს - უთხრა ერთ დღეს ნიკიტამ კამილას. - რაც დრო გადის მით უფრო ვრწმუნდები რომ მაიკს არ მოვწონვარ, სიყვარულზე ხო საერთოდ ლაპარაკიც კი ზედმეტია
-მე კი პირიქით ვარ
-მაშინ რატომ არ მეუბნება? არ ეტყობა რომ მორიდებული ბიჭია :@
-ნიკ ჯერ ერთი ერთმანეთს არ იცნობთ, მერე მეორე კი დრო სჭირდება...
-რა დრო კამი? რა დრო? - შეაწყვეტინა გაბრაზებულმა ნიკიტამ
-რა დრო და რომ დარწმუნდეს შენს გრძნობებში. ვითომ არ იცი რამხელა ტრამვა აქვს
-აუ კარგი რა... დავიღალე ამ ზღაპრების მოსმენით... - ამ საუბრის პარალელურად მაიკი ლოგანს ხვდებოდა, რათა მისთვის ყველაფერი ეთქვა
-ლოგან იცი ერთი გოგო მომწონს
-wow! რა მაგარია
-და მაინტერესებს რას ფიქრობ
-და ვინ არის?
-არ ვიცი თუ იცნობ ნიკიტა ქვია - ამ სახელის ხსენებაზე ლოგანს სახე წაეშალა. თითქოს სადაც იყო ფეხებში მიწა გამოეცლებოდა - მგონი მასაც მოვწონვარ - განაგრძო მაიკმა - და მაიინტერესებს შენ რას მეტყვი, ძმაო, ვუთხრა რომ მომწონს თუ...
-მგონი ჯობია დაიცადო - დიდი ხნის დუმილის შემდეგ უთხრა აკანკალებული ხმით ერკვეს ლოგანმა. - ჯობია დრო მიცე
-რატომ?
-რომ გრძნობებში კარგად გაერკვეს და შენც იგივერ გირჩევ - თქვა და წასვლა დააპირა
-მოიცა სად მიდიხარ?
-რაღაც საქმე მაქვს
-კარგი მადლობა
-არაფრის... - თქვა და წავიდა. მაგრამ სად?
ეს თავი პატარა გამოვიდა ამისთვის მოდიში, მაგრამ თუ იქნება კომენტარები მაშინ დღეს კიდევ დავდებ ერთ თავს
magaria <3
