ნისლი გზაზე ისევე სწრაფად გაქრა როგორც გამოჩნდა ამიტომაც სახლისკენ მიმავალ გზაზე არანაირი პრობლემა არ შგვქმნია.

ორივენე ერთიანად გათოშილები ვიყავით,ხმის ამოღებას ჯერ-ჯერობით ვერ ვბედავდი,ძალიან მეშინოდა იმის რაც ცოტა ხნის წინ მოხდა,ვინ იყო ის იდუმალებით მოცული პირი?სერიული მკვლელი?ან იქნებ მე მომეჩვენა?მაგრამ არა,დენიმაც იგივე იგრძნო,შუძლებელი ორ ადამიანს ერთიდა იგივე რამე ერთდროულად მოეჩვენოს,ნამდვილად რაღაც უცნაურობა ხდებოდა და ამის გარკვევა მტკიცედ მქონდა გადაწყვეტილი.

მანქანა საშიში მანერით შევიდა სახლის ეზოში და მკვეთად დაამუხრუშა,სახლის კარი გაიღო და შეშინებული სიუზენი გარეთ გამოვარდა,დაზაფრულმა გავხედე დენიელს,ვერ მიმხვდარიყავი რა დაემართა

-ოოჰ,კიდევ კარგი ცოცხლები და უვნებლები ხართ-აქვითინებული ორივეს მოგვეხვია-ტელეფონზე გირეკავდით მაგრამ ვერ დაგიკავშირდით,საშნლად ვღელავდი,რომ იცოდეთ რა მოხდა,ღმერთო!!რატომ ხართ ასე სველები?

-მერე მოგიყვებით,ეხლა ის გვითხარი რა მოხდა-სულსწასულმა ვკითხე და სახლში შევედით

-სწორედ სკოლის გზაზე,ოოჰ,ღმერთო-დედაჩემი აქვითინდა-კიდევ კარგი გადაურჩით,ორი მოსწავლე იპოვეს დახოცილები,ორი გოგო,შუა ტყეში მათი სხეულის ნაწილები მიმოპნეული იყო,ეხლახანს ვუყურე საინფორმაციო გამოშვებას,მაშინვე დაგირეკეთ,თან ეს საშინელი ნისლი,არც კი ვიცოდი რა მექნა,პოლიცია ვარაუდობს რომ სერიული მკვლელი ისევ დაბრუნდა

-სერიული მკვლელი?-იკითხა დენიმ

-ჰო ძვირფასო,არ ვიცი გითხრეს სკოლაში თუ არა მაგრამ ამ ქალაქში საზარეული მკველობები მომხდარა და მემგონი ახლა ისევ თავიდან იწყება ყველაფერი

მე და დენიელმა ერთმანეთში გავცვალეთ აზრები ისევ რომ ხმა არ ამოგვიღია მაგრამ საუბედუროდ სიუზენმა ყველაფერი შენიშნა და მკაცრად გამოგვხედა

-რამე მოხდა?

-რონის ის მანიაკი დაედევნა მოსაკლავად

ამის თქმა და სიუზენის შეკივლება ერთი იყო,შეშინებული წამოხვტი ზეზე

-რა თქვი?ეხლავე მომიყევით ყველაფერი

-მოკლედ მე და რონი სკოლიდან რომ წამოვედით-დაიწყო დენიმ-გზაზე წვიმა დაიწყო და უეცრად ნისლი ჩამოწვა,არ ვიცი როგორ მოხდა მაგრამ ტელეფონები დაითიშა,რადიოც კი აღარ იჭერდა,ვიფიქრე გადავალ გავარკვევ რა ხდება,იქნებ სადმე გზაც ვიპოვო-მეთქი და რონი მარტო დავტოვე მანქანაში,ახლა შენ გააგრძელე-სიტყვა გადმომცა დენიმ

-დიდი ხნის წასული არც კი იქნებოდა რომ ნისლში უცნაური გამოსახულება შევნიშნე,ვიფიქრე უკვე დაბრუნდათქო და გახარებული მანქანიდან გადავედი,დავუძახე თუმცა ხმა არ გამცა,რამდენიმე ცდის შემდეგ უკვე მივხვდი რომ ეს დენი კი არა ვიღაც სხვა იყო და გავიქეცი,ისიც გამომეკიდა,ტყეში შევვარდი,იქ ნისლი გაუარესებული დამხვდა,საშნლად დავიბენი,წავიქეცი და დავიკივლე,ამით მკვლელს ჩემკენ სკორი კვალი მივეცი და ისიც უდარდელად გამომყვა,ალბათ ეგონა რომ მის მახეში შემიტყუა,რამდენიმე მისლი გაბენის შემდეგ ნისლი გაიფანტა და მკვლელს მოვკარი თვალი,გრძელი თეთრი წამოსასხამი ეხურა რომელიც მთლიანად ფარავდა,მეტი ვერაფერი მოვასწარი რომ უცებ ხეს დავეჯაზე და წავიქეცი,შემდეგ დენიც მოვიდა და მკვლელი უკვალოდ გაქრა

-ღმერთო!!ღმერთო,ეს ეს...თქვენ-გაფითრებული დედაჩემი ფეხზე წამოდგა-შერიფს უნდა ვაცნობოთ,თქვენ ერთადერთი თვითმხილველები ხართ იმ მანიაკის

-ჩვენც მაგას ვაპირებდით-დავეთანხმე მე

-კარგი,თქვენ წადით წყალი გადაივლეთ,მე მამათქვენს დავურეკავ და შერიფსაც ის წამოიყვანს.

სიუზენს აღარ გავძალიანებივარ მორჩილად ავედი ჩემს ოთახში და საბაზანოში შევედი,ჯერ ის შოკი რაც კი გადავიტან გააზრებული არც კი მქონდა ბოლომდე თორემ ასე მშვიდად არ ვიქნებოდა,ორი გოგონა,დანაწევრებული სხეულის ნაწილები,არ ვიცი ამას ვისი საჩუქარი დავარქვა მაგრამ თავს ისე იღბლიანად ვგრძნობდი როგორც არასდროს,თუ ის მანიაკი კიდევ მომძებნიდა არ ვიცი რა მეშველებოდა,არამგონია ბედს ისევ გაეღიმა ჩემთვის.

ცხელი წყალი გამოვრთე და ოთახში გამოვედი,ირგვლივ სიბნელე იყო,შემეშინდა და სინათლე ავანთე,ჯერ ძალიან ადრე იყო თან ქალაქის შერიფს ველოდი და ამიტომაც ვერ დავწვებოდი,თბილად ჩავიცვი და ქვემოთ ჩავედი.

შერიფი და მამაჩემი სულ მალე მოადგნენ სახლის ეზოს,მათთან ერთად კიდევ ერთი პიროვნება იყო,მოგვიანებით მათში რეიგანი ამოვიცანი,გამახსენდა როგორ მითხრა ხანდახან მამაჩემს მეც დავყვები საქმეებზეო.

ნამდვილი დაკითხვა მოგვიწყვეს მე და დენიელს,ჩამაცივდა გინდა თუ არა ყველაფეირ ზედმიწევნით გაიხენეო,არცერთი დეტალი არ გამოტოვო ეს შეიძლება საქმეს ცუდად წაადგესო,რაც შემეძო ყველაფერი ვუთხარი მაგრამ მემგონი ამას დიდი ვერაფერი შედეგი მოჰყვებოდა,საქმეს ისეთი პირი უჩანდა რომ ესეც მორიგ გაუხსნელ მკვლელობად დარჩებოდა.

-ესეიგი თეთრებში იყო გამოწყობილი არა?-კიდევ ერთხელ თავისთვის ჩაილაპარაკა შერიფმა-ნეტა ცალი თვალით მაინც შემავლებინა თვალი

-ნამდვილად არ გირჩევთ,საშინელი გრძნობაა-შევეპასუხე მე

-შეიძლება მომდევნო დღეებში კიდევ მოგიხდეთ განყოფილებაში გამოცადება,საწინააღმდეგო ხომ არაფერი გაქვთ?

-არა რა თქმა უნდა-თავი გავიქნიე

-კარგია,მაშინ ჩვენ დაგტოვებთ-ჩაილაპარაკა და გასასავლელისკენ წავიდა

მე შერიფი კარამდე მივაცილე

-ხვალ სკოლაში გნახავ და ეცადე ისევ რომელიმე მკვლელის სამიზნე არ გახსე-ჩუმად ჩაიცინა რეიგანმა და მამამისს გაჰყვა.

უნებურად გამეცინა და ჯაკეტი შემოვიჭირე მრებზე,ქარმა დაუბერა და ფოთლები ააშრიალა,სწრაფად შევბრუნდი სახლში და კარები მოვკეტე.

უკვე ძალიან გვიანი იყო,მთელი დღის დაძაბულობამ იმოქმედა და ძილი მომერია,დავალებების გაკეტების თავიც კი არ მქონდა,მაშინვე ავედი ჩემს საძინებელში თბილ საბანში გავეხვიე.

ძალიან მალე ჩამეძინა.

დილით ჭექა-ქუხილის საშინელმა ხმაურმა გამაღვიძა,თავი წამოვწიე,გარეთ საშინელი ამინდი იყო,ფანჯარასთან მივედი,ხეები თითქმის მიწას ეხებოდნენ ისე ირწეოდნენ.

ჯინსის შარვალი და თბილი სვირტი გადავიცვი და ქვევით ჩავედი,სიუზენი უკვე ამდგარიყო და სამზარეულოში საუზმეს ამზადებდა

-დილა მშვიდობისა-მივესალმე

-დე,თუ გინდა დღეს არ წახვიდე სკოლაში,მაინც ცუდი ამინდია და-მითხრა დედაჩემმა მაგრამ მე ხომ ვიცოდი რატომ არ უნდოდა რომ დღეს სადმე წავსულიყავი

-არა,მირჩევნია წავიდე,უქმად ჯდომას ისევ ეს ჯობდა.

ტოსტები სწრაფად მივირთვი და დენიელთან ერთად მანქანისკენ გავემართე.

დღეს სკოლაშ ყველა გუშინ დატრიალებულ ტრაგედიაზე ლემაპარკობდა,ყველა კუთხეში ამაზე ჩურჩულებდნენ,ყველა მოსალოდნელ მკვლელობების სერიებზე და მანიაკზე ლაპარაკობდა,ხალხი პანიკაში იყო,აქ მართლაც არ იყო ყველაფერი რიგზე.

მსოფლიო ისტორიის კაბინეტში შევედი და ჩემი ადგილი რეიგანის გვერდით დავიკავე

-გამარჯობა-მივესალმე მე

მან თავი დამიკრა-კიდევ კარგი საღ-სალამათ ხარ

-ჰო,იქნებ ხე ჩამცემოდა თავში-ირონიულად ჩავილაპარაკე

-რა იცი,არ არის გამორიცხული,ძალიან იღბლიანი ხარ რონი

-რატომ?

-აბა გუშინდელ შემთხვევას რა დავარქვათ?-გაიკვირვა

-ჰო,მაგაში გეთანხმები-თავი დავუქნიე-იმედია ასეთ რაღაცას აღარასოდე გამოვცდი

გაკვეთილი თითქოს არ დარდებოდაო,მასწავლებელი სკამზე იჯდა და არაფერს ამბობდა,მემგონი გლოვა იყო გამოცხადებული

-ძალიან მაშინებს ეს ქალაქი-ჩუმად გადავულაპარაკე რეიგანს-რაღაც მისტიურია,საშინელი,უარყოფითი აურის მატარებელი

-ჰო,ზუსტად შენი სახლივით

-არც შენ მოგეწონა არა?

-ეგ სახლი დაწყევლილია რონი

-რატომ?-ირონიულად გავიცინე

-მაგ სახლში მოხდა პირველი მკვლელობა მილტონში,ოთხი წლის წინათ,არასოდეს დამავიწყდება ეგ დღე,ქალაქი პანიკაში იყო,მოხუცი ცოლ-ქმარი დანაწევრებულები იპოვეს სააბაზანო ოთახში,იმის შემდეგ სახლმა ორი პატრონი გამოიცვალა და ჯერ-ჯერობით ცოცხალი არავინ გადარჩენია,ხშირად გამიგონია რომ ღამ-ღამობით განრისხებული სულები სახლში დაძრწიან და მკვლელს ეძებენო,ამ ბოლო ლეგენდის არ მჯერა მაგრამ ის რომ ეს სახლი დაწყევლილია აშკარაა

-ამით იმის თქმა გინდა რომ მომდევნო ჩვენი ოჯახია?-ვიკითხე მე

-სულაც არა,უბრალოდ კარგი იქნებოდა თუ უფრო ფრთხილად იქნებოდი,დამიჯერე მილტონი ბევრ საიდუმლოს ინახავს,გამიგონია როგორ ამბობდნენ რომ ამ ქალაქზე გადის საზღვარი ჯოჯოხეთსა და დედამიწას შორის

რეიგანის მონაყოლმა დამზაფრა,უნდა ვაღიარო რომ ძალიან შემეშინდა

-ჯობდა არაფერი გეთქვა,მითუმეტეს რომ გუშინ წინ რამის კარების გაღების და დაკეტვის ხმა გავიგონე,როცა დენიელს ვკითხე მითხრა რომ დაწოლის წინ ჩემი ხელით ჩავკეტეო,ძალიან უცნაურად მომეჩვენა მაგრამ ყურადღება არ მივაქციე

-შენს მშობლებს დაელაპარაკე და უთხარი რომ მაგ სახლიდან გადახვიდეთ,დამიჯერე შენი სიკვდილი მართლა არ მინდა-სანდომიანი,ოდნავ აღშფოტებული თვალებით გადმომხედა

-ნუ მაშინე რეიგან

-არ გაშინებ მხოლოდ გაფრთხილებ,ჭკვიანი გოგო ჩანხარ რონი,შენნაირები ძალიან ცოტანნი არიან ამიტომაც ფრთხილად,რამე სისულელე არ ჩაიდინო