ჩვეულებრივი დღე, რათქმაუნდა დილით ადე უნდა ავმდგარიყავი, წავსულიყავი სკოლაში, ჩამეცვა სკოლის ფორმა, მაგრამ მე არ ვდგები ადრე და არ ვიცმევ სკოლის ფორმას. რაც შეეხება სკოლის გაცდენას, ჯერ მეგობრებზე უნდა ვიზრუნო.
ნუ რა თქმა უნდა სკოლაში დაგვიანების გამო საყვედური მივიღე, მასწავლებლები უკვე ხვდებოდნენ, რომ მე არ ვიყავი ისეთი, როგორიც თითქმის ყველა ამ სკოლის მოსწავლე. რაც შეეხება კლასელებს, მეგობრებს, მათგან არცერთით აღფრთოვანებული არ დავრჩი.
თუმცა შეიძლება გამოვრიცხოთ ერთი ბიჭი, რომელიც სულაც არ მაქცევდა ყურადღებას, სწორედ ეს მომწონდა მასში, ის არ მიყურებდა ისე, როგორც ყველა სხვა დანარჩენი.
რათქმაუნდა იყვნენ ბავშვები, რომლებიც ცდილობდნენ ჩემთან დამეგობრებას,იყვნენ გოგონები, ომლებიც თითქოს ცდილობდნენ ჩემ დაცინვას, მაგრამ ეს ყველაფერი უშედეგოდ.
სკოლას თავი რომ დაავნებოთ, არა მარტო აქ იყო მოწყენილობა,დღესაც დავბრუნდი სახლში, რომელშიც ისევე არ იმყოფებოდნენ ტაილერი და ჰანა. სახლში შესვლის თანავე გავიგე ხმა, ვიღაც მომესალმა, მაგრამ ისე სწრაფად დატოვა ოთახი, მისი დანახვაც კი ვერ მოვასწარი.ყურადღება არ მიმიქცევია და ოთახში ავედი.ოთახიც ცარიელი დამხვდა. უკანა ეზოში მინდოდა გასვლა და მშვიდად მეცადინეობა, მაგრამ აქ დამხვდა ავა, თავის "შეყვარებულთან" და ჯგუფის იმ დანარჩენ წევრებთან ერთად, რომლებიც შეადგენდნენ ჯგუფ one direction-ს. ისინი აუზში იყვნენ, ლაპარაკობდნენ,სვავდნენ და გასაკვირი არც არის, რომ მათვის მე შეუმჩნეველი ვიყავი. საქმე მაინც არაფერი იყო, ამიტომ ჩემი დის გასამწარებლად მათთან ერთად გართობა კარგი იქნებოდა. უბრალოდ გადავიძრე მაიკა, გავიხადე შარვალი და ასე უბრალოდ, საცვლებში ჩავედი აუზში. ახლა შემამჩნია ყველამ. ავამ მოკლედ და კონკრეტულად აუხსნა ყველას, რომ მე მისი ნახევარდა ვიყავი. პირველ რიგში რას გავაკეთებდი, თუ არა დავათვალიერებდი ბიჭებს. ისინიც გაღიმებული მიყურებდნენ და მეც მომღიმარე ვუყურებდი მათ. დიდად არცერთი არ მომეწონა, გამოვარჩევდი ლიამს და ჰარის, რომელიც არა მარტო გარეგნობის გამო მომეწონა,არამედ ასევე ჩემი დის შეყვარებული იყო.
ჩემი დის სახეზე უკვე ჩანდა უსიამოვნება. მე კიდე ეს სიამოვნებას მანიჭებდა.
მათ უაზრო ხუმრობრბზე ჩემი დისგან განსხვავებით, მე ძალით ვიცინოდი, მათი გამხიარულება მე უფრო შევძელი ვიდრე ჩემმა დამ, რათქმაუნდა ის ნაწყენი იყო, გაბრაზებული მაგრამ ცდილობდა ყველაფერი დაემალა და უბრალოდ გაეღიმა.
რათქმაუნდა მის ადგილას მეც ვიეჭვინაებდი, ჩემს შეყვარბეულს სხვა რომ მოწონებოდა და მითუმეტეს ჩემი და.
- მემოგნი სასუსნავები გვიმათავრდება! - უკვე საღამო იყო, ჰარი სამზარეულოდან გამოვიდა და ჩევენს პასუხს ელოდებოდა.
- მე წავალ! - მხიარულად წამოვიძახე და წამოვჯექი.
- კარგი, მაშინ მეც წამოგყვები. - გამიღიმა ჰარიმ.
ამ დროს გავხედე ავას რომელიც ზიზღით მიღიმოდა.
- წავედით? - გამიღიმა ჰარიმ და ფიქრებიდან გამომიყვანა.
- წავედით! - გავუღიმე.
თავიდან უხერხულობას ვგრძნობდი, შემდეგ კი როცა მან წამოიწყო საუბარი მოვეშვი.
- ავას შენზე არასდროს არაფერი უთქვამს. - სწრაფად გავხედე თავი დავუქნიე, თითქოს ვიცოდი.
- ეს იმიტომ რომ ჩვენ არ გვაქ კარგი ურთიერთობა!
- სამაგიეროდ გუშინ ყველაფერი მომიყვა შენზე! რატომ ხარ აქ!- გაიცინა.
- შეგიძლია ახსნა შენი სიცილის მიზეზი?! - გავჩერდი და მის პასუხს დაველოდე.
ისიც გაჩერდა და შემდეგ ნელა გაომხედა.
- უბრალოდ! მე ყოველთვის ვიცინი! - კიდევ გაიცინა.
- მე კი ვიცი როდის იტყუება ადამინი და როდის არა! სხვათაშორის მეც მიყავრს სიცილი! - გავუღიმე და ზგა გავაგრძელე.
მის წინ მივდიოდი, ის უკან მომყვებოდა.
მაღაზიაში ცალ-ცალკე დავბოდიალობდით, ის შორიდან მიყურებდა, მე კი როცა მიზ მზერას დავიჭრდი ვუღიმოდი, ძალით!
- გამარჯობა!
- გამარჯობა! - ვუპასუხე და შემდეგ მივბრუნდი მისკენ. ეს ის ბიჭი იყო, რომელიც მე სკოლაში ზედაც არ მიყურებდა.
- აქამდე არსად არ შემხვედრილხარ! - გამიღიმა.
- და მერე რა?!
- აქ ცხოვრობ?
- კი, უკვე სამი დღეა! - ყალბად გავუღიმე და ზურგი შევაქციე.
- უხეში ხარ!
- მე ვექცევი ყველას ისე, როგორც მექცევიან!
- მერე მე ასე ვიქცევი?
- ხან კი… ხან არა! მეც ხან ასთი ვიქნები ხან კი სხვანაირი!
ეშმაკურად გავუღიმე და ჰარისთან მივედი.
სალხში როცა დავბრუნდით, ავა ჰარის ჩაეხუტა თითქოს ათასი წლის უნახავი ყოფილიყოს.
მე მათ მოვშორდი და ტელევიზორს მივუჯექი, სინამდვილეში ვაკვირდებოდი რა აინტერესებდათ ბიჭებს, რა უყვარდათ, რა არ უყვარდათ.
ეს დღეც ასე დამთავრდა.
მეორე დღეს საერთოდ არ წავსულვარ სკოლაში.
დღეს ლიამთან ერთად გავისეირნე, ჰარისთან შედარებით მშვიდი და გაწონასწორებული იყო, მაგრამ ვერ ვიტყვი რომ კარგად გავიცანი! მისი ფანები მთელი დღე კუდში დაყვებოდნენ, მათ უფრო ელაპარაკებოდა ვიდრე მე..
სახლში უკმაყოფილო დავბრუნდი, მაგრამ მაინც ვუღიმოდი თითქოს არაჩვეულებრივი დრო გამეტარებინოს.
- სად იყავით? - ჰარის ბოხი ხმა მომესმა.
- შენ სულ ამ სახლში რატომ ხარ? - სიცილით ვუთხარი.
- აქ ჩემი შეყვარბეული ცხოვრობს! რა გაცინებს?
- ხომ გითხარი, სიცილი მეც მიყავრს-მეთქი!
- ძალიან კარგი! - ამ ჯერად მან თითქოს გაბრაზებულმა, ძალით გამიღიმა და დივანზე წამოწვა.
იმის შემდეგ რაც ლიამი სამზარეულოში ბიჭებთან შევიდა მე ჰარისთან მივედი.
- რატომ ასე უხეშად? - გვერდით მივუჯექი.
- სულაც არა!
- ხომ გითხარი ვიცი ადამიანეი როცა იტყუებიან-მეთქი! - ხმა არ მოუღია თითქოს არც არაფერი გაუგია -კიდევ ის ვიცი, რომ შენ ჩემ დას უბრალოდ იყენებ! მისით ერთობი!
- ეს შენი საქმე არ არის! ნუ იქცევი ისე თითქოს მასზე ზრუნავდე!
- არა, მასზე არ ვზრუნავ! არც ასე ვიქცევი! მე ყოველთვის ვცდილობ სიმართლე ვთქვა, შენთან დსამალი კი არაფერი მაქვს.
