ძლიან დიდი მადლობა კომენტარებისთვის.ჩემი ნაწერი, რომ გადავიკითხე მივხვდი, რომ მართლა ძალიან ჩქარა ვითრდება მოვლენები. ვეცდები გამოვასწორო!იმედი მაქვს მოგეწონებათ!!
როგორც კი წვიმამ გადაიღო მაშინვე გამოვვარრდი იმ ქოხიდან ისე,რომ არც სიგარეტი არ ამიღია.მთვარი იყო იმ იდიოტს მოვცილებოდი,მაგრამ ახლა სხვა საფიქრალი მქონდა.რა მეთქვა ნუცასთვის!ნამდვილად ვერაფერი მოვიფიქრე.არანაერი აზრი არ მიტრიალებდა გონებაში.აუუუუუ.ამ ფიქრებში ვერც კი მივხვდი როგორ მივუახლოვდი სახლს. სახლში ჩუმად შევედი მეგონა ნუცას ეძინა მაგრამ ვერ მოგართვით! (ეს გოგო ხო არ გაგახარებს რა)დ:დ: -სად იყავი??(ნუცა) -აუ ნუცა ამის თავი არ მაქ რა(მე) -სანამ სიმართლეს არ მეტყვი არ გაგიშვებ!(ნუვა) -აუფ ეხლა შენ გკითხავ წავალ თუ არა!(მე) -დედას და მამას დავურეკავ(ნიცა) -ნუცა რას მერჩი?მე ჩემი ცხოვრება მაქვს.5 წლის აღრ ვარ... სიტყვა გამაწყვეტინა. -მაგრამ არც 18-ის ხარ!(ნუცა) -კარგი,მაგრამ მე რასაც მინდა იმას გავაკეთებ.შენ ჩემს ცხოვრებას ვერ მართვ.(მე) -მითხარი რა გააკეთე!(ნუცა) -თუ ასე ძალიან გაინტერესებს გეთყვი,რომ მოვწიე,დავლია და ვიცეკვე.ეს გაინტერესებდა??ხოდა მიიღე პასუხი.დაკმაყოფილდი??(მე) -როდიდან ეწევი??(ნუცა) -13 წლიდან.მორჩა??ვიპასუხე შენს ყველა კითხვას?? -ანნა.. -მორჩა დასრულდა. აღაარ დავაცადე და ოთხში ავედი.ნერვებზე მომშალა.არ ვიცოდი რა მეკეთებინა.მოვწიე,მაგრამ რა.ფურცელი და პასტა ავიღე და ხატვა დავიწყე.არ ვიცი ვის მაგრამ ვიღცას ვხატავდი.როდესაც დავამთავრე ესეთი გამოვიდა: ვერ ვიხსენებდი ვინ იყო,მაგრამ აშკარად ვიცოდი.
ბოდიში ცოტა პატარა თვია.გემუდარებით კომენტარები დაწერეთ.
| 
