 ოქტომბრის თვეც მიიწურა, შემოდგომამ ბოლო ძალები მოიკრიბა და ბოლო თვის ათვლა დაიწყო..1 ნოემბერი, უკვე ორი თვეა რაც ნინა და მისი მეგობრები სამშობლოს მოშორდნენ, უკვე ორი თვეა რაც "დამოუკიდებლად" ცხოვრება დაიწყეს და რამდენი რამ შეიცვალა...რათქმაუნდა მათ ცხოვრებაში ცვლილებების შესახებ ორივე მშობელმა თუ არა დედამ მაინც იცოდეა, ანა (ნინას დედა) ყოველთვის თვალს ადევნებდა შვილის ცხოვრებას და ყოველთვის მის გვერდით იდგა, რათქმაუნდა ბენზეც იცოდა და სიხარულს ვერ მალავდა იმ ამბავთან დაკავშირებით რომ მისმა შვილმა ისევ ირწმუნა სიყვარულის... თითოეულმა ჩვენგანმა იცის რომ დედამიწაზე უამრავი "ტიპის" ადამიანი არსებობს: არიან ძალიან ემოციურები, ზედმეტად რომანტიკოსები, მიმდობები, უემოციოები ან ადამიანები რომლებსაც ემოციების გამოხატვა უჭირთ, მნიშვნელობა არ აქვს ეს ემოცია დადებითია თუ უარყოფითი, მათ უბრალოდ არ შეუძლიათ ამის გამოხატვა და სულ უბრალო ღიმილით შემოიფარგლებიან დადებითი ემოციის ან უბრალოდ სიხარულის გამო, რაც შეეხევა უარყოფითს ისინი მას გულში კლავენ და სწორედ ეს არის ყველაზე მტკივნეული, როცა დარდს, ტკივილს არ გამოხატავ, შენში კლავ და ამ "ჩაკლული ტკივილით" განაგრძობ ცხოვრებას. სწორედ "უემოციო" ადამიანთა კატეგორიას მიეკუთვნება ნინა, უბრალოდ არ შეუძლია ემოციების გამოხატვა. 
ნოემბრისთვის უჩვეულოდ თბილი დღე გათენდა და უფრო უჩვეულო იყო მზის ასეთი თბილი სხივები ლონდონისთვის, თუმცა "მზეს მონატრებულ" საზოგადოებას ძალიან გაეხარდა ეს ამინდი..მალე მზის სხივებმა პალატაშიც შეაღწიეს და ნინას სახეზე დაიწყეს თამაში, მალე გააღვიძეს გოგონა.. ძალიან ფრთხილად წამოდგა, წელში გაიმართა, ბენს ფრთხილად აკოცა ლოყაზე და პალატა დატოვა..პალატიდან გამოსვლის შემდეგ ტელეფონი გადაამოწმა, 2 გამოტოვებული ზარი ანასგან, მაშინვე გადაურეკა
-დე როგორ ხარ ? (მზრუნველი და მონატრებული ხმა გაისმა ტელეფონში)
-კარგად თქვენ როგორ ხართ ? (ნინა)
-ჩვენც კარგად, ძალიან მომენატრე ჩემო ანგელოზო (ანა) 
-მეც
დეე, ენი რას შვრება ? მამა ? (ნინა)
-ენი უკვე ბაღშია, მამაც ახლახანს გავიდა სამსახურში (ანა)
-დე ძალიან მენტრებით, საღამოს სახლში რომ მივალ სკაიპით დაგელაპარაკებით შეეცადეთ ყველანი იყოთ რა (ნინა)
-აუცილებლად დე, უი მამა დაგიბარა მოფიქროს რამდენი სწირდება რომ გადავუგზავნო დაბადებისდღის წვეულებისთვისო (ანა)
-რა დროს ჩემი დაბადებისდღეა (ჩაიბურტყუნა ნინამ)
ნინას არასდროს უყვარდა თასი დაბადებისდღე და არც არასდროს გადაუხდია, უბრალოდ ახლა ვერ აცდებოდა დიდ წვეულებას იმიტომ რომ 18 ხდებოდა და იმიტომ რომ მარიამი დაპირდა, რომ დიდ წვეულებას მოუწყობდა, თან ნინას დაბადებისდღიდან ორ დღეში მარიამის დაბადებისდღეც იყო და მარიამმა გადაწყვიტა ერთად აღენიშნათ, გრანდიოზული წვეულება მოეწყოთ
-ნინა რა გჭირს ? ნოემბერია უკვე და დროზე მოიფიქრე 8 დღე დარჩა და მომზადება ხომ გინდათ (ანა)
-ხო დე კაი, ამაზე საღამოს ვილაპარაკოთ ახლა წავედი საავადმყოფოფში ვარ (ნინა)
-ხომ კარგად ხარ ? (შეშინებულმა შეკვლა ანამ)
-ჩვენ კი ბენი ცხენიდან გადმოვარდა ახლა კარგადაა (ნინა)
-კარგი დე ჭკვიანად, საღამოს დარეკვა არ დაგავიწყდეს (ანა)
-კარგი (ნინა)
ნინამ ტელეფონი ისევ ჯიბეში დააბრუნა და იანის მოსაძებნად წავიდა, დიდხანს არ უძებნია კაფეტერიაში იპოვნა, უთხრა რომ სახლში წასვლaს აპირებდა და საღამოს დაბრუნდებოდა, იანმაც გაუშვა, კარამდე მიაცილა, ტაქსიში ჩასვა და ისევ საქმეს დაუბრუნდა. ნინა იმდენად იყო დაღლილი რომ რამის ტაქსისში ჩამოეძინა, სახლში მისულს იქ არავინ დახვდა. "ალბათ სკოლაში არიან" გაიფიქრა და მაშინვე სააბაზანოს მიაშურა, ცხელმა წყალმა თითქოს "გამოაფხიზლა და გააცოცხლა" სააბაზანოდან გამოვიდა, პირსახოცი მოიხვიდა და ოთახში ფეხშიშველამ დაიწყო სიარული, საათს დახედა მხოლოდ და მხოლოდ 10 ის ნახევარი იყო "თუ ვიჩქარებ მეორე გაკვეთილს მივუსწრებ" გაიფიქრა თუ არა ჩქარი ნაბიჯით კარადისკენ წავიდა, ღია ფერის არც ისე მოკლე შორტი, საროჭკა და ნაქსოვი ჟაკეტი საწოლზე დაალაგა და ისევ სააბაზანოს მიაშურა თმის გსაშრობად, სანამ თმას იშრობდა ტაქსიც გამოიძახა და 15 წთში გამზადებულმა სახლის წინ დაუწყო ლოდინი.
ტაქსმაც არ დაიგვიანა და 20 წთიანი მგზავრობის შემდეგ უკვე სკოლის შესასვლელთან იდგა..მისის ბრაუნს ბოდიში მოუხადა გაკვეთილის გაცდენის გამო და ბიოლოგიის კლასისკენ აიღო გეზი სადაც მისი მეგობრები უკვე მისულიყვნენ. ყველას თბილად მიესალმა, გადაკოცნა, ბენზე ორი სიტყვით უთხრა რომ კარგად იყო და საღამოს გამოწერდნენ, შემდეგ ემას გვერდით ადგილი დაიკავა და ბაყაყის "წამებას" შეუდგა...3 გაკვეთილმა მხიარულად ჩაიარა, მათემატიკის მასწავლებლისგან შექებაც დაიმსახურეს ნინამ და მარიმმა, ორივემ ბედნიერი სახეებით დატოვეს მათეს კაბინეტი და ბავშვებს ბუფეტში შეუერთდნენ
-ნინა 8 დღეში სრულწლოვანი ხდები (აღტაცებულმა აღნიშნა მარიამმა) 
-მარტო მე არა შენც (ნინა)
-ეს ამბავი უნდა ავღნიშნოთ (ჰარი)
-რათქმაუნდა დიდ წვეულებას გავმართავთ, ორი ვარიანტია ან სახლში მოვაწყოთ ან მთლიანად კლუბ ვიქირაოთ (მარიამი)
-მემგონ კლუბი აჯობებს (ემა)
-მეც მასე ვფიქრობ (დაეთანხმა ნიკა)
-ტყულად ნუ გეგმავთ მე არ (სიტყვა ტელეფნოს ზარმა გააწყვეტინა ნინას)
-ამას ნუ უსმენთ არავინ ეკითხება (მარიამი)
ნინას აღარ ეცალა მარიამისთვის, ბენისგან სმს მოუვიდა და მთლიანად მასზე გადაერთო
"sad gamepare diliT? "
"skolashi :) rogor xar ?"
"axla kargad, xels xom ar gishli ? "
"ara axla bufetShi var da mariami chvens dab.dges gegmas, magram tyulad wvalobs"
"ratom tyuilad ? "
"ar vapireb agnishvnas"
"kargi ra nina, shen ar gekitxebit, tan shen ar ici ra surprizi gelodeba"
"vici rom aravin mekitxeba :D ukve menatrebi"
"mec, miyvarxar sagamos xom moxval ?"
"ratqmaunda"
"sagamomde :*"
დარჩენილმა ორმა გაკვეთილმაც მხიარულად ჩაიარა, სკოლიდან ბავშვები პირდაპირ ბენთან წავიდნენ და მის გამოწერას ერთად დელოდნენ, საავადმყოფოდან ბენის სახლში გადაინაცვლეს და მისი "გადრჩენა" აღნიშნეს, საკმაოდ გვიანი იყო რომ დაიშალნენ.მართალია ნინა ძალიან დაღლილი იყო, მაგრამ მშობლებთან ლაპარაკი ძალიან უნდოდა, ოთახში შესვლისთანავე აიპადი მოიმარჯვა, ნაოშჰნიკენი გაიკეთა, საოწლზე ფეხმორთხმული მოკალათდა და მშობლებთან დარეკა, მალევე თვალში მომღიმარი მშობლები და ენი გამოჩდნენ...
-ნინა მომენატრე, იცი მალე გნახავ (ენი)
-ვიცი ჩემო ლამაზო და ერთი სული მაქ, ბაღში ხომ კარგად იქცევი (ნინა)
-კი, იცი მე შეყვaრებული მყავს გიო ქვია (ენი)
-ოჰო, შენ აღარ ხუმრობ ქალბატონო (ნინა)
კიდევ დიდხანს ისაუბრა დასთან და შემდეგ მშობლებთან, ენი ძიძასთან ერთად 8 ნოემბერს უკვე ლონდონში იქნებოდა დa მხოლოდ 10 დღით დარჩებოდა, რათქმაუნდა ნინას უნდოდა უფრო დიდხანს ყოფილიყო დის გვერდით, მაგრამ მშობლებს აღარ შეეწინღმდეგა. მოკლედ ყველაფერი ძველებურად აეწყო, სკოლა, სახლი მეცადინეობა, მეგობრებთან ერთად მხიარულება, მხოლოდ ერთი განსხვავეbით, მარიამი სულ გადaრბენაზე იყო და წვეულების სამზადის სერიოზულად ეკიდებოდა, ბენიც ამ დღეებში იშვიათად ჩნდებოდა ნინასთან, სურპრიზის კეთებით იყო დაკავებული, ნინა რათქმაუნდა ბუზღუნებდა, მაგრამ არავინ უსმენდა. როგორც იქნა გათენდა 8 ნოემბერი, ნინას ძალიან ტკბილდ ეძინა და არც გახსენებია რომ დღეს მისი და და ძიძა მოფრინავდნენ...დილით მზის სხივებმა ვერა, მაგრამ ნაცნობმა, ბავშურმა და მხიარულა ხმამ გააღვიძა ნინა.
თავიდან ეგონა რომ მოეჩვენა, მაგრამ როცა საკუთარ თავს უჩმიტა და დარწმუნდა რომ არ ეჩვენებოდა, საწოლიდან გიჟივით წამოხტა და ენს ძლიერად მოეხვია
-როგორ მომენატრე ჩემო ანგელოზო (ნინა)
-მეც (ძლიერად ეხვეოდა ენიც)
-აქ საიდან გაჩნდი ? (ნინა)
-შენმა ბოფ"ლ"ენდმა ("რ" ვერ იძახდა ენი) მომიყვანა (ენი) 
-ვინ ? კიდევ თქვი რა (ნინა)
-ბო ოფ "ლ"ე ნდმა თქო დაუმარცვლა
ნინას სიცილი აუტყდა ენოს სიტყვაზე და იმდენად გულიანად დასცინოდა პატარა დაიკოს, რომ ვერც კი შენიშნა ოთახში მდგომი ადამიანის სილუეტი
ბავშვებო რაღაც ეს თავი კარგი არ გამოვიდა, არ ვიცი მე არ მომწონს...ბოდიში დაგვიანებისთვის, შემდეგი თავი კარგი უნდა გამოვიდეს, ნუ ჩანაფიქრში კარგია ))) ველოდები კომენტარებს ხომ გახსოვთ 15 კომენტარზე ვაგრძელებ ))
|
