I Left My Heart In London...♔ = Part 3 = იმედი მაქვს მოგეწონებათ
-ანუ ავტოდრომზე შევხვდებით (მე)
დაახლოებით 14 წლიდან უკვე ორი ცხოვრებით ვცხოვრობ, დღისით ჩვეულებრივი, წყნარი, ხანდახან ცოტა სიგიჟეებით, დიდად არ განსხვავდები სხვა თინეიჯერებისგან, აი ღამით კი ასპარესზე ჩემი მეორე "მე" გამოდის, მე რომელიც დაუმორჩილებელი, თავისუფალი და ადრენალინის მოყვარულია, მე რომელიც გიჟდება სისწრაფეზე და ბაიკებზე. მე რომელიც ძალიან კარგად მართავს ბაიკს, დიახ არ მოგესმათ მე ბაიკერი ვარ, რამოდენიმე შეჯიბრში პირველობაც მომიპოვებია..მართლია საქართველოში დიდა პოპულარული არ არის ბაიკებს შორის შეჯიბრი, მაგრამ ჩვენთანაც იმართება ხოლმე ხანდახან ასეთი შეჯიბრებები..არც ერთი შეჯიბრი არ მაქვს გამოტოვებული, ხალხმა არ იცის ჩემი ვინაობდა და ის ხომ მითუმეტეს რომ გოგო ვარ..ბერჯერ ცადეს ვინაობის დადგენა, მაგრამ უშედეგოდ..ამიტომ მეტსახელი მომიფიქრეს და "გზის მოჩვენება" დამარქვეს.. 
ხანდახან მეც მგონია რომ მოჩვენებას ვემსგავსები..უცებ ვჩნდები და მალევე ვქრები ხოლმე ავტოდრომიდან. 4 წლის ვიყავი როდესაც მამამ პირველად ბაიკზე დამსვა, შიში და მისდამი სიყვარული ერთიანად დამეუფლა..რაღაც საოცარი ძალით მიზიდავდა..13 წლის უკვე საკმაოდ კარგად ვმართავდი ბაიკს..ახლა კი უფრო უკეთესად...დედა თავიდან წინააღმდეგი იყო ჩემი ამ გატაცებით, თუმცა მალევე შეეგუა იმ აზრს რომ "გადარეული" შვილი ჰყავს.
-12 საათზე ავტოდრომზე ვიქნებით (ნიკა)
ბავშვები გავაცილე და ჩემს ოთახში ავირბინე, შავი შარვალი, თეთრი მაისური, მოკლე მეტალებით გაწყიბილი ტყავის ქურთუკი საწოლზე დავალაგე და ავტოფარეხისკენ გავწიე...კუპრივით შავი ბაიკი მე მელოდებოდა....ნელა მივუახლოვდი მატორი, ბორბლები და საჭე შევუმოწმე, ყველაფერი რიგზე და მწყობრში იყო.."გზის მოჩვენება" მზად იყო დღევანდელი ბრძოლისთვის, ფარეხი დავტოვე და სამზარეულოში დედასთან დავბრუნდი
-აბა რაო შენმა სიხარულმა ?? როგორ ვარო (ბაიკზე მკითხა)
-კარგად ვარო და ასე დამაბარა ანა მომენატრაო (მე) 
-გამასწარი აქედან (დედა)
-მამა მოვიდა ? (მე)
-არა, დააგვიანდება დრეს (დედა)
-იმედი მაქვს მომისწრებს (მე)
-სად მიბრძანდები ? (დედა)
-ჯერ შეჯიბრზე მერე კლუბში (მე)
-ერთ დღესაც კისერს მოიტეხ (დედა)
-ნუ ნერვიულობ შენ (მე)
-მამაშენია მოსაკლავი, მა ჯოჯოხეთის მოციქულს რომ მართავ (დედა)
-ოო, დე მორჩი რა ლექციებს (მე)
აღარ დაველოდე მის პასუხს, ისევ ჩემს ოთახში დავბრუნდი. დედაზე არ ვბრაზობდი, მესმოდა მისი, მაგრამ საოცრად მიყვარდა ბაიკის მართვა, სულ სხვა ადამიანი ვხდებოდი მისი მართვისას, თავს თავისუფლად ვგრძნობდი...მისი მართვისას თითქოს ქარზე სწრაფი ვიყავი, აღარ ვეკუთვნოდი ამ სამყაროს...ვიყავით მხოლოდ მე ბაიკი და უსასრულოდ გრძელი გზა, რომელიც მხოლოდ ჩემთვის იყო დაგებული. ამ შემთხვევაში ნამდვილი ნინა ვიყავი და არ მჭირდებოდა რომელიმე ემოციური ნიღბის მორგება..როდესაც ამ ყველაფერს განიცდი, ძნელი ამ სიამოვნებაზე უარი თქვა..ადრენალინი, თავისუფლება და უწონადობის გრძნობა, ეს ჩემთვის ყველაფერი იყო და მას არაფერზე გავცვლიდი. უეცრად თავში რაღაც იდეამ გამიელვა, არასაჭირო ნივთების ყუთი გადმოვიღე, პულივიზატორს დავავლე ხელი და ისევ ფარეხში დავბრუნდი..ბაიკს მივუახლოვბდი და უკანა ბორბლის, ზედა მარჯვენა კუთხეში ჩემი საყვარელი ფრაზა "What doesn't kill you makes you stronger" მივაწერე, 100%-ით მოუხა ეს წარწერა "გზის მოჩვენებას".
-ახლა უკვე ყველაფერი მაზადააა, გავიფიქრე ჩემთვის და ოთახში გასამზადებლად დავბრუნდი
კიბეებზე რომ ჩამოვდიოდი, მისაღებში მამას მოვკარი თვალი, ვახშმობდა, უკნიდან მივეპარე და ლოყაზე ვაკოცე
-ჩემი ჭკვიანი (შუბლზე მაკოცა)
-ხო გითხარი დაფინანსებით მოვხვდებითქო (მე)
-ვამაყობ შენით, მიდიხარ სადმე ? (მამა)
-კი შეჯიბრძე (მე)
-კარგი მაშინ ერე გეტყვი ორ ახალ ამბავს (მამა)
-ახლა მითხარი (მე)
-მერეთქო ნინა, ნუ ხარ სულსწრაფი (მამა)
-კარგი ხო წავედი (ფეხზე წამოვდექი და კარისკენ წავედი)
-ნინა (მამა)
-გისმენ (მისკენ შემოვტრიალდი)
-წინ გამარჯვებისკენ (თვალი ჩამიკრა)
საპასუხოდ მეც გავუღიმე და სახლიდან გავედი.
მადლობა წინა თავზე კომენტარებისთვის ♥
დაწერეთ რამე თუ არ მოგწონთ..შენიშვნებს ვიღებ ♥
|
