მეორე დღეს როცა გამომეღვიძა ჩემს ოთახში ვიწექი.
ლოგანი არსად ჩანდა,ალბად როგორც ყოველთვის სავარჯიშოთ იყო წასული.
ცოტახანი აქეთ-იქით ვიტრიალე შემდეგ კი ავდექი და მოვწესრგდი.
ნიკთან და ანასთან ერთად ჩაი დავლიე…შმდეგ ანა კომპანიაში პასუხების გასაგებად წავიდა,საერთოდ უნდა დაერეკათ და ისე გაგვაგებინებდნენ,მაგრამ მისვლა თხოვეს.
ნიკიც მთელი დღე გასული იყო.
ერთადერთი მე ვიჯექი სახლში! ტელევიზორის ყურება მომბეზრდა საინტერესო ვერაფერი ვიპოვნე,ფილმსაც ვუყურე…ცოტაც და გავგიჟდებოდი ისეთი მოწყენილობდა იყო.
ჩემს ოთახში წამოსაწოლად ავედი.
ჩამეძინა და რომ არა ლოგანი ალბად კიდევ დიდხანს ვიქნებოდი ასე.
-მაპატიე შენი გაღვიძება არ მინდოდა-შუბლზე მაკოცა.
-არაუშავს…-გავუღიმე და წამოვჯექი.
-გუშინ რატომ არ მპასუხობდი?
-არ მესმოდა ხოლო შემდეგ დამიჯდა და როცა სახლში დავბრუნდი მხოლო მაშინ ვნახე შენი დანარეკი-გავუღიმე.
-მე შენთან ჩხუბი არ მინდა,მაგრამ მინდა რომ სიმართლე მითხრა!გუშინ ჯასტინი ნახე?
-ვნახე…უფროსწორად იქ იყო,მაგრამ ერთმანეთისთვის გამარჯობაც კი არ გვითქვამს!-თვალებში ძლივს ვუყურებდი.
-სახლში რომ იგივე მანქანით დაბრუნდი რითიც ჯასტინი?
-შენ საიდან იცი?-გაკვირვებულმა შევხედე.
-ყველგან ამაზე წერენ!
-არა მე კენიმ მომიყვანა…ჯასტინის დაცვამ! ძალიან კარგი კაცია…ის ყოველთვის მეხმარებოდა…
-კარგი! მე შენი მჯერა!-სერიოზული სახით შემომხედა შემდეგ კი გამიღიმა და ძლიერად მომეხვია.
-მთელი დღე ასე უსაქმურად ხარ?-სიცილით მკითხა.
-აბა რა გავაკეთო?!-მეც სიცილით ვუპასუხე.
საღამოს ცოტა გავისეირნეთ…ლოგანი ჩემთან არ წამოსულა,ამიტომაც სახლში მარტო დაბრუნება მომიხდა.
მე,ანა და ნიკი მენეჯერს ვთამაშობდით.
ანა გახარებული იყო,რადგან სუნამოს რეკლამაში იღებდნენ.
ვერ გეტყვით როგორ უაზროდ იწელებოდა დღეები,მაგრამ ამავდროულად ძალიან ლამაზ მოგონებებს ტოვებდა ჩემს ცოხვრებაში.
ლოგანი დღეს ისე წავიდა ნიუ-იორლში…ცოტაც და აღარ გავუშვებდი,მაგრამ მე ვინ მეკითხებოდა…
დღეს დაბრუნდა ნიკიც საქართველოში…დარჩენა უნდოდა,მაგრამ პატარა მიზეზების გამო ვერ მოახერხა.
ანა ისე იყო გატაცებული თავისი საქმიანობით,რომ ჩემთვის დროს საერთოდ ვეღარ იცლიდა.
სულ რაღაც ორი დღე იყო გასული ლოგანის წასვლიდან და უკვე ძალიან მენატრებოდა!
ერთი კვირა…ორი კვირა…სიმართლე გითხრათ ვგრძნობდი,რომ ლოგანი თუ მალე არ ჩამოვიდოდა ჩვენს შორის უხერხულობა ჩამოვარდებოდა.
ღამეს ვერ დავიძინე…
ანას ეძინა მისი გაღვიძება არ მინდოდა.
ცოტახანი ფანჯარასთან ვიდექი და ვფიქრობდი თავი რითი გამერთო.
გამოვიცვალე, ყველაფერი სახლში დავტოვე…არც მობილური ამიღია და სასეირნოდ წავედი.
მართალია შუა ღამე იყო,მაგრამ ნუ დაგავიწყდებათ, რომ ეს ლოს-ანჯელესია და აქ დღე და ღამე ერთმანეთშია არეული!
ამიტომაც ქალაქის შედარებით მშვიდ ადგილას წავედი.
ვერ გეტყვით რამდენი ვიბოდიალე…!!!
ლოგამზე ძალიან ბევრს ვფიქრობდი,მისი დაკარგვა ნამდვილად არ მინდოდა,მაგრამ თანდათან ვგრძნობდი რომ ყველაფერი იცვლებოდა.
ხოლო როცა მე საქართველოში დავბრუდებოდი ლოგანი ლამაზ მოგონებად დარჩებოდა!
უკვე თენდებოდა,როცა სანაპიროზე ჩავედი.
ჩვეული სიმშვიდე იყო…ირგვლივ არავინ.
ასხლში დაბრუნება არ მინდოდა,მაგრამ ანას ამბავი კარგად ვიცი! მთელ ქვეყანას გააგებინებდა,ამიტომაც სახლში დავბრუნდი.
ჩემდა საბედნიეროდ ანას ისევ ეძინა.
MacBook-ი ავიღე და სიახლეების კითხვა დავიწყე.
დიდი არაფერი იყო…ეს ეს იყო უნდა გამომერთო,რომ სტატიის სახელის თავლის გადავლებაზე გავშრი.
"ლიზას კიდევ ერთი ტანჯვის გადატანა დაიწყო!"
მაშინვე გავხსენი…არ ვიცი როგორ გამოგცეთ ემოციები,არ გამკვირვებია…ეს ხომ ყოველთვის ასეა?!როცა შენს შეყვარებულს შენგან შორს უწევს ყოფნა აქ მთავრდება ყველაფერი დაიწყება ახალი!
ლოგანის და ვიღაც გოგოს ფოტოები იყო…დიდად არ გამნიცდია.
MacBook-კი დავხურე და საწოლზე წამოვწექი.
სრულიად მობეზრებული მქონდა ეს ცხოვრება!
ყოველთვის ერთი რამით ვიმშივდებ თავს,რომ ეს ბიჭი ჩემი შესაფერისი არ არის! სხვას შევხვდები! მაგრამ რამდენსაც შევხვდი ყველა ერთნაირი აღმოჩნდა!
ანასთვის არაფერი მითქვამს,თავის დროზე ყველაფერს გაიგებდა!
დღეს მასთან ერთად წავედი გადაღებებზე.
ამ ჯერად ფოტოსესია ქონდა.
ერთ ადგილას ვიჯექი…არ გავნძრეულვარ.
ყველა და ყველაფერი მაღიზიანებდა. თითქოს ვიცოდი რასაც ან თუნდაც ვისაც შეეძლო ჩემი დაწყნარება,მაგრამ ბოლოდმე მას ვერ ვწვდებოდი.
ანას ბოდიში მოვუხადე და იქიდან წამოვედი.
არსად წასვილის თავი არ მქონდა.
სახლში მინდოდა დაბრუნება.
ტაქსი გავაჩერე და სახლშიც მალევე მივედი,ცოტა გზა ფეხითაც გავიარე და სწორედ ამ დროს დაიწყო წვიმა.
საშინლად წვიმდა,მე არაფერი მიჭირდა უკვე სახლტან ვიყავი,მაგრამ ვინც გარეთ იყო ისინი მეცოდებოდნენ.
მანქანამ მთელი სისწრაფით ჩამიქროლა გვერძე,ძალიან შემეშინდა მანქანას თვალი გავაყოლე და შემდეგ ჩემს თავს დავხედე.
-მემოგნი გადავრჩი!-პატრა ბავშვივით გახარებულმა ჩავილაპარაკე და ეზოს კარი უნდა შემეღო,რომ თუ არ ვცდები იმ მანქანის მძღოლმა გამაჩერა.
-ცოტახნით ხომ ვერ შემიფარებდი?-თავზე კაპიშონი ქონდა წამოხურებული და ეტყობოდა,რომ ციოდა.
-პირველ როგში მადლობა მინდა გითხრათ,რომ არ გამიტანეთ!და მეორე…-მხოლოდ ახლა გავხედე მას.
-ჯასტინ?!
-მაპატიე არ მინდოდა!-პატრა დამნაშავე ბავშვივით შემომხედა-შემომიშვებ?-სიცლით თქვა.
-კი…ოღონდ მგონი გასაღები დავკარგე!-უკმაყოფილოდ ჩვილაპარაკე-სხვათაშორის არამგონია მანქანაში დასველებულიყავი!
-ხომ იცი რომ პატრა სივრცეში უაზროდ ყოფნა არ მიყვარს?!
-და გასაღებს რომ ვერ ვოპულობ?!
-იპოვნე!-თვალები გააფართოვა.
ბოლოს ჩანთა გამომართვა და თითონ დაიწყო ძებნა.
როგორც იქნა ვიპოვეთ(:D)
სახლში შესულები არ ვიყავით,რომ ჯასტინი დივანზე იყო წამოწოლილი და ტელევიზორს უყურებდა.
-ჰეი ბიბერ!ფეხები ჩამოწიე!-სიცილით ვუთხარი.
-როდის აქეთ უვლი ავეჯს?
-მე არა მაგრამ ანა უვლის!
-კარგი…-სიცლით თქვა-საჭმელი არაფერი გაქვს?
-არა…
-როგორც ყოველთვის!
-ნერვებს თუ მომიშლი სახლიდან გაგაგდებ!
-მეგონა დღეს მომღიმარეს ვერ გნახავდი…
-რატომ?ან საერთოდ რატომ მნახავდი?
-ხომ შეიძლება სადმე შევხვედროდით,ან პაპარაცები ყველგან არიან!
-და ცუდი ხასიათი რა შუაში?
-შენ არაფერი იცი?!
-რას გულისხომბ?! ლოგანს?!-ნაღვლიანად ვახსენე მისი სახელი.
-მაპატიე არ მინდოდა!
-არა არაფერი…არაუშავს!
-ყველაფერი დამთავრდა?-ხანმოკლე დუმილის შემდეგ მკითხა.
-ალბად დამთავრდა…როცა მე საქართველოში დავბრუნდები,აქ ისედაც დამთავრდება ყველაფერი ასე რომ ჯობია ყვეაფერი ახლა დამთავრდეს!
ჯასტინი ჩუმად იდგა და მიყურებდა,უხერხულობა ჩამოვარდა. თვალი ავარიდე და ოთახიდან გასვლა დავაპირე,მაგრამ ჯასტინმა გამაჩერა.
-მე მივიდვარ!-გამიღიმა.
-არა…რატომ?!
-აქ სრულიად ზედმეტი ვარ!-ჩაიცინა.
-არა…ძალიან გთხოვ არ წახვიდე!
-მთხოვ?!-გაიკვირვა.
