სახლში დავბრუნდით…იმ დღეს საშინელი წვიმა წამოვიდა.
ჩემს ოთახში ფანჯარასთან ვიჯექი და ლოგანს ველაპრაკებოდი. რამოდნიმე წუთის ჩასული იყო და უკვე ეჭვიანობაზე იყო გადასული (:D) რათქამუნდა ხუმრობდა,მაგრამ მაინც შიგადაშიგ სერიოზულად მეკითხებოდა ვინმეს ხომ არ შეხვდიო (:D).
ნახევარი ღამე ლოგანს ვწერდი…
მეორე დღეს ალბად ორი საათი იქნებოდა რომ გამომეღვიძა,ისიც იმიტომ,რომ ანამ გამაღვიძა.
მთელი დღე უაზროდ გაიწელა…მხოლოდ ახლა მივხვდი რამხელა ცვლილება შემოიტანა ჩემს ცხოვრებაში ლოგანმა.
მასზე მთელი გულით ვიყავი შეყვარებული…სულით…გონებით!
-ლიზა-ოთახში ანა შემოვიდა.
-გისმენ.
-ხვალ ხომ არ დაგავიწყდა სად უნდა გამომყვე?!
-არა…ნუ გეშინია-გამეცინა.
ხვალ ანა ერთ-ერთ სარეკლამო კომპანიაში მიდოდა. თუ არ ვცდები სუნამოს რეკლამისთვის გოგონებს არჩევდნენ და ანამაც გადაწყვიტა მონაწილეობის მიღება. არ ვიცი რატომ,მაგრამ სრულიად ვიყავი დარწმუნებული,რომ ანას ამოირჩევდნენ!
მეორე დილით ანა ერთ ამბავში იყო…ძალინ ნერვიულობდა, თავიდან მე არ მინერვიულია,მაგრამ როცა კომპანიაში ევედით საშინლად ავღელვდი.
ჰაერი არ მყოფნიდა და მუცელში საშინელი გრძნობა დამეუფლა.
შენობის ბოლო სართულზე უნდა ავსულიყავით, ლიფტში სხვახალხი რომ არ ყოფილიყო თავს ვერ შევიკავებდი და ვიტირებდი ისე ცუდად ვგრძნობდი თავს!
ანამ სართულზე მყოფი ყველაზე "მიმზიდველი" კარი შეაღო.
მე სკამზე ჩამოვჯექი…ვიცოდი,რომ ანას აირჩევდნენ…მაგრამ სხვა რაღაც მაწუხებდა! არ ვიცი რა, ვერ ვხვდებოდი…
ერთ ადგილზე ვერ გავჩერდი. ნახევარი საათი მეტი ვერ მოვახერხე.
ლიფტში შევედი, კარი უნდა დახურულიყო რომ უეცრად რამდენიმე ბიჭი შემოვარდა.
ნამდვილად მიცნეს და ყველა მე მიყურებდა, ცდილობდნენ არ შემემჩნია,მაგრამ არ გამოდიოდათ.
ალბად ასე ხუთი-ექვსი იქნებოდნენ, ერთ-ერთი მათგანი დარჩა.
ერთიმეორეს ახტებოდა მათზე ჩამეცინა.
ლიფტის კარი კიდევ ერთხელ ჩაიკეტა და მალევე ჩამობნელდა შიგნით!
-ესღა მაკლდა!-ჩემთვის ჩავილაპრაკე.
ღმერთო კიდევ კარგი მარტო არ ვარ! ყველაფერი ჩანთაში მედო,ჩანთა კი თან არ მქონდა!
-ჰმ…მემოგნი გავიჭედეთ!-თქვა იმ ბიჭმა და თან ეცინებოდა.
უეცრად საშინლად გავმწარდი! ცუდად რომ არ ვყოფილიყავი ეს ბიჭი შემომაკვდებოდა!
-ნუთუ!-მეც იგივე ხმით ვუპასუხე.
-რამე გაქვს?მობილური…ფანარი ან რამე?
-არა…-უკმაყოფილიდ ვთქვი.
-სამაგიეროდ მე მაქვს! ოღონდ ფანარი...მაგრამ ვერ ვპოულობ…
-იპოვნე!
-კარგი ერთი!-ჩიაცინა-ხმა გესმის?
-რისი?
-მემგონი რაღაცას აკეთებენ…
-ვერ იპოვნე?
-ვერა…
იატაკზე დავჯექი.
-ჯინსები დაგესვრება წამოდექი!-სიცილით მითხრა.
-არ მესმის ამაში რა არის სასაცილო…-ნერვების მოშლა არ მინდოდა და წყნარად ვუთხარი.
-ვიპოვნე!-გახარებულმა წამოიყვირა და ფანარი აანთო.
ჯობდა არ აენთო…მისი სახლის დანახვა არც გამხარებია და არც მწარედ მომხვედრია გულზე,უბრალოდ როგორ ვერ ვიცანი მისი ხმა აქამდე?! ნუთუ ასე გადამავიწყდა?!
-ახლა მაინც მიცანი?!
