I Hate You...Love You...[Season3Part16]

-არ გინდა ბიბი სადმე წაიყვანო?-ოთახში ქეითი შემოვიდა დაღლილი სახე ჰქონდა და ჩემს საწოლზე წამოწვა.

-ადექი! ეხლა დავალაგე!-ვითომ გაბრაზებულმა ვუთხარი.

-დაიტოვე რა ბიბი…

-ბიბი ჩემი კი არა შენი და შენი საყავრელი ქმრის შვილია!ცოტახანში მე დამიძახებს დედას და არა შენ!-სიცილით ვუთხარი.

-ანუ არ იყოვებ?!

-ვიტოვებ!

-კარგი მე წავედი!-უცებ წამოხტა ლოყაზე მაკოცა და ოტახიდან გავიდა.

-საწოლი დამილაგე!-სწრაფად მივაძახე და ბიბის ოთახში შევედი.

ჯერ კიდევ ეძინა ცოტახანი ნიკთან ერთად ფილმს ვუყურებდი,შემდეგ ბიბიმაც გაიღვიძა ნიკი მეგობრებთან ერთად წავიდა მე კი ბიბისთან დავრჩი.

ანამ მითხრა თუ მეცლება მოვალო,მაგრამ სანამ ის სამსახურს დაამთავრებდა დაღამდებოდა კიდეც.

არ მომიწყენია ბიბის ტანსაცმელი გამოვალაგე და პატრა მოდელივით აქეთ-იქით დავატარებდი და ფოტოებს ვუღებდი.

საღამოს უსაქმურობაში გართულს(:D) მამაჩემმა საქმე მომიძებნდა,მთხოვა რაღაც საბუთები სასტუმროში მისთვის მიმეტანა.

მარტო ერთი საათი საბუთების ძებნას მოვანდომე,შენმდეგ ბიბის ჩავაცვი მერე მე ჩავიცვი…

სახლის კარი გავაღე და ანა შემომეფეთა. ბევრი ხვეწნის შემდეგ ისიც წამომყვა.

სასტუმროში მხოლოდ მე და ბიბი შევედით.

სანამ მე იქ მომუშავე კაცს ვესაუბრებოდი,ბიბი ბავშვებთან ერთად დავტოვე, ჩემი ჩანთაც მასთან დავტოვე.

მაგრამ როდისაც უკან დავბრუნდი ბიბი იქ აღარ დამხვდა,იმ ქალთან მივედი რომელიც ბავშვებ ყურადღებას აქცევდა,მაგრამ მე ვერავინ გამეპარებოდაო თავის მართლება დაიწყო.

ცოტაც და გული წამივიდოდა ისე ცუდად გავხდი!

ყველას ვეკითხებოდი პატარა ბავშვი ხომ არ დაგინახავთ-მეთქი.

მაგრამ არავის დაუნახავს! 

პირველი სართული გადავქექე სად აღარ ვიყავი,მაგრამ ვერსად ვერ ვნახე.

მეორე…მესამე…მეოთხე…

ბოლოს ვთხოვე სათვალთვალო ოთახში ენახათ.

რამოდინემე ბავშვი მომუყვანეს მაგრამ არც ერთი არ იყო ბიბი!!(:D)

-ლზია სად ხარ ამდენ ხანს?-მობილურისთვს არ დამიხედია ისე ვუპასუხე.

-მამა?!

-ხო ლიზა…

"ჩემი ჩანთა სდღაა?!"-გავიფიქრე და ისევ პირველ სართულზე დავბრუნდი საბედნიეროდ ჩანთა ისევ თავის ადგილას იდო.

სწრაფად ავედი იმ იმ ნომერში რომელშიც მამა იყო.

-როგორც იქნა ლიზა!-გახარებულმა გამიღო კარი მამამ.

-ხო აი აიღე შენი საბუთები! მე მეჩქარებ!-უცებ მივაჩეჩე.

-სად გეჩქარება?შემოდი ჩემი მომავალი კომპანიონები უნდა გაგაცნო…

-სხვა დროს იყოს მამა!ეხლა უნდა წავიდე!-ძალით ვუღიმოდი.

როგორც იქნა დავაღწიე მამას თავი და ისევ ბიბის ძებნას შევუდექი.

ნუთუ ერთი პატარა ბავშვი ამდენმა ხალხმა ვერ უნდა ვიპოვოთ?!

მალე ანამც დამირეკა,რომ ვუთხარი რაც მოხდა მაშინვე შემოვიდა შენობაში.

ბოლოს კი გვითხრეს,რომ ბავშვი სასტუმროში არ იყო რადგან ყველგან ნახეს სადმე თუ შეიძლებოდა.

-პოლიციას შევატყობინოთ?!-მკითხა ანამ.

-არ ვიცი! თავს მოვიკლავ პატარა ნაკაწრიც რომ ქონდეს!-ცრემლები მომადგა.

-კარგი დაწყნარდი!-ჩამეხუტა ანა.

გაბრაზებული გულში ყველას ვლანძღავდი,ანამ პოლიციაში დარეკვა გადაწყვიტა მეც არ ვიყავი რათქამუნდა წინააღმდეგი.

-რეკავ?

-არა!

-ანა!

-აი ბიბი!-თავით მანიშნა და გაიცინა.

მეც იქით გავიხედე საითაც ანამ მანიშნა.

თავიდან ვერ დავინახე,მაგრა შემდეგ დავინახე რომ ვიღაცას ხელში ეჭირა და ეთამაშებოდა.

მუხლებში ძალა გამომეცალა,როგორ მივუახლოვდი აღარ მახოვს,მაგრამ უკვე მათთან ახლოს რომ ვიყავი ბიბიმ თვითონ შემამჩნია და ჩემსკენ წამოიწია მეც მაშინვე გამოვართვი ბიბი იმ ბიჭს და ვერ გეტყვით რა დამემართა თავი ყველაზე ბედნიერ ადამიანად მიმაჩნდა!

-ჩემი პატარა!-ძლიერად ვეხუტებოდი და თან არ მინდოდა მისთვის რამე მეტკინა.

ის სულელივით იცინოდა როგორც ყოველთვის(:D)

-ცოტა მეტი ყურადღებაა საჭირო!-უკნიდან მომესმა ხმა.

არ ვიცოდი რა მეპასუხა მისკენ შევბრუნდი და უბრალოდ გავუღიმე.

-რაიან!-ძლივს წარმოთქვა ბიბიმ და იმს ბიჭისკენ გაიწია.

-რაიან?-გაკვირვებულმა შევხედე ბიბის-რაიან?!-ამ ჯერად ბოლო ხმაზე ვიყვირე და მადლობა ღმერთს,რომ ბიბი უკვე რაიანს ეჭირა!

-როგორც იქნა გაგახსენდი!-ჩაიაინა.

-რაიან!-მის სხეს დებილივით ვიმეორებდი. ვერ წარმომედგინა,რომ მე მას როდისმე აქ ვნახავდი,რადგან საქართველო ჩემთვის სრულიად სხვა სამყაროა!

ცოტა რომ მოვტვინე მივედი და ძლიერად მოვეხვიე.

-მეგონა საერთოდ გადაგავიწყდი!-ჩაიცინა ბიბის ანას "გადააწოდა" და ისიც მომეხვია.

-აქ რა გინდა?!-არტაცებულმა ვკითხე.

-უნდა მოგიტაცო!-გაიცინა.

-შენ გირჩევნია საცოლე მოიტაცო!

-საცოლეს მერე მოვიტაცებ არ მცალია ეხლა მაგისთვის!-გაიცინა.

-რა დეგენერატი ხარ!-ხელი ხუმრობით ვკარი.

-ეს შენი საყვარელი სიტყვაა!-დებილივით იცინოდა.

-აქ მარტო ხარ?!

-არა! მარტო არა,მაგრამ ვერც იმას გეტყვი რამდენი ვართ!

-მოიცადე სიმართლე მითხარი აქ რა გინდა?!

-შენმდა მეგობარმა..შემდგეომში შეყვარებულმა,შემდეგ ისევ მეგობარმა და ახლა შენთვის არა სასურველმა პიროვნებამ! გვითხრა რომ ცოტხანის წინ დაგპირდა,რომ ჩამოვიდოდა და კონცერტს ჩაატარებდა!

-როდის აქეთ დაიწყო დანაპირების შესრულება?!

-და როდის არ ასრულებდა?!

-კარგი მაშინ გეტყვი,რომ იდო დრო როცა დამოირდა შენი ქმარი მე გავხდებიო!მერე კი დამპირდა შენი ქმრის მეჯარე მე უნდა ვიყო რაც არ უნდა მოხდესო!-გამეცინა.

-მაგრამ ჯერ არყოფილა შენი ქორწილი!-სერიოზული სახით მითხრა.

-ორივეს ხომ მაინც ვერ იზამს?!

-და ორიჯერ რომ გათხოვდე?!

-იცი?!ნერვებს მიშლი!

-მერე რა გაყვირებს?!-გაიცინა.

-სად აპირებ დარჩენას?

-ამ სასტუმროში…შენ რა გინდა აქ?

-მამაჩემს რაღაც მოვუტანე შეხვედრა ქონდა და…

-შენი სახლი აქედან ახლოს არის?

-არც ისე…

-არაუშავს მაინც გნახავ!

-მნახავ?! აქ რამდენი ხნით ხარ?!

-არ ვიცი…

-შენ არასდროს არაფერი არ იცი!

-კარგი მაშინ შენ იცი რამდენი ხნით ვარ?! არა!

მის ნათვქმზე გამეიცნა.

-შენ რომ ჩემთან წამოხვიდე?!

-ადგილი არის?

-ადგილი იმდენია თუ გინდა ხუთ ოთახს მოგცემ!

-კარგი მაშინ წამოვალ!

-ჩემი ბიჭი!-მოვეხვიე.

-კარგი დანარჩენებს ვეტყვი და წავიდეთ კარგი?

-კარგი მე მანქანაში გელოდები! აი იქ!-ხელით მანქანისკენ ვანიშნე.

რაიანი მალე დაბრუნდა…ყველაფერი არაჩვეულებრივად იყო!

ასე კარგად დიდი ხანია მართლა აღარ ვყოფილვარ!

რაიანი,მე და ანა ვიყავით მარტო სახლში რათქმაუნდა ბიბიც მისი დედა კი გახარებული იყო რაიანის ჩამოსვლით მაგრამ მეუღლესთან ერთად კარგ დროს ატარებდა აგარაკზე და არც მისი შვილისთვის ეცალა და არც მისი დისთვის!

-კარზე ზარის ხმაა!ლიზა გააღე!-შემომძახა რაიანმა.