I Hate You...Love You...[Season3Part15 ]დილით ჩემდა გასაკვირად ნორმალუარად ვიყავი და თავის ტკივილები არ მქონია.
როგორც ყოველთვის დღესაც ვივარჯიშე და სახლში შუადღისას დავბრუნდი.
სახლში დაბრუნებისას ქეითმა მახარა საქართველოში ვბრუნდებითო,შევეწინააღმდეგე,მაგრამ ის მაინც მართალი იყო და ამიტომაც აეროპორტში ბილეთების საყიდლად წავყევი.
მთელი დღე ბიბი ჩემთან იყო ქეითზე მეტად მასთან განშორება არ მინდოდა!
ის კი რათქმაუნდა ამას ვერ ხვდებოდა და მშვენიერ ხასიათზე იყო.
-მომენატრები!-ჩამეხუტა ქეითი.
-ხომ მალე ჩამოხვალ?!
-მე კი არა შენ უნდა ჩამოხვიდე!
-ხო მეც ჩამოვალ…
საკმაოდ დიდ ხანს ვემშვიდობებოდით ერთმანეთს,შემდეგ კი მისი წასვლის დრო მოვიდა.
სანამ თვალს არ მოეფარა მანამდე მე და ლოგანი იქ ვიყაით.
მათი წასვლის შემდეგ, მიუხედავად იმისა რომ გევრდით უამრავი მეგოაბრი მყავდა მაინც ვიწყენდი.
ტელეფონზე მართლაც რომ ჩამოკიდებული ვიყავი და საათობით ველაპარაკებოდი ქეითს და დანარჩენებს.
ანას ვთხოვე ჩამოსულიყო,მაგრამ არც მას შეეძლო.
-შენ რა კიდევ გძინავს?!-შემაჯანჯღარა ლოგანმა.
-თავი დამანებე!-თავი ბალიშში ჩავრგე.
-კარგი რა…ადექი!-ლოყაზე მაკოცა.
-მეზარება…
-ხომ იცი,რომ ხვალ ვერ მნახავ?!
-მერე?
-არ მოგენატრები?!
-ერთ დღეს როგორმე გადავიტან!-თავი წამოვწიე და ყალბად გავუღიმე.
-მართლა?!
-აჰა…
-კარგი!
-ისე ხვალ სად მიდიხარ?
-ჩემი ნათესავები ჩამოდიან და…
-კარგი.
-გშია?
-კი ძალიან!
ჩვეულებრივი დღე იყო,ლოგანი საღამოს წავიდა.
ვერ გეტყვით,რომ ახლა ვინმესთან ერთად ყოფნა მინდოდა,მაგრამ არც მარტო ყოფნა მომწონა.
მეორე დღეს ლუსიმ მითხრა მეგობართან მიდივარ და თუ წამოხვალ გამიხარდებაო მეც დავთანხმდი.
ნახევარი საათში დანიშნულ ადგილას ვიყავით.
სახლიდან მუსიკის ხმა ისმოდა და გარეთაც საკმაოდ ბევრი ხალხი იყო.
-შენ არ მითხარი ჩემს მეგობართან მივდივართო!
-მერე ეს ჩემი მეგობრის სახლია!-ენა გამომიყო და მანქანიდან გადავიდა.
გამეცინა და მეც გავყევი,მართალია ცუდ ხასიათზე ვიყავი…მაგრამ მალევე გამომიკეთდა ხასიათი.
-სულ სხვანაირი ყოფილხარ მე კი სულ სხვანაირი მეგონე…-გამიღიმა ემამ რომელიც დღეს გავიცანი.
-მაინც როგორ გეგონე ან როგორ ვარ?
-არ ვიცი…მეგონა უბრალო ხალხს გვერდით არ იკარებდი…-გაიცინა.
პასუხის გაცემა მინდოდა,მაგრამ როცა ჩემს წინ მდგომი ლოგანი დავინახე გულში თითქოს რა ღაც ჩამწყდა და ხმა ვეღარ ამოვიღე.
-კარგად ხარ?
-კი…მაპატიე ერთი წუთით!-ძალით გავუღიმე და ლოგანთან მივედი.
არ ვიცოდი რა მეთქვა,მაგრამ ძალიან მწყინდა რომ მომატყუა…
-ლოგან…-მხარზე ხელი დავადე.
სწრაფად შემობრუნდა შემსკენ და მაშინვე შეეტყო დაბნევა.
ორივე ჩუმად ვიყავით,თავი ოდნავ დახარა და ლაპარაკი დაიწყო მაგრამ მე არაფერი არ მესმოდა მუსიკის ხმა მის ხმას ფარავდა.
ალბად მიხვდა,რომ ტყუილად ლაპარაკობდა ხელი მომკიდა და გარეთ გამიყვანა.
-ხომ შეგეძლო სიმართლე გეთქვა?! თუ არ გინდოდა,რომ მეც წამოვსულიყავი…-შემაწყვეტინა.
-არა ლზია…მე რათქმაუნდა მინდოდა რომ შენც წამოსულიყავი!
-მაშინ რა ხდება?!
-უბრალოდ თანდათან ვფიქრობ,რომ შენ მე ისე არ გიყვარვარ როგორც უნდა გიყვარდე…
-როგორც უნდა მიყვარდე?! და მაინც როგორ უნდა მიყვარდე?!
-ყოველ შემთხევვაში ჯასტინზე მეტად!
-და შენ გიყვარვარ?!
-შენთვითონაც კარგად იცი რომ მიყვარხარ!-ტონს აუწია.
-მე ჩხუბს არ ვაპირებ!
-მაპატიე…არც მე!
-მაგრამ ჯასტინი რა შუაშია?!
-მას შევხვდი და ვილაპარაკეთ…
-შეხვდი?!
-მომიწია!
-მოგიწია…იცი რატომღაც მეგონა რომ შენ სხვანაირი ადამიანი იყავი…მაგრამ შევცდი!
-ლზია მე მინდა რომ კარგად გაანალიზო…გიყვარვარ თუ არა…
-არ ვიცი მიყვარხარ თუ არა,მაგრამ შენთან ყოფნას აღარ ვაპირებ!
-მე ვცდილობ შეცდომები თავიდან აგარიდო!
-მაგრამ ამ დროს შენთვითონ უშვებ შეცდომებს!
აღარ დავლოდებულვარ რას იტყოდა ზურგი ვაქციე და იქაურობა დავტოვე.
ლოგანზე გაბრაზებული ვიყავი,მაგრამ უფრო ჯასტინზე!
რაში ჭირდებოდა ლოგანთან ლაპარაკი?! და თურმე ლოგანსაც მოუწია ჯასტინთან შეხვედრა!
ორივეზე გაბრაზებული სახლში როგორ დავბრუნდი აღარ მახსოვს,მაგრამ გადავწყვიტე ჯასტინთან მივსულიყავი.
-შეიძლება?-სახლის კარი მან გამიღო რაც ცოტა გამიკვირდა. დაბნეული სახით ამათვარიელა და გზა დამითმო.
-აქ რამ მოგიყვანა?-გამიღიმა.
-უბრალოდ მაინტერესებს რა გინდა…
-რას გულისხმობ?
-აუცილებელი იყო ლოგანს დალაპარაკებოდი?!
ხმა არ გაუცია უკმაყოფილოდ ამოიხვნეშა და თვალი ამარიდა.
-არა პასუხი არ მინტერესებს! უბრალოდ ძალიან გთხოვ ასეთ რამეს სხვა დრო ნუღარ გააკეთებ კარგი?! ჩემს თავს მეთვითონ მივხედავ!
ხანმოკლე დუმილის შემდეგ წასვლა გადავწყვიტე,მაგრამ ჯასტინმა შემაჩერა.
ვხვდებოდი,რომ ან ჭკუის დარიგებას ან ჩხუბს დაიწყებდა ამ ჯერად მე ამოვიხვნეშე უკმაყოფილოდ და მის სიტყვას დაველოდე.
-თანდათან ყველაფერს კარგავ…-ჩუმად მითხრა.
-ვკარგავ?! მე?! მემგონი შენ…
-კარგი როგორც გინდა! შენთან ჩხუბით დავიღალე…ვცდილობ დაგანახო სწორი გზა,მაგრამ ყოველთვის არასწორად მიდიხარ!
-შენ მე ვერასდროს დამანახებ სწორ გზას რადგან შენთვითონ ვერ ხედავ მას! და მეც ამომივიდა ყელში შენთან ჩხუბი! ჩემი არასდროს არ გჯერა!
იმედი მაქვს ეს იყო ბოლო კამათი ჩემსა და ჯასტინს შორის და იმედი მაქვს შეხვედრაც!
ყველაზე მეტად მინდოდა ვინმესთან გულრწფელად საუბარი და მეც გადავწყვიტე დროებით საქართველოში დაბრუნება.
მაგრამ როცა ეს ყველაფერი მამაჩემმა გაიგო კატეგორიულად ამიკრძალა ჯასტინთან შეხვედრა!
მე მასთან შეხვედრა ისედაც არ მინდოდა,მაგრამ ვერ ვიტანდი,როცა რამეს მიკრძალავდნენ!
ამის გამო კამათი მოგვივიდა,მაგრამ მალევე დავამთავრეთ.
-სამსახურში სიარულს აღარ აპირებ?-სიცილით მკიტხა ნიკამ.
-ჩემთვის ეს გართობა იყო!-მეც გამეცინა.
-ასეთი დაიკო არ მომწონს…
-მაშინ როგორი მოგწონს?-გავუღიმე.
-მხიარული ისეთი როგორიც იყავი!
-მეც მინდა!-გავიცინე.
-არსებობს რამე პრობლემები რომლებიც ჩვენ არ ვიცით?!
-არა…
-მართლა?
-რათქმაუნდა!
-მემგონი მამამ სწორი გადაწყვეტილება მიიღო როცა ჯასტინთან კონტაქტი აგიკრძალა…
ხმა აღარ ამომიღია. ოთახში ბიბი შემოვიდა და მას ავყევი თამაშში.
დღევანდელი დღე კი ჩვეულებრივი,მაგრამ უცნაურად სასიამოვნო იყო…გაურკვეველი მიზეზეის გამო!
გული საშინლად მიძგერდა და მუცელში საშინელი გრძნობა მეუფლებოდა,ვიცოდი რაღაც უნდა მომხდარიყო.
მეთვითონაც კარგ ხასიათზე ვიყავი რაც ამ ერთი ვკირის განმავლობაში არ მომხდარა(:D)
ვიცი ცოტა უზარო თავია :@ კომენტარები თუ იქნება მალე გავაგრძელებ :*)
| 
