I Hate You...Love You...[Season3Part11]
დილით გუშინდელისგან განსხვავებით კარგ ხასიათზე გავიღვიძე.
სწრაფად მოვწესრიგდი და მისაღებში ბიბისთან და ქეითთან ერთად ვისაუზმე.
ხატვის ხასიათზე მოვედი და ხატვა დავიწყე თან ბიბისაც ვასწავლიდი…მართალია ხელში ფანქარსაც ვერ იჭერდა,მაგრამ მე კარგად მართობდა(:D).
გარეთ გასვლა მინდოდა,მაგრამ ბიბის თავი არ მქონდა ამიტომ ისევ დედამის მივაჩეჩე(:D) და სასეირნოდ წავედი…გამახსენდა,რომ იმ სახლის გასაღები მქონდა. იქ მისვლა და უბრალოდ ასე ყოფნა უაზრობა იქნებოდა,ამიტომაც გადავწყვიტე სახლისთვის ძველის ახე დამებრუნებინა!
არ ვიცი რამდენი ადამიანი შევკრიბე,მაგრამ როცა იმ სახლში მივედი უკვე ყველას თავისი საქმე დაწყებული ჰქონდა.
არ მინდოდა სახლი შემეცვალა,უბრალოდ ძველი რაც ყველაფერი განადგურებული იყო ისევ აღმედგინა კედლები…ავეჯიც ახალი მოვიტანეთ.
ისეთი ხმაური იყო იქ გაჩერება შეუძლებელი იყო,მაგრამ მეც ჩემი საქმე მქონდა და ამიტომაც იქ უნდა დავრჩენილიყავი.
ნივთები რომლებიც ერთამენთზე ეყარა,უდნა დამელაგებინა და ზოგიც უნდ აგადამეგდო.
ეს ყველაფერი სამი კვირა გაგრძელდა.
სახლი მართლა ძალიან გალამაზდა,იმედი მაქვს ჯასტინსაც მოეწონებოდა როცა ნახავდა რომ ამ სახლში ისევ ისეთი ხალისი ტრიალებს!
ერთადერთი ადგილი რომელიც გამომრჩა სარდაფი იყო,უფროსწორად გასაღები ვერ ვიპოვნე.
-ჯასტინ შეგიძლია მითხრა სად არის სარდაფის გასაღები?-აიღო თუ არა ყურმილი მივაყარე.
-ამმ…ჩემს ოთახში უნდა იყოს…ოღონდ რომ შეხვალ არ შეგეშინდეს და ფრთხილად რამე არ დაგეცეს ძალივს დავკეტე კარები!-ჩაიცინა.
-იმხელა სარდაფი როგორ გადატენე?!-გამეცინა.
-სწვათაშორის შენი ნივთებითაა სავსე!
-ოუ…კარგი ვნახავ გასაღებს.
-მოიცადე არ დაკიდო…ცოტახანი ვისვენებ და დაგელაპარაკები…
-კარგი…
-იპოვნე?
-კი.
-კარგი ეხლა ფრტხილად შედი!
-ჰაჰ კარგი!
მართლაც ისეთ ამბავში იყო იქაურობა,კარი ძლივს გავაღე.
იქაურობას თვალი რომ შევვალე ძალიან დამეზარა ამ ყველაფრის გადახარისხება.
ყუთებში ვიქექებოდი და თან ჯასტინს ველაპარაკებოდი.
-ეს რა არის?-პატრა კოლოფი ამოვიღე.
-რა იპოვნე?ნუ გავიწყდება რომ მე ვერ ვხედავ!
-wow!
-ჰეი რა იპოვნე ესეთი?-ჩაიცინა.
-ბეჭედი… 
-ბეჭედი?!
-ხო…ეს ჩემი ნამდვილად არ არის…
-არა…შენია,უბრალოდ შენამდე ვერ მოაღწია…მაშინ როცა დრო იყო...
-ვერ მივხვდი…
-როცა კანადაში ვიყავით…მე უკვე გადაწყვეტილი მქონდა,რომ ჩვენ ოჯახი უნდა შეგვექმნა-ჩაიცინა-მაგრამ ახლა რომ ვუფიქრდები სიცილი მიტყდება!მოკლედ რომ არ წასულიყავი ვინ იცის ახლა ჩემი ცოლი იქნებოდი!-გაიცინა,მაგრამ ნაღველი შეეპარა.
არ ვიცი ფეხზე როგორ ვიდექი და ხმა როგორ არ ჩამიწყდა…ვეცადე სიტუაცია არ დამეძაბა.
-იცი რა ბიბერ?! შენი ამბავი რომ ვიცი ჯობია ეს ბეჭედი თან ატარო,რადგან ნებრისმიერ შემხვედრ გოგოს შეიძლება ხელი თხოვო!-გავიცინე,რა ვილაპარაკე არ ვიცი!
-არა…რადგან ს ბეჭედი ან შენია ან არავისი! ეს კი იმას ნიშნავს,რომ არავისი!კარგი ლზია ახლა უნდა წავიდე…დაგირეკავ მერე!
მთელი დღე უხასიაოდ ვიყავი…ჩემი თავი ყველაზე და ყველაფერზე მეტად მეზიზღებოდა.
არ ვიცი რას ვაკეთებდი…სრულიად მოწყვეტილი ვიყავი ამ სამყაროს!
ქეითმა მიხრა მოვალო,მაგრამ სანამ ის მოვიდა მე აფთიაქში გავედი.
გავედი,მაგრამ აღარ დავბრუნებულვარ!
თეთრი კელდები…აგრეთვე თეთრ სამოსში გამოწყობილი ხალხი…
თავბრუს ხვევა…გაჭირვებული სუნთქვა.
თვალებიდან ძლივს ვიხედებოდი…
-ლიზა კარგად ხარ?!-უეცრად ვიღაცამ შემაჯანჯღარა.
დაბნეული თვალებით ძლივს ავწიე თავი მისკენ, ძალა აღარ მეყო და თვალები დამეხუჭა.
-გესმის ჩემი?!
პასუხის გაცემა მინდოდა,მაგრამ ძალა არ მყოფნიდა! ძლივს ვსუნთქავდი!
თანდათან მეძინებოდა,მაგრამ ჩემს გვერდით მჯდომარე კაცი ამის უფლებას არ მაძლევდა…კითხვებს მისმევდა და მისი ცრემლები ჩემს სახეს ასველებდნენ.
ჩამეძინა…არ ვიცი რმდენი ხანი მეძინა,მაგრამ როცა გავიღვიძე მარტო ვიყავი.
ამ ჯერად შემეძლო კარგად თვალების გახელა და იქაურობის კარგად დანახვა,მაგრამ თავი საშინლად მტკიოდა!ტირილამდე მტკიოდა,ცოტაც და ვიკივლებდი!
უამრავ აპარატზე შერთებული მარცხენა ხელს ვერ ვანძრევდი,ფეხებს საერთოდ ვერ ვგრძნობდი და მხოლოდ სამ ადმაინს ვიხსენებდი ოთოს…და ლოგანს და ანას. მათი სახეები წინ მედგა,მაგრამ მეტი არაფერი არ მახსოვდა!
ვინ ვიყავი მე?! არც ეს ამხოსვდა…რა მინდოდა აქ?!
უეცრად იმედნი კითხვა დამებადა…
წამოვიწიე,მაგრამ საშინელი ტკივილი ვიგრძელი! ყელაფერი ამტკივდა და ცრემელბი ტკივილისაგან წამომივიდა.
ამ დროს შემოაღო კარები…ალბად ექიმმა…პატარა ტკივილი და ისევ გავითიშე.
გამოფხიზლებისას ისევ ის კაცი დამხვდა,რომელმაც დამაძინა.
თავი აღარ მტკიოდა,ამგრამ ისევ ვერაფერს ვიხსენებდი იმ სამი ადამიანის გარდა…რომლებიც არც კი ვიცი რას ნიშნავდნენ ჩემთვის!
-რამე გახსოვს?-წამომაჯინდა.
უარის ნიშნად თავი გავაქნიე.
-მხოლოდ ანა…ოთო და ლოგანი-ძლივს ამოვიღე ხმა.
ხმა აღარ ამოუღია პასტა და ფურცელი მოიმარჯვა და თავის საქმეს შეუდგა.
-და აქ რა მინდა?!
-ავტო ავარია!
-ჩემთან ერთად ვინმე დაშავდა?
-არა თქვენ მარტო იყავით!
-და მე რა ქმვია?
-ლიზა…-ჩაიცინა და გამომხედა-ყველაფერი გაგახსენდება დაწყნარდი!
-რათქმაუნდ აგამახსენდება თუ კიდევ ერთხელ არ დამაძინებთ!
-იცი შენთან ხალხია…შემოსვლა უნდათ,წინააღმდეგი ხომ არ იქნები?
-კარგი შემოვიდნენ…
პალატაში ჩემთვის სრულიად უცნობი ხალხი შეიკრიბა.
ყველა სათითაოდ ავათვარიელე…ამათ მე ვიცნობ?!
ვერავინ გავიხსენე…გულზე თითქოს ტვირთი დამადეს როდესაც ოთახში ასევე ჩემთვის უცნობი ბიჭი შემოვიდა.
კომენტარები დაწერეთ:*)
| 
