ჩუმად დავხურე კარი…არ მინდოდა ჯასტინი გამეღვიძებინა,მაგრამ როცა შუქი ავანთე იქ არავინ დამხვდა.

პირველ სართულზე ჩავედი.

ფოტოებს ვათვარიელებდი…სახლი რასაც ჰქვია გატენილი იყო ფოტოები განსაკუთრებით კი ჩემი და ჯასტინის ფოტოებით.

სახლი ისე იყო არეული ძლივს დავდიოდი.ყველაფერი ერთმანეთზე იდგა.

ჩემი ნივთებიც ბევრი იყო…საშინლად მენატრებოდა ძველი დრო და ამავდროულად მძულდა!

აქ ხომ იმდენი ტკივილი იყო…უკანა ეზოში გავედი.

აუზში წყალი არ ესხა…რამდენჯერ ჩავუგდივარ ჯასტინს ამ აუზში(:D)

ეზოც დავათვარიელე…აქაურობა საწყობს უფრო გავდა.

სახლის წინ ჯასტინიც ვიყოვნე.

თავისთვის მშვიდად იჯდა სკამზე და ჩაფიქრებული იყო.

ვერ აგიღწერთ როგორ მომინდა მასთან მისვლა და პატიების თხოვნა,რომ ის ჩემს გამო იტანჯებოდა! მარგამ როცა ვუფიქრდები რატომაც მივატოვე და საერთოდ რა იმ დროს ჩემს თავს ხდებოდა,მაშინვე მავიწყდება ყველანაირი გრძნობდა რა მე მის მიმართ გამაჩნდა.

ახლა ჯასტინს მე როგორც მეგობარს ისე ვუყურებ,მაგრამ ვერ გეტყვით რომ ისიც ასევე მიყურებს…ხანდახან მის თვალებში მხოლოდ და მხოლოდ სიძულვილს ვხედავ! ხანდახან თითქოს ისევ ისე ვუყვარვარ როგორც ადრე და ამაში მეც მიყოლიებს,მაგრამ ხანდახან ჩვეულებრივი მეგობარივით მექვევა…ხანდახან კი მისგან საერთოდ არაფერს არ ვგრძნობ! თუმცა იქნებ მე კი არა თვითონაც ვერ გარკვეულა თავის თავში?!

ხოლო მე როგორვ ვახსენე მხოლოდ და მხოლოდ მეგობრად მიმაჩნია,მაგრამ თითქოს არც მეგობარია…!!!

ამ ფიქრებში გართული ჯასტინმაც შემამჩნია.

-მეგონა გაეძინა…-მითხრა ჯასტინმა და გამიღიმა.

მისკენ სწრაფად შევბრუნდი და მეც გავუღიმე.

-მეც ემგონა,რომ გეძინა.

-ამ სახლში ყოფნა არ მოგწონს?-თითქოს ნაღველი შეერია.

-არ ვიცი…თან მსიამოვნებს აქ ყოფნა თან არა…ხომ გესმის ეს სახლი რამდენს ნიშნავს ჩემთვის?!

-მესმის რადგან ჩემთვისაც იგივეს ნიშნავს!

თავი დავქუნიე და თვალი ავარიდე,უხერხულად ვგრძნობდი თავს…არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა.

-ხვალ ფოტოსესია მაქვს და შემდეგ ჩემი ტური იქყება…-ისევ მან წამოიწყო.

-წარმომიდგენია შენს ფანებს როგორ უხარიათ!-გავუღიმე.

-მათ კი…მე არა!უფროსწორად მეზარებ!-გაიცინა.

-მესიმის…ახალ წელს შენს ფანებტან ერთად შეხვდი!

-როგორ?

-კონცერტზე!

-დამაყრუებენ!-გაიცინა-თან მე სხვასთან ერთად მინდა რომ შევხვდე!

-მართლა?

-yeah!

-მაინც ვისთან?მე არ გამაცნობ?!

-არა!

-არა?!

-არა! შენ მოიფიქრე რამე?

-არა! ასეთი ყურება რატომ იცი?!-გამეცინა.

-მაინც როგორი?

-გაკვირვებულ სახეს იღებ!

-მე მომწონს! ძალიან მიხდება!-ჩაიცინა.

-ადამიანს ასე მოსწონდეს საკუტარი თავი მე არ მინახია!-გამეცინა.

-ხო ცუდია ტყუპის ცალი რომ არ მყავს და სარკეში მიწევს ყურება…-ვითომ ნაღვლიანად ჩაილაპარაკა.

-იდიოტო!

-დამირეკავ ხოლმე?

-და შენ დამირეკავ?-ინტერესით ვკითხე.

-შენ თუ დამირეკავ მეც დაგირეკავ!-ჩაიცინა.

-არა…შენ თუ არ დამირეკავ მეც არ დაგირეკავ!

-მე დამავიწყდები! ხომ იცი როგორი გადატვირთული ფრაფიქკი მაქვს?!

-თუ დაგავიწყდები ეს იმას ნიშნავს,რომ სულაც არ ფაინტერესებ! ამიტომაც მეც არ შეგაწუებ.-გავუღიმე.

-კარგი ხო ვხუმრობ! რათქმაუნდა დაგირეკავ…და თუ არ მიპასუხებ ჩამოგაკიტხავ!

-მაშინა რ გიპასუხებ!-მომგებიანად ვუთხარი.

ჯასტინმა გამიღიმა და თავი ოდნავ დახარა,თვალებით კი მიწას დააშტერდა.

მე მინდორზე დავექი და მას ვუყურებდი.

ისეთი ნაღვლიანი ჩანდა…

-და საქართველოში არ ჩამოხვალ?-უეცრად რაც მომივიდა თავში ის ვკითხე.

სწრაფად გამომხედა და გამიღიმა.

-შენ თუ იქ იქნები ჩამოვალ!

-მე რა შუაში ავრ!ტურში საქართველოც ჩართე…იცი როგორ უნდათ?!

ჯასტინმა გაიცინა და ჩემთან მოვიდა.

-ჩამოვალ…

-მემოგნი ცოტა მოიმატე არა?-ავათვარიელე.

-მე?!-გვერდით მომიჯდა.

-ხო…აბა მე?!

-მე არ ვიცი,მაგრამ შენ მემოგნი მალე ძვლად იქცევი!

-შენს გარდა ასე არასდროს არავის უთქვამს!

-მე სიმართლეს გეუბნები!

-ხო და მეც სიმართლეს გეუბნები! გასუქდი!

-კარგი გავსუქდი…მერე?!

-არ გიხდება…

-ისე სად შემატყვე?!

-ლოყებზე!-გამეცინა.

-ისიც მითხარი რამდენი კილო მოვიმატე!

-ერთი…-სიცილით ვუთხარი.

-გავსუქებულვარ და ეგ არის…

-ვიცი…მსუქანი ხარ!

-სასიამოვნოა ამის მომსენა!

-მოგენატრები?-ინეტრესით შემომხედა.

-რატომ?-მხიარულად გავხედე.

-დიდი ხანი ვეღარ მნახავ…რავიცი კიდევ რატომ!

-კი…შენ?

-ხო რავი…მეც.

-ეგრე მოგენატრები?

-აბა როგორ უნდა მომენატო?-გაიცინა.

-ნორმალურად!

-ანუ?

-ანუ, ან კი ან არა! და არა ხო რავი…!

ჯასტინმა გაცინა და გულში ჩამიკრა.

-ყველაზე მეტად მომენატრები!-შუბლზე მაკოცა.

-მე შენი ფუმფილა ლოყები უფრო მომენატრება!მსუქანო…-გავიცინე და ლოყაზე ვაკოცე.

-რომ იცოდე ძაღლებს უყვართ ძვალი!

-მეც შემიძლია გიპასუხო,მაგრამ რომ წარმოვიდეგნ ცუდად ვხდები!

ჯასტინმა გაიცინა.

-შენ კი მიმეტებ!-გაბრაზებულმა შევხედე.

-არ გინდა დაიძინო?-ზევიდან მიყურებდა.

-არა…არ მეძინება შენ?

-არც მე…მაგრამ უნდა დავიძინო,ხვალ ბევრი საქმე მაქვს!

-რა საქმიანი აკცი ხარ!-გამეცინა.

-და არც ის გინდა ჩემთან ერთად წამოხვიდე ტურზე?

-გაგიჟდი?-გამეცინა.

-რატომ?!

-არა გიჟი რომ ხარ ეგ დიდი ხანია ვიცი…მაგრამ რამდენი მიზეზი მაქ,რიმისათვის რომ არ წამოვდე! და თან არც მინდა…-ბოლოს ძლივს დავამთავრე.

-არ გინდა?

არაფერი მიპასუზია.

-რა დაგემართა ხომ არ გაძაელბ?!-გაიცინა.

მეორე დილით ხმაურმა გამომაღვიძა.

მაშინვე ავდექი,მოვწესრიგდი და მისაღებში ჩავედი.

-დილა მშივდობისა!-ღიმილით შემეგება ჯასტინი.

მეც ღიმლით შევეგებე.

-შეჭამ რამეს?

-არა მადლობა…

-მე უკვე გავდივარ და სახლში წაგიყვანო?-დღეს კარგ ხასიათზე იყო,სულ იღიმოდა(:D)

-კი…

მანქანაში ხმა არც ერთს არ ამოგვიღია.

ორივე ჩუმად ვიჯექით და ხანდახან თვალს ერთამენთისკენ ვაპარებდით.

-მოვედით…-ღრმან ჩაისუნთქა ჯასტინმა.

-შეგიძლია ერთი თხოვნა შემისრულო?

-ამმ…გისმენ!-ისე გამიღიმა.

-შეგიძლია იმ სახლის გასაღები მომცე?

-რათქმაუნდა…ის სახლი ხომ შენიცაა!რაც გინდა ის უქენი…შეგიძლია დაანგრიო…მოკლედ შენ რაც გინდა!-გაიცინა და გასახები გამომიწოდა.

-მადლობა…დანგრევას ნამდვილად არ ვაპირებ!-გამეცინა და მოვეხვიე.

მანქანიდან გადავედი…ჯასტინიც გადმომყვა.

-ბოლო ჩახუტება!-ხელები გაშალა.

მის საქციელზე გამეცინა და მთელი ძალით მოვეხვიე.

-მომენატრები!-ჩუმად მითხრა ჯასტინმა.

-ყველაზე მეტად მოგენატრები!

-შენც!-გაიცინა.

-მეც!ხომ მართლა იმ გოგოს გამაცნობ!

-გაგაცნობ…როცა დრო მოვა!

-როგორც შენ იტყოდი ყველაფრის დრო მოვა!

-მართალი ხარ!

გამიღიმა,მეც გავუღიმე და ასე დავემშვიდობეთ ერთმანეთს.

სახლში ნაღვლიანი დავბრუნდი.

ქეითი და ბიბი სახლში არ იყვნენ,სამაგიეროდ ცრემლები მესტუმრენ და მთელი დღე ჩემთან ერთად გაატარე…საურკვეველი მიზეზის გამო!