დღე ჩვეულებრივად გავიდა, გაზაფხული იწურებოდა და ზაფხულის ცხელი დღეები მოდიოდა.

კომპანიიდან გახარებული გამოვედი, გარეთ ძალინ ცხელოდა.

ქართილი ენას ვერაფერი გავუგე (:D) რაღაცეები კი მესმოდა,მაგრამ გრამატიკულად გაუმართავ წინადადებებს და ძალინ უბრალო, ყოველ დღიურ სიტყვებს ვხმარობდი.

ძირითადად ისევ ინგლისურად ვლაპარაკობდი,გერმანულად მარტო ჩემს დასთან.ანამ ძალიან კარგად იცოდა ინგლისურიც და გერმანულიც ამიტომაც მასთან ურთიერთობა საერთოდ არ მიჭირდა.

რამდენიმე ნაბიჯი და როგორც ყოველთვის ანამ დამირეკა.

-ხო ანა…

-მემოგნი დღეს ორივე თავისუფლები ვართ არა?

-არ ვიცი…მე ბიბი (ჩემი დის შვილი) უნდა გავასეირნო და შენც თუ წამოხვალ…

-ამმმ…ბიბის ნახვა ძალინ მინდა…

-მერე წამოდი! 

-კარგი…შენთან მოვიდე?

-ხო მეც გამოვიცვლი,ბიბისაც მოვამზადებ და გავისეირნოთ

-კარგი…

სახლში მალე მივედი.პირველ როგში მე გამოვცვალე, მაგრამ ამასობაში ბიბის ჩაეძინა.

აღარ გამიღვიძებია ანას დაველოდე და მარტო ჩვენ წავედით.

ბევრი ბოდიალის შემეგ,როგორც ყოველთვის კაფეში შევედით.

მე რათქმაუნდა ნაყინი შევუკვეთე, ანამ კი უამრავი რამ შეუკვეთა(:D).

-გაგიჟდი რამდენს ჭამ?!-სიცილით ვუთხარი.

-მერე რა…მე მაინც არ ვსიუქდები!-მომგენიანად მითხრა და თვითონაც გაიცინა.

-ამით იმის თქმა გინდა,რომ მე მსუქანი ვარ?!

-კი…ყეჭველი!ხო კარგი ვერ ვიტან წონაზე საუბარს!

-კარგი…-მხრები ავიჩეჩე.

-სად აპირებ წელს დასასვენებლად წასვლას?-ხან მოკლე დუმილის შემდეგ მიკითხა.

-არ ვიცი…

-გერმანიაში არ წახვალ?

-არა!

-ლოს-ანჯელესში წავიდეთ მე და შენ!-გახარებული სახით შემომხედა.

-ანა ხომ იცი რომ ჩემი იქ გამოჩენა ძალინ დიდი სკანდალი იქნება!

-როგორ ყოველთვის…

უკმაყოფილოდ ჩაილაპრაკა.ანა მართალი იყო თუ ეს ჩემი ახალი ცხოვრებაა,მაშინ ჩემთვის არც იმას უნდა ქონდეს მნიშვნელობდა რას იტყვის ხალხი.

სახლში საღამოს დავბრუნდი.

უკვე საკამოდ გვიანი იყო,ვერაფრით ვერ დავიძინე და უეცრად გადავწყვიტე ლოს-ანჯელესში წასვლა.

გათენებას ვერ დაველოდე,გამოვიცვალე და აეროპორტში წავედი,ორი ბილეთი ავიღე და გახარებული სახლში დავბრუნდი.დრო არ დამიკარგავს ჩემოდნის ჩალაგება დავიწყე და ამასობაში გათენდა კიდეც,როგორც კი მზის სხივებმა ოთახში შემოანათა მე ანასთან წავედი.

-გამარჯობა ლზია-ანას დედა მომესალმა.

-გამარჯობა…ანა სახლშია?

-კი მემოგნი ძინავს.

-არაუშავს როცა გაიგებს რატომაც მოვედი,არამგონია რამემ დააძინოს…-გავუცინე და ანას ოთახში ავედი.

-მეგონა გეძინა-მისი ოთხაის კარგი ნელა მივხურე.

-ჩემი იდიოტი ძმის ხელში დაძინება რთულია ლზია!

-კარგი დაივიწყე! რადგან…მოკლედ ანა მაპატიე,რომ გუშინაც უარი გითხარი ლოს-ანჯელესში წასვლაზე.

-არა ყველაფერი გასაგებია…-საწოლზე წამოწვა,გამიღიმა მაგრამ მივხვდი რომ ეს ღიმილი გულრწფელი არ იყო.

-შენ ჩემი გესმის და ყვეაფერში მიგებ,მაგრამ მე ცუდად გეცევი და სულაც არ ვცდილობ,რომ მხარში ამოგიდგე!

ამიტომაც გადავწყვიტე,რომ დღესვე წავიდეთ ლოს-ანჯელესში…ვიცი რომ უარს არ მეტყვი,მაგრამ მაინც უარი არ მიიღება!

ცოტახანი ჩუმად იჯდა შემეგ კი მთელი ძალით ჩამეხუტა.

-ძალიან ძალიან  ძალინ მიყავრხარ!-ბოლო ხმაზე ჩამყვირა ყურში-გეხვეწები ჩემოდნის ჩალაგება დაიწყე და მე მანამდე მოვემზადები კარგი?

-აჰა…მალე ქენი ოღონდ!

-კარგი!

მე მისი ჩემოდანი მოვამზადე,ანაც მალე მოემზადა. აეროპორტში უნდა შევხვედროდით ერთმანეთს მე სახლში წავედი და ყველას დავემშვიდობე.

ჩემს მეგობრებს მხოლოდ დავურეკე და ისე გამოვემშვიდობე.

თითქმის სამი თვით მივდიოდით და ეს ცოტა ნამდვილად არ არის.

აეროპრტში მამამ მიმიყვანა და შემდეგ იქ შევხვდი ანას. გზაში ანასთან ერთად არ მომიწყენია, იქ მძღოლო დაგვხვდა და სასტუმროში მიგვიყვანა.

-ძალიან მომწონს აქაურობა-გახაებულმა თქვა ანამ.

-აჰა…

საშინელი სიჩუმე ჩამოვარდა.

-ლიზა!

-ჰო…

-რატომ არ გინდა კარიერა განაახლო?

-გაგიჟდი?!

-ლზია! ხალხი შენნაირ ადამიანებს სანთლით ეძებენ!ხომ იცი რომ მე შენთვის ცუდი არ მინდა?!

-დავიწყებდი მაგრამ…წარმოგიდგენია რა მოხდება?!ჯასტინი…არა ჯასტინი!

-დაივიწყე ეს ჯასტინი! მიაღწიე იმდენს,რომ ჯასტინი აღარაფერს წარმოადგენდეს!

-ჯასტინი მე დიდი ხანია დავივიწყე!

-მაშინ რაღა გინდა?!სხვას ვის ემალები?!შენს ძველ მეგობრებს?!როგორც ჯასტინი დაივიწყე ისე დაივიწყე ყველა!

-მოდი ჯერ არ გვინა კარგი?

-ოღონდ დაფიქრდი!

-დავფიქრდები…-გამეცინა.

-რა გაცინებს საზიზღარო?!

-უბრალოდ ყველაფერი გამახსენდა…ჩემი პატარა,რომელიც არც კი მინახავს ისე მიმატოვა…-ცრემლები მომადგა,ანა მიხვდა რომ ეს თემა არ უნდა გაგვეგრძელებინდა და სხვა თემაზე განაგრძნო საუბარი.

რამოდენიმე დღე უაზროდ გავატერე უფროსწორად ეს ჩემთვის იყო ცოტა უაზრო, რადგან ანა ლოს-ანჯელესს ათვარიელებდა მე კი ყველა ადგილი ზეპირად ვიცოდი.

ამ რამოდენიმე დღის განმავლობაში მხოლოდ დღეს გაისმა ჭორები,რომ მე ლოს-ანჯელესში დავბრუნდი!

-რატომ არ შეუძლია ხალხს რომ ენა გააჩერონ?!-სახლში გაბრაზებული დავბრუნდი.

-კარგი რა…შენი ფოტოები!-უეცრად წამოიყვირა.

-რა?!

MacBook-ი ხელიდან გამოვგლიჯე.

-არაუშავს…ყველაფერი აკრგად არის!-ღრმად ჩავისუნთქე.

-აი ჯასტინიც…

-ძალინ კარგი საფრანგეთშია!

გახარებულმა წამოვიყვირე.

-ლზია…

-გისმენ.

-შეიძლება ეს შეკითხვა შენთვის არასასიამოვნო იყოს,მაგრამ ჯასტინი მართლა გძულს?

ამ შეკითხვას არ მოველოდი…სიმართლე გითხრათ მეთვითონ "გავიჭედე" მაგრამ მაევე მოვეგე გონს.

-არა…უფროსწორად ხან კი ხან არა…როგორ შეიძლება მძულდეს ადამინი რომელმაც ცხოვრება შემინარჩუნა…მაგრამ ამავდროულად მართლა მეზიზღება…-უკმაყოფილოდ ჩავილაპარაკე-ყოველ შემთხვევაში ნამდვილად არ მიყვარს!და მორჩა!

ანამ გაიცინა და თავი დამიქნია.

-რა?!სულაც არ არის სასაცილო!

-ვიცი…ვიცი…წამოდი დღეს სადმე კლუბში წავიდეთ…სასმელი,ბიჭები…

-არ მინდა!

-რა არ გინდა?!

-ის რაც შენ გინდა მე არ მინდა…-გავუღიმე.

-ლიზა!

-ხო შენ უკვე ოცი წლის ხარ და რასაც გინდა იმას აკეთებ მე კი…

-თვრამეტი წლის ხარ! მართალია სულაც არ გეტყობა ხასიათებში,მაგრამ სრულწლოვანი ხარ! მიგონა მიზეზი…ცამეტი წლის იყავი და…-გავაწყვეტინე.

-არ არის საჭირო!

-კარგი რა…მე ვიცი რატომაც არ მოდიხარ!ლუკა?!-ლუკა, ეს ის ბიჭია მე რომ მომწონს.

თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე.

-დორზე ადექი!

მოკლედ ანამ იმდენი ქნა საღამოს მაინც წამიყვანა.

თავიდან ბართან ვიჯექი და უკმაყოფილო სახით ვაკვირდებოდი იქ მყოფ ხალხს,მაგრამ თანდათან ალკოჰოლურმა სასმელმა იმოქმედა…

მეორე დღეს როცა გამომეღვიძა ჩემს ნომერში ანმდვილად არ ვიყავი…ეს ოთახი სასტუმროს ნომერს არ გავდა!

ვიღაცის ნაბიჯების ხმა მომესმა….ვიფიქრე ანა იქნებამეთქი მაგრამ არა.

მისი სახელის დაძახებაზე ხმა არავის გაუცია.

ჩემი მობილური ავიღე საათს დავხედე, უკვე ხუთი ხდბოდა.

-არის აქ ვინმე?!-წამოვჯექი.

-დილა მშვიდობისა…-მომღიმარე სახით შემოვიდა ვიღაც ბიჭი.

-გამარჯობა!-მეც მომღიმარე სახით შევხედე.

-როგორ გეძინა?-გვერდით მომიჯდა.

ხმა არ გამიცია,თავი უხერხულად ვიგრძენი…ღმერთო რა ჩწვიდინე წინა ღამეს?!

-არ გახსოვარ?-ჩიაცინა.

-მაპატიე, მარგამ არა…

-არ მიკვირს გუშინ ძალინ მთვრალი იყავი!

-არა მოიცა…გამახსენდი!-გამეცინა-ლოგანი ხო?

-სწორია…

-ანა სად არის?!ან მე აქ რა მინდა?!

-ანა სასტუმროშია…შენ კი დაწყნარდი ყველაფერი კარგად არის ნუ გეშინია არაფერი მომხდარა!უბრალოდ მე დაგპატიჟე შენც წამოხვედი…ეს ჩემი სახლია!-ისევ გაიცინა.

ღმერთო რა სიმპატიური იყო დავდნი.