I Hate You...Love You...[Season2Part4]
საღამოს სახლში დავბრუნდით…ყველაფერი მოვუყევი რაც ამ ხმნის განმავლობაში მოხდა…ჯოსიზეც ვუტხარი…ვერაფერს მეუბნებოდა…ჯოსის ცოტა არ ესიამოვნა როცა ჯასტინს ყველაფერი ვუთხარი,მაგრამ რას ვიზამთ…მე მას ამას ვერ დავუმალავდი… არ ვიცოდი რა მექნა…სად წავსულიყავი ჩემს ნამდვილ მშობლებთან თუ ოთოსთან დავრჩელილიყავი?! თან ქეითმა არაფერი იცის…
ამ ფიქრებში გართულმა ვერც შევამჩნიე როდის შემოვიდა ჯასტინი ჩემს ოთახში.
-ჰეი შენ როდის შემოხვედი?-გაკვირვებულმა ვიკითხე.
-ნახევარ საათზე მეტია რაც აქ ვარ ლამაზო…-ჩაიცინა.
მეც გამეცინა და წამოვდექი.
-სად მიდიხარ?-ჯასტინმაც არ დააოვნა მაშინვე მკითხა.
-არსად…-ჩამეცინა და მასთან მივედი.
-ჯასტინ…
-ხო…
-დამეხმარე რა…ვიცი შენც გიჭირს ჩემთვის რამის რევა,მაგრამ ახლა ჩემთვის შენ ყველაფერი ხარ…
-ლიზა…სიმართლეს გეტყვი მე არ მინდა რომ შენ ჩემგან წახვიდე და შენს ნამდვილ მშობლებტან იცხოვრო რადგან ასე ძალინ შორს ვიქნებით…არ ვიცი აზრებს ვერ ვალაგებ…ქეითს უთხარი სიმართლე და ერთად გადაწყვიტეთ…მე მხოლოდ ამის თქმა შემიძლია…-ნაღვლიანი სახით მითხრა და ბოლოს ძალით გამიღიმა.
ალბად ხუთი წუთის განმავლობაში ხმა არც ერთს არ ამოგვიღია…ორივე ერთმანეთს ვუყურებდით შემდეგ ჯასტინის მზერა რატომღაც არ მესიამოვნა და საშინელი სიცილი ამიტყდა…
ქეითს მართლაც ვუთხარი ყველაფერი…არ ვიცი ეს რამ გადაგვაწყვეტინა,მაგრამ ვარჩიეთ რომ ჯერ-ჯერობით ყველაფერი ისე დაგვეტოვებინა როგორც იყო…ჯოსიც უეცრად გაქრა იმის მერე რაც ვუთხარი ჩემი და ქეითის გადაწყვეტიება და ისევ გამოჩნდა ჩემს ცხოვოვრებაში მზის სხივი…ალბად ისევ დაბრუნდა ბედნიერება…შემდეგ ისევ უბედრუება დაბრუნდება…
არასდროს არ მიყვარს მომავალზე საუბარი…ამიტომაც არც ახლა ვიდარდებ მომავლით და სანამ დრო მაქ ბედნიერებით დავტკბები…
საღამოს ყველანი მისაღებში ვიყავით და ტელევიზორს ვუყურებდით…
ასეთი ბედნიერი დიდი ხანია არ ვყოფილვარ…
დილით როცა გავიღვიძე დივანზე მე და გაბის გვეძინა…მაიკი და ჯასტინი არსად ჩანდნენ.
კისერი საშინლად მტკიოდა…თმა აჩეჩილი მქონდა…ძლივს წამოვდექი და სამზარეულოში შევედი.
მაგიდზე წერილი იდო რომელიც მაშინვე მომხვდა თვალში.
"იმედი მაქ არ გამიბრაზდები მარტო რომ გტოვებ…საქმეები მაქ ვიცი რომ გამიგებ…საღამოს კი დედაჩემთან გავიდეთ ჯერიმიც მოვა და ჯაზი და ჯექსონიც იქ იქნებიან"
წერილის წაკითხვა დავამთავრე და გამეღიმა…
გამოვიცვალე და სავარჯიშოდ წავედი...
სახლში საკმაოდ გვიან დავბრუნდი…
სხვა მოდელებთან ერთად გართობას შევყევი და შემომაღამდა…
-როგორ ხარ სინდი?დანარჩენები ხომ არ მოსულან?-გადავეხვიე სინდის.
-არა ჯასტინი იყო მოსული და რომ ვერ დაგიკავშორდა მარტო წავიდა სადღაც არ ვიცი…ტელეფონი გათიშული რატომ გაქ?!
-მაპატიე…-ცოტაც და ტირილს დავიწყებდი…ვიცი რომ ჯასტინს საშინლად ეწყინა…
სასწრაფოდ ავედი ჩემს ოთახში, გამოვიცვალე და პეტისთან წავედი.
ეზოში შევედი და მანქანა დავაყენე…სახლიდანა ბავშვების სიცილის ხმა ისმოდა.
კარი პეტიმ გამიღო და ალბად ერთი საათი კარებთან ვიდექი და მას ველაპარაკებოდი…
ჯასტინის უკმაყოფილო მზერა საშინლად მაწუხებდა…მე ჯაზი და ჯექსონთან ერთად პატარა ბავშვივით ვერთობოდი…
საკმაოდ გვიან წამოვედით…ორივე ჩემს მანქანაში ჩავჯექით,მაგრამ საჭესთან ჯასტინი დაჯდა…
-ჯასტინ სანამ რამეს იტყვი ძალინ გთხოვ მაპატიე რა…უპასუხისმგებლო ვარ ვიცი…დამავიწყდა…ბოდიში…
-მიყვარს როცა ბოდიშს მიხდიან…
-ჯასტინ!
-yeah love…
-არ მეჩხუბები?
-ასეთი საყავრელი რომ არ იყო გეჩხუბებოდი…მაგრამ ჩემთანაც იყავი ხოლმე ასეთი თბილი…როგორიც ჯაზი და ჯექსონთან ხარ!
-ყველაფერს დამსახურება უნდა ბიბერ...
-okay…
ორივე გავჩუმდით…მე ფანჯარაში ვიყურებოდი და ფიქრებში ვიყავი გართული…მაგრამ უეცრად გზა არ მეცნო…თავი წამოვწიე და ჯასტინისკენ გაკვირვებულმა გავიხედე.
-ჯასტინ მემგონი გზა აგებნა…
-არა ნუ ნერვიულობ…
-მაგრამ…
-აუცილებელი არ არის სახლში დავბრუნდეთ…
-არა ჯასტინ აუცილებელია…დღეს არა რა…დღეს ვერსად ვერ წამოვალ…ხვალ ძალინ მნიშვნელოვანი გამოსვლა მაქვს და ამიტომაც არ შემიძლია…
-უკვე გვიანია…
-ჯასტინ!
-გზა თუ იცი შეგიძლია გადახვიდე მანქანიდან და სახლში დაბრუნდე…
-ეს ჩემი მანქანაა…
-შენ კი ჩემი ხარ... -ჯასტინ!
-კარგი რა ლამაზო ნუთუ არ შეგიძლია ერთი გამოსვლა გამოტოვო და შენს შეყავრებულთან ერთად გაატარო დრო?!ბოლოსდაბოლოს რამდნეი ხანია ერთად არსად არ წავსულვართ?!არ მოგენატრე?!
-ჯასტინ ეს ჩემთვის ძალინ მნიშვნელოვანი გამოსვლაა…
-შენთვის ყველა გამოსვლა მნიშვნელოვანია,მაგრამ როცა საქმე ახალ კოლექციებს ეხება ყველაფერს გვერძე დებ…
-არა! ეს ასე არ არის!
ჯასტინმა ისეთი სახით გამომხედა სხმა აღარ ამომიღია…ნუთუ მართლა ასე საშინლად ვიქცევი?!
ჯასტინმა მანქანა გააჩერა და გამომხედა…
თვალი ავარიდე…ახლა ან უნდა დავთანხმებულიყავი და მას წავყოლოდი ან უკან უნდა დავბრუნდებულიყავით…
-კარგი წამოგყვები ოღონდ ასე ნუ მიყურებ…
ისე სერიოზულად ვუთხარი გაეცინა და კმაყოფილი სახით გააგრძელა გზა…
ლოს-ანჯელესიდან არ გავსულვართ ცოტა მშვიდ ადგილას მივედით…
სახლში შუქი ენთო რაც ძალინ გაგვიკვირდა…
ერთმანეთს გაკვირვებულებმა გავხედეთ და სახლში შევედით…
მუსიკა ბოლო ხმაზე იყო ჩართული.
უამრავი ხალხი იყო სახლში…
ჯასტინის სახე რომ დავინახე სიცილი ამიტყდა…ყველა ცეკვავდა,მღეროდა ყველა კარგად ერთობოდა მაგრამ არავის არ ვიცნობდი(:D)
იქვე რაიანს მოვკარი თვალი ჯასტინს ხელით ვანიშნე მისკენ და რაიანისკენ წავედით.
-რატომ არ მითხარი თუ აქ იყავი?!-გაბრაზებულმა უთხრა ჯასტინმა.
ნუ ჯასტინი ყველას გადაახტა და მაშინვე რაიანთან მოხვდა,მაგრამ მე მათთან მისვლა გამიჭირდა(:D)
რაიანს ჯასტინისთვის არ უპასუხია მე რომ დამინახა ჩემსკენ წამოვიდა და ხლეში ამიყვანა.
-როგორ არის ყველაზე მშვენიერი ადმიანი?-ეტყობოდა,რომ საშინლად მთვარი იყო…(:D)
-რაიან!-ძლიერად მოვეხვიე-როგორ მომენატრე…მე მეგონა კანადაში იყავი…
-ვიყავი…მაგრამ ახლა აქ ვარ…-სიცილით თქვა და ვიღაც გოგოს აეკიდა
მის საქციელზე სიცილი ამიტყდა ისეთი საყვარელი იყო…
-ახლა რა ვქნათ?-მკითხა ჯასტინმა უკმაყოფილო სახით.
-რა უნდა ვქნათ?!
-სახლში დავბრუნდეთ?
-გაგიჟდი?!მე აქ ძალიან მომწონს…წამოდი რა ჩვენც ვიცეკვოთ!
ჯასტინი უკმაყოფილო სახლით ერთ ადგილზე იდგა,მე კი კარგად ვერთობოდი…
ხალხი როდის წავიდა აღარც მახსოვს…ძალინ გვიანი იყო…სახლში მარტო მე,რაიანი და ჯასტინი ვიყავით.
რაიანი თავის ოთახში შევიდა…მე კი ჯასტინთან შევედი.
-გძინავს?
არაფერი უპასუხია.
გვერდით მუვუწექი ცოტახანი ვიტრიალე,შემდეგ კი მეც ჩამეძინა.
როცა გავიღვიძე ზუსტად ისევ ისეთ პოზაში ვიწექი როგორშიც ჩამეძინა…
ჯასტინს ეღვიძა და მე მიყურებდა…სახეზე ღიმილი დასთამაშებდა…
-როგორ ხარ?-თბილი ხმით მკითხა და შუბლზე მაკოცა.
-კარგად…შენ?
-მეც…რომელი საათია?
-თერთმეტი…იცი რაიანი დღეს ბრუნდება კანადაში…
-ცუდია…
-მეც მივდივარ…
-რა?!სად?!
-კანადაში….შენც მოდიხარ…გაბიც და მაიკიც…უარი არ მიიღება!
-უარს არც ვამბობ…მაგრამ ჩემოდნები?! მოსამზადებელი ვარ…
-ნუ გეშინია გაბის ვთხოვე და ყველაფერი მოაგავარა…
გავუღიმე მისკენ მივიწიე და ძლიერად ვაკოცე.
მოკლედ ჯერ სახლში შენდეგ კი აეროპორტში წავედით…ყველანი კანადაში იყვნენ…პეტი,ჯერიმი,ჯაზი,ჯექსონი,კენი,სკუტერი,ალფრედო და კიდევ ბევრი…
ჯასტინს ერთი სული ქონდა როდის ჩავიდოდით…სანამ თვითმფრინავში ავიდოდით ჯასტინი ბაბუამის ელაპარაკა და თხოვა აეროპორტში არავინ დახვედროდა(:D)
მოკლედ მალე ჩავედით და სახლშიც მალევე მივედით…ყველა ვნახე,იმედნი ვიყავით…მე,ჯასტინი,მაიკი და გაბი და რათქამუნდა პეტიც ჯასტინის ბებია-ბაბუის სახლში დავრჩით,ხოლო დანარჩენბმა სახლი იქირავეს…))
იმ დღეს მეტი არაფერი მომხდარა…საშინლად დაღლილი ვიყავით ყველა და დასვენება ვამჯობინეთ…ხოლო მეორე დღეს როცა მე და ჯასტინი სასეირნოთ ვიყავით,მისი ყოფილი შეყვარებული…ასე ვთქვათ პირველი სიყვარული ქეთლინი ვნახეთ…ისეთი შთაბეჭდილება დამრჩა,რომ ამ გოგოს ჯასტინი თავის საკუთრებად მიაჩნდა…
მე მის მიმართ ძალინ თბილად ვიყავი განწყობილი აი ის კი…
ჯასტინთან ამაზე არ მილაპრაკია…ან რატომ უნდ მელაპარაკა ჯასტინ ქეთლინი ისე როგორ მეგობარი ძალინ უყვარდა…
ეს დღეც უახროდ გაიწელა…ქეთლინი მთელი დღე ჩვენთან იყო…მასთან ცუდი ურთიერთობა ნამდვილად არ მინდოდა მაგრამ სხვა გზასაც აღარ მიტოვება…მუდმივად ჯასტინ ეტენებოდა…
მე კი ცივად მექცეოდა…
მე არ ვაპირებ მასთან ჩხუბის წამოწყებას…მაგრამ გამარჯვება ყოველთვის მიყვარდა და მიყვარს…))
დღევანდელი დღე სხვა აქ გატარებული დღებისაგან მხოლოდ იმით განსხვავდებოდა,რომ დღეს ჩემდა სასიკეთოდ ქეთლინი ჩვენთან არ მოსულა.
უკვე საღამო იყო,მე დასასვენებლად ოთახში ვიყავი და ფანჯრიდან ვიყურებოდი გარეთ ბიჭები კალათბურთს თამაშობდნენ…ჯასტინის ქცევებს ვაკვირდებოდი და ვერ ვიჯერებდი,რომ ეს ადამიანი მე აქეთ მარიგებდა ჭკუას.
ხანდახან კი ისეთ სერიოზულია…
-შეიძლება?-ოთხაში გაბ შემოვიდა.
-რათქმაუნდა…-მისკენ შევბრუნდი და გავიღიმე.
-იცი რა ლიზა?! რაც ეს მაიკი და ჯასტინი გავიცანით ერთამნეთს დიდ დროს აღარ ვუთმობთ…-ჩაიცინა.
-ხოდა დაშორდი მაიკს…-გამომცდელად შევხედე.
-შენ დაშორდი ჯასტინს!-უკმაყოფილოდ მითხრა.
არაფერი მიპასუხია,მომღიმარე სახით აქეთ-იქით ვაცეცებდი თვალებს.
-რამე ხდება?-როგორც ყოველთვის მიხვდა, რომ რაღაც მაწუხებდა.
-ვსო მორჩა ეს ვინმეს უნა ვუთხრა!-გაბის გვერძე საწოლზე ჩამოვჯექი.
-რა ხდება?
-ქეთლინი…არ გეჩვენება,რომ ჯასტინს ზედემეტად ეტენება?-ჩურჩულით ვუთხარი.
არ ვიცი მისი გამომეტყველება რას ნიშნავდა კის თუ არას…
-დაუკვირდი გაბი…როცა ის ჩვენთან არის,მე თითქოს არ ვარსებობ ისე ექცევა ჯასტინს!თითქოს მისი საკუთრებაა…მე მუდმივად ცუდად მექცევა!
-გინდა დაველაპარაკები…
-არა! მაშინვე ჯასტინთან მივა და ღმერთმა იცის რას ეტყვის…
-მაშინ ჯასტინს უთხარი!
-ჯასტინს ქეთლინი ძალინ უყვარს…სწორედ ამისი მეშინია,რომ იქნებ ეს არ არის მეგობრული სიყვარული…
რაღაცის თქმა დააპირა,მაგრამ ამ დროს ოთახში ჯასტინი შემოვიდა. გაბიმ თვალების აქეთ-იქით ცეცება დაიწყო და ოთახიდან სასწრაფოდ გავიდა.
-რა დაემართა?-კარი მიხურა ჯასტინმა.
-არა არაფერი…-გავუღიმე,მანაც გამიღიმა-ჯასტინ შეიძლება რაღაც გკითხო?ოღონდ უნდა დამპირდე,რომ ამას სხვა დროს აღარასდროს გაიხსენებ!
თავი დამიქნია და გვერდით მომიჯდა.
-ქეთლინი ისევ გიყვარს?
-რატომ მე კითხები?-ჩაიცინა.
-უბრლაოდ პასუხი გამეცი…
-ქეთლინი ჩემი მეგობარია…ხო ძალინ მიყავრს-ისევ გამიღიმა.
-მე სხვანაირ სიყავრულზე გეკითხები ჯასტინ!
-არ მესმის ამას რატომ მეკითხები…
-რადგან…
-გისმენ!
-ჯასტინ არ ვიცი შენთვის შეიძლება ქეთლინი ძალინ კარგი ადამინია,მაგრამ არ გეჩვენაბა რომ ყველაფერს აკეთებს იმისთვის რომ ჩვენ დაგვაშოროს?!თითქოს მისი საკუთრება იყო ისე გექცევა,მე კი მუდმივად ცივად! და შენც როცა მის გვერდით ხარ,თითქოს ყველაფერი გავიწყდება და მხოლოდ მასზე ფიქრობ!ჯასტინ ისევ გიყვარს?!
-კარგი რა ლამაზო…-გაიცინა და წამოდა,მაგრამ მე გავაჩერე.
-ეს რას ნიშნავს?!
-იმას,რომ ქეთლინი ჩემთვის მხოლოდ მეგობარია…
-მართლა?!
-მართლა!
-კარგი…-თავი დავუქნიე.
-არ გინდა გავისეირნოთ?-ხანმოკლე დუმილის შემდეგ მკითხა.
-გავისეირნოთ, ოღონდ ჯერ გამოვიცვლი!
-კარგი-ჩაიცინა-ქვევით დაგელოდები.
-კარგი…
-როგორც ყოველთვის ულამაზესი ხარ!-პირველ სართულზე ჩასვლის თანავე შემამჩნია კენიმ.
-მადლობა კენი!-გადავეხვია-მემგონი ცოტა გახდი არა?!
-გავხდები და ვნახავთ ვინ დაგიცავს შენი შეყვარებულის თაყვანისმცემლებისგან!
-ჰეი!-ხელი ხუმრობით ვკარი და ჯასტინთან მივედი.
-მზად ხარ?-როგორც ყოველთვის დებილივით იღიმოდა(:D)
-მზად ვარ.
ბევრი ვიბოდიალეთ…მისი მეგობრებიც მოვინახულეთ.
სახლში საკამოდ გვიან დავბრუნდით და მაშინვე დასაძინებლად მოვემზადეთ.
ჯასტინს აშინვე ჩაეძინა მაგრმა მე…
დავიღალე აქეთ-იქით ტრიალით, გამოვიცვალე და ეზოში ჩავედი.
მხოლოდ ჩემი სუნთქვის ხმა მესმოდა,ასეთი სიმშვიდე დიდი ხანია არ მიგრძვნია.
ირგვლივ არავინ იყო. უამრავ რამეზე შემეძლო დავფიქრებულიყავი და სწორი გადაწყვეტილება მიმეღო.
ვერც კი წარმოიდგენთ,როგორ მინდა ჩემი ნამდვილი მშობლების ნახვა…
მემგონი დროა,რომ ერთხელ და სამუდამოდ შევეშვა ჯასტინს და ნორმალურ ცხოვრებას დავუბრუნდე…
ჯოსი მართალია ეს რთული იქნება,მაგრამ არა შეუძლებელი!
ხვალ ბოლო დღეა თუ ჯასტინი კიდევ ერთხელ მაგრძნობინებს ქეთლინთან,რომ ის მისთვის უფრო მეტს ნიშნავს მე ახალ ცხოვრებას დავიწყებ ქეთლინთან ერთად.
უამრავ რამეზე დავფიქრდი…საშინელი სიმშვიდე იყო,რაც ცოტა მაშინებდა კიდეც!
ალბად ნახევარი ღამე ასე ვიყავი,შემდეგ ძილიც მომერია და ოთახში დავბრუნდი.
უკვე სამი ხდებოდა რომ გამომეღვიძა.
მოვწესრიგდი და მისაღებში ჩავედი.
ჯასტინის ბებია როგორც ყოველთვის სამზარეულოში იყო,პეტი ტელევიზორს უყურებდა დანარჩენები კი ეზოში იყვნენ.
ცოტა ვჭამე და შემდეგ მეც დანარჩენებს შევუერთდი.
-გაიღვიძე ლამაზო?-ხელი გადამხვია მაიკმა.
თავი დავუქნიე და გავუღიმე.ჯასტინმაც შემნიშნა და გამიღიმა მასთან მივედი და გვერდით მივუჯექი.
კარგად ვერთობოდით,რა აღარ ვითამაშეთ…თან რამდენი ვიყავით!
სიმართლე გითხრათ ყველას სახელს ვერ ვიმახსოვრებდი ყოველ დღე ახალ-ახალი ხალხი მოდიოდა:D
სიმართლე გითხრათ ამ აგრთობაში ყველაფერი გადამავიწყდა,მგრამ უკვე საღამოს როცა ყველანი დავიშალეთ სახლში ქეტლინი მოვიდა.
მისი შემოსვლის თანავე ჯასტინის სახეს დავაკვირდი.
ნამდვილად ვერ ვიტყვი,რომ რამე განსაკუთრებულს ვხედავდი მის გამომეტყველებაში.
მის გვერდით ვიჯექი და ერთად ვსაუბრობდით…
ქეთლინის საქციელები ნერვებს მიშლიდა,ხმას იწვრილებდა და მორცხვი გოგონასავით თავს ხრიდა.
მე კი უკმაყოფილო სახლით ვაკვირდებოდი მის ქცევებს…
ჯასტინი მუდმივად ქეთლინის მხარს იჭერდა…ისეთი სახით უყურებდა გეგონება ანგელოზი ყოფილიყო.
ნერვები მომეშალა და მხარი გავკარი.
დაბნეული სახიტ შემომხედა მე კი აღარაფერი მითქვამს წამოვდექი და ჩემს ოთახში ავედი,მალევე ამოვიდ აჯსტინიც.
-რაემო მოხდა?-მშვიდად დაიწყო.
-ჯასტინ დამალვას რა აზრი აქვს? უბრალოდ სიმართლე რომ მითხრა არ ჯობია?მითხარი რომ ქეთლინი გიყვარს და მეც ნუღარ დამტანჯავ!
-არა ლიზა…
-კი ჯასტინ! თავს ნუ იდებილებ და ნურც ქეთლინს ადებილებინებ თავს!
-მემგონი ჯობია,რომ აქედან წავიდეთ…
-არა ჯასტინ…ეს მე უნდა წავდიე შენი ცხოვრებიდან!
ჯასტინმა რაღაცის თქმა დააპირა,მაგრამ კარი მივუხურე.საკმაოდ დიდხანს იდგა კართან.
მე ჩემოდანი მოვამზადე,ბილეთები დავჯავშნე.
ერთადერთი ადამიანი რომელსაც ვენდობოდი კენი იყო…ყველაფერი მოვუყევი და ვთხოვე,რომ აეროპორტში მას წავეყვანე ისე რომ არავის გაეგო.
დიდი ყოყმანის შემდეგ დავითანხმე.
არ ვიცი ამას როგორ ვაკეთებდი,ცრემლებად ვიყავი ქცეული მაგრამ უკან დახევას არ ვაპირებიდ!
მხოლოდ კენის დავემშვიდეობე,დამპირდა რომ არავის არაფერს არ ეტყოდა.მე კი მისი მჯეროდა!
პირველ რიგში ლოს-ანჯელესში ჩავედი პატარ-პატარა საქმეების მოგვარების შემდეგ კი გერმანიაში.არც ოთოს დავმშვიდობებივარ ქეთლინი პირდაპირ აეროპორტში მოვიდა და რამდენიმე საათში ორივე ჩვენს სამშობლოში ვიყავით…
ერთ წელზე ცოტა მეტი გავიდა,რაც მე ასე ვთქვათ გავუჩინარდი,კარიერა მოვატოვე და ჩემს ნამდვილ მშობლებს დავუბრუნდი.
ყველაფერს კარგად შევეჩვიე,ჩემს მშობლებს,ძმას და ასევე ქეთლინიც.
მე დედაჩემის კომპანიასი დავიწყე მუშაობა დიზაინერად და ასევ ხმის ჩამწერ სტუდიაში ვმუშაობდი.მამას არ უნდოდა,მაგრამ მე მინდოდა მუშაობა და არა მარტო მამაჩემის ხარჯზე ცხოვრება.
არც მოდელობა მიმიტოვებია…
მაგრამ პაპარაცები ნამდვილად აღარ დამსდევდნენ….აღარ იყო ისეთი აჟიოტაჟი ჩემზე.
ჩემი და გათხოვდა და ახლდა უკვე დის შვილიც მყავს.
ჩემს დიდ სიყავრულს ჯასტინს რაც შეეხება,ამის მერე აღარ მინახავს…ხშირად ლაპარაკობდა ჩემზე ინტერვიუებში,მაგრამ მალევე გაიჩინა ახალი შეყვარებული.
მაგრამ რატომღაც მგონია,რომ არ იყვარს…ამბობს მიყავრო,მაგრამ ყოველ დღე ახალ-ახალ გოგოსთანე რთად ჩანს (:D)
ეს ყველაფერი ყვითელი პრესიდან ვიცი.
საერთოდ არავისთან არ მქონია კონტაქტი არც ოთო,მაიკი,გაბი,დევიდი,სინდი საიერთოდა რავინ!
მართლაც რომ ახალი ცხოვრება დავიწყე.
ახალი მეგობრები და მატგან გამორჩეული ანა.
მართლა ყველაფერი შმიგებს…ისიც ჩემსავით მოდელია.
ახალი სიყვარული?! არ ვიცი…ხო შეყვარებული ნამდვილად ვარ, მაგრამ ზუსტად არ ვიცი მიყავრს თუ მომწონს.
მოკლედ ასე შეიცვალა ყველაფერი…
დაიწყო ახალი ცხოვრებდა ძველი ლამაზი მოგეონებებით!
რომლებზეც დღეს მხოლოდ და მხოლოდ მეღიმება. 
ბავშვებო საერთოდ ეს თავი იყო მოთხრობის დასასრული...ანუ ბოლო თავი,მაგრამ როცა ესე სხვაგან დავამთავრე ბავშვებმა მთხოვეს რომ გამეგრძელებინა...მეც გადავხედე მოთხრობას და მგონი რომ ძალინ მოკლეა...
ჯერ არ დამიწერა შემდეგი თავები...
ახლა თქვენ გადაწყვიტეთ იყოს ეს მოთხრობის დასასრული თუ გაგრძელდეს...?))
კომენტრები დაწერეთ:*)
| 
