დავინახე რომ ჩემსკენ წამოსვლა უნდოდა მაგრამ უეცრად გააჩერეს…
მეც არ დავაყოვნე მანქანაში ჩავჯექი და ელვის სისწრაფიდ მოვშორფი იქაურობას…
ჯოსის ველაპრაკე…მან როგორც ყოველთვის დამაწყნარა…მაგრამ ამ ჯერად ისე არ გამოუვიდა როგორც მას უნდოდა…
ცრემლები…ცრემლები…ცრემელბი და ისევ ცრემლები…
მანქანას როგორ ვმართავდი აღარ მახსოვს…სანაპიროზე ჩავედი…
ჩემდა გასაკვირად ჯასტინის მანქანა გამოჩნდა…
ახლა სიმართლე გითხრათ სულაც არ მინდოდა…აქამდე თუ მასთან თავს დაცულად ვგრძნობდი,ახლა თვითონ მისი მეშინოდა…
მანქანიდან გადმოვიდა თუ არა მაშინვე დამიძახა…საშინელი ქარი იყო თითქმის არ ისმოდა მისი ხმა…
თითქოს არაფერი გზა გავნაგრძე…
საკამოდ დიდხანს იდგა ჯასტინი მანქანასთან…
ბოლოს წაომეწია…
ის ჩემს უკან მოდიოდა…რამოდნიმეჯერ ჩაიცინდა…
-შენ საიდან იცი?-წყნარად დაიწყო და გვერდით ამომიდგა.
-ამას რა მნიშვნელობა აქვს…
-ძალიან გთხოვ ნუ ტირი…-ხელი მომკიდა და გამაჩერა-შენ ჩემს გამო ნამდვილად არ უნდა იტირო…
-მე შენს გამო არც ვტირივარ…უბრალოდ…რატომ მოხდა ასე?!
ყველა მატყუებდა…ის ვინც მამათ მიმაჩნდა მამაჩემი არ ყოფილა…ჩემი ოჯახი სულ სხვა ყოფილა…ერთადერთი ჩემი და არის ჩემთვის სიმართლე…
