თქვენი თხოვნით დღეს კიდევ ერთ თავს ვდებ:*) 
I Hate You...Love You...[Season2Part2]
სკამს ძლიერად მივეყრდენი…მალევე გაჩნდა ჩემს წინ და უეცრად სრულებით სხვანაირი ადამიანი აღმოჩნდა…მეგონა როგორც ძირითადად ბიჭების უმრავლესობა ალბად ხვდებით რისთვისაც მოვიდოდა,მაგრამ არა თბილად მომესალმა მირჩია ამ დროს გარეთ მარტო არ მევლო…მაგრამ მეც ვუთხარი რატომ ვიყავი გარეთ…მოკლე საუბრის შემდეგ შევთანხმდით,რომ მასთან დავრჩებოდი))
მისი სახლი არც თუ ისე შორს იყო და ამიტომაც მალე მივედით…მთელი გზა მე მიყურებდა და იმას იმეორებდა არ მჯერა რომ შენ ხარო…(:D) მეც მის ამ სიტყვებზე და სახის გამომეტყველებაზე სიცილი მიტყდებოდა.
მაგრამ ყველაზე მაგარი ის არის რომ რამდენჯერაც მისი სახელი ვკითხე პასუხი არ გაუცია…"შენს ლიზა ხარ"-მომღმარე და ბედნიერი სახლით მეუბნებოდა ამას ჩემს კიტხვაზე…მოკლედ სანამ სახლში მივედით მართლა ძალიან ბევრი ვიცინე მის საქციელებზე…მაგრამ ის ამ ყველაფერს უბრალოდ მსახიობობდა…არამგონია რომელიმე ბიჭი ასეთი სულელი იყოს რომ გოგოს მართლა ასე "მოექცეს" (:D) მის საქციელებზე მასაც ეცინებოდა, მაგრამ თავ იკავებდა და მე რომ არ დამენახა გვერძე იხედებოდა…მაგრამ რა უნდა დამენახა მისი სახე თითქმის არ ჩანდა იმ სიმაღლე იყო…მე კი დიდი სიმაღლით არც გამოვირჩევი…მაგრამ დაბალიც არ ვარ!!! თორე ვინ ამიყვანდა მოდელად(:D).
სახლი საყვარლად იყო მოწყობილი…მაგრამ როგორც მივხვდ ჩვენი უცნობი იუმორისტი მარტო ცხოვრობდა…))
-ბოლოდ და ბოლოს არ მეტყვი შენს ახელს?-მომღიმარე სახით ვუთხარი.
-ასე რატომ დაგაინტერესა?
-ადამინმა რომელმაც შემიფარა თავისი სახელიც უნდა მითხრას!
-ისე რას წამროვიდგნდი თუ შენ ჩემი შესაფარებელი გახდებოდი…!
-მორჩი!-სიცილით ვუთხარი როცა მის სახეს შევხედე.
-კარგი…მე ნიკა მქვია…
-ნიკა…
-ხო ნიკა…რა იყო?! ნუთუ ასე მალე გაიღვიძა შენში გრძნობამ?!
-მოკეტე! 
-კარგი წამოდი შენს ოთხას გაჩვენებ..-წამოდგა და სხვა ოთახში გავიდა.
-არ დამეხმარები?-მივაძახე და წვენი მაგიდაზე დავდე.
-რაში?-მეორე ოთახიდან გამომძახა და მეც მასთან მივედი.
-სასტუმროში დაბრუნებაში…გეხვეწები! მემგონი აქ ნორმალური ინგლისური სასტუმროებში არ იციან…
-მე როგორი ინგლისური ვიცი ჰა?!
-მორჩი! ჩვეულებრივი სახე მიიღე!
-ხო ხო დაგეხმარები აბა რას ვიზამ…კარგი წამო ზევით ავიდეთ!-თქვა და დინოზავრის ნაბიჯებით გაქრა.
-ჰეი დამელოდე!
-აი ეს არის შენი ოთახი!-მეორე სართულზე ავედით თუ არა ჩემი ოთახი მაჩვენა.
-რამე პრეტენზიები ხომ არ აქვს ჩვენს ვარსკვლავს?
-არა…მომწონს…
-რა?
-ოთახი…საყავრელი და მყურდოა…აბა ჩემი ოთახი უნდა ნახო…ორსართულიანი ოთახი-გავიცინე.
-ორსართულიანი ოთახი რაში გინდა?!
-ნუ მეკითხები!
-კარგი როგორც გინდა…კიდე რამე გჭირდება?
-არა…
-ჩემი ოთახი ამ ოთაცის გვერდით არის…და თუ დაგჭირდი იქ ვიქნები…
-კარგი…
-ხო კიდევ თუ დამტვრევის ან რამის ხმა გაიგე არ შეგეშინდეს…
-ამმ…კარგი…
-ძილინებისა…-გამიღიმა.
მეც უბრალოდ გავუღიმე და საწოლზე ჩამოვჯექი.
ღმერთო ყველაეფრი მე როგორ უნდა დამემართოს?! ასეთი რა დავაშავე?! მიმახვედრე მაინც რომ გამოვასწორო ჩემი შეცმოდმები!
ყველაზე და ყველაფერზე გაბრაზებული საწოლზე ვიჯექი და უბრალოდ ჩემს წინ მყოფ კედელს ვუყურებდი როცა რაღაცის დამტვრევის ხმა გავიგე,უცებ წამოვხტი და გამახსენდა ნიკას გაფრთხილება…მარამ ცონობისმოყვარეობით მოვკვდი ისე მაინტერესებდა რა მოხდა…
არა ლიზა…დაწყნარდი…დაჯექი შენს ადგილას და იფიქრე შენს…რა ჩემს?!ჩემს დაზე…აჰა…არა ქეითი მეცოდება ამ ამბისთვის…მერე ვითომდა ჩემი მამა…ან იქნებ ეს ყველაფერი ტყუილია და მართლა ოთოა მამაჩემი?!
მოკლედ მალე ჩამეძინა,მაგრამ მეორე დღეს მისაღებ ოთახში რომ ჩავედი კინაღამ გული წამივიდა…
გუშინდელთან შედარებით საყვარელ სახლს ვერ ვუწოდებდი…ალბად ნიკას მეგობრები სხვა ვინ იქნებოდნენ…ბიჭები დივანზე იწვნენ და ყველას ერთმანეთზე ეძინათ…დამტვრეული ბოთლები…ნამდვილი ბუნაგი იყო!! გამოშტერებული ვუყურებდი იქაურობას და არ მჯეროდა,რომ ეს ის სახლი იყო რომელმაც გუშინ მე ასე მომხიბლა
უეცრად ნიკა ჩამოვიდა და ჩემი სახე რომ დაინახა სიცილი აუტყდა.
-ყოველდღე ასე ხდება?-ძლივს ამოვიღე ხმა.
-მერე რა…-მომღიმარე სახით მითხრა.
-დ ამ ყველაფერს ვინ ალაგებს?
-დამლაგებელი ყოველ დღე მოდის…
-და ალბად ყოველ დღე საგიჟეთში მიდის არა?!
-კარგი…ბოდიში…უბრალოდ უარი ვეღარ ვუთხარი…მე ნამდვილად არ ვიცოდი შენ თუ შემხვდებოდი ქუჩაში და თან…
-ჰეი! კარგი…დაწყნარდი!
-შეჭამ რამეს?
-არა მადლობა…ახლა თერთმეტი საათია მე კი დილის ათი საათის მერე პირველამდე არ ვჭამ…ყოველ შემთხვევაში როცა არ მშია...
-ოო ღმერთო…ეს ვარსკვლავები…-ჩაიცინა-სხვათა შორის…შენთან სტუმრებია რიან…))
უეცრად შევცბი სტუმრები რომ ახსენა რატომღაც ჯასტინისკენ წავედი…მაგრამ პაპარაცებიო რომ თქვა სიცილი ამიტყდა.
-ლიზა სანამ ესენი-ხელი მისი მეგობრებისკენ გაიშვირა-არ გაიღვიძებენ…მე ვერსად ვერ წამოგვები…
-ჰაჰ კარგი…მაშინ მე ცოტას გავისეირნებ და მერე მოვალ და მოკლედ სასტუმროში წამიყვანე…კარგი?
-როგორ გინდა…-გამიღიმა და სამზარეულოში შევიდა.
ქუჩაში რათქმაუნდა ყველა მცნობდა და ყველას უკვირდა ჩემი სქართველოში დანახვა…ეს ხომ ასეთი პატარა ქვეყანაა…პაპარაცები კუდში დამყვებოდნენ…ძირითადად პატარები მოდიოდნენ ჩემთან შედარებით მოზრდილები ვერ ბედავდნენ…მოკლედ რაც იყო იყო…მე ყველას მომღიმარე სახით ვეგებებოდი თითქოს ჩემი ცხოვრება ცისარტყელის ფერებით იყო შემკული…
მაღაზიებს გარედან ვათავრიელებდი…არ მინდოდა შოპინგის მოწყობა მაგრამ ბოლოს ვეღარ მოვითმინე და გზაზე ყველა შემხვედრ მაღაზიაში შევედი…იქ ხდებოდა რაც ხდებოდა…ყველა იქ მომუშავე ადამიანი ჩემს გარშემო იყო შეკრებილი და ალბად ეგონათ რომ ბევრ რამეს ვიყიდიდი…მაგრამ ფული სასტუმროში მქოდა…სასტუმროში კი არ მიშვებდნენ და მე აქ ასეთ ამბავში მეორეჯერ აღარ დავბრუნდებოდი…ნუ თუ რათქამუნდა რაღაც განსაკუთრებული არ გამონდა(:D)
ერთ-ერთი მაღაზიიდან გამოვდიოდი როცა ტავზე ნიკა დმადგა თავის მეგობრებთან ერთად რომლებიც დილით დივანზე "ეყარნენ" (:D)
-გამარჯობა))-ისეთი დაღლილი ვიყავი ხმა ძლივს ამოვიღე და გავუღიმე.
-რა სახე გაქვს?-გაიკვირვა ნიკამ.
-ნიკ…უფროსწორად ნიკა…მოკლედ მე ნიკს დაგიძახებ რა..ვერ ვეგუები ნიკას!
-როგორც გინდა…-გაიცინა.
-სასწრაფოდ უნდა დამეხმარო და ჩემს ნომერში დამაბრუნო!-საცოდავი სახე მივიღე.
-ხო..ხო..წამოდი…-ხელი გადამხვია და სასტუმროს გზას დავადექით.
პაპარაცებს არც ეს გამორჩენიათ…რაომდენიმე კითხვა დაგვისვეს მაგრამ ყურადღება არ მიმიქცევია…
რომ არა ნიკას თუ ნიკის (:D) იუმორი ალბად სასტუმროში მართლა ვერ შევიდოდით,მაგრამ ნიკმა ყველაფერი მოაგვარა და მეც ჩემს ნომერს დავუბრუნდი. ნომერში ბიჭებიც ამომყვნენ.
-ნიკა მაგარი ხარ!-ხტუნაობა დავიწყე და ჩემი ჩემოდანი გავხსენი.
-მოიცადე!-უეცრად წამოდგა ნიკის ერთ-ერთი მეგობარი-შენთან ერთი შეკითხვა მაქვს…
-გისმენ…))
-აქ რა გინდა?!
-ისე ხო…აქ რა გინდა?-ღიმილით შემომხედა ნიკმა.
-ამას რა მნიშვნელობა აქვს…-ძალით გავიცინე.
-კარგი როგორც გინდა…))
მალე წავიდნენ ბიჭები…ნიკმა მთხოვა რომ ერთმანეთი არ დაგვევიწყა და მეც შევპირდი,რადგანა სეთი ადამიანის პოვნა ახლა ძალიან რთულია. პირველი მათი წასვლის შემდეგ რაც გავაკეთე მობილური ავიღე და ჯოსის ნომერი მოვძებნე…მაგრამ არა…სანამ დავრეკავდი ჩემ კარებზე კაკუნის ხმა გასიმა მეც გავაღე კარი და ჩემს წინ ჯოსი იდგა.
-არ მჯერა…-ჩევიცინე.
-რატომ?-ნომრეში შემოვიდა მე კი კარი მივხურე.
-შენს გამო არ მიშვებდნენ არა სასტუმროში?
-მართალია…-კმაყოფილმა გამიღიმა.
-მაგრამ ეგ რაში გჭირდებოდა?
-ისე უბრალოდ…-ხო სხვათაშორის ეგ ნიკა შენთვის ძალიან ახლო ადამიანია და სხვანაირი თვალით არ შეხედო!-გამაფრთხილა.
-მაინც ვინ არის?
-შენი ძმა…-მშვიდად მითხრა.
-ჩემზე უფროსი?
-აყავნილი…
-გასაგებია...
-არ გესიამოვნა რომ აყავნილი ძმა გყავს?
-არა…უბრალოდ აღარ შემიძლია…რამდენი საიდუმლოა ჩემს გარშემო! მისმინე…ჯასტინზე გაიგე რამე?
-ვერა…
-ჩემი ხელით მოგკლავ ჯოს თუ გავიგებ რომ ჯასტინს ჩემთვის ერთი სიტყვაც კი არ მოუტყუებია…
-კარგი…როგორც გინდა…
ისე წყნარად ლაპარაკობდა ნერვები მომეშალა.
-ჩემმა ნამდვილმა მშობლებმა იციან მე რომ აქ ვარ?
-არა…
-არ უთხრა…
-არ ვეტყბი…
-ჩემ დას რა რეაქცია ექნება ამ ყველაფერზე…?!
-შენ დას ჯერ არაფერს ვეტყვით…
-ჩემ გარეშე არ უთხრათ…
ჯოსი წავიდა…მე კი მთელი დღე ფიქრებში გავატარე…
მეორე დღეს ადრე ავდექი…
სასტუმროში ჭამა არ მიყვარდა, ამიტომ კაფეში შევედი.
უეცრად თვალი მოვკარი ქალს,რომელიც მართალია ზურგით იდგა მაგრამ მისი სამოსი…ტანი…თმის ვარცხნილობა იმდენად მომხუვლელი იყო მისი წინიდან დანახვა სულ არ მინდოდა. მაგრამ შემოტრიალდა თუ არა გავლურჯდი…მკვდრის ფერ დამედო…მეგონა სარკე იყო…ჩემს მომავალს ვხედვდი…არ ვიცი ალბად მის ასაკში ზუსტად მისნაირი ვიქნები…იმდენად ვგავდით ერთმანეთს, ვფიქრობდი რამე შოუა და ვინმეს ჩემი ნიღაბი უკეთია მეთკი…აღარ ვიცოდი რა მეფიქრა…მაგრამ დავიჯერო?! დავიჯერო რომ ის იყო დედაჩემი?! მის გარშემო უამრავი ხალხი იყო შეკრებილი და დაცვაც ახლდა გვერდით…ჯოსიმ მითხრა შენი მშობლები გავლენიანი ხალხიაო…Iphone ამოვიღე და ფოტო სასწრაფოდ გადავუღე,ისე რომ არავის შეემჩნია…ფული გადავიხადე და კაფე მაშინვე დავტოვე…
სასტუმროში დავბრუნდი…საწოლზე წამოვწექი დასვენება გადავწყვიტე,მაგრამ ვინ გაცადა…მაშივე ჩემი მოგილური აწკრიალდა…
-გისმენთ!-პირდაპირ ვუპასუხე.
-ლიზა სანამ რამეს იტყვი გაფრთხილებ არ გამითიშო!
-რა გინდა ჯასტინ…
-სად ხარ?! ან რა ხდება?!
-ჯასტინ…არც შენ იცნობ ნამდვილ ლიზას…და აღმოჩნდა რომ არც მე…
-ლიზა! სად ხარ?!-მიყვირა.
მაგრამ მე გავუთიშე…არ ვიცოდი რ ამექნა…სიმართლე გითხრათ მენატრებოდა…სიგიჟემდე მენატრებოდა…მგრამ რა მექნა…იმაზე მეტად ვიდრე ჩემი ცხოვრება შემესწავლა, ჯასტინზე მინდოდა სიმართლის გაგება…ნუთუ მართლა რამეს მატყუებს…?! ღმერთო ამ ადამიანმა ყოველთვის ყველაფერი რატომ იცის?! ან ახლა საიდან გაიგო ჩემი ნომერი?!
მაგრამ არ მიკვირს…უარესებიც გაუგია…სულ არ გამიკვირდება თავზე რომ დამადგეს…
დრო გადიოდა…ძალიან ნელა და სასტიკად მბეზრდებოდა ეს ყველაეფრი…დედაჩემის და მამაჩემის ვინაობა გავარკვიე…ჯოსიმ სწორედ იმ ალბატონს უწოდა დედაჩემი რომელიც მე კაფეში ვნახე…გავარკვიე რომ ძმა მყავს…მაგრამ ნიკა ამ ყველაფრის მერე აღარ მინახავს…ოთოს ყველაფერი ავახსნევინე…მაგრამ მასთან ჩხუბი არ ემეძლო…ამდენი წელი მამას ვეახდი და ახლა ასე მიმეტოვებინა?! რა სისულელეა…მე მას ისევ მამას ვეძახი! ხოლო ქეითმა ჯერ კიდევ არაფერი იცის…იმის მერე რაც გავიგე ჩემი მშობბლების ვინაობა,ყველაფერი შევწყვიტე…აღარაფერს ვეძებდი…ახლა მხოლოდ ჯოსიზე ვიყავი დამოკიდებული…მაინტერესებდა მართლა მატყუებდა თუ არა ჯასტინი…სხვა არაფერი და არავინ მაინტერესებდა…იმის მერე რაც ჯასტინმა დამირეკა აღარ გამოჩენილა…გაბის ხანდახან ველაპრაკებოდი,მაგრამ არ მითქვამს რა მინდა ამ ქვეყანაში…მისთვის არაფერი არ მითქვამს…
მაგრამ როცა დადგა ჩემი ლოს-ანჯელესში დაბრუნების დღე…ყველაფერი აირია…მე და ჯოსი ერთად დავბრუნდით…ჯოსი ჩემთან ახლოს დასახლდა…არც ჩემმა ნამდვილმა მშობლებმა იცოდნენ რომ ის ჩმეთან ცხოვრობდა…ჯოსი ჩემი მესაიდუმლე გახდა…)) ხოლო ჯასტინზე აბსოლუტურად არავინ იცოდა…არავის ვეუბნებოდით რა ხდებოდა…!
ლოს-ანჯელესი ისეთი ხალისიანი აღარ იყო როგორც ადრე…ახლა ყველაფერი მოსაწყენი იყო…გაბის ათაში ერთხელ ველაპარაკებოდი…მაიკი და ჯასტინი საერთოდ აღარ მინახავს…ჯასტინის ნახვა სიგიჟემდე მინდოდა,მაგრამ…მაგრამ მეშინოდა…
უკვე საღამო იყო სახლში რომ დავბრუნდი…დევიდთან ერთად სასეიროდ ვიყავი წასული…ის ყოველთვის მამშვიდებდა მიუხედავად იმისა,რომ ჩემი პრობლემების შესახებ არაფერი იცოდა…პაპარაცები მუდმივად კითხვებს მისვამდნენ ჩემსა და ჯასტინის ურთიერთობის შესახებ, მაგრამ მე დაბნეული სახით ვტოვებდი მათ…
როგორც იქნა ჯოსიც მოვიდა…როგორც ყოველთვის უდარდელი სახით დადიოდა…
-ჯოს!-საცოდავი სახით შევხედე-გაარკვიე რამე?!
-მაქსი გახსოვს?
-კი…
-დანიელი?!
-არასდროს დამავიწყდება…
-იცოდი რომ ჯასტინი და დანიელი ერთმანეთს იცნობდნენ?!
თვალები დავხუჭე…ძალა მოვიკრიბე რომ რამე არ დამემტვრია ირგვლივ…და ძლივს ამოვიღე ხმა.
-არა…
-არა…საერთოდ კარგი ურთიერთობა არ ქონიათ…მაგრამ დანიელმა როცა გაიგო,რომ ჯასტინი შენთან დამეგობრდა და ახლოს ცხოვრობდით ერთმანეთთან შენი დაცვა მოთხოვა…
-გასაგებია…ჯასტინი ჩემთან მხოლოდ იმიტომ იყო,რომ მე უნდა დავეცავი…კი მარგამ ეს დაცვა ძალიან დიდხანს გაგრძელდა…
-დანიელი მოკვდა…მაგრამ კიდევ უამრავი მისი თანამზრახველი დადის მიწაზე…
-მათ შორის ჯასტინცაა?!
-არა ასე ვერ ვიტყოდი…
-მაგრამ…რატომ დათანხმდა ჯასტინი დანიელს რომ მე დამიცავდა?! ასე უსაფუძვლოდ?!
-არ ვიცი…-მომღომარე სახით უდარდელად გამიქნია.
საწოლზე დავჯექი…არაფერზე ფიქრო არ მინდოდა…!!მაგრამ უნებრურად იჭრებოდა ჩემს ფიქრებში ჯასტინი…მასთან ერთად გატარებული დრო….სასტიკი ტირილი ამივარდა…ჯოსი კი წყნარად იჯდა და მშვიდი თავლებით მიყურებდა.
-ახლავე თუ არ დაამთავრე ეს ყველაფერი, შემდეგ ვეღარ მოასწრებდ…ცხოვრება ხომ ერთი წუთია ლიზა?!მაგრამ ამ ერთ წუთში შეგიძლია მრავალჯერ დახურო თემა და ახალი წამოიწყო…დაიწყე ახალი ცხოვრება…ეს ცხოვრება კრგს არაფერს მოგიტანს…მიატოვე შენი კარიერა…უთხარი ქეითს ყველაფერი და წადი შენს ნამდვილ მშობლებთან…არანაირი გაბი…ჯასტინი…ოთო…ან სხვა ვინე…მაიკი! ყვეა დაივიწყე…
-ეს რთულია!
-რთულია მაგრამ არა შეუძლებელი…
-მე მყავს ფანები…
-ფანები რომლებიც მოვა დრო და ზედაც არ შემოგხედავენ?ხომ არ გგონია რომ მუდამ ასე პატარები დარჩებიან?!
-მაგრამ…პაპარაცები?!მათ ვუთხრა აღარ მინდა პოპულარობა და ნუ დამზდევთ-მეთქი?! თუ როგორ ავუხსნა?!
-დრო გავა და თვითონ შეგეშვებიან…
-ეს ყველაფერი ძალიან რთულია…
-მაგრამ არა შეუძლებელი!
ჩაიცინა წამოდგა და კარი გააღო…უეცრად გაჩერდა და ისევ მე მომიბრუნდა.
-აუცილებლად გამაგებინე რას გადაწყვიტავ…კარგად დაფიქრდი…და იცოდე რომ რაც არ უნდა გადაწყვიტო…მე შენს გვერდით ვარ და როცა არ უნდა დაგჭირდე დაგეხმარები…-ცოტახანი გაჩუმდა და იატაკს დააშტერდა-ლიზა შეუძლებელი არაფერია!-კარი მიიხურა და წავიდა.
-შეუძლებელი არაფერია…-ჩემთვის ჩვიბურტყუნე.
ეს თავი ZooZiii-ს <3 კომენტარები დაწერეთ:*))
| 
