-მემგონი შენი შაყავრებული მოდის…-უეცრად ჯასტინისკენ გავიხედე და უკან რომ შემოვბრუნდი ჯოსი იქ აღარ დამხვდა…

-მანდ რას აკეთებ?-მკითხა ჯასტინმა.

-არა არაფერს…-მაგიდასთან დავბრუნდი.

-შეშინებული ჩანხარ…-ჩაიცინა ჯასტინმა.

-არა…უბარლოდ…რაღაც ცუდად ვგრძნობ თავს…

-წავიდეთ?

-არა…იყოს…))

 კაფედან მალე წამოვედით…თავს მართლა საშჲნლად ვგრძნობდი…იმ კაცის სიტყვები ეხლაც ყურში ჩამესმოდა…(( არც ჯასტინი იყო დიდად კარგ ხასიათზე…ამიტომაც სახლში დაბრუნება ვამჯობინეთ…დასვენება არც ერთს არ გვაწყენდა…

 და მაინც მართლა მატყუებდა რამეს ჯასტინი?! ამის დაჯერება არ შემეძლო…(( მსგავს ვერც ვერაფერს ვამჩნევდი…ან რა უნდა მომატყუოს?! საერთოდ ვინ არის ეს ჯოსი?! ყველაფერზე ნერვები მომეშალა და ჩემი მობილური კედელს ვესროელ…ყელში ამოვიდა ყველაფერი…!მუდმივი მუქარები…ახლა დარწმუნებული ვარ ეს ჯოსიც ჯასტინის ფანებისგანაა გამოგზავნილი…(( ან იქებ არ არის?!((

 ცოტახანში ჯასტინის ოთახში შევედი, აბაზანაში იყო შესული…ყველასაგან შეუმჩნევად გამოვედი სახლიდან და სანაპიროზე გავედი.

 ერთადერთი ადგილი იყო,სადაც მართლა მშვიდდებოდი…

დიდხანს არ გაგრძელებულა ჩემი სიმშვიდე,მალევე დავიბნახე ჩემსკენ მომავალი კაცი…რაც უფრო მიახლოვდებოდა ვხვდებოდი,რომ ეს ჯოსი იყო…ისე ნელა მოდიოდა ვეღარ მოვითმინე და მეთვითონ მივედი მასთან.

აღელვებული ვუყურებდი და არ ვიცოდი როგორ დამეწყო მასთან საუბარი.

-ძალიან ხომ არ შეგაშინე?-ჩაიცინა.

-ეს არ არის სასაცილო…

-ნუ გეშინია…ყველაფერი კარგად იქნება…-გამიღიმა.

-მინდა,რომ ყველაფერი ამიხსნათ…გთხოვთ…

    Joes's Book

ცოტახანი ვფიქრობდი…შემდეგ კი გადავწყვიტე მისთვის ყველაფერი მომეყოლა…შეიძლება ამის გამო მისი ნამდვილი მშობლებისაგან საყვედური მიმეღო…მაგრამ მას სიმართლე აუცილებლად უნდა სცოდონოდა.

 არ ვიცი…ასეთი მე ჯერ არაფერი მინახავს…ერთი კითხვაც არ დაუსვია ჩემთვის…ჩემს სახლში წავიყვანე და საბუთებიც ვაჩვენე…ის კი აცრემლებული თავლებით ათვარიელებდა ყველაფერს…ხმა არ ამოუღია…მთხვა დღეს აქ დავრჩებიო…უარი ვერ ვუთხარი სასტუმრო ოთახში შევიყავნე და მხოლოდ მაშინ გავიგე მისი ტირილის ხმა…

 მაგრამ მეორე დღეს ყველანაირად სხვანაირი გამოვიდა…არანაირი ცრემელბი…არც კი ეტყობოდა რამე ნამტირალევის…არაჩვეულებირვ ხასიათზე იყო…ჩემი გაკვირვება შენიშნა და წასვლის წინ მხოლოდ ის მითხრა,რომ არაფერი არ უნდა შეემჩნია…მაგრამ მაინც ერტობოდა რაღაც ნაღველი თვალებში))

 ***

სახლში როცა დავბრუნდი ჯერ კიდევ ყველას ეძინა…ჯასტინის ოთახში შევედი…მასაც ეძინა…

 სწრაფად დავბრუნდი ჩემსოთახში და ბარგის ჩალაგება დავიწყე…არ ვიცი სად მივდიოდი…არ ვიცი…უბრალოდ ვიცოდი,რომ იმ ადგილს სადაც მე მივიდიოდი საქართველო ერქვა…არ ვიცოდი იქ რა მელოდა მაგრამ გული ვეღარ უძლებდა ისე უნდოდა იქ ყოფნა…

 არც ჯოსისთვის მითქვამს რომ მივდიოდი…

სახლიდან გამოვედი,ჩემოდნები მანქანაში ჩავალაგე და მაინცდამაინც ამდ როს გამოვიდა სახლიდან ჯასტინი.

-ლიზა!-დამიძახა და ჩემსკენ წამოვიდა-რას აკეთებ?-გაკვირვებულმა შემომხედა.

-მივდივარ!

-სად?

-რში აგინტერესებს…მისმინე მოკლედ არ ვიცი…როდის დავბრუნდები…და-აღარ გამაგრძელებინა.

-რა მოხდა?!სად მიდიხარ?!

-იცი…ჯასტინ ეს ძალინ დიდი ისტორიაა…მოდი ჯერ მე წავალ იქ სადაც ახლა მე უნდა ვიყო…ალბად ხვალ დაგირეკავ…

ჯასტინმა ჩაიცია და მისკენ შემაბრუნა.

-კარგად ხარ?!-თან ეცინებოდა.

-მინდა გითხრა,რომ მანამ სანამ არ დავრწმუნდები,რომ შენ მე არ მატყუებ მანამდე,შეგიძლია ჩემი არსებობა დაივიწყო…

-რას გატყუებ?!გუშინ სად იყავი?!-უკვე ჩხუბზე გადავიდა.

-არ ვარ ვალდებული რამე აგიხსნა…-ხელი გავაშვებინე,მანქანაში ჩავჯექი და იქაურობას მოვშორდი.

 ბილეთები ვიყიდე…ჯერ მიუნცენში უნდა ჩავსულიყავით და იქიდან უკვე თბილისში…

როგორც იქნა გადავედით მეორე თვითმფრინავში. 

 არ ვიცი მერე რა მოხდა…უბრალოდ რომ ჩავედით ვიღაც ქალმა გამომაღვიძა…ისეთი სასიამოვნო გარემო იყო…მიწაზე დავდგი თუ არა ფეხი დადებითი ენერგიით ავივსე…ცოტახანში შევნიშნე,რომ პაპარაცებიც იყვნენ…

 ინგლისური ძლივს გავაგებინე ტაქსის მძღოლებს…ბოლოს ერთი ნორამლური ადამინი ვიპოვნე და იამას გადავათარგმინინე ყევლაფერი…ერთ-ერთ სასტუმროში მივედით…მე ვთხოვე რომ უბრალო სასტუმრო ყოფილიყო…

 იმ დღესვე დავიწყე ქალაქში ბოდიალი…პატარა ბავშვები ისე მაკვირდებოდნენ სიცილის ვერ ვიკავებდი…

ძალინ მომშივდა და ერთ-ერთ კაფეში შევედი.

 ჭამას რომ მოვრჩი ცოტახნით კიდევ დავრჩი…

 და ნუთუ ყველაფერი ის რაც ჯოსიმ მითხრა სიმართლეა?! 

ასეთ ფიქრებში ვიყავი აგრული როცა მივხვდი,რომ ჩემს გარშემო უამრავი ხალხი იყო…ყველა სურათს მიღებდა მეც მათ მომღიმარე სახით შევეგებე. ცოტახანი მათთან ერთად ვიყავი,შემდეგ კი სასტუმროში დავბრუნდი.

 მაგრამ გავგიჟდი! გინდა თუ არა თქვენ აქ არ ხართ დარეგისტრირებულიო…სასტუმროში აღარ მიშვებდნენ(:D)ვერაფრით დავაჯერე…არადა ყველაფერი ნომერში მქონდა…გაბრაზებული გამოვედი გარეთ და სკამზე ჩამოვჯექი…

უკვე სიბნელე იყო…პარკში ჯგუფ-ჯგუფად იყო ხალხი შეკრებილი…ძირითადად ბიჭები…მაგრამ ვის ახსოვდა შიში…გაბრაზებული ისეთი სახით ვიჯექი ალბად ჩემი სახლის დანახვაზე ერთ მეტრზე ახლოს არავინ მომიახლოვდებოდა(:D)

 მაგრამ კარგად დავინახე,რომ ვიღაც წამოვიდა ჩემსკენ…უკმაყოფილოდ ამოვიხვნეშე..განა იმიტომ რომ მეშინოდა…ყბარლოდ არავის დანახვა არ მინდოდა…

 მაგრამ ჯერ კიდევ არ ვიცოდი ვინ იყო ეს ადმაინი...