-მე ვილ შვარცი ვარ…-გამიღიმა და თითქოს თავის საქმე მოაგვარა.მე კი უფრო ავფორიაქდი და მისკკენ ახლოს მივიწიე. -უფრო კონკრეტულად თუ შეიძლება…-ხმადაბალი ტონით ვუთხარ. -კიდევ რა ასაკი?და-ძმა?-ცინიკურად მიყურებდა. -ასე ნუ მექცევით…-ცოტაც და ვიტირებდი-ვი ხართ?!მამაჩემის აგენტი?!მან დაგიქირავათ ჩემს მოსაძებნად?! -არა…მამაშენმა არა… -მაშინ ვინ?!ძალიან გთხოვთ აღარ შემიძლია…მითხარით ვინ ხართ!-ლამის ვუყვირე. -კარგი…დაწყნარდი…მე მამაშენმა არა,მაგრამ ჯასტინმა დამიქირავა…იმედი მაქვს გახსოვს არა?!იცი როგორ არის შენზე გაბრაზებული?ხანდახან კი ულბება გული ისე როგორც სხვებს,მაგრამ ის ამ ყველაფერს სულ სხვანაირად უყურებს…შენთვისთონ არ დაუსვი მას შეკითხვა შენს გაუჩინარებაზე იმ საღამოს როცა წამოხვედი?!იქნებ ამიხსნა ეს რატომ გააკეთე?!ისე სიმართლე გითხრა გითხრა ისე კარგად გქონდა ყველაფერი გაკეთებული…ისე კარგად გქონდა ყველაფერი მოგვარებული რომ შენი პოვნა ძალიან გაგვიჭირდა…ერთ წეზე მეტია გეძებთ და აი როგორც იქნა…იქნებ მოიხსნა ეს პარიკი?!-ხელები კეფასთან მივიტანე და პარიკი ნელა მოვიხსენი…მაინც როგორ მიპოვნეთ?! -ოოო…ეს უკვე ჩემი პროფესია…-გამიღიმა. -ჯასტინმა იცის?!იცის რომ მიპონეთ დანარჩენებმა სხვებმა იციან?! -არა…ჩემს გარდა არავინ არაფერი იცის… -არ უთხრათ გთხოვთ… -ამიხსენი ეს რატომ გააკეთე? -იმიტომ,რომ ის ორი ადამიანი,რომელიც ჩემს და არამარტო ჩემს მოკვლას ცდილობდა და შეიძლება ისევ მეზებენ კიდეც,თუ მათ არ დავუსხლტებოდი ხელიდან ჯერ მათ ამოხოცავდნენ და შემდეგ მე!ისინი კი დღემდე ჩვეულებრივად დადიან ქუჩებში! -მზად ხარ რომ ხვალ ჯასტინს შეხვდე?! -არა!არა!არა…არ არსებობს…არა!არ უნდა უთხრათ! არა ძალიან გთხოვთ…არ უთხრათ…არ უთხრათ,რომ მიპოვეთ…არა…-თვალებში ცრემლი ჩამიდგა. -აი ამ სურვილს ვერ შეგისრულებ…ხომ მართლა ეხლა აქედან სადაც არ უნდა წახვიდე და სადაც არ უნდა გაიქცე…უკვე ვეღარ დამემალები პირადად მე…-წამოდგა,თავისი საბუთები ისევ მოაგროვა და დამემშვიდობა,კარები დავკეტე თუ არა ტირილი ამივარდა…ვერ ვწყნარდებოდი…უკვე გამთენიისას ჩამეძინა.მაღვიძარას ხმამ მალევე გამომაღვიძა და მომზადება დავიწყე…სკოლაში მარტო წავედი…გარეთ საშინელი სუსხი იდგა…სკოლაში გათიშული ვიჯექი და მთელი ექვსი საათი ერთ ადგილს ვიყავი მიშტერებული…როცა სახლში ვბრუნდებოდი, ჩემს კორპუსთან მომავალი ვილი დავინახე. რომ დამინახა ხელით მანიშნა გაჩერდიო,მეც გავჩერდი და მას დაველოდე,უცებ მოვიდა ჩემთან და სახლში ერთად ავედით. -ძალიან ცივა არა?!-მკითხა. -ასეთია რუსეთი…-გავუღიმე. -ლიზა…შენი საქმეებიც გვაქვს მოსაგვარებელი… -რა საქმეები?! -სახლში ბრუნდები და ის რაც შენ ჩაიდინე… -რა ჩავიდინე?! -საბუთები გააყალბე… -კი მაგრამ მე ხომ არ ვარ მკვლელი…დამნაშავე რომელიც იმალება?! -მაინც შეგექმნება პრობლემები… -საერთოდ რატომ ყოფთ ჩემს ცხოვრებაში ცხვირს?!მე არ მინდა დაბრუნება! -წინააღმდეგობას თუ გამიწევთ უფრო დიდ შარში გაეხვევით!საბუთებ სკოლიდან უკვე გამოვიტანეეს სახლიც გაიყიდა… -თქვენ რა გაგიჟდით?!ეს ჩემი სახლია! -შენ არასრულწლოვანი ხარ და მამათქვენს უნდა დაემორჩილო!მან უკვე იცის ყველაფერი და მისი ბრძანებით ვმოქმედებ! -უკვე ყველამ გაგო?! -ხო…თქვენი ბარგი დღეს დილით მე ჩავალაგე… -აქ როგორ შემოხვედით?! -ეს ჩემი პროფესიაა…და დროზე წავედით თორემ თვითმფრინავზე გვაგვიანდება… ხელი ჩამავლო, ეზოში ჩამიყვანა მანქანაში ჩაალაგა ბარგი…და აეროპორტში წავედით…ცრემლები მომდიოდა…თვითმფრინავში ავედით…არ მახსოვს როგორ ჩავედით რადგან მე ფიქრებში ვიყავი ჩართული და ამ სამყაროს მოწყვეტილი. ლოს-ანჯელესში თბილოდა…დავდგი თუ არა მიწაზე ფეხი მაშინვე ცრემლები რომლებიც ძლივს გავიჩერე ისევ ჩამოგორდნენ ჩემს ლოყებზე.გზაში მითხრა რომ მე სახლში დამტოვებდა,თვითონ კი ჩემს საქმეებს მოაგვრებდა რომ პრობლემები არ შემქმნილიყო.ამასობაში მივედით კიდეც,ჩემოდნები გადმოვალაგეთ და თვითონ წავიდა, მე კი ჭიშკართან ვიდექი და შესვლას ვერ ვბედავდი... როგორც იქნა გავბედე და ჭიშკარი გავაღე…დაცვა არ იდგა…ეზოში შესვა ძალიან მესიამოვნა…ყველაფერ ძალიან მენატრებოდა…მაგრამ მაინც ძალიან ვღელავდი…ახლა ისევ ის ლიზა ვიავი…ისევ ისეთი…ამასობაში კერბსაც მივადექი…სახლში სიჩუმე და მოწყენილობა სუფევდა…კარგად ისმოდა კარებთან ახლოს ნაბიჟების ხმა…მძინმე და ნელი ნაბიჯების…მეტი არაფერი ისმოდა ირგვლივ…უკან შემოვბრუნდი და წამით დავფიქრდი ღირდა თუ არა აქ შესვლა…ამ დროს ჭიშკარი გაიღოდა მანქანა შემოვიდა,შიგნით ჩემი მძღოლი დვიდი იჯდა…მანქანა გააჩერა და ისე გადმოვიდა არც კი შემოუხედავს…მაგრამ როცა დამინახა ადგილზე გქვავდა…იმ წამსვე მისკენ გავექანე და ძლიერად ჩავეხუტე…მან ხელში ამიყვანა…აღარ მიშვებდა…თან მეჩხუბებოდა და თან მეფერებოდა…უეცრად ყველაფერი გაფერადდა,აღარ ვხედავდი ისე როგორც ადრე ყველაფერს შავ-თეთრში…ირგვილვ დათბა და ყველაფერს ხალისი მოედო… სახლში ერთად შევედით…მისაღებ ოთახში არავინ იყო…არც ის ჩანდა ვისი ნაბიჯებიც მესმოდა… ჩემოდნები გვერძე მივყარე და სამზარეულოს კარი შევაღე…არც იქ იყო არავინ…დევიდმი ზევით სართულებზე ავიდა…მე კი დივანზე ჩამოვჯექი…ყველაფერი ისევ ისე იყო…არაფერი იყო შეცვლილი…ერთადერთი ამ სახლში ასეთი სიწყნარე არასდრო სყოფილა…ცოტახანი ველოდე და შემდეგ როცა არავინ არ ჩამოვიდა დევიდს დავუძახე,მაგრამ ხმას არ მცემდა… -დევიდ!-დავიძახე და წამოვდექი.ამდ დროს ვიღაცის ჩქარი ნაბიჯები გავიგე,ამას კიდევ ვიღაცეები მოყვნენ და მივხვდი რომ ჩამოდიოდნენ…მაინტერესებდა ვინები იქნებოდნენ…გული საშინლად ამიძგერდა.როგორც იქნა კიეებზე მამა ჩამოვიდა შემდეგ ქეითი რაც ძალიან გამიკვირდა შემდე ჯასტინი,მაიკი,გაბი,სინდი,სტელა და დავიდი… ყველანი კიბეებთან იდგნენ და გაშტერებუები მიყურებდნენ…ერთი წუთი დავფიქრდი პარიკი ხომ არ მაფარია მეთქი,ხელი თმისკენ წავიღე მაგრამ ნამდვილად ჩემი თმა იყო…არც სახეზე მქონდა არაფერი…ქეითმა გამიღიმა და ჩემსკენ წამოვიდა. -ჩემი პატარა დაიკო!-მითხრა და მაგრად მომეხვიდა,მეც მოვეხვიე,მართალია გამიკვირდა მისგან ასეთი საქციელი მაგრამ უფრო გამიხარდა. ცოტახანში მას დანარჩენები მოყვნენ,მაგრამ მამაჩემი და ჯასტინი არა…ისინი გაბრაძებული სახეებით კიბეებთან იდგნენ და მას არ იღებდნენ…არც მე მამიცია მათთვის ხმა…ყველა ერთად მეპარაკებოდა და მეც დაბნეული ხან ვის ვუყურებდი ხან ვის..ბოლს როგორც იქნა მიხვდნენ რომ ვერაფერს ვგებულოობდი და ყველა გაჩუმდა…იმ დღეს მეტი არაფერი მომხდარა…ყველას მოვუყევი რა მოხდა…შემდეგ კი დასვენება მინდოდა და ჩემს ოთახში ავედი…მამაც ამომყვა,ისიც შემირიგდა…მეჩხუბა და მერე შემირიგდა(:D)მოკლედ ახლა ერთადერთი სადარდებელი ჯასტინი დამრჩა…ხმას არ მცემდა არ მელაპარაკებოდა… მეორე დილით კარგ ხასიათზე გავიღვიძე,ჩემი ოთახი მოვაწესრიგე,სამზარეულოში ჩავედი როგორც ყოველთვის რაც ხელში მომხვდა ის შევჭამე და სასეირნოდ წავედი…ასე თავისუფლად კარგა ხანია თავი არ მიგრძვნია.. იმდენი ვიბოდიალე მგონი მთელი ლოს-ანჯელესი შემოვიარე…სახლში საღამოს დავბრუნდი იმ ღამეს მამაჩემი,სტელა და ჩემი და გერმანიაში დაბრუნდნენ სამწუხაროდ…მაიკი და გაბი კი მაიაში წავიდნენ…ლუკასიც მოვინახულე და სხვა ჩემი კლასელებიც…მათ უკვე ყველაფერი იცოდნენ… ახლა სახლში მხოლოდ მე და სინდი ვიყავით…მაგრამ სინდი სახლს ალაგებდა და მე ყურადღებას არ მაქცევდა... მაგრამ არა დიდხანს…ზარის ხმაზე წამოვხტი და კარი გავაღე…კარებში ჯასტინი დამხვდა…არაფერი უტქვამს ისე მიარა გვერდი და სახლში შემოვიდა. -ესე კიდევ დიდხანს უნდა იყო?-ვკითხე მე.პასუხი არ გაუცია.-შენ გეკითხები… -აქ იმიტომ მოვედი,რომ ჯაზი და ჯექსონი ჩემთან არიან და შენი ნახვა უნდათ…თუ რათქმაუნდა წინააღმდეგი არა ხარ ძალიან გტხოვენ რომ…-აღარ დავაცადე. -მოვდივარ! -იცოდე მე შენთან ყოფნა სულ არ მინდა! -გასაგებია…-ჯასტინთან გადავედით…ჯაზი და ჯექსონი უფრო გაზრდილები იყვნენ და უფრო საყვარლები…მთელი საღამო მათთან ერთად გავატარა,მაგრამ შემდეგ ჯერიმი მოვიდა და ისინი წაიყვანა…ჯერიმიც ვნახე და ჩემი დანახვა ძალიან გაუხარდა…ჯასტინი კი მთელი ამ დროის განმავლობაში თავის ოთახში იყო ჩაკეტეილი…ჯერიმი და ბავშვები რომ წავიდნენ,მე ჯასტინთან შესვა გადავწყვიტე.კარებზე დავაკაკუნე,მაგრამ რომ არავინ გამცა ხმა შევედი… -არ აპირებ წასვლას?!-მკითხა ჯასტინმა. კომენტარები დაწერეთ:*))
mariko1
| 
