ყველას მოვშორდი და ჩემს ოთახში ავედი. გული საშინლად დამძიმებული მქონდა…მაგრამ არ ვიცი რატომ…ყველაზე საშინელი კი ეს არის რომ არ ვიცი რატომ ვიყავი ასე…კურტკა გავიხადე და საწოლზე "მივაგდე",ამ დროს მეჩვენა რომ ჯიბეში რაღაც იდო. კურტკა ისევ ავიღე და ჯიბე გავხსენი შეიგნით პატარა ბურთი იდო.გამიკვირდა ბურთი შუაზე იხსნებოდა,მე ნელა გავხსენი ბურთი, შიგნით პატარა დაკეცილი ფურცელი იდო,კურტკა და ბურთიც საწოლზე დავდე და მეც ჩამოვჯექი. ფურცელი ნელა გავშალე. შიგნით მხოლოდ ეს ეწერა "უფრთხილდი". ვერაფერს მივხვდი, ეს დანიელმა ჩამიდო?! როგორ გავიდო,დანიელი ალბად უკვე გერმანიაში წაიყვანეს… ამ დროს ოთახში მაიკი და ჯასტინი შემოვიდნენ,მე მაშინვე დავმალე ეს ფურცელი…ნამდვილად არ მინდოდა მათი ანერვიულება. -რას აკეთებ?-მკითხა ჯასტინმა. -არაფერს…-დაბნეულმა ვუპასუხე,ალბად პამიდორივით წითელი ვიყავი. -ყველაფერი რიგზეა?-მკითხა მაიკმა -კი…-წამოვდექი და ჩემი ტანსაცმლის დალაგება დავიწყე. -მამაშენმა დარეკა…-დაიწყო ჯასტინმა-ვუთხარი ისევნებს მეთქი…ამიტომ მე მითხრა ყველაფერი… -რა ყველაფერი?-გავიკვირვე. -მამაშენმა მითხრა,რომ Chanel-მა აგიყვანა მოდელად!გილოცავ ლამაზო!-ჩემსკენ წამოვიდა და ჩამეხუტა. -მადლობა…მოიცა არ მატყუებ?!-ჯერ კიდევ ვერ ვიჯერებდი. -არა…მართალს გეუბნება-გაიცინა მაიკმა-მოდი მეც მოგილოცო!-მაიკი ჩამეხუტა. -მეგონა უფრო გაგიხარდებოდა…-ოთახში გაბიც შემოვიდა. -რას ამბობ ძალიან გამიხარდა უბრალოდ…არ ვიცი როგორ გამოვხატო ჩემი სიხარული… -ისე როგორც გინდა… -ანუ მზად ხართ დაყურვდეთ? -რას გულისხმობ?-მითხრა ჯასტინმა -როგორც გინდაო და მე კივილი მინდა…სიხარულისაგან ვიკივლებ…-გავიცინე. -არა!-მაიკმა პირზე ხელი ამაფარა-გირჩევ ჯასტინ ლიზას კივილი არასდროს მოისმინო თორემ შენი კარიერა სამუდამოდ დაგენგრევა!-ისიც იცინოდა. მთელი ღამე უაზროდ ვტრიალებდი საწოლში, თვალი ვერ მოვხუჭე მიხაროდა რომ ამიყვანეს, მაგრამ მუდმივად ვფიქრობდი იმ ფურცელზე… დილით ადრე ჩამეზინა, მაგრამ კარგად გამოძინება არ მაცადეს, ათ საათზე როგორც ყოველთვის გაბი ჩემს ოთახში იყო და სანამ არ ავდექი მანამ არ მომასვენა, სამზარეულოში რომ ჩავედი სინდი საჭმელს აკეთებდა…მე მისი გაკეთებული არ მიჭამია, მაღაზიაში წავედი და პიცა ვიყიდე…ჭამას რომ მოვრჩი სასეირნოდ წავედი…ქუჩებში დებილი ბავშვივით დავხეტიალობდი იქით მივდიოდი საითაც გავიხედავდი… ბოლოს სანაპიროზე გავედი, უკვე მზე ჩადიოდია. გული დამძიმებული მქონდა…ასე არასდროს ვყოფილვარ მეჩვენებოდა რომ ის ლიზა რომელიც აქამდე იყო არღარ არსებობდა…აღარ არსებობდა ის "გიჟი" გოგონა რომელიც მე ვიყავი…ახლა მუდმივად მოწყენილ ლიზას ვხედავდი…არ მინდოდა ეს ასე გაგძელებულიყო მაგრამ ჩემ თავსაც ვერაფერს ვუხერხებდი. სახლში რომ დავბრუნდი, გარეთ უკვე ღამე იყო და ქუჩებს მხოლოდ ლამპიორები ანათებდნენ, შიდაშიგ მთვარის შუქიც ანათებდა. სახლში არ შევსულვარ…ეზოში აუზთან მოვკალათდი და ნელ-ნელა აღარც მახსოვს როგორ ჩამეძინა. -სულელო აქ როგორ ჩაგეძინა…-ვიღაცის ხმამ გამომაფხიზლა, უკან რომ მივბრუნდი ჯასტინი იყო. -შენც აქ ხარ?-გავუღიმე და მოვეხვიე. -რდის მოხვედი?მე მთელი დღეა აქ ვარ…-გამიღიმა. -არ ვიცი როდის მოვედი, მაგრამ უკვე ღამე იყო… -ხვალ ჯაზი და ჯექსონი ჩემთან იქნებიან… -მართლა?-გახარებულმა წამოვიძახე. -ხო…ზალაინ მომენატრნენ…დიდი ხანია არ მომინახულებია…დღეს და ხვალ თავისუფალი დრო მაქვს და მინდა ჩემი დაიკოსთან და ძამიკოსთან ერთად გავატარო… -ჯასსი-ასე ვეძახდი ჯასტინს-შეიძლება მეც თქვენთან ერთად ვიყო? -რათქმაუნდა…შენც ხომ ჩემი იჯახის წევრი ხარ…ისე ლიზა არ გინდა ახვიდე და დაიძინო?თვალებს ვეღარ ახელ… -ხო მართლი ხარ…წავედი… ამ ჯერად კარგად გამოვიძინე…დილით კარგ ხასიათზე გავიღვიძე, მოვწესრიგდი და მშინვე ჯასტინთან წავედი ჯაზზი და ჯექსონი უკვე იქ იყვენენ,მათთან ერთად არ მომიწყენია კარგად გავერთე მაგრამ ჯერიმიმ-ჯასტინის მამამ ბავშვები მალე წაიყვანა.მე და ჯასტინი სახლში ვერ გავჩერდით და ბევრი სეირნობის შემდეგ ფაფეში შევედით. -დავიღალე…-ამოვიოხრე -რა მოხდა?-გაიკვირვა ჯასტინმა -პაპარაცები ნერვებს მიშლიან... -ხო…-თავი დახარა ჯასტინმა, ცოტახანში მის ფანებს დაუწყო ყურება რომლებიც გარეთ იდგნენ და ჯასტინის გამოსვლას ელოდებოდნენ… -ლიზა!-უეცრად წამოიყვირა ჯასტინმა-უნდა დამეხმარო… -გისმენ…-წვენი მოვსი. -ჩემი შეყვარებული უნდა გახდე! მე გაკვირვებულმა შევხედე. -რა?! -ხო…ვითომ რათქამუნდა…ახალი სკანდალები და ახალი ჭორები მჭირდება…სკუტერს(მის მენეჯერს)ეს ისედაც უნდა გაეკეთებინა და შენ ისედაც ჩემი მეგობარი ხარ და მოკლედ რა…ხომ მიმიხვდი… -კი… -მერე თანახმა ხარ? -არ ვიცი…-დავიბენი. -რა არ იცი…ან კი ან არა მითხარი…ბოლოს დაბოლოს მართლა ხომ არ ვიქნებით ერთად… -ხო კარგი…-ისე ვთქვი არც დავუფიქრდი რას ვამბობდი. ჯასტინს სახე გაუბრწყინდა. -ხოდა ესლა რომ ჩავალთ ჟურნალისტები ისევ იქ იქნებიან ისინი სანამ მე არ წავალ აქ დარჩებიან და რომ ჩავალთვუთხრათ ყველას რომ ერთად ვართ!-გახარებული ლაპარაკობდა. ასეც მოხდა როცა ჩავედით ჯასტინმა ჩვენზე დაიწყო ლაპარაკი…მის ფანებს ეს არ მოეწონათ,მაგრამა მაზე დიდად არ მინერვიულია რადგან ჩვენ მარტლა ერთად არ ვიყავით. როგორც იქნა გამოვაღწიეთ მათ და სახლში დავბრუდით, სახლში გაბი და მაიკი გაბრაზებულები დაგვხვდენენ რომ აქამდე არ ვუთხარით ჩვენი ამბავი(:D)მაგრამ შემდეგ ყვალფერი ავუხსენით თუ რისთვის ვაკეთებდით ამას. მოკლედ ალბად ერთ ტვეზე მეტი მე და ჯასტინი ვთამაშობდით რომ ერთად ვიყავით, ამასობაში სწავლაც დაგვეწყო მე და გაბის…ახალ სკოლას გაბი კარგად შეეგუა მე კი…ყველა ჩემზე ლაპარაკობდა…ღმერთმა იცის რატომ იმიტომ რომ ცნობილი რეჟისორის შვილი ვარ, იმიტომ რომ ჯასტინის შეყვარებული თუ იმიტომ რომ ციხეში ვიჯექი, ეს ამბავი ყველამ კარგად იცოდა და ხალხში ცუდი სახელი მქონდა… მე და ჯასტინმაც გავნაცხადეთ ჩემი თხოვნით რომ ერთად აღარ ვიყავით თუმცა ისიც ვთქვით რომ ჩვენ უბრალოდ მეგობრები ვართ. ლოს-ანჯელესში ცხოვრებას ძალინ მივეჩვიე, მამა რამოდენიმეჯერ იყო ჩამოსული ისიც რაღაც საქმეების გამო ძლივს ვახერხებდი მის ნახვას, ჩემი სამოდელო კარიერა კარგად მიიწევდა წინ…ჯასტინს იშვიათად ვხედავდი რადგან ხან სად იყო და ხან სად მუდმივად საქმმები ჰქონდა. ამასობაში ზამთარიც მოვიდა და საახალწლო არდადეგები დაგვეწყო,ჯასტინსაც ჰქონდა დასვენება ბოლოს და ბოლოს ისიც ადამიანია…სულ დამავიწყდა იმის თქმა,რომ გაბი და მაიკი ერთად არიან. მე და ჯასტინი ერთმანეთს უფრო დავუახლოვდით, მაგრამ დღეს რაღაც სისულელეზე ვჩხუებთ თანაც ძალაიან მაგრად…მე სახლში გავბრაზებული დავბრუნდი და მაშინვე ჩემს ოთახში ავედი გაბიც შემომყვა მას ყველაფერი მოვუყევი. -კარგი რა…რა სისულელეებზე ჩხუბობთ რა…-გაიცინა.ცოტახანი ორივე ვდუმდით-ლიზა…დარწმუნებული ხარ,რომ შენ და ჯასტინი მხოლოდ მეგობრები ხართ…? -არა! ჩვენ არც მეგობრები ვართ და არც არავინ ერთმანეთისთვის! ყოველ დღე ვჩხუბობთ…აღარ შემიძლია რაც არ უნდა ვეცადო რომ კარგი მეგობრები ვიყოთ არ გამომდის! -იმიტომ რომ თქვენ არ გიყვართ ერთმანეთი ისე როგორც მეგობრებს…თქვენ ერთმანეთი ისე გიყვართ როგორც გოგოს და ბიჭს! საწოლზე წამოვჯექი. -არა!-მტკიცედ ვუთხარი…მაგრამ ვიცრუე, რაც მართალია მართალი ჯასტინს ისე ვერ ვუყუებ როგორც მეგობარს,მაგრამ ის ისე მიყურებს როგორც მეგობარს…მეშინია რომ ჯასტინს თუ გამოვუტყდები ის მე დამცინებს…ის ხომ ჯასტინია,მასზე მთელი მსოფლიო გიჟდება…და ისე დამცინებს მე როგორც ხანდახან თავის ფანებს დასცინის… გაბიმ თავი დამიქნია და ოთახიდან გავიდა. მე კომპიუტერს მივუჯექი, თვითერზე შევედი…ჯასტინის ფანები რომლებიც მე ძალიან მიყვარს მწერდნენ რომ ჯასტინს სამუდამოდ მოვშორებოდი და არ ჰქონდა იმას მნიშვნელობა მისი მეგობარი ვიყვაი თუ შეყვარებული…შეიძლება ისინი მე ვერ მიტანენ მაგრამ მე ისნინ მართლა ძალინ მიყვარს და საერთოდ ყველა და ყველაფერი მიყვარს რაც ჯასტინს ეხება…მაგრამ ახლა ისე ვიყავი მასზე გაბრაზებული საერთოდ არ მინდოდა მისი სახელის გაგონება! მისაღებში არავინ დამხვდა,სახლში არც გაბი იყო და არც სინდი…მე კი ძალინ მინდოდა ვინმესთან ლაპარაკი…ბოლოს მამაჩემს დავურეკე მაგრამ არც მას ეცალა ჩემთვის…ასეთ დროს კი ნამდვილ ურჩხულად ვიქცევი ხოლმე, ყველას ვეჩხუბები და არავის დანახვა არ მინდა…მოკლედ კარგად ვიცი რომ სასინელი ხასიათები მაქვს, როცა რაღაცაზე ვღიზიანდები მაგრამ…ჩემი ბრალი სულაც არ არის!არც მე გავჩერებულვარ სახლში ჩემს კლასელ ლუკასსთან წავედი…ძალიან კარგი ბიჭია,მაგრამ რატომღაც არავის არ სიამოვნებს მასთან ერთად როცა ვარ…ჯასტინი და დრეიკი საერთოდ ჭკუიდან გადადიან და სასტიკად მიშლიან მასთან ურთიერთობას, მაგრამ ამას ვერავინ დამიშლის… ლუკასთან ერთად მოწყენა შეუძლებელი არის და მას ყოველთვის შეუძლია ჩემი გამხიარულება…ახლაც კარგად გამართო,ერთ-ერთ პარკში შევედით უბრალოდ ვისხედით და ვსაუბრობდით მაგრამ მას რაღაც საქმე გამოუჩნდა და იძულებული გახდა წასულიყო.მე სახლში წასვლას აქ დარჩენა ვამჯობინე და პატარა ბავშვებთან ერთად ვერთობოდი სანამ ვიღაც კაცი არ გამოჩნდა. -შეიძლება…-ეს კაცი…უფრო სწორად ბიჭი ძალინ გამხდარი და მაღალი იყო…მისი სახე სიბნელეში არ ჩანდა, მხოლოდ მის ზღვის ფერ თაველბს ვხედავდი რომელიც ერთადერთი იყო რაც მის სახეზე კარგად ჩანდა. დაბნეული შევბრუნდი მისკენ და დუმილი ვამჯობინე. -წერილი ნახე?ბურთი და წერილი…-ჩახრეწილი ხმით მელაპარაკებოდა.უეცრად გამახსენდა ის ბურთიც ის წერილისც და ის დღეც, თავი უნებურად დავუქნიე. -საიდან იცით?ვინ ხართ?-ინტერესით ვიკითხე და მის პასუხს მოუთმენლად ველოდებოდი. -მართლა გაინტერესებს ვინ ვარ?-ხმაში ღიმილი შეერია. -რათქმაუნდა… -დარწმუნებული ვარ არ გესიამოვნება იმის გაგება რომ საფრთხე გემუქრება…-მის სიტყვებზე გული დამიმძიმდა მაგრამ არაფრად ჩავთვალე მისი სიტყვები. -მაინც რა საფრთხე?-ირონიულად ვკითხე. -დანიელი…-შევაწყვეტინე. -შენ საიდან იცი დანიელი?!ვინ ხარ?!-ტონს ავუწიე. -მოთმინება იქონიე...
