პალატიდან გამოვედით მე და ჯასტინი და სახლში დავბრუნდით.
-ჰეი!
-რა?-საწოლზე მუცლით ვიწეკი და თავი ბალიშში მქონდა ჩარგული.
-შემომხედე!
-ნუ გეშინია…რომ არ გიყურებ ეს გულაც არ ნიშნავს რომ შენი სახე არ მიდგას წინ…-ჯასტინმა ჩაიცინა და წამომაჯინა.
-ახლა დედაშნეს ჭიდები!
-ვჭირდები?!მას ვინმე ჭირდება?!არა ჯასტინ არ ვჭირდები!არც მე მჭირდება ის!და არც მას მე!მორჩა…არ მყავს დედა…და არც მყოლია…ყველაფერს ისე ვტოვებ როგორ იყო! მისი სიკვდილით არაფერი შეიცვლება!არც ერთი ცრემლი არ ჩამომივარდება მისი სკვდილი გამო!როგორც ის არ ტიროდა მაშინ როცა მე ციხეში ვიჯექი…ვკვდებოდი…ან ცოტაც და მომკლავდენენ…მეც ისევე არ მაინტერესებს ის როგრც მას მე!
ბოლო ხმაზე ვიყვირე და ტირილი დავიწყე.
ჯასტინი უბრალოდ მიყურენდა და ვერ ხვდებოდა რა გაეკეთებინა…
მეორე დღეს საშინელმა სიცხემ შემაწუხა და გამომეღვიძა.გვერძე ჯასტინი მეწვა…ისე საყვარლად ეძინა მისი ყურებდით ვტკბებოდი,სანამ ისევ მისმა მობილურმა არ დაიწყო რეკვა და ჯასტინი არ გააღვიძა.მაშინვე წამოხტა და უპასუხა,მაგრამ როცა სკუტერის ხმა გაიგო მობილური გათიშა და ისევ ძილი განაგრძო.
-ჯასტინ!-არ მომეწონა როცა მივხვდი რომ ისე ძილს აპირებდა.
-რა?-ისე მითხრა თვალები არ გაუხელია.
-გაიღვიძე რა!
-დამაენებე თავი!-უკმაყოფილოდ თქვა და ზურგი მაქცია.
-გეხვეწები!
-რა გინდა?ხომ მღვიძავს…
-აღარ დაიძინო და მელაპრაკე!
-გელაპარაკები!-ისევ ჩემსკენ გადმობრუნდა და გულში ჩამიკრა.
-აუ რა ცხელი ხარ მომშორდი!-უკმაყოფილოდ ვუთხარი და მკერდზე ხელით მივაწექი,ისიც ნელ-ნელა მომშორდა.
-შენ რომ ხარ ეგეთი მეორე არ არსებობს…-უკამოყფილოდ ჩაილაპრაკა და გაბრაზებულმა შემომხედა,მეც ცოტახანი ვუყურე და შემდე მეც მისნაირი სახე მივიღე.
-თუ ასე გიშლი ნერვებს შეგიძლია შენს ოთახში გახვიდე!სხვათაშორის შენს გამო გამეღვიძა!საშინლად ცხელი ხარ!
-რა ჩემი ბრალია…როცა გცივა ხომ კარგად მეხუტები…-ჩაიცინა და ჩემსკენ წამოიწია.
-გაიწიე!-უკმაყოფილოდ ვუთხარი და უკან გავიწიე.
-მოდი ჩემთან!-თბილად მითხრა და ხელები მომხვია.
-შენი დრო არ მაქვს…მეჩქარება!-თავი გავითავისუფლე და წამოვდექი.
-მაინც სად?-ინტერესით მკითხა.
-სტელა უნდა ვნახო…მერე ქეითი…
-ქეითიც აქ არის?
-ხო…ოღონდ დედაჩემის სახლშია…
-აჰა…პირველ რიგში დედაშენთან მივდივართ საავადმყოფოში…
-არა!დაიღალა ის ქალი!ვერ მიტანს!ჩემი დანახვა არ უნდა!არც მე ვტკბები მისი ყურებით!-გაბრაზებულმა ვუთხარი და სააბაზანოში შევედი.
რომ გამოვედი ჯასტინი ოთახში არ დამხვდა,მოვწესრიგდი,ვისაუზმე და სტელასთან წავედი.სანამ ჯასტინი არ დამადგა თავზე და არ წამომიყვანა მანამდე არ წამოვსულვარ,მერე ქეითს გავუარეთ და შემდეგ საავადმყოფოში წავედით.
-ლიზა!-ხელი გამკრა ჯასტინმა.
-რა?!
-მიდი დედაშენთან!
-რატომ?!ეს არც მას უნდა და არც მე!
-ხვდები რომ დედაშენს რამდენიმე დღის სიცოცხლე დარჩა?!-თავიკენ შემაბრუნა.
-ვიცი…
-ლიზა არასწორად იქცევი!
-იცი რა საერთოდ არ ვარ ვალდებული აქ ვიყო…დავიღალე…-უკმაყოფილოდ ვთქვი და პალატიდან გამოვედი.
აქედან ორ დღეში გარდაიცვალა დედაჩემი…რათქმუნდა მეც ჩამწყდა რაღაც გულში მაგრამ როგორც დავპირდი ჯასტინს,არც ერთი ცრემლი არ ჩამომვარდნია თვალიდან.დაკრძალვის შემდეგ დავბრუნდით მე და ჯასტინი ლოს-ანჯელესშ,ქეითი იქ დარჩა.
მე ძველ მონატრებულ სახლში დავბრუნდი…ჯასტინიც და მეც ჩვენს საქმეს შევუდექით…ახლა ისე ხშორად ვეღარ ვხედავდით ერთმანეთს...
სახლში დაბრუნებამდე სანაპიროზე გავედი…ირგვლივ სიჩუმე იყო…მარტო მე ვიყავი…ახლა მხოლოდ ოალპიონების სინათლე აღწევდა ჩემამდე…ტალღები ჩემამდე აღწევდნენ…ცა ვარსკვლავებით იყო მოჭედილი…ისმოდა წყნარი მუსიკის ხმა,რომელიც ახლო მდგომი სახლიდან გამოდიოდა,როცა ჰორიზონტს გავყურებდი მეგონა რომ სხვა სამყაროში ვიყავი,ხოლო როცა უკან მივიხედავდი და განათებულ ქალაქს და ხალხს ვხედავდი…მათი სიხარულით ვტკბებოდი.
ისევ ტალღების ხმას დავუგდე ყური…თვალები დავხუჭე…საოცარ სიმშვიდეს ვგრძნობდი…უეცრად შემოიჭრა ჩემს ფიქრებდი დედაჩემი…მთელი ძალით ვცდილობდი მასზე არ მეფიქრა მაგრამ არ გამომდიოდა…იმდენს მივაღწიე რომ ცრემლები წამომივიდა,არ ვიმჩნევდი თითქოს არაფერი…არ მინდოდა მის გამო მეტირა და თავს ვიკავებდი…მაგრამ უეცრად სუნთქვა შევწყვიტე,დედაჩემი თვალ წინ დამიდგა და ისტერიული ტირილი ამივარდა.თავი ხელებში ჩავრგე და ცრემლები მოვიწმინდე,მაგრამ რა მიშვნელობა ჰქონდა მაინც ვერ ვწყვეტდი ტირილს.შემეშინდა მარტოობის…საშინლად შემეშინდა…დავწყნარდი ცრემლები მოვიწმინდე…და მანქანაში ჩავჯექი.შევეცადე არავის შევემჩნიე და მგონი გამომივიდა კიდეც…
სახლში სიწყნარე და მარტოობა იყო…მე სიწყნარეს და მარტოობას გამოვეცალე,მაგრამ აქაც ის დამხვდა.
-სინდი!-სამზარეულოში შევიხედე მაგრამ არ დამხვდა.შემდეგ მის ოტახში ავედი…არც იქ იყო…ამიტომაც დევიდის ძებნა დავიწყე,ის როგორც ყოველთვის ავტოფარეხში იყო…
-დევიდ!-გახარებუმა წამოვიძახე და ძლიერად მოვეხვიე-როგორ ხარ?!ერთ სახლში ვცხოვრობთ და ერთმანეთს თვეში ერთხელ ვხედავთ…-ნაღვლიანად ვთქვი-დამპირდი რომ არასდროს წახვალ ჩემგან…ხომ იცი შენ ჩემი ოჯახის წევრი ხარ…მეორე მამა…-გაღიმებულმა ვუთხარი და კიდევ მოვეხვიე.
მანაც გაიცინა.
-რა გჭირს?-თავალებში ჩამხედა.
-არაფერი…უბრალოდ…მისმინე გაბი სად არის?
-სასეირნოდ არის წასული…რა გჭირს?-კითხვა გამიმეორა.მოვუყევი რატომაც ვიტირე,ის ყოველთვის ჩემს მხარეს იყო…ვიყავი თუ არა მართალი მაინც პოულობდა ისეთ გზას რომ გავემართებინე…ასევე მოიქცა ახლაც…მასთან ყოფნამ გამამხიარულა…ჩემს ოთახში სწრაფად ავირბინე,საშინლად მეძინებოდა.ერთი კვირა დასვენება მქონდა რაც ძალინ მახარებდა.
ეს ეს იყო თვალები მიმენაბა და უნდა ჩამძინებოდა რომ ოთახის კარი ვიღაცამ შემოაღო და ძილი დამიფრთო…საშინლად გავბრაზდი,ვერ ვიტან როცა ასე მემართება და გაბრაზებული გადავბრუნდი რომ ჯასტინი დავინახე და მაშინვე მოვლბი.
-მეგონა გეძინა…-გაღიმებულმა შემომხედა და კარი მიხურა.
-ცოტა ნაზად რომ გაგეღო კარი მეძინებოდა…-გვერძე მომიწვა და სახეზე ფერება დამიწყო.
-მაპატიე…-თბილად მითხრა და თავი ბალიშში ჩარგო.
-ეეე!ბიბერ!ადექი!ჩემთან არ დაიძინებ!
-კარგი რა…
-ადექი!-ხელით გადავბარუნე,ყოველ შემთხვევაში ვეცადე რომ გადამებრუნებინა.
-რა საზიზღარი ხარ!-ადგა და ოტახიდა გავიდა.დიდხანს ვიტრიალე აქთ-იქით და ბოლოს როგრც იქნა ჩამეძინა.
დილით ადრე გამომეღვიძა,ოთახში ჯასტინი დამხვდა რომელიც ჩემი ალბომების დათვარიელებით ისე იყო გართული,რომ ვერც კი შეამჩნია ჩემი გაღვიძება.
-აქ რას აკეთებ?!-ისე გაკვირვებულმა ვკითხე თითქოს ყოველ დილით ასე არ მხვდებოდა.
-შენ არ მეკარები და შენს სურათებს ვათვარიელებ!-გაბრაზებულმა მითხრა და თავი ალბომში ჩარგო.მის საქციელზე გამეცინა და მასთან მივედი,უკნიდან მოვეხვიე და ლოყაზე ძლიერად ვაკოცე.
-იცი როგორ მიყვარხარ?!-მხარზე დავადე თავი.
-არა…მითხარი…-ბაბნიკურად გამომხედა.
-არა…ვერ გეტყვი…მსგავსი სიტყვები სამწუხაროდ არ არსებობს…
-რაღაც არ გეტობა…-ისევ გაიდრუნჩა და ალბომი მაგიდაზე დადო.
-აუ! რა ბუტია ხარ ბიბერ!მე დამცინიხარ და შენ?!გოგო ხარ თუ ბიჭი?!-ვეცადე მკაცრად მეთქვა მაგრამ მაინც გამეცინა.
-გაგიმართლა რომ ფეხი მტკივა…-ჩაიცინა-თორემ ხო იცი რას გიზამდი?!-ჩემსკენ შემობრუნდა.
-ფეხი რატომ გტკივა?
-არაფერი ისეი…ვარჯიშის დროს დამეჭიმა…
-რა სულელი ხარ!-მოვეხვიე.
-მოდი დღეს მარტო მე და შენ ვიყოთ…სხვა არავინ…მთელი დღე მინდა მარტო შენ გიყურო…-აღარ დავამთავრებინე.
-არა…მე,გაბი და მაიკი დღეს წვეულზებაზე მივდივართ…
-მოიცა ჩემს გარეშე?!-გაკვირვეუბულმა წამოიძახა.
-სამწუხაროდ შენ არ ხარ დაპატიჟებული…
-Love…მე თუ არ ვარ დაპატიჟებული…შენ მარტო ვერ გაგიშვებ!
-შენღა მაკლიხარ…თან მაიკი და გაბი იქ იქნებიან…
-არა!ვიცი რომ მაიკი ყურადღებას მოგაქცევს…მაგრამ არა!
-ისე ლაპარაკობ თითქოს მე ორი წლის ბავშვი ვიყო თქვენ კი ჩემი მშობლები!რ ყურადღება უნდა მომაქციოთ?!დებილი ხომ არ ვარ?!
-შენი ამბავი რომ ვიცი დათვრები და მერე მიღალატებ!-ჩაიცინა ჯასტინმა.
-მოკეტე!-პირზე ხელი ავაფარე.
-კარგი შეიძლება არ მიღალატო,მაგრამ დათვრები!მე კი ეს არ მინდა!არ მინდა რომ წახვიდე და მორჩა!
-ჯასტინ!-გაბრაზებულმა წამოვიყვირე.
-არა!
-შენ ვინ ხარ,შენს ჭკუაზე რომ დაგყავარ?!
-რავი…შენი შეყვარებული…შენი ჰაერი…ყველაფერი რაც სასიცოცხლოდ გჭირდება…-ჩაიცინა-ჩემი აზრი რომ არ გაინტერესებდეს ისე წახვიდოდი ჩემს აზრს სულ არ მოისმენდი!-ხელები წელზე შემომხვია.
-მომშორდი!-უკმაყოფილოდ ვუთხარი და ხვეცადე თავი დამეღწია მისგან,მაგრამ არ გამომივიდა.
-რა ტყუილად წვალობ…-ჩაიცინა ჯასტინმა და უფრო მომიახლოვდა.
-ნერვებს მიშლი!-ჩუმად ვუთხარი.
-არც შენ მალებ მე…-ხელები უფო ძლიერად მომხვია.
-ჯასტინ…
არაფერი უპასუხია.
-გეხვეწები წავალ რა…-დავიმანჭე.
-არა!-ისევ ისეთი ტონი მითხრა,თვალს არ მაშორებდა…მის სუნთქვას სახეზე ვგრძნობდი…ხელი თმაში შემიცურა…მის თვალებს ვუყურებდი და მისგან უზარმაზარ სითბოს ვგრძნობდი…მისი სახე ხელებ შუა მოვიქციე და ოდნავ უკან გავაწევინე თავი…
-Love…-თბილად მითხრა.
-გისმენ…
-დღეს მხოლოდ და მხოლოდ ჩემი ხარ!-ცალყბად გაიღიმა.
-ოცნებებში კი…-ხეები უცებ გავაშვებინე და ჩემი ოთახის მეორე სართულზე ავედი.ტანსაცმლის არჩევა დავიწყე.
-თუ იმას არჩევ რა ჩაიცვა დღეს…ტყუილად ნუ შეიწუხებ თავს…არსად არ მიდიხარ…-ჯასტინიც ამომყვა,სკამზე ჩამოჯდა და თვალ მადევნებდა.
-კარგი…გასაგებია…უბარლოდ რამე ხომ უნდა ჩავიცვა თუ საღამურებში ვიყო…
-ყველანაირად მაცინ ძალიან ლამაზი ხარ…ასე რომ დიდი მნიშვნელობა ამას ახლა არ აქვს…-სანამ მე მოვწესრიგდი ჯასტინმა ჩემს საწოლში ინავარდა…თან რაღაცეებს მელაპრაკებოდა,მაგრამ მე არ ვუსმენდი.
-ეს ჩავიცვა თუ ეს?-ვკითხე ჯასტინ და მის წინ ორი მაისური გამოვიტანე.
-სულ რომ გაიხადო არ გინდა?!-ინტერესით მკითხა და ღიმილი შეერია.
-ღმერთო!ნერვებს მიშლი!-გაბრაზებულმა ვუთხარი და ისევ ჩემს გარდერობს მივუბრუნდი.
-წავედი მე!უნდა ვივარჯიშო!-ოთახიდან გასვლა დავაპირე,მაგრამ ჯასტინმა გამაჩერა.
-არ დაიღალე ამ ვარჯიშით?!ჩემთან ერთად ყოფნა არ გინდა?!
-ორივე კითხვის პასუხია…არა!
-თუ ვარჯიშს აპირებ ჯერ საჭმელი ჭამე ცოტახანი დაისვენე და მერე ივარჯიშე!-მკაცრად მითხრა.
-კიდევ რა გინდა?!
-ჩემთან ერთად რომ იყო…რამდენი ხანია თავისუფალი დრო აღარ გვქონია…
-აბა…-სიცილით ვთქვი და ოთახიდა გამოვედი.
ჯეr სავარჯოშოდ წავედი,შემდეგ კი პიცერიაში წავედი.
