რაც იყო იყო...ნუღა გავიხსენებთ იმას რაც წარსულში მოხდა...!))

I Hate You...Love You...[Part15]

______________________________

მის ნათქვამზე გავიცინე.

-ხო არა?! მაშინ მინდა გითხრა ჯასტინ,რომ კიდევ დიდხანს მოგიწევს ლოდინი…ან სამუდამოდ…რადგან მე შენთან დაბრუნებას არ ვაპირებ…-უცებ მოვედი ღონეზე და ყველანაირი გრძნობა რაც კი ჯასტინის მიმართ გამაჩნდა გვერძე გადავდე…

-მაშინ აქ რა გინდა?

-……-არაფერი მიპასუხია.

-შენთვითონ მითხარი რამდენიმე წამის წინ,რომ გჭირდები…ასე მალე შეიცვალა ყველაფერი?!-ირონიულად დამიწყო ლაპარაკი.

-ხომ იცი რომ ვერ ვიტან ასე რომ მელაპარაკები?

-კითხვაზე პასუხი გამეცი…

-ჯასტინ…მოდი ეს იყოს ჩვენი ბოლო შეხვედრა კარგი?სულ რომ ვკვდებოდე და ირგვლივ მარტო შენ იყო და მარტო შენ შეგეძლოს დახმარება არ დამეხმარო!

-გჭირდები!-ისევ ირონიულად მითხრა.

-შენ უფრო მეტად გჭირდები…-გავუღიმე და პალატიდან გამოვედი…ჯასტინმა რაღაც მომაძახა მაგრამ მე მისი უკვე აღარ მესმოდა.საავადმყოფოდან უხმოდ გამოვედი…ჯასტინმა კარგად იცოდა რომ ყველაზე და ყველაფერზე მეტად ის მჭირდებოდა და ამს მეც ვაღიარებ…მაგრამ ამავდორულად როცა მას ვუყურებ ხან ვკვდები ისე მინდა მისი შეხება…ხან კი მისი მოკვლა მინდა…მისი ირონილუი საუბარი ნერვებს მიშლის…

 სახლში არ წავსულვარ…მთელი ღამე ერთ პარკში ვიყავი და ხან დებილივით ვიცონოდი ხან კი ვტიროდი…მეცონებოდა ასე რომ შემიყვარდა ადამიანი რომელიც მძულდა…ვიზსენებდი იმ დროს როცა ერთმაეთს დავცინოდით…მაშინ ჯერ მეგობრებიც კი არ ვიყავით…ყველაფერზე ერთმანეთს ვეკიდებოდით…ჯასტინის ხმას მუდმივად ვაკრიტიკებდი,მაგრამ თანდათანობით ეს ხმა იმდენად შემიყვარდა…იმდენად მსიამოვნებდა მისი ხმის გაგონება…მიყვარდა როცა მღეროდა…განსაკუთერბით კი მაშინ როცა თავის ოთახში ჩაიკეტებოდა და ისე მღეროდა გარეთ რა ხდებოდა არ აინტერესებდა…თანდათან კი მისი ყველაფერი შემიყვარდა…შემიყვარდა და მიყვარს…ამავდორულად უამრავი ბედნიერი რამ მახსენდება მასთან ერთად…მაგრამ არც ცუდი ჩამორჩება…არ ჩამორჩება ცრემლები…ტირილი მას შემდეგ ვისავლე რაც ჯასტინი გავიცანი…მანამდე ჩემი ცრემლები არაფერს ნიშნავდა და ვერ ვხვდებოდი რატომ მომდიოდა ისინი…მისი ყოველი მოძრაობა ზეპირად ვიცი…ვიცი რას აკეთებს როცა საუბრის დაწყება უნდა…ვიცი როდის იყურებ წამწამებიდან…მაგრამ ყოველთვის მან ჩემზე მეტი იცის…ზედმეტად ბევრი იცის ჩემზე…სნამ რამეს ვიტყვი ის მანამდე მეუბნება უარს…ან თანხმობას…ეს ყოველთვის მიკვირდა ვერ ვხვდებოდი საიდან იცოდა რა კითხვა უნდა დამესვა მისთვის…

მან ყოველთვის იცის სად ვარ…დარწმუნებული ვარ ახლაც ხვდება რომ სახლში არ ვარ და კარგად იცის რაზე ვფიქრობ…მაგრამ არ შეუძლია მოსვლა…ყოველთვის ჩემზე ამბობდა არაფერს არ აღიარებო…არ აღიარებ რომ გიყვარვარო…მაგრამ არც ის ამბობდა ამას…ის ამას უბრალოდ არ ვიცი სხვანაირად გადმომცემდა…

-მემგონი ჯასტინი მოჯადოებულია…ჯერ ეს ამდენი გოგო გადარია…ახლა შენ…ვეღარ აღწევ მისგან თავს…-სიცილით თქვა ქეითმა,მისი ხმის გაგონება გამიხარდა და გამიკვირდა.

-როგორ მომაგენი?-წამოვდექი და მასთან მივედი.

-არ აქვს ამას მნიშვნელობა…წავედით…-მანქანაში ჩავჯექით…საჭესთან ქეითი დაჯდა…

-იცი რა ქეით ძალინ მგავხარ…-დავასკვენი:D როცა სახლში მივედით.

-სულელო!ის მაინც თქვი გგავარო…შენ როგორ გგავარ მე რომ დავიბადე შენზე ჯერ კიდევ ლაპარაკიც არ იყო…

-მერე რა რომ უფრსი ხარ…-გავიცინე მივხვდი რომ სისულელე ვთქვი.

-არ გშია?

-არა…

-ბარგი მზად გაქვს?ხომ არ დაგავიწყდა ხვალ პარიზში მიდიხარ!

-ხო კი…მზად მაქვს…

-კარგი…

 მეორე დღეს საღამოს გავფქრინდი პარიზში…პირველი კვირა გამოსვლები გვქონდა…მეორე კვირა კი თავისუფალი…მარტო ყოფნა ვამჯობინე და მე სხვა სასტუმროში დავბინავდი.

 დრო უაზრდ იწელებოდა…აქ რამოდნიმე მეგობარი მყავდა და მათთან კარგ დროს ვატარებდი…დანარჩენი მოდელებიც აქ იყვნენ…მაგრამ მიანც მუდმივად ნაღვლიანი ვიყავი…

 ვცდილობდი ის საზიზღარი არსება დამევიწყებინა…მაგრამ რამდენჯერაც ეს ვცადე მით უფროდაუფრო მიყვარდებოდა.

ჯასტინის გარდა ვეფერს ვხედავდი…ხვაზე ვერავიზე და ვერფაერზე ვფიქრობდი…მაგრმ არც მასთან დაბრუნებას არ ვაპირებდი…

დილით ადრე ვიღაცამ ჩემი ოთახის კარგი ჩამოიღო.მთელი ძალით აბრახუნებდა.ძლივს წამოვდექი და კარგი გავაღე.გაშტერებული ვაკვირდებოდი…მეჩვენებოდა…მესიზმრებოდა თუ რეალობა იყო ვერ ვხვდებოდი.

-რა დაგემართა პირველად მნახე?!მოდი!-მაიკმა გაიცინა და ხელები გაშალა.მის სიტყვებზე გამეცინა,ცოტახანი უხმოდ ვიდექი შემდეგ კი მთელი ძალით მოვეხვიე.

-აქ რა გინდა?!როგორ გაიგე რომ აქ ვარ?!მარტო ხარ?!გაბი სად არის?!-კითხვები მივაყარე და ორივე ოთახში შევედით.

-მოიცადე წყნარად…მსვიდად…აქ მარტო კი არა…ვინმეს თუ იცნობ ჯასტინის ახლობლებს ყველანი აქ ვართ…კონცერტებს მართავს..უეცრად წამოიწყო პარიზში მინდაო…ხო…კიდევ რა მკითხე?როგორ მომაგენი?

-არც ვიცოდი აქ თუ იყავი…გუშინ დაგინახე…გასაგებია…გაბი სად არის?!

-მოიცადე!ჯერ მე უნდა გელაპარაკო!რამდენი ხანია არ მინახიხარ!დაჯექი!-მოკლედ მაიკმა ყველაფერი მომაყოლა რაც კი მათგან წამოსვლის შემდეგ მოხდა,მართალია ყველაფერი  ცოდნია მაგრამ მაინც ყველაფერი მომაყოლა.

შემდეგ კაფეში გაბის შევხვდით…მან კიდევ ცალკე მალაპარაკა…ამდენი ლაპარაკისგან თავბრუმეხვეოდა.(:D) მთელი დღე აქეთ-იქით დავბოდიალობდით და რას აღარ ვაკეთებდით.

 ბოლოს სასტუმროში დავბრუნდი…საშინლად დაღლილი ვიყავი…ჯერ კიდევ მეცინებოდა ჩევნს სულელურ საქციელებზე და მაიკის ხუმრობებზე.

ტანზე არც გამომიცვლია პირდაპირ ასე ჩავწექი საწოლში და დავდე თუ არა ბალიშზე თავი მაშინვე ჩამეძინა. მაგრამ როგორც ჩანს ფხიზლად მეძინა რადგან გარედან შემოსულმა  ნაბიჯების ხმამ გამაღვიძა.

ვეღარ გავაგრძელე ძილი…წამოდექი და აივანზე გავედი…ისეთი სუჩუმე იყო ასე მეგონა აქ სულიერს არასდროს დაუდგამს ფეხი.

 ძალა უნებრუად ჩემს ფიქრებში თანდათან ჯასტინი იჭრებოდა.ცრემლები მაწვებოდა,მაგრამ მთელი ძალით ვცდილობდი,რომ არ მეტირა.

-იდოტი!-უნებურად ქარმოვთქვი და ვიღაცის სიცილის ხმა მომესმა.

მაშინვე შევხტი და შეშინებული უკან შევბრუნდი.ოთახში შუქი ავანთე მაგრამ იქ ვერავინ დავინახე.

 საწოლზე ჩამოვჯექი და თავი ხელბში ჩავრგე.

-როდისმე ბედნიერ ვიქნები?!-გაბრაზებულმა ვთქვი და კიდევ ერთხელ შევაჩერე თვალზე მომდგარი ცრემლები.

-თუ მასზე უარს არ იტყვი რათქმაუნდა ბედნიერი იქნები…-თავი სწრაფად წამოვწიე,ნელა წამოვდექი და უკან შევტრიალდი.

-აქ რა გინდა?!-გაკვირვებულმა ვკითხე.

-სიმართლე გითხრა არ ვიცი…ოღონდ გულწრფელად გეუბნები…არ ვიცი…-წყნარად მითხრა.

-ჯასტინ ძალინ გთხოვ წადი…

-გინდა რომ შენი ბედნიერება წავიდეს?-ისევ ირონიულად დაიწყო ლაპარაკი.ამაზე გავღიზიანდი.ჯასტინს ეცინებოდა მე კი ალბად საკმარისი იყო ვიღაცა ჩემთვის "ბუ"ეთქვა და ტირილს დავიწყებდი.

-და შენ ხარ ჩემი ბედნიერება?რომელსაც ჩემთვის ბედნიერება არ მოუტანია?

-ანუ მე შენთვის ბედნიერება არ მომიტანია არა?

-არა…-მხრები ავიჩეჩე-შეიძლება შენს გვერდით ვიცინოდი და ვიღიმოდი…მაგრამ ასეთი ბედნიერება ბედნიერება არ არის…

-აბა როგორი გინდა?მე სხვანაირი არ ვიცი…

-შენ არ ხარ ჩემი ბედნიერება ჯასტინ…

-არა…ეს შენ ვერ ხედავ რომ ბედნიერი ხარ!უბარლოდ არ ახელ თვალებს!ყველაფერი გაქვს…გყავს საყვარელი ადამინები…ყველას უყვარხარ…არ მესმის მეტი რა გინდა?!

-მინდა რომ ყველაფერი თავიდან დაიწყოს…მინდა მყავდეს დედა რომელსაც ვეყვარები…არ მინდა შევხვდე ვიღაც დანიელს რომელმაც ჩემს ცხოვრებას დიდი შავი ლაქა დაასვა…მის გამო უამრავი რამის გადატანა მომიხდა…არ მინდა რომ ხალხს ვძულდე..ისე როგორც ახლა…მინდა რომ მათაც ესმოეთ ჩემი სიმართლის…ყველას გონია რომ უდარდელად ვცხოვრობ მაგრამ ეს ასე არ არის…არასდროს არ დამავიწყდება როგორ თქვა დედაჩემმა ჩემზე უარი…მაგარმ ჩემი და თან წაიყვანა…მასთან ურთიერთობის უფლებას არ მაძელვდა…ახლა როგორც იქნა მე და ჩემი და ერთად ვართ…მამა კი ხანდახან საერთოდ ვერ ვხედავდი…წელიწადში ერთხელ…არც მამა ყოფილა დიდად მოსიყვარულე…ასეთი მას შემდეგ გახდა რაც მიხვდა რომ დედას ვერასდროს ვერარ დაიბრუნებდა.არავის არ გავუზრდივარ…სინდი უკვე წამოზრდილი ვიყავი როცა ჩვენთან სამუშაოდ მოვიდა…და მხოლოდ ის მიხვდა როგორ მიჭირდებოდა დედა…შეიძლება ეს ყველაფერი მოსასმენად სასაცილოც არის…მაგრამ როცა მას გამოცდი გაბედო სიცილი რთულია…-ცრემლები ღვრაღვრა მომდიოდა ახლა მართლა ყველას მიმართ სიძულვილს ვგრძნობდი…

-წადი ჯასტინ…ძალინ გთხოვ წადი…-ჯასტინი ერთ ადგილას იდგა და გაშტერებული მიყურებდა.

-შეიძლება გავიგო რატომ არ მიდიხარ?!

-როგორ წავიდე?!-ჩემსკენ წამოვიდა.

-ჩვეულებრივად ჯასტინ…ახლა არავის დანახვა არ მინდა…მითუმეტეს შენი…ასე რომ ძალინ გთხოვ წადი…

-არა…დაწყნარდი…-ცრემლები მომწომინდა და თვალებში ჩამხედა.

-ცხოვრება სასტიკა…მაგრამ შენც სწორედ ასეთი ხარ…შენც სასტიკი ხარ…

-არ ვარ!-ვუთხარი და მისი ხელები სახიდან მოვიშორე.

-ხარ…დავიჯერო ასე ადვილად ნებდები?ასე ადვილად აღიარებ რომ ამ პატარ-პატარა იარებს შენი დამარცხება შეუძლიათ?!

-იცი ჯასტინ…ხანდახან აუცილებელიც კი არის დანებება…

-არ მჯერა რომ ამას შენ ამბობ…-ჩაიცინა-ნუთუ მართლა მეუბნები?!

-ჯასტინ…მე დიდი ხანია დავმარცხდი…მაგრამ ამას არ ვაღიარებდი…იცი როდის დავმარცხდი?!როცა მიხვდვდი რომ…

-ჩემს გარეშე ცხოვრებ არ შეგიძლია და ჰაერზე მეტად მე გჭირდები!-გაიცინა და გულში ჩამიკრა-მაგრამ შენ არ დანებებულხარ…და არც ახლა არ დანებდები!

-შენთან ერთად არ დავნებდები…-ჩუმად ვუთხარი და ჩემი ცრემლები რომელიც მას ლოყაზე მოესვა მოვწმინდე-მემგონი შენი მობილური რეკავს…-ვუთხარი და მოვშორდი.

-აჰა…-მობილური ჯიბიდან ამოიღო და ერთ საათიანი საუბარი გააბა.

მე საწოლში ჩავწექი და დაძინება ვცადე.ბალიში ჩემი ცრემლბისგან სულ სველი იყო…სანამ ჯასტინი მორჩა ლაპარაკს მანამდე ალაბდ ასჯერ წამოვჯექი და ასჯერვე ჩავწექი საწოლში. ჯასტინი გვერძე მომიწვა და ხელები უკნიდან მომხვია,ისე მაგრა მიჭერდა ვეღარ  ვმოძრობდი.

-აქ რამდენი ხნით ხარ?-მითხრა როცა ჩემს დაწყნარებას მორჩა.

-ხვალ მივდივარ…

-რა?!

-ხო…ორი კირით ვიყავი…

-მოკლედ რა…

-შენ როდის მიდიხარ?

-საერთოდ ერთ კვირაში მივდიოდი…მაგრამ მეც შენთან ერთად წამოვალ…

-ჯასს…

-მმმ…რამდენი ხანია ჩემთვის ასე არ დაგიძახია…

-სულელო…მიმისნე მე ჯერ გერმანიაში მივდივარ…

-რატომ?

-მამა უნდა ვნახო…და თან დედაჩემი ცუდად არის…მამას ხათრით უნდა ვნახო…

-რა ჭირს?-მისკენ გადამაბრუნა ჯასტინმა.

-სიმსივნე…მეც მისგან მქონდა…მაგრამ დედას უკვე ვეღარაფერი უშველის…-კარგა ხანი მიყურა ჯასტინმა თვალებში შემდეგ გულში ჩამიკრა და აღარ მახსოვს როდის ჩამეძინა.

 დილით რომ გავიღვიძე ჯასტინი გვერდით აღარ მეწვა.

წამოვჯექი და მოწესრიგება დავიწყე.სასდილოში ჩავედი…შემდეგ დებილი ბავშვივით დავიწყე ქუჩა-ქუჩა სიარული.

საღამოს ჯასტინს შევხვდი და აეროპორტში წავედით. გერმანიაში მალე ჩავედით.

მაშინვე საავადმყოფოში წამიყვანა ჯასტინმა დედაშენი უნდა ნახოო.

მის პალატაში ჩუმად ვიჯექი და კედელს ვუყურებდი.ჯასტინმა რამდენჯერმე თვალებით მისაყვედურა მაგრამ მე ურეაქციოდ ვიჯეიქ.სანამ არ გამახსენდა რა საშინლად მექცეოდა დედაჩემი და მაშინვე ცრემლები წამსკდა.

ათზე მეტი კომენატი თუ იქნება შემდეგ თავს დღესვე დავდებ :*)