-არ აპირებ წასვლას?!-მკითხა ჯასტინმა. -ჯასტინ ასე ნუ მელაპრაკები ძალიან გთხოვ მე ისედაც მალე წავალ აქედან…-ცრემლები მომაწვა. -კიდე წასვლაზე ლაპარაკობ?!-საწოლიდან წამოდგა და გაბრაზებული მეცა. -ამას მე არ ვწყვეტ…ეს ღმერთმა გადაწყვიტა… -რეებს რაპარაკობ?! -ჯასტინ…როცა რუსეთში ვიყავი… -ნუ მახსენებ!წადი!ოღონდ სახლში! -მინდა რომ ვინმეს ვუთხრა ეს საშინელება და ძალიან გთხოვ მომისმინე მეტს არაფერს გთხოვ…ოღონდ არავის უთხრა და აქედან მაშინვე წავალ…-ცრემლები წამომივიდა. -რა გინდა დროზე მითხარი…-ისევ ჩამოჯდა საწოლზე. -როცა რუსეთში ვიყავი,ხშირად მაწუხებდა სხვადასხვა პრობლემები…ხან თავბრუმეხვეოდა,თავი მუდმივად მტკიოდა…მოკლედ ექიმთან მივედი და იქიდან მკვდარი დავბრუნდი…რადგან გავიგე რომ ლეიკემია მჭირს…-ჯასტინმა აღარ გამაგრძელებინა,საშინელი განადგურებული სახით ამომხედა და მუხლები აუკანკალდა…ძლივს წამოდგა და მთელი ძალით ჩამეხუტა.მეც მთელი ძალით ვეხუტებოდი…განა დიდი ხანი დამრჩა სულ რაღაც ორი წელი…ეს ბევრია?!სუოლაც არა!ექომები ამბობდნენ ასე რომ ორი წელი დამრჩა…მაგრამ არც იმას გამორიცხავენ რომ შეიძლება გავიკურნო…მაგრამ ალბად ამის მხოლოდ ერთი პროცენტი არსებობს სიკვდილის კი ოთხმოცდაცხრამეტი… -ნუ გეშინია…ყველაფერი კარგად იქნება…-ჩუმად მითხრა ჯასტინმა და უფრო ძლიერად მომეხვია-აი ნახავ თუ არ განიკურნები… -არა…ამის შანსი თითქმის არ არსებობს… -თითქმის არ არსებობს და არა არ არსებობს!ვიცი რომ ღმერთი ასე არ გამწირავს და შენს თავს არ წამართმევს! -არა ჯასტინ…მე უბრალოდ მინდა რომ აქედან რომ წავალ…ჩემზე ნაწყენი არ იყო…ჯერ არავის უთხრა კარგი?ახლა კი როგორც დაგპირდი სახლში დავბრუნდები და აღარ შეგაწუხებ…-ნელა მოვშორდი ჯასტინს და ისე შემოვბრუნდი მისთვის არც შემიხედავს… მეორე დილით საკმაოდ გვიან გავიღვიძე…საშნელ ხასიათზე…საწოლიდან წამოვდექი და მოვწესრიგდი... -სინდი!-სინდის ძებნა დავიწყე. -სინდი სახლში არ არის…-მისაღებში ჯასტინი დამხვდა,პირევლი სართული გულებით,ყვევილებით, ტკვილეულობით, დათუნიებით მორთული დამხვდა. -აქ რა ხდება?-გაკვირვებულმა ვიკითხე და კიბეს მოვშორდი. -გადავწყვიტე შენს მკურნალობად მე მივხედო…თუ რათქმაუნდა არ გინდა,რომ მამაშენმა არ გაიგოს არა?!-მომგებიანად მითრხა-დღესვე მივდივართ ექიმთან!-ხელი ჩამავლო და კარებისკენ წამიყვანა,მაგრამ მე შევეწინააღმდეგე. -ჯასტინ!ძალიან გთხოვ შენც და არა მარო შენ თოჯინასავით უ მექცევით!წადი აქედან!არავის დახმარება არ მჭირდება!ჩემს თავს მეთვითონ მივხედავ!ხო და თუ შეიძლება აქაურობა მოაწესრიგე! -დაწყნარდი…-მშვიდად მითხრა. -დავწყნარდები თუ წახვალ!-ვუყვირე. -კარგი…კარგი…დაწყნარდი…ლიზა ძალინ გთხოვ…ნუ ნერვიულობ…მესმის შენი…ვიცი ცუდად მოგექეცი…მაგრამ გთხოვ ყველაფერი დავივიწყოთ კარგი?!-არაფერი მიპასუხია,მოვიდა და შუბლზე მაკოცა.შემდეგ ეზოში გამიყვანა და თავისი მანქანა მოიყვანა…საავადმყოფოში წავედით… ერთი საათის მერე ექიმმა როგორც იქნა ხმა ამოიღო. -არ ვიცი…არა მგონია…არა მგონი განიკურნოთ…-თქვა ექიმმა და სათვალე მაგიდაზე დადო,ჯასტინი წამოხტა. -მე თქვენთვის არ მითქვია შეიძლება თუ არა განიკურნოს-მეთქი! მე მოვითხოვ რომ განკურნოთ!-თითქმის უყვირა.მე კი უბრლაოდ ვიჯექი და ხმას არ ვიღებდი… -არა დაწყნარდით გთხოვთ…ჩევნ ყველაფერს გავაკეთებთ რომ განიკურნოთ…-ჩემსკენ შემობრუნდა ექიმი,მე თვალი ავარიდე. მოკლედ მალევე გამოგვიშვა და გვითხრა რომ დაგვირეკავდა. მთელი გზა ფანჯარაში ვიყურებოდი…ჯასტინიმელაპარაკებოდა მარამ მე არ ვუსმენდი,ბოლოს მიხვდა,რომ ტყუილად ლაპარაკობდა და გაჩუმდა. სახლთან უკვე ახლოს ვიყავით როცა ჯასტინს ტელეფონზე დაურეკეს,მანქანა გააჩერა და უპასუხა.ლაპარაკს რომ მორჩა,ცოტახანი აღელვებული იყო…შემდეგ სწრაფად დაქოქა მანქანა და ჩემი სახლის წინ გააჩერა,სახლში გიჟივით შევარდა ჩემს ოთახში ავიდა და ჩემი ტანსაცმელი გადმოყარა. -რას აკეთებ ჯასტინ?!-გაბრაზებულმა ვკითხე. -მერე აგიხსნი! -ჯასტინ! -გაჩუმდი და დამეხმარე!-მე ჩემი ჩემოდანი ჩავალაგე ჯასტინმა კი თავისი…შემდეგ სინდის ელაპარაკა და მანქანაში ჩაალაგა ბარგი. მანქანა გიჟივით დაყავდა ხმას შიშისგან ვერ ვიღებდი…აეროპორტში მივედით,ჯასტინი ჩემს კითხვებს პასუხს არ სცემდა,აღელვებული იყო…ნიუ-იორკის პირველივე რეისის ბილეთები აიღო. -ჯასტინ დავიღალე მითხარი რა ხდება!-მოთმინების ფიალა ამევსო. -გაჩუმდი!ხმა არ ამოიღო!-მითხრა და სკამზე დაჯდა,ხელებში ჩარგო თავი და სანამ ჩევენი რეისის არ გამოაცხადეს მანამდე არ განძრეულა,თვითმფრინავში ავედი. ჯასტინი ჩემს უკან იჯდა,სამწუხაროდ ერთად ორი ადგილი აღარ იყო დარჩენილი.ბავშვი კი რომელიც ჩემს გვერდით იჯდა მეთელი გზა მელაპარაკებოდა. როგორც იქნა ჩავედით,სასტუმროში დავბინავდით… -ჯასტინ…-ჩუმად ვკითხე მეშინოდა ისევ არ აფეთქებულიყო. -ხო…-მანაც ჩუმად მიპასუხა. -აქ რა გვინდა? -ოპერაცია! -რა ოპერაცია?! -ლიზა…ახლა არ დაიწყო ბუზღუნი!არ მინდოდა სენთვის მეთქვა მაგრმ ჯობია იცოდე,რომ არა მარტო ლეიკემია არამედ სიმსივნეც გჭირს…-ამას ჩემზე არ უმოქმედია…მე ხომ ისიედაც განწირული ვიყავი… -ჯასტინ ჩემს გარეშე გადაწყვეტილებებს რატომ იღებ?-მშვიდად ვკითხე. -აბა რა ვქნათ?!გულხელდაკრეფილი ვიჯდე და ველოდო როდი ს მოკვდები ეს გინდა?!-მიყვირა-იცოდე თუ სიკვდილი გინდა,ჯერ ჩემი მოკვლა მოგიწევს!არავის არ მივცემ უფლებას შენი თავი წამართვას!არავის!-ჩემსკენ წამოვიდა და ჩამეხუტა,ცრემლებს არც ახლა მივუტოვებივარ… სამ დღეში ოპერაციას ვიკეთებდი… გარედან სულ არ მეტყობოდა,რომ ვნერვიულობდი მაგრამ შინაგანად… -გშია?-მკითხა ჯასტინმა როცა საავადმყოფოდან დავბრუნდით. -არა… -ლიზა ოპერაციის შემდეგ კარგად უნდა იკვებო!ახლა რომ ხარ ისე ვეღარ იქნები აგსაგებია?!ჯერ ისე რა ხარ და ეხლა ოპერაციის შემდეგ ალბად ზვალი დარჩები!-გაბრაზებულმა ჩაილაპარაკა. -აბა რა გინდა მსუქანი ვიყო?! -ეს არ მიგულისხმის…გაიცინა-ხო და კიდევ ჩიფსები და მსგავსი რაღაცეები საჭმელი არ არის! -შენ რომ ჭამ?! -მე ყველაფერს ვჭამ!-გაიცინა და ჩემთან მოვიდა. -არა!მატყუარა ხარ! -მე ვარ მატყუარა?!-გაიცინა ჯასტინმა და უფრო მომიახლოვდა.მივხვდი რომ რაღაც ჰქონდა ჩაფიქრებული და უკან დავიხიე. -გეშინია?!-ეშმაკურად გამომხედა ჯასტინმა და უცებ მეცა,ხელში ამიყვანა და აწოლზე "დამაგდო"(:D) -გიჟი ხარ ჯასტინ! -კი ეგ ვიცი… -დებილი!იდიოტი!დაუნი!ყველაფერი საშინელება ხარ! -ერთი ამიხსენი რა არის ცუდი დებილში,დაუნში,იდიოტში და გიჟში?! -აი ის რომ ვერ ხვდები რა არის! ჯასტინ სხმა აღარ მოუღია,თვალბში მიყურებდა ცოტახანი ვუთმინე მაგრამ შემდეგ არ მესიამოვნა მისი ასეთი მზერა…უნდა მომეშორებინა,რომ მეცა და მაკოცა,მის მოშორებას ვცდილობდი მაგრამ ამაოდ…ამ ჯერად ჯასტინი თავისას აწვებოდა… საბედნიეროდ ამ დროს გაიღო კარები და ჯასტინიც მაინვე მომშორდა,ოთახში გაბი და მაიკი შემოვიდნენ. -თქვენ აქ რა გინდათ?!-აღტაცებულმა წამოვიყვირე,წამოვდექი და მათ ჩავეხუტე. -აბა ამ დებილთან ხომა რ დაგტოვებდით?!-მაიკმა ჯასტინზე მანიშნა. მე და გაბი ჩემს ნომერში გავედით. -ძალიან უცნაური მეგობრები ხართ შენ და ჯასტინი…-დაიწყო გაბიმ. -რას გულისხმობ?-გაკვირვებულმა გავხედე. -რავი…აბა რას ნიშნავდა თქვენი საქციელი?! -რა საქციელი? -თავს ნუ იდებილებ! -ხო კარგი…მეთვითონაც არ ვიცი… -არ იცი?!რავი მერამდენედ ხდება ეს?! -პირველად… -პირველად?!რატომ მატყუებ?!სულ ახალი ნანახი გყავდა ჯასტინი მაშინაც კოცნიდით ხოლმე რერთმანეთს…ნუ რავიცი ეხლა ეს თუ მეგობრებშიც ხდებოდა არ ვიცი… -მოდი ჯასტინს კითხე კარგი?!რადგან ყოველთვის ის იწყებს! -და შენც მას ყვები! -არა!უბრალოდ მისი მოშორება სეუძლებელი ხდება ხოლმე…-თავი დავხარე. -და არ გსიამოვნესბს? -რატომ მეკითხები?! -იმიტომ რომ მგონია რომ შენ და აჯსტინს შორის რაღაც იმალება…როდისმე გამოუტყდებით ერთმანეთს?!თქვენს მაგივრად მე გავგიჟდები! არაფერი მიპასუხია. -შენ არ იყავი რომ მარიგებდი ჭკუას მაიკთან?!ახლა რა გჭირს?! -მეშინია!ოღონდ არ მკითხო რისი! გაბიმ უკმაყოფილოდ შემომხედა და ოტახიდან გავიდა.ცოტახანსი მე სასეირნოდ წავედი…სასტყმროდან უნდა გავსულიყავი რომ ვიღაც მთელი ძალით შემასკდა უკნიდან.წონასწორობა ძლივს შევინარჩუნე და უკან შევბრუნდი. -მაპატიე არ მინდოდა…-ჩემს უკან მაღალი,სიმპატიური…ქერა…ნაცრისფერ თვალება ბიჭი იდგა… -არაუშავს…-გავუღიმე. -მოცია შენ ლიზა არ ხარ?!-გაკვირვებულმა მკითხა. -კი…მე ვარ… -მე…მე ჯესი მქვია… -სასიამოვნოა… -წინააღმდეგი ხომ არ იქნები სადმე რომ დაგპატიჟო? -წინააღმდეგი რატომ უნდა ვიყო…დიდი სიამოვნებით… მე და კესი კაფეი წავედით…ძალიან საყვარელი და მხიარული ადამიანი აღმოჩნდა.იმდენი ამცინა სახლში რომ დავბრუნდი მუცელი მტკიოდა და მის ხუმრობებზე ისევ მეცინებოდა. -რა გჭირს?-გაღიმებულმა მკითხა მაიკმა. -მსოფლიოში ყველაზე მხიარული ადამიანი გავიცანი! -მე მეგონა რომ ეგეთი მხოლოდ ჯასტინი იყო…-ჩაიცნა. -არა…რა ჯასტინი!ჯასტინი მასთან შედარებით არავინაა! -რაო ვინ თქვა ჯასტინი არავინააო?!-თავისი ოტახიდან თავი გამოყ ჯასტინმა. -ვინ გაიცანი ასეთი?-სიცილით მკითხა მაიკმა. -ჯესი… -ჯესი…ჯესი ჯასი…გავს არა?!ჯასტინს ხომ ეძალი ხოლმე ჯასის?! -მართალი ხარ!-სიცილით ვთქვი. -რა არის ამაში სასაცილო?!-თქვ ჯასტინმა. -არა ამაში არაფერი…უბრალოდ ჯესის მონაყოლები ამხსენედება და… -ჯობია დაწყნარდე და მოემზადო ხვალ საავადმყოფოში მივდივართ! -კარგი… მეორე დღეს ორი საათისთვი მივედით საავადმყოფოში... მესამე დღეს კი ოპერაცია გამიკეთეს…ექიმებმა განკურნების იმედი მოგვცეს…მაგრამ ბოლომდე მაინც არ იყვნენ დარწმუნებულები. პალატაში მარტო მე და ჯასტინი ვიყავით.გვერდიდან არ მშორდებოდა. -რამე ხომა არ გინდა?-მკითხა და გევრდით მომიჯდა. -კი…გაჩუმდი ცოტახანი! -კარგი…-ერთი…ორი…სამი…-რამე ხომ არ გინდა?! -გაჩუმდი! -ხო…კარგი…დამავიწყდა…ისე დღეს ვიღაცამ დაგირეკა და მგონი ის ჯესი იყო… -მართლა?!-გახარებულმა წამოვიძახე. -ხო…მე დიდად არ მომეწონა. -შენ ის არც გინახავს…და საერთოდ რატომ არც ერთი ჩემი მეგობარი ბიჭი არ მოგწონს?!მხოლოდ ისინი მოგწონს და ისნი გეხატება გულზე ვისაც შენც იცნობ! -მიყვარხარ!-მითხრა და შუბლზე მაკოცა. კომენტარები დაწერეთ:*))
