როგორც ყოველთვის სკოლაში ისე შევედი ვერც ვერავინ შემამჩია, მიუხედავადიმისა რომ მამაჩემი ყველაზე პოპულალური ადამიანი იყო ქალაქში, მაგრამ მე
არასოდეს მდომებია ადამიანებს ჩემთან მეგობრობა მამაჩემის გამო დაეწყოთ,
ისინი უფრო მამაჩემის მეგობრები იქნებოდნენ ვიდრე ჩემი, ამიტომაც ყოველთვის
მერჩივნა მარტო ყოფნა, ამის გამო არც არასდროს ვუყურებდი ბიჭებს სერიოზულად,
სიყვარული ტკივილია!. მე მიყვარს ჩემი თავი ჩემს თავსაც ვუყვარვარ მე
ეს არის ორმხრივი და ბედნიერი სიყვარული! :)).
კლასში ავედი ყველა გოგო ერთან იყო შეკრებილი და მათი კუთხედან
უაზრო და მორცხვი სიცილი გამოდიოდა, მხოლოდ მაშინ მივხვდი რომ ვიღაც
ზედმეტი იყო როცა მის გვერდით დავჯექი და ისიც მომესალმა.
- გამარჯობა!- გამიღიმა მან, გავიფიქრე ალბათ ეს ღიმილი
მისი ერთ-ერთი იარაღი იყო გოგონებისთვის თავის მოწონებაში.
- გამარჯობა! :) - მეც გავუღიმე, მაგრამ არამგონია ისეთივე თვალის
მომჭრელი ყოფილიყო ეს ჩემი ღიმილი როგორიც მისი იყო.
- შენ ალბათ ახალი ხარ ?!- რამდენიმე წუთის მერე დავფიქრდი ჩემს
დასმულ შეკითხვაზე და ჩამეცინაა!! :$
- ჰო, როგორც ხედავ, ნიკლაუს მაიკლსონი!- ისევ ჩაეცინა მას.
- სასიამოვნოა, მაგრამ სამწუხაროდ ჩემი სახელი არ მახსოვს! - მაცდურად
გავხედე მას.
- მე შეგახსენებ! ეფფი გქვია! :)
- შენ საიდან იცი?!
- ვიცი ვინც ხარ! , აქ ეს ყველამ იცის!
- არამგონაი ვინმე მიცნობდეს!
- გიცნობენ! მაგრამ ნამდვილად ვერ იამაყებ !! :)
- ეგ რას ნიშნავს!
- ოდესმე დაფიქრებულხარ მეგობრები რატომ არ გყავს?!
- უკვე ზედმეტებში გადადიხარ!
- უკაცრავად! - ჩაიღმა და თვალი ამარიდა..
თავი უხერხულად ვიგრძენი, პირველ წესიერ ადამიანს რომელიც
წესიარად მომექცა რომ უხეშად მოვექეცი, არც ისე ლამაზი საქციელი იყო..
- სიმართლე გითხრა კი... მაგრამ ვერ ვხვდები!!
- ამას შენ უნდა მიხვდე, არ მაქვს შენი გაკიცხვის უფლება!
1 წუთის წინ გაგიცანი!
- მითხარი! გთხოოვვ!
- ჰმმ, მოდი სარკეში ჩაიხედე, ლამაზი გოგო ხარ! წესიერი ოჯახის შვილი,
რატომ უნდა იარო 1 კილო მაკიაჟით და დაგლეჯილი ტანსაცმლით?!
შენი აზრით ეს მოდაშია?! კიი მართალიხარ ოღონდ ეგ მოდა
ნარკომანებს უფრო შეეფერებათ ვიდრე ჩვეულებრივ გოგონებს!
- რა პირდაპირი ხარ! :დდ