[PART3] ______________ ✝ Hill With Dark Water… ✝ ✝ 13 Mirror With Big Blue Ayes. ✝ ✝ We Are Knocking On The Heels Door. ✝
- სახლში მინდა დაბრუნება! - ტრილით ვთხოვდი ჯარედს. - მორჩი! - მოვრჩე?! როგორ მოვრჩე?! რატომ?! უბრალოდ რატომ გააკეთა ეს?! - ტკივლისგან ხმა მიწყდებოდა. - ყველაფერი შენი ბრალია!
- რა გავაკეთე ასეთი?! რატომ არ მეუბნებით?!
- არ მახსოვს და ამიტომ! არ მახსოვს! მხოლოდ მას ახსოვს!
- არ მინდა ასეთი ცხოვრება!
- ეს არც არის ცხოვრება! - გთხოვ გამიშვი!.. - არ შემიძლია...არა!
- რატომ?!
- ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ, ჯეიმსი მომკლავს! - მადლობა! - არც მაქ შენი დახმარების სურვილი... - მაშინ გამიშვი ხელი! - სწრაფად გამოვართვი სახვევი, მაშინვე წამოდგა და უკმაყოფილო სახით გავიდა. რამდენიმე წამში უკვე ლიზი შემოვიდა ოთახში. - მე მეგონა ჯეიმსა მომატყუა! - თავი დამანებე!
- მართლა არ მეგონა თუ ასე მოხდებოდა!..
- რატომ უნდა დაგიჯერო?! გთხოვ დამანებე თავი! - უბრალოდ დამიჯერე! - არ მინდა! არ მინდა არავის ჭკუაზე სიარული! - მე ეს არც მითქვამს! - თავი დამანებე!
მინდოდა ძლიერად მეტირა, მაგრამ ესეც მტკივნეული იყო!.. სარკეში ჩახედვის მეშინოდა... სახეზე ნელა, ისე როოგრც გარეთ ფანჯრებზე სრიალებდა წვიმის წვეთები, ჩემს ლოყებზეც ასე ნელა ცრემლები მომდიოდა და ეს პატარა შეხებაც კი მტიოდა. - Let the rain wash away, all the pain of yesterday!.. - მისი ხმის გაგონებაზე ყველაფერი კიდევ უფრო ამტკივდა, კანკალი დავიწყე, შიში, სიძულვილი, შურისძიება ყველანაირი გძნობა ერთად მომაწვა და მინდოდა მეყვირა...მაგრამ თვალებშიც კი ვერ ვყურებდი, ვერ ვბედავდი მისთვის შემეხედა შიშისაგან ვერ ვმოძრაობდი. მისი ნაბიჯების ხმაზე ვიკეცებოდი, ცრემლები მაწვებოდა. როცა ხელზე შემეხო შევხტი და ვიფიქრე ეს ჩემი ხოვრების ბოლო წამებია-მეთქი, მაგრამ მოულოდნელად ჩემს წინ დაჯდა და ამ ჯერად თვითონ განაგრძო, თავისივე მოყენებული ჭრილობების დამუშავება. - როდისღაც შენც მაპატიებ! როდისღაც მეც გაპატიებ! - ჩუმად ჩაილაპარაკა და თმა გადამიწია - ხმას რატომ არ იღებ? - გამიშვი... - აკანკალებული ხმით ვუთხარი. - რომ გითხრა, რომ არ გაგიშვებ რას იზამ? - ჩაიცინა. - გთხოვ გამიშვი... - ერთადერთი იყავი ვისაც ჩემი არ ეშინოდა...ახლა შენც გეშინია! - ასეთი რა ჩავიდინე?.. - თითქმის კითხვა დავსვი. - ბევრი რამ! - თუნდაც ერთი მითხარი... - ამის დრო ახლა არ არის! - რატომ მახსოვხარ შენ და არა სხვები?! - მე ასე მინდა! აი რატომ! - ახლა რატომ მეხმარები? - შენ ეს შეკითხვა არ დაგისვია, შესაბამისად პასუხი არ არის! - ჩაიცინა - ახლა წახვალ გამოიცვლი, მოწესრიგდები... როგორც შეძლებ! - დააყოლა როცა ჩემი ჩალურჯებები კიდევ ერთხელ მოხვდა თვალში - და შემდეგ მე და შენ ერთ ადგილას უნდა წავდეთ! - ისევ გუშინდელი რომ გამეორდეს? - ნუ მაიძულებ ამას! ფიქრები მკლავდა... სად მივყავდი, მისი საქციელი მაოცებდა, ყველაფრისდამიუხედავად მაინც თბილად მექცეოდა. - მაზად ხარ? - ისევ შევხტი მის ხმაზე, ამ ჯერად ყვიროდა რომ ჩემთვის ხმა გაეგონებინდა, აბაზანიდან ნელა გამოვედი და თავი დავუქნიე. ჯარედი და ლიზი არ მინახავს, მეგონა მანქანით წავიდოდით, მაგრამ ფეხით წავედით. მე ყველაფერი მტკიოდა! ამიტომ ჩქარა ვერ დავდიოდი, ის წინ მიდიოდა და ხანდახან უკმაყოფილო სახით გამომხედავდა. - კიდევ ბევრი უნდა ვიაროთ? - კიდევ დიდხანს აპირებ ასე ნელა ისარულს? - ეს ჩემი ბრალი არ არის ჯეიმს! ნუ დაგავიწყდება!
- დარწმუნებული ხარ? ნუ გავიწყდება რომ მე უკვე სამასი წელია გიცნობ!.. და არა ორი დღე! მთელი ღამე სიარულში გავატარე! შემდეგ კი შუა ტყეში ამოვყავით თავი. - სერიოზულად?! აქ რა გვინდა?!
- შენ რომ გახსოვდეს აქ რა მოხდა! - ეშმაკურად, კმაყოფილი იღიმოდა. - ჯეიმს! - კარგი წამოდი! - კიდევ?! - შენ დაბრმავდი თუ სახლს ვერ ხედავ?! ხის პატარა სახლი, ჩვეულებრივი დიდი არაფერი და არც დიდად განადგურებული. გაფართოებული თვალებით ვუყურებდი, რას აპირებდა ჯეიმსი, რა გვინდოდა აქ. - გუშინ დამპირდი, შენ გენდობიო! - მაიძულე დაგპირებოდი... - თუნდაც! - მერე?! - მერე ის რომ... მეც გენდობი! - და რატომ? გაღიმებული მიყურებდა, კარგი არაფერი მელოდა...თანდათან ვმშვიდდებოდი, თითქოს მართლა უნდა მენდო მისთვის, მაგრამ მანც მეშინოდა, ასე ადვილი დასავიწყები არ იყო ტკივილი რომელიც ყოველ წამს თავს მახსენებდა. - ამ სახლში შემოსვლა არავის შეუძლია... შენს და ჩემს გარდა! - მოულოდნელად დაიწყო საუბარი. - მაშინ ჩვენ როგორ შემოვედით? - პასუხი არ გაუცია, სწრაფად გამომხედა და შემდეგ საუბარი განაგრძო. - როცა აქ მოვედი, შარშან ეს სახლი უკვე აქ იდგა! მაგრამ ასე არ უნდა ყოფილიყო... ეს სახლი ჩვენ, მე და შენ ერთად ავაშენებინეთ! მაგრამ როგორც ხედავ ეს სახლი არასდროს არ გამქრალა აქედან!
- მოსაწყენია ამის მოსმენა... - ვიპოვნე ისეთი რაღაცეები რაც წესით აღარ უნდა არსებობდეს! - მაინც რა? - შენი დღიური... რომელიც ჯერ კიდევ პირველად ცხოვრებისას დაწერე... ფოტოები...ნივთები... ეს ყველაფერი წინა ცხივრებაში უკვე აღარ არსებობდა! მაგრამ ისევ დაბრუნდა! - და სად არის ახლა ისინი? - სარდაფშია... არ მინდა,რომ ნახო!
- მაშინ იქნებ ამიხსნა რა მინდ აქ? - მადლობა უნდა მითხრა! - რატომ?! - დღევნადელ დღეს შენ უნდა მოგიტაცონ... - ვინ უნდა მომიტაცოს?! - ჩავიცინე. - სისხლის მსმელმა ადამიანებმა! - სერიოზული სახით გამომხედა - ვამპირებმა! მათ ყველაფერი ახსოვთ, ისინი არც მომკვდარან! ისინი არ კვდებიან და ასევე ეძებენ აქედან გასასვლელ გზას!
- მერე მე რა შუაში ვარ?! - შენ იცი ეს ერთადერთი გზა! - ცოტახანში მითხრა, ხმა არც ერთს აღარ ამოგვიღია, იმდენად დაბნეული ვიყავი ფიქრრებს ვერ ვალაგებდი. - მაგრამ მე არაფერი არ ვიცი!
- მოვა დრო და გაგახსენდება! მათ იციან რომ არ გახსოვს, მაგრამ გონიათ რომ ეძლებენ გაგახსენონ! - მე საიდან გავიგე?! არავისთვის არ მითქვამს?!
- კი... ჩემთვის! - მაშინ შენ ხომ უნდა გახსოვდეს?! - უფრო სწორად რომ ვთქვა, გინდოდა რომ გეთქვა! შავი, ბნელი წყალი, დიდი, ლურჯი თვალები და 13 სარკე... მხოლოდ ამის თქმა მოასწარი, ამ დროს ვამპირებმა გაიგეს რომ შენ იცოდი როგორ უნდა დაგვეტოვებინა აქაურობა... ამიტომ წაგიყვანეს! ეს მოხდა მეორე ცოხვრებაში...მესამე ცოხვრებაში კი ა დღეს მოგიტაცეს და ვიცი რომ დღესაც ასე მოხდებოდა აქ რომ არ მოვსლიყავით! - ვიცი რომ ვამპირები არ არსებობენ! და კიდევ თუ არსებობენ აქ ვერ შემოვლენ?! - პირველი, არსებობენ! და მეორე, ვერა! - და... ჩემს გარდა ეს არავინ არ იცის?! - არა! სწორედ ამიტომ არ მინდა რომ რამე დაგემართოს! შენ რომ მოკვდე, კიდევ ახალი სიცოცხლე დამჭირდება იმისთვის რომ ცოცხალი გნახო და მითხრა როგორ უნდა გავიდე აქედან! მაგრამ... კიდევ არსებობს ის რაც მხოლოდ მე მითხარი! აქედან გასვლა მხოლოდ ორს შეუძლია... და იმ ორსაც ერთმანეთი ძალიან უნდა უყვარდეთ! - მაგრამ ეს ხომ ჩვენთვის ცოდვაა... სიყავრული! - ხომ მაგრამ ეს შენ მითხარი! ორზე მეტი აქედან თავს ვერასდროს ვერ დააღწევს! - მაგრამ... მე როგორ მოვახერხე ამის გაგება?! - ამდენის მოყოლოა უკვე ვეღარ მოასწარი! - კარგი... კიდევ ერთი რამ მაინტერესებს... ეს ორი, მე და შენ უნდა ვყოფილიყავით? - სწორია! - აბა სიყავრულიო?! - ხო მერე?! ველოდებოდი როდის ამოიღებდა ხმას, მაგრამ არაფერს არ იძახდა. - მეძინება! - დაამთქნარა და დასაძინებლად დივანზე წამოწვა. - ჯეიმს! მითხრი! ვიცი რაღაც მიმალავ! - ძილინებისა! - ჯეიმს!.. მეც მალევე ჩამეძინა, მეთვითონ ის მიკვირდა ეს ყველაფერი რატომ არ მიკვირდა! მაგრამ ალბად იმიტომ რომ სადღაც მაინც ვხვდებოდი ყველაფერს, ან სულაც ყველაფერი მახსოვდა. დილით ადრე გამაღვიძა ჯეიმსა. ისევ ფეხიღ ვიარეთ, მაგრამ ამ ჯერად საცურაო აუზს მივადექით. - შენ გგონია მე ჩვეულებრივი ცოხვრებით არ ვცხოვრობ?! - ჩაიცინა, ჩემი სახის გამომეტყველებაზე მიხვდა რაც მინდოდა მეკითხა. - მაშინ მეც მომეცი საშუალება ვიარო სკოლაში, ვიცოვრო ჩემს ნამდვილ სახლში! - არა! მე ტანსაცმელს არ ვიხდიდი, ნაცემი ვიყავი! ჯეიმსი აუზში ჩახტა და ამ დროს ყველა გოგოს მზრეა მასზე გადავიდა. უცებ გამომხედა, თითქოს მათ ხელში დაღლილიყო. ჩემთვის ვიჯექი და ხმას არ ვიღებდი, მინდოდა ჩვეულებრივი ცოხვრება! ან ყველაფერი გამხსენებოდა და ყველაფრისთვის თავი დამენებებინა! იქიდან რომ წამოვედით ჯეიმსი რატომღაც გაბრაზებული იყო. ხმას არ იღებდა... - დანდახან მინდა ჩვეულებრივი ამიანი ვიყო... - ისევ მოულოდნელად დაიწყო საუბარი - ეს მარტო შენი სურვილი არ არის! - სწრაფად დააყლა. - ამას მე რატომ მეუბნები? - გენდობი... ისევე როგორც შენ მე! - ჯეიმს... ვერ ვხვდები რა ჩავიდინე ასეთი? რა გიღალატეთ? - მოკლედ გეტყვი, რომ შენ ვამპირებს ყველაფერი უთხარი... შენ ვამპირი გახდი... - მე?! ეს როგორ ხდება?! - ისევ არ მიკვირდა! - არ ვიცი... - და თუ მათ ყველაფერი იციან... მაშინ მე რატომ დამსდევენ?! - შენ მოკალი ის ვამპირი ვისაც ყველაფერი უთხარი! - აბა არ კვდებიანო?! - არც კვდებიან... მაგრამ შენ ყოველთვის იმას აკეთებდი რაც შეუძლებელი იყო! ამიტომ მათ შურისძიებაც უნდათ და აქედან თავის დაღწევაც! - შენ გინდა რომ ჩვენ დავახლოვდეთ?! რომ ვინმესთან ერთად აქედან გასვლა შეძლო, რადგან მარტო ვერ გახვალ არა?! და იმიტომ ვერ მიტან რომ მათ ყველაფერი ვუთხარი?! და მერე მათ მე მომკლედ არა?! - რამდენი შეკითხვებია! - ჩაიცინა. - მითხარი!
- მე არ გიყენებ! მართალი ხარ ამიტომ ვერ გიტან! შენ მათ მოგკლედ! დაკმაყოფილდი?!
- მეშინია... - კარგია! - მაგრამ... შენ არავინ არ გიყვარს! - მეც მაქვს გული! - აღელვებულმა მიპასუხა და არც შემოუხედვას. - ვშიშობ რომ არ გაქვს! - შენ მე კარგად მიცნობ... არა ისე მე ოთხასია წელია გიცნობ! - აბა სამასიო? - მე პირველივე ცოხვრებისას გნახე... მერე კი კუდში დაგსდევდი... შენ ვერ მიტანდი მე კი მიყვრადი! ახლა კი გადადი მანქანიდან! იქ ჯარედი გელოდება! იმედი მაქვს მოგენატრები ცოტახანი ჩემს გარეშე მოგიწევს ყოფნა! ახლა ის ჩემს გვერდით არ იყო, მეგონა ჯარედი ვერავისგან ვერ დამიცავდა ჯეიმს კი ეს კარგად გამოდიოდა. მან რამდენი რამ იცის! მაგრამ არაფერს მეუბნება! შიშის გრძნობა მის მიმართ თანდათან კლებულობდა... ეს დღე ვითომც არაფერი ისე გავიდა. მეორე დღეს უკვე ლიზს გავურბოდი!
მან ვამპირების დახმარება გადაწყვიტა, ხოდა აი! მეც მათ ხელში აღმოვჩნდი... ჩვეულებრივი ადამიანები! მე მათში განსხვავებული ვერაფერი ვიპოვნე... ხასითით კი დაახლოებით ჯეიმს მივამსგავსებდი! მაგრამ მალევე შევცდი, მივხვდი მათ უყვარდათ ადამიანის სისხლი და ჩემს სიკვდილს დიდი სიამოვნებით კიდევ ერთხელ ნახავდნენ. ამ დღეს ჩემ თვალ წინ მოკლედ დედაჩემი... მე მათთან შედარებით არანაირი ძალა არ მქონდა... ჯადოქრები, რამდნჯერ აკონტროლებდნენ ჩემს გონებას, მაგრამ ვერფერს გებულობდნენ, რადგან მართლა არაფერი მახსოვდა. მაგრამ ჯერ კდიევ არავინ იცოდა, არავინ იცოდა რომ მე არამარტო ოთხიდან ერთერთი, გზის მცოდნე ვიყავი... კიდევ შემძლო უამრავი რამ! მაგრამ ის დაუმარცხებელი იყო და მე ის მიყავრდა... ოთხი წლის შემდეგ, როცა ყველაფერი გამახსენდა, მე მასთან ერთად გადავწყვიტე დამეტოვებინა ეს სამყარო...
ჯერ ყველაფერი წინ არის! დააკომენატრეთ :*)
| 
