[PART2] ______________ ✝ Hill With Dark Water… ✝ ✝ 13 Mirror With Big Blue Ayes. ✝ ✝ We Are Knocking On The Heels Door. ✝
მაშინ მახსოვს გამიღიმა და შემდეგ მანქანას ცეცხლი მოუკიდა, არ ვიცი ასე სწრაფად როგორ... რა მოხდა მაგრამ დაბნეულმა ხმაც ვერ ამოვიღე... შემდეგ არაფერი არ იყო...სიბნელე და ამასაც მხოლოდ მაშინ მივხვდი როცა გამოვფხზლდი. - გამარჯობა!
თავის წამოწვა მინდოდა, მაგრამ რაღაც ხელს მიშლიდა. - შენ ჩემი მოკვლა გინდოდა! - ძლივს დავინახე მისი სახე და მძიმედ სუნთქვა გავაგრძელე. - მართალი ხარ... მაგრამ ამ ჯერად არ გამომივიდა! ჯადენმა სიევ შემაჩერა! - ჯადენი ვინ არის?! არ შენ ვინ ხარ?! - ბარმენი! ჩემი ძმაა... არ გახსოვს?! - მახსოვს მაგრამ... რატომ რა დაგიშავე?! - შენ უკვე მესამეჯერ მიშლი ხელს დავამთავრო ცოხვრება! რადგან ვიცი,რომ ისევ აქ მომიწევს დაბრუნება მირჩევნია სამასი წლის დაგროვებული ტკივილი,რომელიც შენ მომაყენე უკან დაგიბრუნო! - მაპატიე...მაგრამ იქნებ მორჩე სისულელეების ლაპარაკს და სიმართლე მითხრა! - სამწუხაროა რომ ჯერ არაფერი არ გახსოვს! - ლიზ! თავი დაანებე! - ხმაზე ვიცანი ჯარედი იყო. მის დას ხელი მოკიდა და ოთახიდან ძალით გაიყვანა. - მემგონი შენი და გიჟია! - ისევე როგორ შენ და მე... - გაიცინა და გვერდით მომიჯდა. - იქნებ ამიხსნა რა ხდება?!
- ისეთი არაფერი...ისევ ის რაც აქამდე ხდებოდა!
- გარკვევით ილაპარაკე! - კარგი... მე, შენ ჩემი და და კიდევ ერთი ჯეიმსი... თუმცა არ ვიცი სად არის... წესით აქამდე უნდა გამოჩენილიყო მაგრამ ასე აჯობებს! - ცოტა კარკვევით! - მომისმინე! - მკაცრად გამომხედა - ჯეიმსი ჩვენზე დიდია...შემდეგ მე, ჩემი და და ყველაზე პატარა შენ ხარ. მართალია ჯეიმსი სულ რაღაც ოცი წლის არის მაგრამ მას უკვე ყველაფერი ახსოვს! - რა ახსოვს? - ასე ვთქვათ რა მოხდა წინა...წინის წინა და სულ პირველ ცოხვრებაში!
მინდოდა მისთვის დამეცინა,მაგრამ როგორ?! მე ამას ხომ ვგრძნობდი?! ვიცოდი რომ ჩემი ცხოვრება არ იყო ჩვეულებრივი...ვიცოდი რომ ეს ყველაფერი უკვე მომხდარი იყო! - მოკლედ...ჩვენ არც პირველ ცხოვრებაში ვყოფილვართ ჩვეულებრივები! ის რაც სხვისთვის ცოდვა და შეცდომა არ არის ჩვენთვის არის! ჩვენთვის ყველაზე ადვილი, სიყავრულიც აკრძალულია! ეს ცოდვაა! სწორედ ამიტომ რამდენჯერაც შეცდომას დავუშვებთ "ცხოვრებაში" იმდენჯერ დავბრუნდებით სიკვდილის შემდეგ! - მე აქამდე გიცნობდი? - კი...ოღონდ უკვე "მეორე ცოხვრებდან" ალბად ორ წელიწადში შენც გაგახსენდება ბევრი რამ... და გეცოდინება რა მოხდება ხვალ! - მაგრამ მე ეს არ მინდა! - ამას შენ ვერ გადაწყვეტ! - კარგი...მადლობა რომ მითხარი ეს ყველაფერი! იქნებ ახლა გამიშვა? - არა! - არა?!
- ყველაზე მთავარი! ჩვენ ოთხმა ერთად უნდა ვიპოვნოთ გასასვლელი ამ საზიზღარი ვითომდა "ცხოვრებიდან" ! - როგორ? - არ ვიცი! მაგრამ იცოდე ჩვენ ოთხს მტრებიც გვყავს! და მომავალში... მოდი ამას არ გეტყვი!
- გამიშვი!
- ჯერ მითხარი ასე წყნარად რატომ მისმენ? - იმიტომ,რომ მე ეს აქამდე მიგრძვნია... ბევრჯერ მქონია დეჟავუს შეგრძნება. - ეს დეჟავუ არ არის! - გაიცინა - მოდი ერთ რამეზე შევთანხმდეთ! დაივიწყე შენი ოჯახი! მეგობრები! ახლა მხოლოდ მე და ჩემ დას უნდა ენდო! - შენ დას ჩემი სიკვდილი უნდა! - შენ მას გული ატკინე და ამიტომ! - მე გული ვატკინე და არა მოვკალი! და არც ვიცი რატომ ვატკინე გული! - მომავალი ყველაფერს გაგახსენებ! - სახლში მინდა! - ბებიაშენთან ერთად ყოფნა გირჩევნია? - გაიცინა. - საიდან იცი ბებიაჩემზე?! - მახსოვს... "საუკეთესო მეგოაბრო!" ან უბრალოდ მოღალატე! - ანუ კარგი ადამიანი არ ვარ? თუ არ ვიყავი? - ახლაც არ ვიცი ვინ ხარ თუ ვინ იყავი! და კიდევ ხელი დამწვარი გაქვს და ფრთხილად! მხლოდ ახლა დავხედე ჩემს ხელს და ახლა ვიგრძენი ტკივილი! - სანამ არ დაივიწყებ შენს მეგობრებს და ოჯახს, აქ იქნები ჩაკეტილი! ისევ ისგივე შეცდომები რომ არ დაუშვა! - არა გეხვეწები მარტო არ დამტოვო! - ძლივს წამოვჯექი. - მშიშარა... მარტო იქნები!
- კი მაგრამ თუ ასე კარგად მიცნობ უნდა იცოდე რომ არავინ არ მენატრება! - ვიცი... მაგრამ შენსას რას გაიგებს კაცი... - გპირდები სახლიდან არ გავალ! - ხვალამდე! - ხელი დამიქნია და გავდა. საფიქრელად მთელი დღე მქონდა... მართლაც არავის ნახვა არ მინდოდა, მაგრამ ვინმესთან ლაპარაკი ნამდვილად მინდოა! ჯარედის ხმა თითქოს ისევ მესმოდა და ვცდილობდი გამეაზრებინდა ეს ყველაფერი, მაგრამ ბოლოს მაინც მეცინებოდა. კარების გაღების ხმა როცა მომესმა სიხარულისგან მუცელი ამტკივდა, უკვე გვიანი იყო... არ მეგონა თუ ვინმეს ეღვიძებოდა. - არ მოგშივდა? - ლიზის დანახვამ სიხარული გააქრო...მაგრამ არც ჯარედი იქნებოდა დიდად სასიამოვნო სანახავი. - არა...მადლობა. - გინდა დამელაპარაკო?.. - რაზე? - ჯარედი ხომ მოგიყვა? - კი... მაგრამ არ მინდა ამაზე საუბარი! - მაინც მოგიწევს! - კარგი მაშინ მითხარი... ყველაზე სიანტერესო! - ყველაზე საინტერსო გითხრა? - ხო! - პირადად ჩემთვის ყველაზე საინტერესო ჯეიმსია! მაინტერესებს სად არის ამდენ ხანს! "ამ ცოხვრებაში" ჯერ არ მინახია! - ის როგორია? - კარგი რა... ისიც ჩვეულებრივი ადმიანია და არა დინოზავრი! - გაიცინა - ჩვეულებრივი... იმდენი მაქვს ამ ჯერად ჭკუას ისწავლი! - მე?! - ხო! - მითხარი რა დავაშავე? - ყველას! აბსოლუტურად ყველას უღალატე! ყველას ზურგი აქციე! მაგრამ ამ ჯერად ეს არ მიგულისხმია... - და ამ ჯერად რა იგულისხმე? - კარგად არ მახსოვს! - დაგიჯერო? - როგორც გინდა! - რატომღაც ჯეიმსის მეშინია! მიუხედავად იმისა რომ არც ვიცი ვინ არის! - მისი ყველას ეშინია! ეგოისტი! მაგრმ ერთი კარგი თვისება აქვს... ჩვენთვის კარგი, რომ სიყავრული არ შეუძლია! ყოველ შემთხვევაში არ შეეძლო მაგრამ მერე ყველაფერი შიეცვალა! - მოიცა ჯეიმსი გიყვარს?! - გავუღიმე. - ნაკლები შეკითხვები ჩემს პირად ცოხვრებაზე!
- ანუ ჩვენ პირადი ცოხვრებაც გვაქვს?! - თითქმის! - ძალიან გთხოვ ამ ოთახიდან თუნდაც ხუთი წუთით გამიყვანე... - თხოვნა არ არის საჭირო... სანამ ყველაფრისთვი სამაგიეროს გადაგიხდი! ჯეიმსი უნდა ვიპოვნოთ! ოღონდ ჯარედმა არ უნდა გაოგოს! გთხოვ! მხლოდ მე და შენ! - როგორ უნდა ვიპოვნოთ?! - ვიცი ადგილები სადაც მას უყვარდა ყოფნა! - და რატომ უნდა ვიპოვნოთ ჯეიმსი?! და თან ჯარედმა არ უნდა გაიგოს?! - მიუხედავად იმისა რომ ჯარედი ჩემი ძმაა! ვცდილობ არ შევიყვარო! მინდა ჯეიმსმა ისიც თავის ადგილას დააყენოს! ჯეიმსი ბევრად უფრო ჭკვიანია და ყველაფერს უფრო მალე დაამთავრებს! - რას დაამთავრებს?! - ჩვენს წამებას და ცხოვრებას რომელსაც შეცხომდების გამოსწორება ჰქვია! - და ჯეადემა რატომ არ უნდა იცოდეს?! - მათ არ აქვთ კარგი ურთიერთობა! წავედით! არ ვიცი სად მივდიოდით, მეტროს გვირაბში ლიზი მშვიდად დადიოდა და ვითომც არაფერი თავისთვისთვის მშვიდად მღედოა. - მოვედით! - ისე მოულოდნელად მითხრა რომ შევხტი. - აქ რა გვინდა? - მიწის ქვეშ უნდა ჩავიდეთ! - ჩვენ ისედაც მიწის ქვეშ ვართ... დაიკუზა, მე ვერ ვხედავდი რას აკეთებდა... სიბნელისგან კი თვალები მტკიოდა. - ჩადი! - ცოტახანში გავიგე მისის ხმა. - ვერ გხედავ სად ხარ! - სწრაფად მომკიდა ხელი და მისკენ მიმწია. - წამომყევი! ხელი მოვკიდე და მას გავყევი, ქვეით ჩავდიოდით კიბეთი... შემდეგ ისევ ხევით და ბოლოს რაღაც შენობაში ამოვყავით თავი. - მე აქაურობა კარგად ვიცი! ამიტომაც მე წავალ! შენი კი ისეთი ოტახი იპოვნე რომ დაცული იყო და არსად არ წახვიდე მეთვითონ გიპოვნი! სწრაფი ნაბიჯით გააგრძელა სიარული. ვიფიქრე უკან დავბრუნდები-მეთქი...მაგრამ სად?! მე სხვა მხარეს წავედი და ოთახსებში დავიწყე სიარული... ერთ-ერთ ოთახში შევედი და კარები კარგად ჩავკეტე, ფანჯრები არ ქონდა, მიწის ქვეშ ვიყავი! ოთახში თეთრი კედლები იყო და ჭაღი ოთახის ცენტრში ეკიდა. რამდენიმე სკამი და მეტი არაფერი! - ეს ნამდვილად ჯობია ბებიაჩემთანეთად ცოხვრებას! - გამეცინა - ეს ხომ ჩემი ოცნება იყო განხვავებული ცხოვრება და აი მივიღე კიდეც! მაგრამ ეს არც ისე კარგია! - ნაღვლიანად ჩავილაპარაკე. - რატომ ეს გასართობია! - ბოხი ხმა ძალიან სასიამოვნოდ ჩამესმა ყურში, ძალაინ მეცნო და ამავდროულად შიშის გრძნობა გამიჩნდა. ნაბიჯის ხმაზე საერთოდ ცუდად გავხდი, მუცელი მტკიოდა და თვალები უნებურად მეხუჭებოდა. - როდის აქეთ ხარ ასეთი მშიშარა?! - გაიცინა და ხელი მხარზე დამადო. - ვიცი არ გახსოვარ და რაც არ უნდა დაინახო ჩემი სახე დღეს ყოველ შემთხვევაში ვერ გამიხსენებ! - ცოტახანუ ჩუმად იდგა - ლიზი სახლში გავუშვი... იცის რომ ხვალ ვნახავ და შენც ჩემთან ერთად წამოხვალ... ამიტომ ნუ გეშინია! - მე რატომ დამტოვე? - უნდა დამპირდე! - რას? - რომ ჩემს გარდა არავის არ ენდობი! არც ლიზს და არც ჯარედს! - რატომ? ჩვენ ხომ ერთად უნდა ვიყოთ?!
- არ მაინტერესებს ვისთან ერთად მოგვიწევს ყოფნა! დამპირდი რომ მხლოდ მე მენდობი! - ხელი მომიჭრა - დამპირდი! - ახლა უკვე მიყვირა და ჩემი ცრემლებიც გამოჩნდა. არ ვიცი რატომ მაგრამ ვგრძნობდი რომ არასწორად ვიქცეოდი. - დამპირდი! - ახლა თბილად მითხრა. - გპირდები! - და შენ ისევ დარღვევ შენ პირობას როგორც ადრე...მაგრამ ახლა ამის გამო თუნდაც შენი მოკვლა დამჭირდეს...უბრალოდ მოგკლავ! ამ დროს შევბრუნდი და მისი სახე რომ დავინახე უფრო ცუდად გავხდი! - მახსოვხარ! ჯეიმს! მახსოვხარ! - ცუდია!
- რატომ მახსოვხარ შენ და არა სხვები? - ეს სამყარო გრძნობებზე გვეთამაშება! - გაიცინა. - მახსოვს! ჩემი დაპირებაც მახსოვს! - შენი ტყუილები თუ გახსოვს?! - არ ამომიღია ვერაფერს ვიხსენებდი - ვწუხვარ! ვწუხვარ რომ ვერ გიტან! - დამცინავად გაიღიმა და ერთი ხელის მოკიდებით სკამზე დამსხვა. - როდისღაც შენც მაპატიებ როდისღაც მეც გაპატიებ! სკამზე თვალის დახამხამებაში მიმაბა და შემდეგ ამის მოყოლა არ მიდნა! ეს არაადამიანური იყო... ცემა თუ წამება არ ვიცი... რაც ამ დროს ჩემს თავს ხდებოდა რაც მე მომდიოდა... არც მე ვგავდი მის ხელში ადამიანას და ის კი არაადამიანურად იქცეოდა. ტკივლისგან ვეღარ ვმოძრაობდი, ღამე არ მძინებია... ყველაფერი ჩალურჯებული და სისხლჩაქცევები ყველა ადგილას! მეშინოდა ისევ არ ვეცემე... ვეწამებინე და მას თვალებში ვერ ვუყურებდი. ჩემს წინ იჯდა და მიყურებდა ისე თითქოს ნანობდა მაგრამ მაინც ვძულდი და ამის გაკეთება ამავდროულად სიმაოვნებას ანიჭებდა... მე კი ტკივლისგან ტირილიც მიჭირდა... მაგრამ თითოეულ ცრემლზე ბრაზდებოდა ამიტომ ისევ ჩემთვის ჩუმად ვიჯექი. ყველაფრის მიუხედავად მეთვითონ ვიარე... არ ვიცი როგორ მოვახერხე ასეთ მდგომარეობაში გავლა,მაგრამ ალბად მის მიმართ შიშმა გამოიწვია ეს...მის მანქანაშჲ ჩემი ფეხით ჩავჯექი. ჩემს გვერდით იჯდა და ეს უფრო მაშინებდა, ვერ გეტყვი როგორმტკიოდა ყველაფერი! ცრემლეებს ვიკავებდი და განსაკუთრებით დამწვარი ხელი ეს ტკივილი მკლავდა მაგრამ ხმის ამოღების უფელბა არ მქონდა. მახსოვს ჯარედმა გამიყვანა ოთახში და მივლიდა, ყველა ჭრილობას თავისი ხელით მიმუშავებდა და თან მიბრაზდებოდა ლიზს რომ გავყევი. აქედან დაიწყო ყველაფერი შიშიც და ისძულვილიც! და ბრძოლაც... ღალატით!
მალდობა რომ გამაგრძებინეთ :*)ჯერ ყველაფერი წინ არის! დააკომენატრეთ :*) (ცოტა არაეული და პატარაა ბოდიშით მეტი ვერ მოვასწარი!:*))
| 
