ჰეი,ცისფერთვალებავ..მე შენ ვერ გიტან...! ♔ (14)
გეზი დერექტორის კაბინეტისკენ ავიღე, კარებზე დავაკაკუნე და თავი შევყავი -მოდი ნინა (ბატ.ჯონათანი) -ემმამ მითხრა შენი ნახვა უნდა (მე) -მოდი დაჯექი (ჯონათანი) მეც უსიტყვოდ დავემორჩილე -პირდაპირ გეტყვი, შენ ერთ-ერთი საუკეთესო სტუდენტი ხარ, შენი ინფორმაცია სხვადასხვა ჟურნალებში გავაგზავნეთ და მოწვევა მოგივიდა vogue დან, ოღონდ new york-ში მოგიწევს წასვლა 5 თვით, შენთან ერთად ემა და ენდრიუ წამოვლენ მათაც მოუვიდათ მოწვევა. (ჯონათანი) -არ ვიცი (მე) -მოსაფიქრებლად დრო ხვალ დილამდე გაქვს, დილის სეირისთ მიფრინავთ ემას უკვე გადავეცი ბილეთები და მისამართი თუ სად იცხოვრებთ, თუ წასვლას გადაწყვეტ დილი 9 საათზე აერიპორტში იყავი ემა და ენდრიუ იქ დაგხვდებიან (ჯონათანი) -მადლობა, შეილება წავიდე ? (მე) -კი თავისუფალი ხარ და ნინა ეს შენი შანსია, ხელიდან არ გაუშვა (ჯონათანი) -კიდევ ერთხელ მადლობა (მე) დირექტორის კაბინეტი დავტოვე და სახლში წავედი, არ მქონდა ლექციებზე დარჩენი თავი, სახლში მისვლისთანავე ჩემს ოთახში ავირბინე და ლოგინზე უსულოდ დავეცი, უკვე ყველაფრისგან დაღლილი ვიყავი, იქნებ კარგი იქნება რომ წავიდე, გარემოს გამოვიცვლი და ცოტა აზრზე მოვალ. -ნინა ჩამოდი ფოსტიდან არიან (პირველი სართულიდან ამომძახა დედამ) ამის გაგონებაზე გიჟივით წამოვხტი და პირველ სართულზე ჩავირბინე -ბატ. ედვარდ როგორ ხართ ? იმედია კარგი ამბავი მომიტანეთ (მე) -კარგად შვილო, მაგრამ მთლად სასიხარულო ამბავი არ მაქვს (ედვარდი) -რა ხდება ? (აკანკალებული ხმით ვკითხე) -ამ პერიოდში ყველა შენი გაგზავნილი წერილი უკან დაბრუნდა (წერილების შეკვრა გამომიწოდა) -მადლობა (მე) -მე წავალ (ედვარდი) ბატ.ედვარდი გავაცილე და კარებთან ჩავიკეცე, ყველა უკან დაბრუნდა ანუ რა გამოდის ?? ცოცხალი აღარა, არა ეს არ შეილება ესე იყოს, მაიკი დამპირდა რომ დაბბრუნდებოდა, დამპირდა.! -შვილო რა გჭირს ? (დედა) -დე ყველა წერილი უკან დაბრუნდა (წამოვდექი და ჩავეხუტე) -ნუ გეშინია დარწმუნებული ვარ მაიკი კარგადა, ალბათ სხვაგან გადაიყვანეს და წერილი იმიტო არ მისვლია (დედა) -არ ვიცი დე (ტირილს ვაგრძელებდი) -ნინა მემგონი აჯობებს new york-ში წახვიდე, გარემოს გამოცვლა არ გაწყენდა (დედა) -შენ საიდან იცი ? (მე) -დირექტორმა დამირეკა და მთხოვა დამერწმუნებინე (დედა) -გასაგებია, მაგრამ არ მინდა შენი დატოვე, თან აქ უნდა ვიყო მაიკის წერილი რომ ჩამოვიდეს (მე) -ჩემზე ნუ ღელავ, წადი და წერილს რაც შეეხება თუ ჩამოვიდა მე გამოგიგზავნი new york-ში (დედა) -არ ვიცი დე (მე) -არ ვიცი არ უნდა მაგას, წავედით ჩანთის ჩასალაგებლად ცოტა დრო გვაქვს (დედა) აღარ შევეპასუხე, ეხლა მართლაც მჭირდებოდა ცოტა ხნით ლონდონიდან წასვლა, იმედია სწორი გადაწყვეტილება მივიღე.
წყვდიადს მოეცვა ბაზა, საშინელი მდუმარებდა სუფებვდა, მაიკი ყველანაირად ცდილობდა დაძინებას, თუმცა არაფერი გამოსდიოდა, ნინას მონატრება უღრღნიდა გულს, ცდილობდა ყველა ის მომენტი აღედგინა გონებაში, რომელიც ნინასთან ერთად ქონდა გატარებული, როგორც იქნა ინება მზებ ამობრძანება და წყვდიადის გაფანტვა, მაიკი მაშინვე წამოდგა ფეხზე, ფორმა ჩაიცვა, იარაღი აიღო და გარეთ გავიდა, ბაზა ნელ-ნელა გამოცოცხლდა, ჯარისკაცისთვის მზის დანახვა ხომ ახალი იმედია, იმედი იმის რომ ცოცხალი და სახსალამათი დაუბრუნდება იჯახს, 5 წთში რაზმი უკვე მზად იყო, გვერდიგვერდ ჩამწკრივებულიყვნენ, ხელი შუბლთან მიეტანათ და მაიკის ბრძანებას ელოდებოდნენ -თავისუფლად (მაიკი) ჯარმა მაშინვე შეასრულა ბრძანება -ჩვენი დავალება ”მარტივია”, ტყვეები უნდა გავანთავისუფლოთ და ბაზაზე დავბრუნდეთ, თუ ოპერაციამ წარმატებით ჩაიარა, 2 დღეში სახლებში დავბრუნდებით, ეხლა კი წავედით (მაიკი) კიდევ ერთხელ გადახედა ჯარს და მაიკიც მათ შეუერთდა. ჯარისკაცები მალე მივიდნენ დანიშნულები ადგილას, სამარისებული სიჩუმე სუფევდა, ეს მაიკს არ გამოპარვიას, მიხვდა რომ რაღაც ისე ვერ იყო, თუმცა არაფერი უთქვამს, ოპერაცია განაგრძეს, ტყვეები ყველანი კარგად იყვნენ ჯორჯის გარდა, ის მხარში იყო დაწრილი, მაიკი მაშინვე ძმისკენ გაიქცა -ჯორჯ როგორ მიხარია ცოცხალს რომ გხედავ (მაიკი) -მაიკ ? შენ აქ რა ჯანდაბას აკეთებ ? (ჯორჯი) -მეც მიხარია შენი ნახვა. საკაცე მოიტანეთ (მაიკი) ჯარისჯაცებმა ჯორჯი საკაცე დააწვინეს და ბაზისკენ წავიდნენ, თუმცა 1 მეტრი არ ქონდათ გავლილი რომ დაბომვა დაიწყო, ჯარისკაცები დაიბნენ და არ იცოდნენ რა ექნათ. -ყველანი ტყისკენს (მაიკი) რაზმიც მაშინვე დაემორჩილა, მაიკიც აპირებდა ტყისკენ გაქცევას თუმცა, ამაზრზენი ყვირლი გაიგონა, უკან მიიხედა და მიწაზე დაცემული ჯარისკაცი დაინახა, მაშინვე მისკენ გაიქცა, სწორედ ამ დროს კიდევ ერთი ბომბი ჩამოაგდეს, იქიდან გამოსროლილი ერთ-ერთმა ტყვიამ მაიკიც იმსხვერპლა, ტყვია ფეხში მოხვდა, საშინელმა ტკივილმა აიტანა და ჯარისკაცის გვერდით დაეცა. ტკივილი უფრო და უფრო უძლიერდებოდა, მაიკმა ძალა მოიკრიბა, შეეცადა ტკივილისთვის ეჯობნა -რა გქვია ჯარისკაცო ? (მაიკი) -ჯეიკი სერ -სიარული შეგილია ? (მაიკი) -არა ძლივს წარმოთქვა ეს სიტყვები და გაითიშა. მაიკმა ფორმა გადაჭრა და ნახა რომ ტყვია გულთან ახლოს ქონდა მოხვედრილი, თუ სასწრაფოდ არ გადაიყვანდნენ, ის ერთ-ერთ ჯარისკაცს დაკარგავდა. -საკაცე მოიტანეთ (იღრიალა მაიკმა) -სამწუხაროდ თან მხოლოდ ერთი გვქონდა და იმითიც თქვენი ძმა გადაგვყავს (რიგითი) -აქ არ დავტოვებთ (მაიკი) -სხვა გზა არ გვაქ (რიგითი) -აქ არ დავტოვებთქო (დაუყვირა მაიკმა) გათიშული ჯარისკაცი ზურგზე მოიკიდა და ძლივს წამოდგა ფეხზე, ტკივილმა უფრო იმატა, თუმცა სურვილმა გადაერჩინა ჯეიკი ცოტა ხნით აჯობა ტკივილს და მაიკმა გზა კოჭლობით განაგრძო.
ყველას დავემშვიდობე და აერიპორტში წავედი, მიჭირდა ლონდონის დატოვება თუმცა ეს ამ მომენტში ყველაზე საღი გადაწყვეტილება იყო, აეროპორტში შესულმა ემას და ედვარდ მოვკარი თვალი, სალაროსთნ იდგნენ და ლაპარაკობდნენ. როგორც ჩანს მათაც შემამაჩნიეს. -აქეთ ნინა (დამიყვირა ემამ) გავუღიმე და მათკენ წავედი.
თუ კომენტარები იქნება დღეს კიდევ დავდებ ერთ თავს..!
| 
