ჰეი,ცისფერთვალებავ..მე შენ ვერ გიტან...! ♔(13)
ლოგინში დავბრუნდი და ძილი გაგრძელებას შევეცადე, თუმცა მწარე სიზმარმა ისევ გამომაფხიზლა, ამჯერად მაიკი არ დამსიზმრებია, მამა ვნახე რომელიც სიკვდილს ებრძოდა სიზმარი ისე გავდა რეალობას, საშინლად შემეშინდა, კანკალმა ამიტანა, ტელეფონი მოვძებნე და დედასთან გადავრეკე -დე დე მამა როგორაა ? ხო კარგად ხართ ? (მე) -ნინა რა გჭირს დამშვიდდი (დედა) -დე ცუდი სიზმარი ვნახე, გთხოვ მითხარი რომ მამა კარგადა (მე) -დაწყნარდი ნინა ორივე კარგად ვართ (დედა) -კაი დე (ტელეფონი გავთიშე) ლოგინში დავბრუნდი, თუმცა აღარ დამიძინია, ნახევარი ღამე გავათენე, დილით ადრიანად ჩავიცვი და ფოსტაში წავედი წერილის გასაგზავნად
გული ცუდ მიგრძნობს, ვგრძნობ ნინას უჭირს, როგორ მინდა მის გვერდით ყოფნა, იმედია ჩემმა წერილმა ჩააღწია ლონდონამდე -მაიორო (ოთახში ჯარისკაცი შემოვიდა) -თავისუფლად (მაიკი) ჯარისკაცმა ხელი შუბლიდან ჩამოუშვა, მაიორს მიუხლოვდა, უმძიმდა ლაპარაკის დაწყება და საწყალი თვალებით უყურებდა უფროსს, მაიკი ხვდებოდა რომ რაღაც ცუდი ხდებოდა, არ უნდოდა მწარე სიმართლის მოსმენა,თუმცა ძალა მოიკრიბა და ჯარისკაცს მკაცრი ხმით მიმართა -მომახსენე მდგომარეობა (მაიკი) ჯარისკაცმა ერთი ამოიხვნეშა და ლაპარაკი დაიწყო -ვწუხვარ მაგრამ შეტევის სხვა დღეს გადატანა მოგვიწევს (ჯარისკაცი) -რატო ? (ისევ სიმკაცრეს ინარჩუნებდა მაიკი) -დაბომბვა დაიწყო, თუ შეტევაზე გადავალთ, ჯარისკაცებს დავკარგავთ (ჯარისკაცი) -გასაგებია, ბატალიონო გააფრთხილე ხვალ გამთენიისას გადავალთ შეტევაზე, რადაც არ უნდა დაგვიჯდეს ჩემი ძმა და დანარჩენი ჯარისკაცები უნდა გამოვიხსნათ ტყვეობიდან (მაიკი) -გასაგებია (ჯარისკაცი) -თავისუფალი ხარ (მაიკი) ჯარისკაცმა, ისევ შუბლთან მიიტანა ხელი დამშვიდობებოს მიზნით და კარვიდან გავიდა. ნინა რომ იცოდე როგორ მინდა ახლა შენი ჩახუტება მაიკი კვლავ ფიქრებში წავიდა.
წერილი გავაგზავნე,ტაქსი გავაჩერე და კოლეჯის გზას დავადექი, ჩემი გუშინდელი სიზმარი გამახსენდა, საშინელ გუნებაზე დავდექი. -ცოტა სწრაფათ არ შეიძლება ? (მე) -ბოდიშს გიხდით, მაგრამ წინ მანქანაა ამოტრიალებული და საცობია შექმნილი (მძღოლი) აღარაფერი მითქვამს , ფანაჯარიში გავიხედე, ვუყურებდი როგორ ნელ-ნელა იცვლებოდა სიუჟეტი, ხალხსი სევდიან სახეებს ვაკვირდებოდი, საცოდავი იმედია გადარჩა ჩემთვის გავიფიქრე, რომ ამოტრიალებულ მანქანას ჩავუარეთ, ხელები გამეყინა, მთელი სხეული ამიკანკალდა, ეს ეს ხო მამაჩემი მანქანა, მანქანასთან თვალი დედას მოვკარი -გააჩერეთ (აკანკალებული ხმით ვუთხარი მძღოლს) ისიც მაშინვე დამემორჩილა, ტაქსიდან გადმოვხტი და დედასთან მივირბინე, რომელიც მანქანასთან ჩაკეცილიყო -დედა, დედა (მე) -ნინა მოდი ჩემთან (ცრემლიანმა ამომხედა დედაჩემმა) მეც უსიტყვოდ დავემორჩილე, დედამ მაგრა მიმიკრა გულზე და ტირილს უმატა -დედა მამა სადაა (შეშინებულმა ვკითხე) -შვილო დევიდი (არ დავამთავრებინე) -რა? რაჭირს მამას ? (მე) -ნინა დევიდი მოკვდა (დედა) -არა, აქ რაღაც შეცდომა, შეუძლებელია (საშინელი ტირილი ამივარდა) მან ისევ დამტოვა, ისევ წავიდა, ამჯერად სამუდამოდ, მტკიოდა, იქ სხეულში მარცხენა მხარეს რაღაც აუტანელი ტკივილით მტკიოდა, ამ ტკივილს ის უფრო აძლიერებდა რომ არ ვიცოდი მაიკი სად იყო და როგორ იყო, 3 თვეა მისგან არაფერი მსმენია, 3თვეა მამას გამოვემშვიდობე, თუმცა ისევ ისე მტკივა როგორც 3 წლის წინ რომ დაგვტოვა, არა იმაზე უარესად მტკივა. ამ სამი თვის განმავლობაში ყოველ ღამე კოშმარები მაწუხებდა, ვცდილობდი ცხოვრების ჩვეულ რიტმს დავბრუნებოდი, თუმცა არაფერი გამომდიოდა, ყველაფრის ხალისი მქონდა დაკარგული, მხოლოდ კოლეჯში და ფოსტაში დავდიოდი. ამ სამი თვის განმავლობასი მაიკს 20 მდე წერილი გავუგზავნე თუმცა არცერთზე პასუხი არ მიმიღია, ამჯერად ბოლო წერილს ვწერ, იმედი მაქ დაკარგული უკვე რომ ცოცხალი. ”მაიკ იცი როგირ მიჭირს უშენობა ? მენატრები, მონატრებაზე მეტად მენატრები, ხანდახან მგონია რომ გავგიჟდი, მეჩვენება რომ ყოველღამე ფანჯარასთან ვიღაც მოდის, იცი ის მელაპარაკება, შეიძლება ვგიჟდები, არ ვიცი ვერ გეტყვი აი ეხლაც ფანჯარასთან ვზივარ,ფანჯრის მინებს შევყურებ საიდანაც არაფერის მთქმელი ხედები იშლება,ისიც ფანჯრის მეორე მხრიდან დგას და თვალებით მესაუბრება,მისი შავი დიდი თვალები გაოცებული მიყურებენ -რაზე ფიქრობ?
-არაფერზე
-არა,სახეზე გემჩნევა რომ გინდა რაღაც მითხრა,მაგრამ ვერ ბედავ
-ასე მიცნობ?
-მე უკეთ გიცნობ ვიდრე შენ იცნობ საკუთარ თავს -მე არავინ ვარ არაფრით -მეტყვი რაზე ფიქრობდი?
-წასვლა მინდა იქ სადაც მარტო მე ვიქნები,მე გაცვლა მინდა,გარდაცვალება მინდა,სხვისი ადგილის დაკავება მინდა. ხო მინდა წავიდე,მისი ადგილი დავიკავო,ის კი დედამიწაზე დავაბრუნო,იმიტომ რომ მისი ცხოვრება ბევრად უფრო ძვირფასი და ღირებულია სხვებისათვის ვიდრე ჩემი. მენატრება,მინდა მხოლოდ ერთხელ ჩამეხუტო,იცი ამ ერთი ჩახუტებისთვის ყველაფერს დავთმობდი, აი ახლაც ვგრძნობ,რომ ჩემს გვერდით ზის, ისევ ის საათი უკეთია ხელზე, მე რომ გავუტეხე, ისევ ის ჰალსტუხი უკეთია, პირველად ძლივს რომ შევუკარი. -იცი მგონი შენ გიჟს ემსგავსები
-არა,მე გიჟი არ ვარ, გიჟი ეს ცხოვრებაა და იგი ცდილობს მისნაირი გავხდე,მაგრამ არ გამოუვა,ვერ დამაჩოქებს,მე შევძლებ ღირსეულად გზის გაკვალვას,იქნება გზის ბოლოს ხელებგაშილი მამა შემომეგებოს და საბოლოდ ჩამიკრას გულში და არსად აღარ გამიშვას. -იცი მასაც უყვარხარ და ენატრები -შენ რა იცი ? -ხელი გულზე დაიდე. დავემორჩილე,ხელი გულზე დავიდე,მერე მის თვალებს ავხედე,ძალიან გავდა,ძალიან გავდა მისი თვალები,აი თურმე საიდან იცოდა,გამიღიმა,კვლავ შემომხედა,გაბრუნდა და სიბნელეში გაუჩინარდა.მაიკ მიჭირს, მერჩივნა ისევ დავეტოებინეთ მაგრამ მცოდნოდა რომ ცოცხალია, შენ მაინც დაბრუნდი, ახლა ისე მჭირდები როგორც არასდროს. შენი ნინა” ესეც ასე ბოლო წერილიც დავწერე, ჩანთაში მოვათავსე და ფოსტაში წავედი, წერილი დავტოვე და კოლეჯში წავედი -ნინა დირექტორი გიბარებს (კოლეჯში შესვლისთანავე მომაცალა კურსელმა) მეც მორჩილად დირექტორის კაბინეტისკენ ავიღე გეზი.
| 
